แมลงปอ .. ย้อนเวลา

เนื้อเรื่อง

“ ในปี ค.ศ. 3000 มนุษย์มีความสะดวกสบายในทุกๆด้าน ด้วยสมองอันปราดเปรื่องของพวกเขาได้สร้างหุ่นยนต์มากมายทำหน้าที่ทุกอย่างแทนตน ส่วนตัวเองกลับมานั่งกินนอนกินอย่างสบายใจ … ”  ด.ช.ต๊อกกำลังยืนอ่านเรียงความในหัวข้อ  โลกแห่งจินตนาการ  ของตนอยู่หน้าชั้นเรียน  วิชา ภาษาไทย
    ในเย็นวันนั้นขณะที่ ด.ช.ต๊อก  กำลังทำการบ้าน ก็ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้ามาจากลิ้นชักโต๊ะของเขา  …แมลงปอตัวน้อยๆค่อยๆบินโผล่ออกมา  “ สวัสดี ต๊อก ”  เจ้าแมลงปอทักทาย  “ นายพูดได้ด้วยเหรอ  แล้วนายชื่ออะไร ” ต๊อกถาม “ ฉันชื่อ ตาโต เราเป็นเพื่อนกันนะ ”    “ ได้สิ ” ต๊อกตอบ  ตาโตชวน “ มานี่สิเพื่อน ฉันจะพาไปดูอะไร ไปดูด้วยกัน ”  แล้วทั้งสองคนก็กระโดดลงไปในลิ้นชัก
    “ โอ้โห !  ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ?  มีตึกสูงๆเยอะจัง ” ด.ช.ต๊อกอุทานด้วยความตกใจ  “ มันเป็นเมืองของฉันเอง ” ตาโตบอก  “ สบายจังนะ ” ด.ช.ต๊อกพูด  แต่ตาโตปฏิเสธในทันที  “ ไม่หรอก เดี๋ยวฉันจะพาไปดูอะไร ”
    ณ ห้องหนึ่ง ในตึกสูงเทียมฟ้า  มนุษย์กำลังนอนเหมือนคนพิการ อัมพาต  มีแต่นิ้วมือเท่านั้นที่ขยับได้  จะกินจะนอนก็เรียกหุ่นยนต์  ไม่มีการออกไปรับรู้หรือตอบสนองต่อสิ่งภายนอก  ไม่มีการกระทำใดๆทั้งสิ้น  ทำอะไรไม่เป็น  สิ่งที่ทำเป็นก็มีเพียงอย่างเดียว คือ การนอนควบคุมหุ่นยนต์ด้วยรีโมทคอนโทรล  จากนั้นตาโตก็พา ด.ช.ต๊อกไปพบกับ บรรยากาศภายนอก ของเมืองนั้น   เมื่อหันไปทางซ้ายก็พบ หุ่นยนต์แม่ค้าในตลาด  หันไปทางขวาก็พบ หุ่นยนต์ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์กำล้งเฝ้าระวังภัยอยู่   มองไปด้านหน้าก็พบ หุ่นยนต์นักเรียนที่กำลังข้ามถนน   หันหลังกลับ ก็พบ หุ่นยนต์คนขับรถ   เมื่อก้มลงมองพื้นก็มิวายพบ หุ่นยนต์มดงาน   แม้แต่จะเงยหน้าไปยังท้องฟ้าที่มีหมอกควันสีเทาปกคลุมอยู่ นั่นหุ่นยนต์นกพันธุ์ต่างๆ บินเรียงรายอยู่บนท้องฟ้า  ด.ช.ต๊อกตะโกนออกมา  “ โอ๊ยอะไรกันมีแต่หุ่นยนต์ทั้งนั้น ”  เจ้าตาโตตกใจมากรีบผลัก ด.ช.ต๊อก ออกไปจากบริเวณนั้นพร้อมกระซิบ  “ จุ๊ .. จุ๊ .. จุ๊  เบาๆหน่อยสิเดี๋ยวหุ่นยนต์ตำรวจจับเรด้าได้  แล้วพวกเราอาจต้องไปอยู่ในคุกหุ่นยนต์ ”  “แล้วคุกหุ่นยนต์ที่ว่าเนี่ยมันเป็นยังไงเหรอ ” ด.ช.