ขอฝากใจ ให้นายตัวร้าย(ช่วยดูแล)

ลำดับตอนที่ #2 : นี่แหละตัวต้นเหตุ

ตอนที่  2 นี่แหละตัวต้นเหตุ

     “ น้องหมิว  เอ่อน้องหมิวครับ ”  ฉันสะดุ้ง “ คะ มีอะไรคะพี่แบงค์ ”

     “ พี่เห็นน้องหมิวเหม่ออยู่  กลัวจะเลยร้านที่มาซื้อของ  แล้วน้องหมิวจะซื้ออะไรครับ ” พี่แบงค์ถามกลับมา



     “ คือหมิวจะทำเค้กค่ะ  แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปร้านไหนดี ”  เอาอีกแล้วฉันแสดงความโง่ออกมาอีกแล้ว  พี่แบงค์เลยบอกให้ตามไป เค้าพอจะรู้จักร้านอยู่บ้าง  แล้วพี่แบงค์ก็เดินเข้าไปในร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง ด้านหน้าขายขนม  ส่วนด้านในขายอุปกรณ์ทำขนม และวัสดุส่วนผสมทุกชนิด  แล้วก็ถามฉันว่า



     “ น้องหมิวจะทำเค้กอะไร มีสูตรรึเปล่า ”  ฉันจึงยื่นสูตรเค้กให้ดูพี่แบงค์ก็พูดว่า



     “ มันไม่ค่อยละเอียดนะ เอาสูตรของพี่ดีกว่ามั๊ย คล้ายๆกันแต่ละเอียดกว่า ”  จากนั้นพี่แบงค์ก้อช่วยเลือกของ  แล้วก็กลับบ้าน  ระหว่างทางกลับบ้านพี่แบงค์ยังช่วยถือของอีก ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของฉันแท้ๆ แถมไม่ถามฉันซักคำว่าจะทำไปทำไมหรือให้ใคร (นี่แหละความน่ารักของพี่แบงค์)  พอถึงบ้านเค้ายังมาช่วยสอนฉันอีก (ใจดีจัง) พอทำเสร็จเค้าก็กลับบ้านไป  แต่ฉันไม่ได้ทำแค่ชิ้นนั้นหรอก  กะจะให้อ.สุดปลื้มก้อต้องทำเองอยู่แล้ว  สรุปว่าฉันทำเค้กเพิ่มขึ้นอีก 2 ชิ้น  หน้าเค้กชิ้นแรกเขียน Happy Birth Day ให้อ.สุดปลื้ม  ส่วนอีกชิ้นเขียน Thank you สำหรับพี่แบงค์  ยังไงก้อต้องขอบคุณซะหน่อยที่อุตส่าห์มาสอนเรา  แถมให้สูตรแสนอร่อยด้วย

^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^ ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^  ^v^  ^o^



เช้าวันรุ่งขึ้น 7 มิถุนา  วันนี้ฉันรีบไปโรงเรียนเป็นพิเศษแล้วฉันก้อเอาขนมเค้กให้อ.สุดปลื้ม

     “ ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย  วันเกิดครูไม่ได้สำคัญเท่าไร  ไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไรซักหน่อย ” (อ่าวไหงพูดอย่างนี้) ฉันนึกแล้วตอบกลับไปว่า



    “ อาจารย์ลองชิมดูนะคะ หมิวทำเองเลย ”  อาจารย์ทำหน้างงเล็กน้อย แล้วก็บอกว่า

     “ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจนะ ” จากน้ำเสียงรู้ได้เลยว่ามาจากใจจริง แค่นี้ก้อปลื้มเข้าไปอีก



หลังจากออกมานอกห้องพัก  (เอาเค้กไปขอบคุณพี่แบงค์เลยดีกว่า)  ขณะที่ฉันกำลังจะไปนั้น



    “ เฮ้ย!  เธอระวัง!  หลบไป! ”  เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกน  พอฉันหันไป  แต่ไม่ทันแล้ว

    โครม !!  ฉันล้มลง  แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆมาชนที่แก้ม

    “ โอ๊ย ” นายนั่นล้มลงมาทับฉันพอดี  แล้วฉันก้อเห็นแสงแฟลชวูบวาบเต็มไปหมด (อะไรกันเนี่ย) ฉันคิด แล้วฉันก้อเปิดฉากทะเลาะกับเจ้าคนก่อเรื่องทันที



    “ นี่นายทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง ”  



     “ นี่เธอ เรือน่ะไม่มีตา  แล้วก็ไม่มีม้าอยู่แถวนี้ด้วย ”  นายนั่นกวนประสาทชะมัด



     “ มันเป็นสำนวนย่ะ แล้วอีกอย่างนายทำของๆชั้นพังหมดแล้ว ”  ฉันว่ากลับไป



     “ ก้อเธอมาขวางฉันนี่  ฉันบอกให้เธอหลบ  แต่เธอก็ไม่หลบ ”     ตอนนี้ฉันเริ่มโมโห



     “ อ๋อ แสดงว่านี่เป็นความผิดฉันละซิ ”  “ ถูกต้อง ” นายนั่นยังตอบหน้าตาเฉย



     “ นายนี่มัน.. ”  ฉันตั้งท่ากำลังด่านายนั่นต่ออยู่แล้ว  



     “ อ้าว  น้องหมิวมีเรื่องอะไรอยู่ตรงนี้เหรอ ”  เสียงพี่แบงค์นี่  (ตายแล้ว “ เค้ก ”) สิ่งเดียวที่ฉันคิดได้ในตอนนั้น (อ่า เจอแล้ว) แต่พอฉันดูๆ เละซะแล้วหน้าเค้กที่ฉันอุตส่าห์เขียนด้วยความลำบาก  



     “ ไปจากตรงนี้ดีกว่า ” พี่แบงค์พูดก่อนจะลากฉันออกไป



     “ เกิดอะไรขึ้นหรือครับน้องหมิว ”  พี่แบงค์ถาม  แล้วฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่แบงค์ฟัง พร้อมกับหยิบเอาเค้กขอบคุณของพี่แบงค์ออกมา



     “ ความจริงหมิวตั้งใจทำมาขอบคุณพี่แบงค์นะคะ  แต่หน้ามันเละซะแล้ว ”



     “ ไม่เป็นไรหรอก  แค่น้องหมิวตั้งใจทำให้พี่ๆก้อดีใจแล้ว ”  ขณะพูดดูเหมือนว่าพี่แบงค์จะมีประกายตาแห่งความดีใจออกมา  มันแปลกๆหน่อย (สำหรับฉัน)  



     “ พี่ลองชิมดูเลยแล้วกัน ”  

     (ขนาดเค้กเละแล้วยังจะกินอีกเหรอเนี่ย  น่ารักจิงๆ) ฉันคิด  



     “ อร่อยจัง ฝีมือพัฒนาไปเร็วมากเลยนะเรา เคยทำมาก่อนรึป่าว ” พี่แบงค์ชมซะ..

     “ ไม่เคยค่ะ ”  ฉันว่าตอนนี้ตัวลอยแล้วล่ะ



     “ เก่งอย่างนี้ต้องพาไปเลี้ยงซะหน่อย  เย็นนี้กลับบ้านกับพี่นะหมิว  แล้วเจอกัน ”