ขอฝากใจ ให้นายตัวร้าย(ช่วยดูแล)

ลำดับตอนที่ #1 : ทำงานด้วยกัน

ตอนที่  1 ทำงานด้วยกัน

    “ ยัยหมิวทำไมเธอมาเอาป่านนี้ ” บลูเพื่อนสนิทของฉันถาม

    “ เออน่า  มีอะไรรึป่าว ” ฉันถามอย่างเสียไม่ได้

    “ ก็ต้องมีสิ  เมื่อกี้มีรุ่นพี่เค้ามาหา  ล้อ..อ..หล่อ  รู้สึกจะชื่อธันธร เค้าเอานี่มาให้  (แล้วบลูก็ส่งกระดาษใบหนึ่งให้ฉัน)  บอกว่าอาจารย์ให้ไปช่วยงาน  ถ้าเธอมาแล้วให้รีบไป ”  กระดาษแผ่นั้นเป็นใบขออนุญาต  ในรายชื่อมีเพื่อนๆฉัน 4 คน  และรุ่นพี่อีก 5 คน รวมฉันอีกคนเป็น 10 คน



สำหรับงานที่ให้ไปช่วยก็ไม่มีอะไรมากหรอก  แค่ไปถ่ายรูปกิจกรรมที่เค้าจัดในค่าย  แล้วอาจารย์ก็สั่งว่า

    “ แบ่งไปเป็นสายแล้วกัน ประกบรุ่นพี่ครูแบ่งสายให้แล้ว  แยกย้ายไปทำงานได้ มีอะไรก็ถามพี่ๆแล้วกัน ครูแนะนำไปบ้างแล้ว ”  นั่นเป็นสิ่งที่อาจารย์พูดทั้งหมด  (อะไรกันแค่นี้เองหรอ  โถ่ไอเราก็คิดว่าอาจารย์จะเป็นคนแนะนำซะอีก ???  ที่มาเนี่ยอาจารย์จะรู้มั๊ยคะว่าเพราะอาจารย์นั่นแหละ) ฉันคิด  คือจิงๆแล้วฉันปลื้มอาจารย์คนนี้อ่ะนะ  เค้าใจดีมากๆเลย  มีปัญญาหาหรือสงสัยอะไรก็ถามได้  ยุ่งแค่ไหนก็จะช่วย  ไม่เหมือนครูคนอื่น ถ้าอารมณ์ไม่ดีมีหวังโดนด่ากลับมา



    “ เอ่อ !  น้องครับ  น้องหมิวใช่รึป่าว ”

     “ ค่ะ ”  ฉันหันไปตอบ  “ มีอะไรรึเปล่าคะ ”  พี่เค้าทำหน้า งง เล็กน้อย  ก่อนตอบกลับมาว่า

     “ คือน้องอยู่ทีมเดียวกับพี่  แล้วกลุ่มของเราก็เริ่มกิจกรรมแล้วนะครับ ” ฉันรู้สึกหน้าแตกเอามากๆ

     “ ขอโทษค่ะ ” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนั้น



     “ เอ่อพี่ธันธรคะ  มันเป็นแบบนี้แล้วทำยังไงดีคะ ” แล้วฉันก้อเริ่มแสดงความโง่ออกมา  ที่จริงฉันก้อไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าชื่ออะไร  แต่ดูที่เสื้อน่ะ  พี่เค้าก้อแสนจะดี อธิบายจนเข้าใจ แล้วเค้าก้อบอกว่า  



     “ ไม่ต้องเรียกชื่อจริงหรอกนะ  เรียกพี่แบงค์ก้อได้  ถ้ามีอะไรก้อถามแล้วกัน ”  



     “ ค่ะ ”  (น่ารักจัง) ฉันคิด  จากนั้นเค้าก้อแสดงความน่ารักออกมาอีกเมื่อต้องเปลี่ยนสถานที่  คือแบบว่าการถ่ายรูปเนี่ยมันต้องมีอุปกรณ์เสริมด้วย (แถมเยอะอีกตังหาก)  แต่พี่แบงค์เค้าถือเองหมดเลยอ่ะ



     “ พี่แบงค์คะ หมิวช่วยถือค่ะ ” ฉันอาสาเข้าช่วย แต่

     “ไม่เป็นไรพี่ถือเองก็ได้ ”

     “ ให้หมิวช่วยเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่แบงค์จะเหนื่อยซะก่อน ”



     “ งั้นน้องหมิวถือกล้องถ่ายรูปแล้วกันเก็บภาพไปพลางๆ ” (แค่กล้องตัวเดียวยังไม่ได้เสี้ยวของอุปกรณ์ทั้งหมดเลยนะเนี่ย) ฉันนึก



ช่วงพักกลางวันหลังทุกคนกินข้าวเสร็จแล้ว อาจารย์อนุญาตให้พักก่อน ใครจะทำอะไรก็ได้  แล้วกลับมาทำงานอีกตอนบ่ายโมง  ฉันดูนาฬิกาเหลืออีก 15 นาที  ฉันจึงตรงดิ่งไปที่บลู  (วันนี้อาจารย์สั่งอะไรบ้างน้า ขออย่าให้มากแล้วกัน วันนี้ยุ่งจิงๆทั้งวัน แล้วตอนเย็นก้อไม่ว่างด้วย) ฉันคิด หลังจากถามยัยบลูเสร็จสรรพ จึงรู้ว่าวันนี้ว่างทั้งวัน  โอ๊ยยย  โชคดีจิงๆ



ตอนเย็นกิจกรรมกลุ่มที่ฉันตามดันเสร็จช้าซะนี่  แต่ยังดีที่ไม่เย็นมาก พอไปคืนอุปกรณ์  อ.สุดปลื้ม (ขอเรียกอย่างนี้แล้วกัน) ก็บอกว่าจะไปส่ง “ ขอบคุณค่ะ ” ฉันตอบอย่างดีจัย  ก้ออ.สุดปลื้มออกปากจะไปส่งนี่  แล้วฉันก้อนึกได้



     “ เอ่อ ! ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์  เดี๋ยวหมิวกลับเองดีกว่า  เพราะว่าจะไปซื้อของหน่อยน่ะค่ะ แล้วบ้านอาจารย์ก็อยู่คนละทางด้วย ”  แล้วจู่ๆ พี่แบงค์ก้อพูดขึ้นมา



     “ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนน้องเค้าเองครับ ”

     “ ก็ได้ ดีเหมือนกัน ครูฝากน้องด้วยแล้วกัน วันนี้เราไม่ติดอะไร ใช่มั๊ยแบงค์ ”



     “ ครับ ” (อะไรกัน สองคนนี้ฉันยังไม่ตกลงเลยนะ) ฉันคิดพร้อมกับมองหน้าอาจารย์  แล้วอาจารย์ก็หันมาบอกกับฉัน(สงสัยคงจะรู้ตัวแล้ว)ว่า



     “ ให้พี่เค้าไปเป็นเพื่อนนั่นแหละ ครูจะได้ไม่เป็นห่วง บ้านพี่เค้าอยู่ใกล้บ้านหมิวน่ะ ”



     “ ค่ะ ” ฉันตอบรับไปได้ยังไงไม่รู้  แค่คำว่า ครูจะได้ไม่เป็นห่วง เนี่ยนะ  แต่ทำไงได้หล่ะ  ก้อมันออกมาจากปากอ.สุดปลื้มนี่  กลายเป็นว่าเย็นนี้ต้องกลับบ้านกับพี่แบงค์