คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BROTHER & FRIEND. 2
2
แดฮยอน พาร์ท
ขาไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงแม้แต่จะยืนด้วยซ้ำ ...
ชาไปหมดแล้ว ...
นี่เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกูวะ ...
ไอ้เด็กเปรตนั่นมันใคร ...
อยากจะเข้าไปซัดหน้าแม่-งให้นอนตายอยู่ต่อหน้า
แต่ ...
สิ่งใดจะไวกว่าความคิดของแดฮยอน
นั่นคือ ... ‘ตีนยองแจ’
พลั่กกก
“เหี้ยยยย ! มึงจูบกูทำไมเนี่ย”
ยองแจผลักแล้วถีบไอเด็กเปรตล้มไปกองกับพื้น การกระทำของยองแจอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมานิดๆว่ายองแจไม่ได้เต็มใจให้ไอ้เด็กนั่น ... จูบ
“หึ ใจร้ายจังนะครับ...”
ผมรีบวิ่งไปหายองแจ แล้วก็พอดีกับที่ได้ยินประโยคแปลกๆ จากปากไอ้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้น
“กูก็ไม่ได้ใจดี ขนาดที่จะให้ใครที่แม่-งอยาก แล้วก็มาคาบปากกูไปจูบเล่นนะมึง !”
ยองแจมันทั้งตกใจทั้งโกรธ ก็จู่ๆมีเด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาจูบ ถ้าเป็นผู้หญิงมันคงไม่โกรธหรอกครับ แต่นี่ผู้ชายถ้าฆ่าได้มันคงฆ่าไปแล้ว แต่ติดที่ผมรั้งแขนมันเอาไว้สองข้างนี่แหละครับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไอ้เด็กห่านี่โดนกระทืบตายนะครับ แต่มันดูแปลกๆ ทั้งทีมันแต่งตัวก็ดูดี มองใกล้ๆ หน้าตาผิวพรรณก็ดูเป็นคนไม่น่าจะจนตรอกอะไร ไม่น่าจะใช่โรคจิตหรือพวกประหลาดอะไร และที่สำคัญ ... คือสายตาของมัน ....
สายตาที่มันมองยองแจ ...
ไม่ต่างอะไรกับสายของผมเวลาที่มองยองแจเช่นกัน
“พี่ยองแจ ... ลืมผมแล้วหรอครับ”
? หื้อ ? มันรู้จักยองแจวะครับ แต่ทำไมยองแจมันถึงยังทำหน้ามึนๆใส่ผมอยู่
“ยองแจ บอกกูมา ใคร?”
“เชี่ยดำ กูไม่รู้จักมัน”
“พี่ยองแจพูดจาไม่น่ารักเลยนะครับ”
อะไรของมันวะ ...
“มึง..รู้ชื่อกูได้ยังไง”
“ผมรู้มากกว่าชื่ออีกครับ”
ไอ้เด็กบ้านั่น เปลี่ยนสีหน้าจากที่จะร้องไห้กลับกลายว่าเหยียดยิ้มที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ... แม่-งกำลังคอสเพลล์เป็นเสาไฟอยู่หรือเปล่าวะครับ สูงฉิบหาย
“ม...มึงเป็นใครเนี่ย พูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อย อย่ามาลีลาเดี๋ยวกูก็แจ้งตำตรวจจับแม่-งเลยนี่”
“ผมหายไป 10 ปี นี่พี่จำผมไม่ได้เลยหรอครับ อืม ... งั้นเอานี้ไปเผื่อพี่จะจำผมได้บ้าง”
ผมยืนดูมันอย่างไม่เข้าใจอะไรเลย งงไปหมดทั้งคำพูดทั้งการกระทำของมัน จนตอนนี้เริ่มรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมากั้นผมไว้ไม่ให้เข้าไปยุ่งระหว่างคนสองคนนี้ ...
