[B.A.P - YAOI] BROTHER & FRIEND. (LOJAE-DAEJAE)

ลำดับตอนที่ #3 : [OS] - CROOKED - (DAEJAE)

 - CROOKED - 
 

 

.... บนโลกใบนี้ไม่มีคำว่า "ตลอดไป" ....

'
รักนายนะ สัญญาว่าจะรักตลอดไป'

.... สุดท้าย ก็เปลี่ยนไป ....

'พอกันที! จะอะไรนักหนา!'

.... ไม่มีเหตุผลที่จากไป ความจริงใจก็แทบหาไม่เจอ ....

'ก็เบื่อ จะให้ทนอยู่ได้ไงวะ!'

.... คงไม่ทนกับความรักแบบนี้ ช่วยพาผมออกไปจากมันเสียที ....

พลั่ก 

"เฮ๊ย! เดินยังไงวะ ไม่เห็นหรอว่ามีคนยืนอยู่ เดินชนมาได้"


"เห็น..." 
น้ำเสียงเย็นชา ขนาดเจ้าตัวเองยังไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะออกมาจากปากตัวเองได้ ...
มันเย็นจนชา ... หนาวไปถึงขั้วหัวใจ


"อ้าวไอ้นี่ เห็นแล้วยังเสือกเดินมาชน วอนตีนหรอ ห๊ะ!!"


"ก็ไม่ได้พูดนี่ว่าอยาก ... แล้วอีกอย่างนี่มันทางเดิน ไม่ใช่ที่หมาชุมนุม เสือกมายืนขวางทำห่าอะไรกัน"
คำพูดว่าร้าย ที่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลุดออกจากปากของคนคนนี้ได้ในเวลาที่ปกติ แต่ ...
ตอนนี้ เวลานี้ ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยนไปหมด เพียงเพราะแค่สิ่งที่เรียกว่า ความรัก ...


"ฮึ่ย!! ปากดีจริงนะมึง!!"
ฝ่ายที่ถูกว่าร้ายกำลังโต้ตอบกลับมาด้วยหมัดแกร่งที่อีกนิดเดียวคงปะทะเข้าแก้มใสแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ หากไม่มีฝ่ามือแกร่งของคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เข้ามารับไว้ทัน


"อย่าเอามือสกปรกของพวกมึงมาแตะคนของกู"
แค่เพียงน้ำเสียงและหน้าตาที่ดูดุดัน ก็ทำให้นักเลงเมื่อครู่รู้สึกเสียววาบไม่น้อย ดูแค่นี้ก็พอรู้ว่าเป็นพวกนักเลงที่เก่งกับพวกที่ไม่เอาไหน ดูแลตัวเองไม่เป็น สู้คนไม่ได้ 


"มะ..มันกวนตีนกูก่อน!"


"แล้วไง? มึงอยากแดกตีนกูหรือเก็บปากไว้แดกข้าว เลือกเอา"


"ฮึ่ยยยย เออ! ฝากไว้ก่อนนะมึง"
สิ้นเสียงแข็งกร้าว ก็รีบวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที


"เป็นไงบ้าง?"
น้ำเสียงอ่อนโยน ช่างแตกต่างจากความดุดันเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง ... กำลังเอ่ยถามร่างเล็กตรงหน้า


คำถามที่ถามออกมาว่า เป็นไงบ้าง คงไม่ได้หมายถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แน่ๆ แต่กลับเป็นเรื่องราวที่ผ่านมา ที่ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ...


"อืม..เรา...ไม่เป็นไร"
ปากบอกไม่เป็นไร ... แต่ยิ่งมีคนมาถามแบบนี้ เหมือนยิ่งตอกย้ำ ให้คิดถึงมันอีกครั้ง ..... ความจริงก็ยังคงคิดถึงอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำ คิดถึงทุกครั้งที่หายใจเข้าและออก มันเจ็บปวด ... มันทรมาน ... 


"ยองแจ ... "


"ฮึก ... "


"ย..ยองแจ ขอร้องอย่าร้องไห้อีกเลย .. นะ"
มือหนารีบไขว้คว้ามือบอบบาง ที่ตอนนี้คงบอบบางไปทั้งร่างและจิตใจ ความหวังเล็กๆที่จะให้มือของตนเองจะส่งความอบอุ่น ความสุขใจ หวังว่าร่างเล็กจะสัมผัสได้ แล้วลืมเรื่องแย่ๆพวกนั้นเสียที


"ฮึก..ฮือ มันเจ็บ ... แดฮยอน ... ฮึก เจ็บตรงนี้" 
มือเล็กกำเสื้อฝั่งอกข้างซ้ายแน่น ราวกับว่าอยากจะควักความเจ็บปวดนี้ออกไปให้ไกลซักที


"......."


"ทรมานเกินไป ฮึก"


"......."


"ทำไม ทำไมล่ะ เขาเดินจากเราไป ฮึก ไปไกลจากตัวเรา ต..แต่ ฮึก ทำไมใจเรายังคิดถึงแต่เขา ฮือ ทำไม!!"

"!!!!!!"


ร่างเล็กตะโกนสุดเสียงด้วยความอึดอัด คำถามมากมาย หลายสิ่งที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ เขาทำอะไรผิด? ทำไมต้องจากเขาไป ขอแค่เหตุผลที่ดี เพียงเท่านี้ แต่เขากลับค้นหามันไม่เจอ เหลือแค่คำตอบที่ว่างเปล่าแสนเจ็บปวด

----------------------------------------------------------------
 

จบยัง? เอ๊ะ หรือยัง? เอ้า !? เอา OS มาลงเฉย =_=
ตอน 3 ยังไม่ลง เก๋ ๆ คึคึคึ 
อยากรู้อ่าน OS ต่อก็เม้นบอกนะครับ
แต่ถ้าก็ทิ้งจบไว้แบบนี้แหละ เก๋ดี 5555555

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