ต๊อกถามด้วยความสงสัย  เจ้าตาโตจึงบรรยายให้ฟัง   “ คุกหุ่นยนต์เป็สถานที่อยู่ของหุ่นยนต์เก่าแก่  ที่ระบบการทำงานเริ่มรวน  จากนั้นเจ้าหุ่นยนต์พวกนี้ก็จะถูกทำลาย  และนำชิ้นส่วนบางชิ้นกลับมาประกอบเป็นหุ่นยนต์ตัวใหม่อีกครั้ง  ในคุกหุ่นยนต์มีลักษณะเป็นทางเดินที่มีด่านการทำลายหุ่นยนต์มากมาย  ไม่ว่าจะเป็นการอัดก๊อปปี้ของฝาผนังทางเดิน  หรือบางครั้งต้องกระโดดข้ามเส้นเอ็น  ถ้าหากไปแตะก็จะมีมีดสั้นพุ่งเข้ามา  มันน่ากลัวมากเลย  หรือจะเรียกว่าเป็นห้องทรมานดีๆนี่เอง ”  แล้วทั้งสองก็เดินทางต่อไปเรื่อยๆ  สองข้างทางเต็มไปด้วยตึกสูงๆ  “เมืองนี้มีแต่หุ่นยนต์ทั้งนั้นเลยนะ  อยู่กันอย่างแออักซะด้วยซิ  แถมยังสกปรกอีก  พาฉันไปแถบชานเมืองเถอะจะได้สูดอากาศที่บริสุทธิ์กัน ” ด.ช.ต๊อกเสนอแนะ
    เจ้าตาโตพาด.ช.ต๊อกไปแถบชานเมือง  ซึ่งบริเวณนั้นเป็นเขตพื้นที่โรงงานอุตสาหกรรม  แหล่งน้ำบริเวณนี้จึงเป็นน้ำเน่าเสีย  ที่ปล่อยมาจากโรงงานนับพันๆปี   อากาศก็เสียมีแต่ก๊าซคาร์บอนไดอ๊อกไซด์ทั้งนั้นจนสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า  สิ่งแวดล้อมแถบชานเมืองนี้แย่กว่าในเมืองเสียอีก  ไม่ว่าจะเป็นมลพิษทางน้ำ สัตว์น้ำตายตั้งแต่หลายร้อยปีที่แล้ว  มลพิษทางอากาศ  ทำให้ไม่มีแม้แต่หุ่นยนต์นก  มลพิษทางดินที่เกิดจากการใช้สารเคมีในการเกษตร เมื่อหนึ่งพันปีที่แล้ว  และยังมีมลพิษทางเสียง  อันเป็นเสียงของเครื่องยนต์ในโรงงานที่ดังเกินกว่า 85 เดซิเบล  “ นี่แหละผลการกระทำของมนุษย์เมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว  นอกจากนี้ยังมีทรัพยากรธรรมชาติที่เสื่อมสลายไปอย่างรวดเร็ว  เพราะมนุษย์ใช้กันอย่างสิ้นเปลือง ส่วนปัญหาชุมชนแออัดเมื่อสักครู่ เป็นเพราะมนุษย์ย้ายถิ่นเข้าเมืองใหญ่เพื่อหางานทำ จึงเป็นโอกาสให้เจ้าของโรงงานอุตสาหกรรม กว้านซื้อที่ตามชนบทมาสร้างโรงงานอย่างนี้ ”
    “ เมื่อมนุษย์เข้าไปสร้างโรงงาน  ก็จะไปบุกรุกพื้นที่ป่าสงวนและป่าชายเลน ทำให้สัตว์ป่าลดจำนวนลงจนกระทั่งสูญพันธุ์ ระบบนิเวศน์เสียสมดุลยังไม่พอ พวกเขาก็ยังใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างสิ้นเปลือง ไม่มีแม้แต่จิตสำนึกที่คิดจะประหยัด  การประหยัดในที่นี้มิใช่จะไม่ให้ใช้  แต่ต้องการให้ใช้แล้วเกิดคุณค่า และประโยชน์สูงสุด โดยอาจใช้วิธีการของฉันก็ได้นะ มันถูกเรียกว่า 1A3R PLAN โดย  
A-Avoid คือ การหลีกเลี่ยง หลีกเลี่ยงทรัพยากรหายาก โดยปรับเปลี่ยนมาเป็นทรัพยากรที่พบง่ายทดแทนกัน
R-Reduce คือ การลด การลดการใช้สิ่งอำนวยความสะดวกลงเท่าที่จะเป็น
R-Reuse คือ การใช้ซ้ำ การนำวัสดุที่ใช้แล้วมาใช้ซ้ำอีกครั้ง
R-Recycle คือ การนำวัสดุที่ใช้แล้วไปหลอมละลาย แล้วผลิตสิ่งของชิ้นใหม่ กลับมาใช้อีกครั้ง ”
ติ๊ด ตี๊ด ตี๊…ด