ไอ้เด็กเปรตนั่นถอดสร้อยคอคล้ายโซ่เส้นไม่ใหญ่มาก แล้วยื่นให้กับยองแจ ยองแจมองหน้ามันงงๆ แต่ก็เอื้อมมือไปรับมาแล้วพิจารณาดูว่าไอ้สร้อยเส้นนี้ว่ามันจะอธิบายการกระทำฉวยโอกาสแบบนั้นได้อย่างไรบ้าง สร้อยโซ่เส้นขนากกลางสีเงินดูไม่เหมาะเลยกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นจี้สร้อยพลาสติก มองดีๆมันก็คือแหวนพลาสติกสีชมพูที่คล้องไว้ด้วยเส้นโซ่นี้ แล้วมันเอามาให้ยองแจดูทำไม
“ผมกลับมาแล้วนะครับพี่ยองแจ...ของผม”
ทำไมรู้สึกเหมือนไอ้คำสุดท้ายของไอ้เด็กนั่นจงใจจะเน้นย้ำมาให้ผมรับรู้มากกว่ายองแจซะอีก
“มึ..มึงคือ เจ..เจลลี่หรอ ?!”
จุนฮง พาร์ท
“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน หรือ จะเป็นปี ... พี่ยองแจจะรอเจลลี่กลับมานะ เจลลี่ต้องกลับมาหาพี่ยองแจนะครับ”
ประโยคเชิงเหมือนเป็นคำให้สัญญาหรือบังคับผมก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ผมกลับมาตามคำที่ขอแล้วครับ ...
ภาพสมัยตอนเด็กๆ ตั้งแต่จำความได้ ทุกช่วงเวลานั้นความทรงจำของผมมันจดจำได้แค่ภาพของ ...
เด็กผู้ชายแก้มอมชมพู …
ตัวอวบๆผิวขาวอมชมพู …
ริมฝีปากอมชมพู …
ถึงตอนนั้นผมจะเด็กแต่ผมก็พอจะรู้นะครับว่า
ความรักที่ทำให้โลกเป็นสีชมพู
มันเป็นยังไง ...
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในบ้านของพี่ยองแจแล้วล่ะครับ หลังจากเหตุการณ์เซอร์ไพรส์พี่ยองแจเมื่อครู่ ผมรู้ครับว่าผมทำอะไรลงไป คนปกติเค้าคงไม่ทำกันใช่ไหมล่ะครับ แต่ผมก็ปกตินะครับแต่ที่ทำลงไปก็เพราะว่า คิดถึง คิดถึงมาก คิดถึงคนตัวเล็กข้างหน้าที่กำลังเดินมาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมาตลอด 10 ปี ... แต่ผมยังจำได้ดี รอยยิ้มแบบที่เคยยิ้มให้ตลอดมา แต่ ตอนนี้ ... รอยยิ้มนั้นกลับถูกส่งไปให้ใครคนอื่น ... ใครคนอื่นที่ไม่ใช่จุนฮงคนนี้
ยิ่งเห็นคนตัวเล็กรอมานานเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ความต้องการ ความคิดถึง ความโหยหามากมาย ก็ถาโถมเข้าใส่ตัวและหัวใจของผมที่เต้นเร็วกว่าปกติเป็นล้านเท่าจนลืมตัวไปแล้วปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือสิ่งอื่นใด คว้าร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวเข้ามาใกล้แล้วบรรจงกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางที่เคยสัมผัส ... เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ลืมไปอีกนั่นแหละว่า นั่นมันก็เมื่อนานมาแล้ว ... คงไม่แปลกที่จะโดนร่างเล็กทั้งด่าทั้งทำรุนแรงใส่ขนาดนั้น ...
“เจลลี่ครับ พี่ยองแจมีอะไรจะให้ด้วยล่ะ”
“อะไรหรอฮะ”
“หลับตาก่อนครับ แล้วเดี๋ยวจะให้”
“ทำไมต้องหลับตา เค้ากลัว เดี๋ยวพี่ยองแจแกล้งเค้า”
“ไม่แกล้งๆ พี่สัญญานะ หลับตานะครับหลับตา นะๆ”
“ก็ได้”
มือเล็กๆ ถูกดึงเบาๆโดยเด็กชายที่นั่งยองๆ อยู่ข้างหน้าบรรจงสวมแหวนพลาสติกสีชมพูสวยที่เพิ่งไปหยอดเหรียญหน้าร้านขายของเล่นอยู่ตั้งนานหมดเงินไปหลายสิบบาทกว่าจะได้แหวนสีชมพูอย่างที่ใจหวัง
จุ๊บ
“พี่ยองแจแอบจุ๊บเค้าทำไม อ๊ะ! แหวนน่ารักจัง”
“เจลลี่เป็นเจ้าสาวของพี่แล้วนะครับ”
“หื้มมม ทำไมใส่แหวนแล้วต้องเป็นเจ้าสาวด้วย”
“ก็...ก็เห็นในทีวีเค้าทำกันแล้วดูมีความสุขนี่ครับ พี่ยองแจอยากเห็นเจลลี่มีความสุข”
“อ่า ... ฮิฮิ แค่ได้อยู่กับพี่ยองแจก็มีความสุขที่สุดแล้วล่ะ”
ผมพอจะเข้าใจนะครับว่าทำไมพี่ยองแจถึงจำผมไม่ได้ ตอนเด็กๆผมถูกคุณแม่จับให้แต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงเพราะเห็นว่าน่ารักดี จนพี่ยองแจก็คงคิดว่าผมเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆ ผมเองก็สับสนอยู่ไม่น้อยหรอกครับพอโตขึ้นมาถึงพอจะรับรู้ได้ว่าผมเป็นเด็กผู้ชายทั้งแท่ง พี่ยองแจคงตกใจไม่น้อยหรอกครับก็จากเด็กหน้าหวานตัวเล็กๆใส่กระโปรงแถมขี้แยกลายมาเป็นเด็กผู้ชายตัวสูงโตเต็มวัยขนาดนี้ ใครจะเชื่อว่าเป็นคนคนเดียวกัน
“ยองแจ ... เลิกจ้องหน้าน้องอย่างนั้นได้แล้ว” เสียงห้ามปราบเบาๆจากหญิงสาวผู้เป็นแม่ของร่างเล็กตรงหน้า ที่นั่งจ้องหน้าผมตั้งแต่รู้ว่าผมเป็น ... ผู้ชาย -_-
“นาย..นายคือเจลลี่จริงๆหรอ”
“ผมก็คือเจลลี่ของพี่ยองแจนั่นแหละครับ แต่ชื่อที่แม่ตั้งให้ตั้งแต่เด็กที่พี่ยองแจไม่ยอมเรียกก็คือ เชว จุนฮงครับ”
“แต่..เจลลี่เป็น..ผู้หญิง..”
“ก็ตอนเด็กๆคุณแม่เห็นว่าน่ารักดี เลยจับใส่กระโปรงเล่นๆ ความจริงผมเป็นผู้ชายนะครับ พิสูจน์ได้”
“อะไรกันวะเนี่ย”
พี่ยองแจบ่นเบาๆกับตัวเองแต่ผมก็ได้ยินนะครับ
“เป็นอะไรล่ะยองแจ เจอเจ้าสาวของลูกแล้วไม่ดีใจหรือไง”
“เจ้าสาวอะไรล่ะครับแม่ นั่นมันตอนเด็กๆ"
พี่ยองแจพูดเหมือนดูเขินๆ แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินไปทางอื่น
“ตอนนี้ผมเป็นเจ้าบ่าวของพี่ยองแจแล้วน่ะครับคุณป้า”
พี่ยองแจหยุดเดินทันทีหลังจากผมพูดจบแล้วหันมามองทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
“อ่าจริงสินะ ตอนนี้จุนฮงตัวใหญ่กว่าอีก แถมดูเป็นผู้ชายมากกว่าลูกชายแม่ซะอีก ฮ่าๆ”
“แม่อ่าาาาาาาาาา”
“โอ๋ๆ แหม แม่กับจุนฮงก็พูดเล่นกัน แล้วนี่จะขึ้นห้องเลยใช่ไหม พาน้องไปด้วย คืนนี้ก็ให้นอนกับลูกนะ”
“นอนกับผม? แล้วห้องรับแขกอะแม่”
“ห้องนั้นไฟมันเสีย แล้วอีกอย่างจุนฮงไม่ใช่แขกนะลูก ต่อไปนี้จุนฮงจะย้ายมาอยู่ด้วยกับเราเลย เพราะที่บ้านอยากให้เรียนที่นี่แต่ไม่รู้จะฝากใครดูแล คุณแม่ของคุณจุนฮงเขาไว้ใจเราฝากลูกชายสุดที่รักให้เราดูแล เราก็ต้องดูแลเขาดีๆสิลูก”
คุณป้าอธิบายไปพลางลูบหัวผมไปพลางอย่างเอ็นดู แต่ดูหน้าลูกชายคุณป้าเขาสิครับ สงสัยจะโกรธผมอยู่
“โอเคครับ โอเค อยากนอนตรงไหนก็นอนเถอะครับ ผมไปละ”
สุดท้ายก็ยอมอยู่ดีนั่นแหละครับ หึ เจ้าของห้องเขาอนุญาตแล้วผมจะนั่งต่อไปทำไมละครับ รีบยกมือไหว้คุณป้ายูแล้วเดินตามร่างเล็กตรงหน้าไปทันที พอมาถึงห้องเจ้าของห้องก็ดูมีเรื่องจะเคลียร์กับผมนะครับ
“เอ่อ .. เจล ..”
