ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกิดเรื่องเข้าแล้ว
ตอนที่ 3 เกิดเรื่องเข้าแล้ว
เช้านี้ไม่มีวิชาไหนสนุกเลย ฉันก้อหลับซะ จนพักเที่ยงนู่น แลัวยัยบลูก็มาปลุก
“ หมิวตื่นได้แล้ว พักเที่ยงแล้วจ้า ”
“ไม่เอายังง่วง ” ฉันตอบกลับไป
“ ขี้เซาจริง มีคนมาหาจ้ะ ” บลูยังคงเซ้าซี้อยู่นั่น
“ใครเหรอ ”
“ น้องหมิวครับ ” (เสียงใคร ? คุ้นๆนะ ใครเนี่ย ?)
“ น้องหมิวครับ ” เสียงนั้นดังอีกครั้ง “ พี่แบงค์เอง ” เท่านั้นแหละ ฉันตาแป๋วขึ้นมาทันที
“ มีอะไรรึเปล่าคะ ”
“ คือพี่จะบอกว่า อย่าลืมนัดนะครับ พี่จะรอหน้าโรงเรียน ”
“ ค่ะ ” ฉันตอบแค่นั้น พี่แบงค์ยิ้ม แล้วเดินไป (โอ๊ยน่ารักจัง) ส่วนยัยบลูก้อตรงดิ่งเข้ามา
“ รู้สึกสนิทกันเร็วจังนะคะ คุณหมิว นี่มีนกมีนัดอะไรกันด้วย เดทครั้งที่สองเหรอคะ ” (นี่ยัยบลูไม่ต้องมาล้อฉันหรอก เดท เดอดอะไรกัน) ฉันคิดแล้วถามออกไปว่า
“ เช้านี้มีอะไรบ้าง ” ยัยบลูว่าว่าฉันนอกเรื่อง แล้วเหมือนจะถามเรื่องตอนเช้ากับฉัน
“ เธอไปมีเรื่องอะไรกับป๋อเหรอหมิว ”
“ ใครเหรอป๋อ แล้วก้อตอนไหน ” ฉันถามกลับ เพราะฉันเองก็ยังงงๆอยู่เลย
“ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักป๋อ เขาเป็นคนที่ pop มากคนหนึ่งของโรงเรียนเลยนะ ”
“ มันก็คงจะทำนองนั้นแหละ ” ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ (pop แล้วมันทำไมเหรอ)
“ ตายแล้วยัยหมิว ป๋อน่ะเป็นลูกของผู้มีอิทธิพลระดับบิ๊กเชียวนะ รวยก็รวย แถมหน้าตาดีอีกตังหาก ”
“ นั่นหน้าตาดีแล้วเหรอ .. แต่ยังไงนิสัยก็ไม่ดี ”
“ หมิวว่าอะไรนะ ?? .. เออนี่ แล้วเมื่อเช้ามีเธอไปทะเลาะอะไรกับเค้าเหรอ ฉันว่าเธอไปมีเรื่องกับเค้าแบบนี้ คงซวยแบบไม่เหลือซากแน่ๆ ” บลูพูดยังกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย (ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย) ฉันคิด
“ นี่หมิวเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฉันฟังเลยดีกว่ามั๊ย ” ฉันจึงเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้บลูฟัง (มันเป็นรอบที่ 2 สำหรับวันนี้แล้วนะ)
“ ไชโย !! หมดอีกหนึ่งวันที่แสนจะน่าเบื่อ ” ตอนนี้ฉันลืมเรื่องนายป๋ออะไรนั่นไปแล้ว นึกแต่ว่า (พี่แบงค์รอฉันอยู่หน้าโรงเรียน ต้องรีบไปแล้ว)
“ ไปก่อนนะบลู ” แล้วฉันก้อรีบออกไปหน้าโรงเรียน
ฉันรอพี่แบงค์อยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วน้า ฉันมองหาอีกที ไม่เห็นมี นี่เหรอจะรอ แล้วฉันก้อได้ยินเสียงกวนๆลอยมา
“ เค้าไม่มาแล้วล่ะ อย่ารอเลย ” ฉันหันไปหาต้นเสียง (อ๋อนายป๋อที่มีเรื่องกับฉันเมื่อเช้านั่นเอง ตอนนี้ฉันรู้จักชื่อเขาแล้ว ก็ยัยบลูเล่ากิตติศัพท์ซะ)