    “ อุ๊ย ! ! ! แบตจะหมดแล้ว” เจ้าตาโตร้องออกมา กำลังของแมลงปอตัวน้อยๆ ค่อยๆอ่อนลงจนบินไม่ไหว ด.ช.ต๊อก  จึงต้องประคองเพื่อนของเขาไว้อย่างทะนุถนอม  แล้วร้องออกมาว่า “ ตาโต .. น…นายเป็นอะไรไปน่ะ นายอย่าตายนะ เราเคยสัญญากันแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนต้องไม่ทิ้งกันสิ  ฮือๆ ” น้ำตาของลูกผู้ชาย ค่อยๆหยดลงมาทีละหยด 2 หยด “ต๊อกนายสัญญาได้ไหมว่า นายจะรักษาสิ่งแวดล้อมในโลกของนาย สัญญาสิ” “ตกลงฉันสัญญา” ต๊อกตอบ “เอาล่ะ ฉันจะพานายไปส่งทีบ้าน  ลาก่อน…”
    “ต๊อก ต๊อก กินข้าวเย็นลูก ทำอะไรอยู่ ” เสียงของแม่ ทำให้เขาตื่นจากภวังค์   “ เอ๊ะนี่! เราฝันไปหรือเนี่ย แต่เรารู้สึกเหนื่อยจัง” ต๊อกบ่นพึมพำกับตนเอง แล้วก็เก็บของใส่ลิ้นชัก และเมื่อเขาเปิดลิ้นชักก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ดึงความสนใจของเขาไปยังบริเวณมุมลิ้นชักด้านขวา  “โมเดล แมลงปอ” เขาร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นประกอบตกใจ เมื่อเขาควบคุมสติได้เขาก็เก็บโมเดลนั้นไว้ และพกติดตัวไปในทุกๆที่ เป็นดั่งเครื่องเตือนความจำ และคอยดูแลสิ่งแวดล้อม
    หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ด.ช.ต๊อกก็เริ่มสร้างสิ่งแวดล้อมด้วย 2 มือของเขาโดยปลูกต้นไม้ 1 ต้นรอบบ้านทุกวัน นอกจากนี้ ด.ช.ต๊อกยังได้เข้าร่วมโครงการอนุรักษ์และพัฒนาสิ่งแวดล้อมด้วย โดยสมาชิกของโครงการนี้ จะต้องเรียนรู้ วิธีการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และปฏิบัติตนเป็นตัวอย่างที่ดีรวมไปถึงการเผยแพร่ หรือเพิ่มสมาชิกเรื่อย ๆ
    ด.ช.ต๊อกปฏิบัติตามกฎเกณฑ์นี้อยู่เรื่อยไป พร้อมกับเติบโตเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งของโลก “ผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบล สาขาการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ประจำปีนี้ คือ ….” เสียงดนตรีบรรเลงเป็นเกียรติให้ “ ดร.ต๊อก จากประเทศไทย กับโปรเจค แมลงปอย้อนเวลา พัฒนาสิ่งแวดล้อม ” พิธีกรรายงาน ขณะที่ ดร.ต๊อกขึ้นมารับรางวัลบนเวที  “ขอเชิญ ดร.ต๊อกมากล่าวอะไรเล็ก ๆน้อยๆเกี่ยวกับผลงานชิ้นนี้หน่อยครับ” พิธีกรกล่าว แล้วดร.ต๊อก ก็ได้ไปเล่าเหตุการณ์แห่งที่มาของโครงการนี้
    “ ครับ สำหรับโครงการนี้ก็มีชื่อว่า แมลงปอย้อนเวลา  ซึ่งมีลักษณะเป็นหุ่นยนต์รุ่นจิ๋ว รูปแมลงปอ มีความสามารถย้อนเวลาไปในอดีต …
… สิ้นคำพูดของ ดร.ต๊อก  เสียงปรบมือจากทุกสารทิศก็ดังกึกก้อง  ดั่งเสียงแห่งความปิติยินดี ของมวลหมู่สรรพชีวิตน้อยใหญ่ในธรรมชาติที่ยังคงเป็นระบบนิเวศน์ที่สมดุลอยู่  และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป