ขอฝากใจ ให้นายตัวร้าย(ช่วยดูแล)

ลำดับตอนที่ #4 : อันธพาลเฮงซวยกับผู้ช่วยชีวิต

ตอนที่  4 อันธพาลเฮงซวยกับผู้ช่วยชีวิต

     “ จับยัยนี่ไว้ ”  หัวหน้าแก๊งค์สั่ง  แล้วพวกลูกน้องก็ตรงมาจับฉัน  ฉันพยายามดิ้นเต็มที่



     “ ฤทธิ์มากนักใช่มั๊ย ”



    เพี๊ยะ !   เพี๊ยะ !   เพี๊ยะ ! มันตบหน้าฉัน 3 ที  แรงด้วย ซาดิสก์มากๆ เลือดซึมเลย



     “ ไอ้ป๋ออยู่ไหน ” หัวหน้าแก๊งค์ตะคอกใส่ฉัน  หยาบคายเป็นที่สุด  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำต่ำๆแบบนี้กับฉันเลยนะ



     “ แล้วใครจะไปตรัสรู้ล่ะ ”   (ตายแล้วฉันตอบไปอย่างนั้นได้ไง  พวกนั้นฆ่าตายแน่)



     “ ทำไมเธอจะไม่รู้  รูปมันก็ฟ้องอยู่ว่าเธอเป็นอะไรกับมัน ”



     “ รูปอะไร  แล้วใครเป็นอะไรกับใคร ”  ฉันตะโกนออกไป  (ก็ฉันไม่รู้เรื่องจิงๆนี่)



     “ อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย  ก็รูปนี่งัย ” แล้วไอหัวหน้าแก๊งค์  ก็เอารูปให้ฉันดู  



     (ในรูปนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังหอมแก้มผู้หญิงอยู่  สภาพแวดล้อมรอบๆยังกับ .. เหตุการณ์เมื่อเช้าเลย หรือว่าผู้หญิงคนนั้น .. ) แล้วไอหัวหน้าแก๊งค์  ก็เอารูปอีกใบให้ดู  รูปเดิมนั่นแหละแต่เป็นอีกมุมนึง  ทำให้เห็นใบหน้าชัดๆของผู้หญิงคนนั้น  



     (ไม่จริง  อ้ายยย  เป็นไปไม่ได้  ว้ายไม่ใช่  ต้องไม่ใช่ฉันสิ)



     “ ว่าไง ” มันถามฉัน



    แต่ฉันนิ่ง  ไม่ตอบ  (ก็มันอึ้งนี่)  แล้วฉันก้อเรียบเรียงเหตุการณ์





         “ เฮ้ย!  เธอระวัง!  หลบไป! ”  เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกน  พอฉันหันไป  แต่ไม่ทันแล้ว

        โครม !!  ฉันล้มลง  แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆมาชนที่แก้ม

         “ โอ๊ย ” นายนั่นล้มลงมาทับฉันพอดี  แล้วฉันก้อเห็นแสงแฟลชวูบวาบเต็มไปหมด





    ภาพเก่าๆมันแว่บเข้ามาในความคิด  หรือว่าที่ฉันรู้สึกอุ่นๆที่แก้ม  จะเป็น ..



    “ ไม่ตอบใช่มั๊ย  จับยัยนี่ไว้ล่อไอ้ป๋อ ” หลังหัวหน้าแก๊งค์สั่ง ไอพวกลูกน้องของมันก็มัดมือ มัดเท้า  และปิดตาฉัน  แล้วฉันก็ถูกอุ้มไปที่ๆหนึ่ง (ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้นะ  ยังกับในหนังเลย)  แล้วฉันก็นึกเสียดาย (ฉันไม่น่าจะไล่นายนั่นกลับไปก่อนเลย)  พอพวกมันวางฉันลง  ซักพักฉันก็ได้ยินเสียงเอะอะอยู่ข้างนอก



    “ แย่แล้วลูกพี่  พวกของไอ้ป๋อกำลังซ้อมคนของเราอยู่ ”

    “ แล้วไอ้ป๋อมารึป่าว ”

    “ เท่าที่ผมดู ไม่มีครับ ”