“ คนที่เธอรอเค้าไม่มาหรอก ” เขาย้ำอีกครั้ง (แล้วมันเกี่ยวอะไรไม่ทราบ) ฉันคิด ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำด้วย
“ เอ๊ะ ! ดูเหมือนว่าเธอจะพูดน้อยลงกว่าเมื่อเช้านะ ” เขายังกวนฉันไม่เลิก แล้วก้อมีคนเอาโน้ตมาให้ฉัน ในนั้นเขียนว่า
To : น้องหมิว
พี่ต้องขอโทษด้วยที่ไปตามนัดไม่ได้ พอดีมีเรื่องด่วน
ขอโทษครับ
พี่แบงค์
“ เชื่อแล้วยัง ” เสียงนายนั่นดังอีก ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปจะกลับบ้าน
“ นี่เธอ จะไม่พูดกับฉันซักคำเลยหรอ ” เขายังยุ่งกับฉันไม่เลิก ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ
“ นี่ๆ เธอ ” เขาสะกิดไหล่ฉัน หมดความอดทนแล้วล่ะ
“ นี่นายจะกวนฉันไปถึงไหน ”
“ ถึงบ้านเธอมั๊ง ” เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน พอฉันเดินไปเขาก้อเดินตาม
“ นี่นายจะตามฉันไปถึงไหน ”
“ ก้อบอกว่าบ้านเธอไง ” เขาตอบแบบลอยหน้าลอยตา
“ นายไม่ต้องมายุ่งกับฉ้านน กลับบ้านนายไปเลย ” แล้วฉันก้อเดินต่อไป เขาก้อเดินตามมาอีก
“ นี่นายบ้าอ๊ะป่าว ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึงัย ”
“ ป่าว ก้อเห็นซอยบ้านเธอมันเปลี่ยว เลยเดินมาเป็นเพื่อน ”
“ ขอบจัยย่ะ แต่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉ้าน ” ฉันตะโกนใส่หูของเขาอย่างเหลืออด
“ โอ๊ย ! ทำไมต้องตะโกนใส่หูฉันด้วย พูดดีๆไม่เป็นหรือไง ”
“ สำหรับนาย ไม่จำเป็น ” ฉันตอกกลับ
“ โธ่! ถ้าพูดดีๆก้อจะไป ” เขาพูดอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว ฉันเลยต้องยอมๆเขาไป เพราะถ้าถึงบ้าน ฉันเดือดร้อนแน่
“ นายช่วยกลับบ้านนายได้มั๊ย อย่าตามฉันเลย ”
“ ก้อแค่เนี๊ย ” เขาพูด “ ที่จริงเวลาเธอพูดเพราะๆ ก้อน่ารักดีนะ ” (แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย) พอเขาเห็นหน้าฉัน ก้อหัวเราะแล้วเดินกลับไป (เออนายนี่พูดง่ายดีแฮะ) ฉันนึก
พอฉันเดินต่อไปซักพัก ก็มีอันธพาลกลุ่มหนึ่งมาล้อมฉันไว้
“ ว่าไงจ๊ะ น้องสาว สวีทกันจังเลยนะ แสดงว่ารูปนั่นก็จิงดิ ”
( ??? อะไรกันเนี่ย พวกนี้เป็นใคร แล้วพูดเรื่องอะไร ฉันงงหมดแล้ว)
“ จับยัยนี่ไว้ ” หัวหน้าแก๊งค์สั่ง แล้วพวกลูกน้องก็ตรงมาทางฉัน
(พระเจ้าช่วยลูกด้วย !! เมื่อกี้ไม่น่าไล่นายป๋อไปเลย ถ้าเขาอยู่คงจะดีกว่านี้ เอ๊ะหรือไม่ดีนะ)
เช้านี้ไม่มีวิชาไหนสนุกเลย ฉันก้อหลับซะ จนพักเที่ยงนู่น แลัวยัยบลูก็มาปลุก
“ หมิวตื่นได้แล้ว พักเที่ยงแล้วจ้า ”
“ไม่เอายังง่วง ” ฉันตอบกลับไป
“ ขี้เซาจริง มีคนมาหาจ้ะ ” บลูยังคงเซ้าซี้อยู่นั่น
“ใครเหรอ ”
“ น้องหมิวครับ ” (เสียงใคร ? คุ้นๆนะ ใครเนี่ย ?)