“เรียกจุนฮงก็ได้ครับ ถ้าทำใจเรียกชื่อนั่นไม่ได้”
“คือ ... พูดไงดีล่ะ คือ เราต้องคุยกัน”
“ผมก็อยากคุยครับ” อยากกอด อยากหอม อยากฟัด แค่คิดในใจนะครับ
“คือ เจลลี่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ที่ .. ที่ ..”
“ที่พี่เคยดูแล เคยพาไปเที่ยว เคยเล่นด้วยกัน เคยปลอบผมเวลาร้องไห้ เคยตามใจเวลาผมเอาแต่ใจ เคยกอดผม เคยแอบหอมแก้มผม เคยแอบจุ๊บผม เคยขอผมแต่ง...”
“เฮ๊ยยย พอแล้ว! เออ คือ ...”
“ผมเป็นผู้ชายครับ ผมเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วด้วยครับ ผมบอกแล้วไงว่าให้พิสูจน์”
“เออเชื่อแล้ว ตัวอย่างกับตึก ผู้หญิงที่ไหนจะตัวขนาดนี้ แต่ตอนนี้ยังทำตัวไม่ถูก พูดตรงๆเลยนะ ภาพเจลลี่เด็กผู้หญิงน่ารักๆ คนนั้นยังติดตาอยู่ ไม่เคยลืมด้วย จู่ๆ ก็กลายเป็นแบบนี้ ใครจะไปตั้งรับทันวะ”
หึ ดูก็รู้ว่าพี่ยองแจยังรอเจลลี่อยู่ ... ยังรักเจลลี่อยู่ ... แต่ต่อไปนี้ พี่ต้องรักแค่ เชว จุนฮง เท่านั้นแหละครับ
“ผมยังเป็นคนเดิมนะครับพี่ยองแจ แต่ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนดูแลพี่เอง จะปกป้องพี่เองนะครับ”
“จะมาดูแลพี่ทำไม พี่ดูแลตัวเองได้ เฮ้ออออ สรุปจะไม่ได้เจอเจลลี่ผู้น่ารักแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“ก็ผมไง -_-”
“ก็มันไม่น่ารักเหมือนเดิม ...”
“พี่ยองแจว่าผมไม่น่ารักหรอครับ” เบะสิครับ แกล้งเบะสิครับ จุนฮงไม่เคยทำแบบนี้กับใครนะครับ เสียลุคหมด แต่กับพี่ยองแจ ยอมทุกอย่างแหละครับ
“เฮ๊ยๆ เปล่าๆ ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยแหะ ตัวโตขนาดนี้ยังจะร้องไห้อีกหรอ”
“ก็มีคนปลอบอยู่ตรงหน้า 10 ปีที่ผ่านมา รอพี่ยองแจมาปลอบคนเดียวเลยนะครับ”
“เฮ้อออ พูดจาแปลกๆวะ อืมมม งั้นเอางี้”
หมับ
ร่างเล็กตรงหน้าดันผมให้นั่งลงบนเตียง แล้วยืนอยู่ตรงหน้าผม มือเล็กๆค่อยๆลูบหัวผมเบาๆ
“ถึงตัวจะโต แต่นิสัยก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังไงเจลลี่ก็คือเจลลี่ ถึงตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นจุนฮงก็เถอะ ยินดีต้อนรับกลับมานะ ... จุนฮง”
เสียงหวานลื่นหูเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ผมโหยหามาตลอด 10 ปีตอนนี้ทุกอย่างกำลังเป็นสีชมพูอีกแล้วครับ...
“พี่ยองแจ ... กอดได้ไหม?”
“ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้ทำมากกว่ากอดมาแล้วนะ -_-”
“ข..ขอโทษครับ”
“เออ ช่างเหอะ พี่ไม่โกรธแล้ว”
“งั้นกอดนะ”
หมับ
ไม่รอคำตอบหรอกครับ คว้าเอวคนตรงหน้ามากอดไว้ซะแน่นเลย ฮ่าๆ ก็ผมคิดถึงนี่ครับ พี่ยองแจก็ไม่ได้ปฏิเสธ ความสัมพันธ์ของเราตอนเด็กๆ มันตัดไม่ขาดหรอกครับ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์พี่ยองแจดังขึ้น ผมเลยต้องปล่อยให้เขารับสายได้สะดวก
“เออว่าไง”
พี่ยองแจรับสายแล้วเดินไปที่หน้าต่าง บ้านพี่ยองแจติดอยู่กับบ้านอีกหลังนึง ซึ่งมันก็ไม่ห่างกันมาก ระเบียงห้องนอนพี่ยองแจแทบจะติดกับระเบียงบ้านนั้นเลยด้วยซ้ำ ทำให้รู้ว่าไอ้ผู้ชายตัวดำที่เจอกันตอนแรก กำลังทำหน้าเป็นราหูอมจันทร์แล้วมันระเบิดใส่ปากเลยล่ะครับ สงสัยจะเห็นผมกอดพี่ยองแจ ดูก็รู้ครับว่ามันก็ชอบพี่ยองแจ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมปล่อยพี่ยองแจให้มันล่ะครับ
“พี่ยองแจ นั่น ...”
ตอนนี้เรามายืนอยู่ตรงระเบียงบ้านกันทั้งสองฝ่ายเลยครับ เหมือนไอ้พี่ดำตรงหน้าแค่โทรมาขัดจังหวะแล้วให้ออกมาคุย
“อ๋อ นั่นแดฮยอน จองแดฮยอน เพื่อนพี่เอง”
แค่เพื่อนสินะครับ หึหึ ผมแอบยิ้มอย่างผู้มีชัยให้ไอ้พี่ดำไปทีนึง มันดูท่าทางหงุดหงิดไม่น้อยเลยล่ะครับ
“เออแดฮยอน แล้วนี่ เจล..เอ๊ย จุนฮง น้องกูเอง”
จึก ... รู้สึกเหมือนโดนยิ้มร้ายๆจากไอ้พี่ดำแม่-งย้อนกลับมาปักลงกลางตัวเองเลยล่ะครับ เจ็บแหะ
“สวัสดีครับ พี่แดฮยอนเพื่อนพี่ยองแจ”
“เออ สวัสดีไอ้น้องชาย”
---------------------------------------------------------------------
TBC.
:::: พล่ามมมมมมมม ::::
ฮึ่มมมมม เหนื่อยเลอ ฮ่าๆ นานมากกว่าตอน 2 จะมา =_=; #ปาดเหงื่อ
คือบรั่บมันตันไงเข้าใจนะ นี่แต่งสด พลอตมาเรื่อยๆ
มันเป็นฟิคกากๆ เข้ามาอ่านกันก็ดีใจ ยิ่งมีคนเม้นว่าสนุกยิ่งได้ใจอะ ฮ่าๆ
ขอบคุณที่ทนอ่านกัน ขอบคุณที่ติดตาม จะพยายามมาอัพบ่อยๆ
(ถ้าเม้นถึง 20 จะมาอัพถี่ยิบเลยจ้า) 555555 ประเด็นคือไม่ถึงแน่ =_=;
ใครไม่เข้าใจถามได้นะ อาจจะงงในความรู้สึกของตัวละคร
คือถ้าถามว่าทำไมยองแจดูอ่อนง่ายกับจุนฮง ตอบได้เลย ...
เพราะมันเป็นความผูกพันธ์
ฮึ่ยยย >///<
ทำความเข้าใจกับตัวละครนะ
เราแต่งไม่สนุกแต่งสนองความต้องการตัวเอง ฮ่าๆ
เรื่องนี้ดราม่าน้อย อีกหน่อยจะมีแต่ ฮา เกรียน ทะลึ่ง ลามก สกปรก < =_= ไรท์โรคจิต
ความคิดเห็น