    “ งั้นคงต้องสั่งสอนกันซะหน่อย ”  แล้วก็มีเสียงฝีเท้าคนเดินออกไปจนหมด  ทิ้งฉันไว้คนเดียว (ดีสิ .. ฉันจะได้ชิ่ง)  แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนยกตัวฉันขึ้นมา  ฉันกำลังจะร้องอยู่แล้ว



    “ อย่าเพิ่งเอะอะไป  ฉันเอง ฉันมาช่วยเธอ ” (“ฉันเอง” ท่าทางจะบ้าแล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเป็นใคร)  แล้วคนๆนั้นก้ออุ้มฉัน วิ่งออกไป



พอหนีมาซักพัก (ฉันรู้สึกได้ว่าเสียงมันเงียบลง)  เขาก็วางฉันลง พร้อมแก้มัดให้ฉัน  ฉันหันไปมองหน้าเขา

     “ นายป๋อ ”



     “ โหเธอ!  เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า  อุตส่าห์ไปสืบชื่อฉันเลยเหรอ ”  สรุปว่านายนั่นก้อกวนอีกตามเคย



     “ ใครบอกนาย  หลงตัวเองไปรึป่าว ”  ฉันพูด แล้วหันหลังเดินออกไป



     “ นี่เธอ  เมื่อกี้ตัวเธอหนักชะมัด  ไม่คิดจะลดน้ำหนักบ้างเหรอ ”  นายป๋อยังกวนไม่หยุด



     “ แล้วใครใช้ให้นายมาอุ้มฉันเล่า ” (รู้สึกฉันจะเนรคุณผู้ช่วยชีวิตจริงๆ  แต่ไม่เป็นไรหรอก  สำหรับนายนี่ .. มันสมควร)



     “ อ้าว !  แล้วนั่นเธอจะไปไหน ”  นายนั่นยังอุตส่าห์ตามฉันมาอีก



     “ กลับบ้าน ” ฉันตอบห้วนๆ



     “ อะไรกันจะกลับบ้านแล้ว  เธอไม่คิดจะขอบคุณคนที่มาช่วยเธอบ้างหรือไง ”  ฉันไม่ตอบแต่เดินไปเรื่อยๆ  ทำให้นายนั่นพูดขึ้นมาอีก



     “ นี่! แล้วนั่นเธอกลับบ้านถูกเหรอ  ฉันว่าเธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่ที่ไหน ”  ฉันหยุดกึกทันที  (จริงแฮะ  ขามาโดนปิดตา  แล้วนายนี่ยังอุ้มฉันออกมาอีก)



     “ นี่! ฉันว่าฉันไปส่งเธอที่บ้านดีกว่า  ตามมาดิ ”





แล้วฉันก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แม้ว่าฟกช้ำไปบ้าง  แต่ยังอยู่ครบสามสิบสอง

    “ ถึงบ้านฉันแล้ว นายกลับไปได้ละ ”



    “ โห ! ถึงแล้วไล่เลย ” กวนได้ตลอดเวลาเลยนายนี่ แต่เขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี พอเข้าหันหลังไป



    “ เอ่อ .. ขอบใจนะ ” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย นายนั่นหันขวับกลับมาทันที



    “ เธอว่าอะไรนะ ” นายนั่นหันกลับมาพูด พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน



    “ เปล่า ” (โธ่ ! ไม่น่าหลวมตันเลยช้าน)



    “ เมื่อกี้ ฉันได้ยิน ” นายนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก  ตอนนี้หน้าของฉันและเขาห่างกันไม่ถึงคืบ แล้วเขาก้อเข้าใกล้มาเรื่อยๆ



    “ ก็ได้  ก็ได้  นายเอาหน้าออกไปก่อนดิ ” ตอนนี้หน้าของเราห่างกันแค่เซนเดียว  “ ขอบใจนะ ”



    “ ก้อแค่นี้ ”  เขายิ้มนิดๆ (เท่ห์บาดใจเลยแหละ >_<  เฮ้ย ฉันคิดอะไรเนี่ย ?!?!?!?)  แล้วเขาก็บอกว่า



    “ คืนนี้หลับฝันดีนะ  อย่าลืมฝันถึงฉันล่ะ ”



    ( อึ๋ย !  ตายแล้วว !  นายป๋อมาทำหวานกับฉัน  ท่าจะบ้าไปแล้ว)