“ น้องหมิวครับ ” เสียงนั้นดังอีกครั้ง “ พี่แบงค์เอง ” เท่านั้นแหละ ฉันตาแป๋วขึ้นมาทันที
“ มีอะไรรึเปล่าคะ ”
“ คือพี่จะบอกว่า อย่าลืมนัดนะครับ พี่จะรอหน้าโรงเรียน ”
“ ค่ะ ” ฉันตอบแค่นั้น พี่แบงค์ยิ้ม แล้วเดินไป (โอ๊ยน่ารักจัง) ส่วนยัยบลูก้อตรงดิ่งเข้ามา
“ รู้สึกสนิทกันเร็วจังนะคะ คุณหมิว นี่มีนกมีนัดอะไรกันด้วย เดทครั้งที่สองเหรอคะ ” (นี่ยัยบลูไม่ต้องมาล้อฉันหรอก เดท เดอดอะไรกัน) ฉันคิดแล้วถามออกไปว่า
“ เช้านี้มีอะไรบ้าง ” ยัยบลูว่าว่าฉันนอกเรื่อง แล้วเหมือนจะถามเรื่องตอนเช้ากับฉัน
“ เธอไปมีเรื่องอะไรกับป๋อเหรอหมิว ”
“ ใครเหรอป๋อ แล้วก้อตอนไหน ” ฉันถามกลับ เพราะฉันเองก็ยังงงๆอยู่เลย
“ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักป๋อ เขาเป็นคนที่ pop มากคนหนึ่งของโรงเรียนเลยนะ ”
“ มันก็คงจะทำนองนั้นแหละ ” ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ (pop แล้วมันทำไมเหรอ)
“ ตายแล้วยัยหมิว ป๋อน่ะเป็นลูกของผู้มีอิทธิพลระดับบิ๊กเชียวนะ รวยก็รวย แถมหน้าตาดีอีกตังหาก ”
“ นั่นหน้าตาดีแล้วเหรอ .. แต่ยังไงนิสัยก็ไม่ดี ”
“ หมิวว่าอะไรนะ ?? .. เออนี่ แล้วเมื่อเช้ามีเธอไปทะเลาะอะไรกับเค้าเหรอ ฉันว่าเธอไปมีเรื่องกับเค้าแบบนี้ คงซวยแบบไม่เหลือซากแน่ๆ ” บลูพูดยังกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย (ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย) ฉันคิด
“ นี่หมิวเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฉันฟังเลยดีกว่ามั๊ย ” ฉันจึงเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้บลูฟัง (มันเป็นรอบที่ 2 สำหรับวันนี้แล้วนะ)
“ ไชโย !! หมดอีกหนึ่งวันที่แสนจะน่าเบื่อ ” ตอนนี้ฉันลืมเรื่องนายป๋ออะไรนั่นไปแล้ว นึกแต่ว่า (พี่แบงค์รอฉันอยู่หน้าโรงเรียน ต้องรีบไปแล้ว)
“ ไปก่อนนะบลู ” แล้วฉันก้อรีบออกไปหน้าโรงเรียน
ฉันรอพี่แบงค์อยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วน้า ฉันมองหาอีกที ไม่เห็นมี นี่เหรอจะรอ แล้วฉันก้อได้ยินเสียงกวนๆลอยมา
“ เค้าไม่มาแล้วล่ะ อย่ารอเลย ” ฉันหันไปหาต้นเสียง (อ๋อนายป๋อที่มีเรื่องกับฉันเมื่อเช้านั่นเอง ตอนนี้ฉันรู้จักชื่อเขาแล้ว ก็ยัยบลูเล่ากิตติศัพท์ซะ)
“ คนที่เธอรอเค้าไม่มาหรอก ” เขาย้ำอีกครั้ง (แล้วมันเกี่ยวอะไรไม่ทราบ) ฉันคิด ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำด้วย
“ เอ๊ะ ! ดูเหมือนว่าเธอจะพูดน้อยลงกว่าเมื่อเช้านะ ” เขายังกวนฉันไม่เลิก แล้วก้อมีคนเอาโน้ตมาให้ฉัน ในนั้นเขียนว่า
To : น้องหมิว
พี่ต้องขอโทษด้วยที่ไปตามนัดไม่ได้ พอดีมีเรื่องด่วน
ขอโทษครับ
พี่แบงค์
“ เชื่อแล้วยัง ” เสียงนายนั่นดังอีก ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปจะกลับบ้าน
“ นี่เธอ จะไม่พูดกับฉันซักคำเลยหรอ ” เขายังยุ่งกับฉันไม่เลิก ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ
“ นี่ๆ เธอ ” เขาสะกิดไหล่ฉัน หมดความอดทนแล้วล่ะ
“ นี่นายจะกวนฉันไปถึงไหน ”
“ ถึงบ้านเธอมั๊ง ” เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน พอฉันเดินไปเขาก้อเดินตาม
“ นี่นายจะตามฉันไปถึงไหน ”
“ ก้อบอกว่าบ้านเธอไง ” เขาตอบแบบลอยหน้าลอยตา
“ นายไม่ต้องมายุ่งกับฉ้านน กลับบ้านนายไปเลย ” แล้วฉันก้อเดินต่อไป เขาก้อเดินตามมาอีก
“ นี่นายบ้าอ๊ะป่าว ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึงัย ”
“ ป่าว ก้อเห็นซอยบ้านเธอมันเปลี่ยว เลยเดินมาเป็นเพื่อน ”
“ ขอบจัยย่ะ แต่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉ้าน ” ฉันตะโกนใส่หูของเขาอย่างเหลืออด
“ โอ๊ย ! ทำไมต้องตะโกนใส่หูฉันด้วย พูดดีๆไม่เป็นหรือไง ”
“ สำหรับนาย ไม่จำเป็น ” ฉันตอกกลับ
“ โธ่! ถ้าพูดดีๆก้อจะไป ” เขาพูดอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว ฉันเลยต้องยอมๆเขาไป เพราะถ้าถึงบ้าน ฉันเดือดร้อนแน่
“ นายช่วยกลับบ้านนายได้มั๊ย อย่าตามฉันเลย ”
“ ก้อแค่เนี๊ย ” เขาพูด “ ที่จริงเวลาเธอพูดเพราะๆ ก้อน่ารักดีนะ ” (แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย) พอเขาเห็นหน้าฉัน ก้อหัวเราะแล้วเดินกลับไป (เออนายนี่พูดง่ายดีแฮะ) ฉันนึก
พอฉันเดินต่อไปซักพัก ก็มีอันธพาลกลุ่มหนึ่งมาล้อมฉันไว้
“ ว่าไงจ๊ะ น้องสาว สวีทกันจังเลยนะ แสดงว่ารูปนั่นก็จิงดิ ”
( ??? อะไรกันเนี่ย พวกนี้เป็นใคร แล้วพูดเรื่องอะไร ฉันงงหมดแล้ว)
“ จับยัยนี่ไว้ ” หัวหน้าแก๊งค์สั่ง แล้วพวกลูกน้องก็ตรงมาทางฉัน
(พระเจ้าช่วยลูกด้วย !! เมื่อกี้ไม่น่าไล่นายป๋อไปเลย ถ้าเขาอยู่คงจะดีกว่านี้ เอ๊ะหรือไม่ดีนะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น