คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BROTHER & FRIEND. 1
[B.A.P] BROTHER & FRIEND.
TITLE :: BROTHER & FRIEND.
AUTHOR :: FuckinTheBOXX
COUPLE :: LoJae - DaeJae
Note :: คำหยาบนะครับ รับไม่ได้ ไม่ชอบ -> x <- ปิดไปเลยครับ
“แดฮยอน”
เสียงผู้ชายที่ค่อนข้างหวานไปหน่อยไม่แพ้หน้าหวานๆ ที่พยายามจะปลุกคนตรงหน้าให้ตื่นไปกินข้าวแล้วกลับบ้านพร้อมกัน
“เฮ้ย แดฮยอน”
เห็นหน้าหวานๆ ตัวเล็กๆ แบบนี้ ... แต่นิสัย
“ไอ้เชี้ยดำ !!!”
ไม่ได้หวานตามหน้านะเออ เหมือนพระเจ้าจะส่งสันดานเข้าร่างผิดคน
“คำก็ดำสองคำก็ดำ กูงอน !” คนถูกปลุกที่ตอนแรกดูเหมือนจะหลับสนิทหน้าฟุบลงกับโต๊ะเรียน ได้ยินคำแสลงหูถึงกับลุกยืนเต็มความสูงแล้วกอดอก ใบหน้าหล่อเข้มเบะปากทำหน้างอนใส่ นี่ก็อีกคน ... พระเจ้าส่งสันดานเข้าร่างผิดคนจริงๆ
“เรียกดีๆ คุณเพื่อนมึงตื่นไหมล่ะครับ กูหิวจะตายห่าอยู่ละ ท้องกูร้องด่าพ่อมึงอยู่เนี่ย”
“ยองแจมึงนี่มันจริงๆนะ หน้าตาก็หวานทำไมสันดานเถื่อนอย่างนี้วะ"
“แล้วมึงจะทำไม ถ้ากูอ่อนหวานเหมือนหนังหน้าที่แม่กูให้มามึงจะจีบกูหรือไง?? หื้มม จองแดฮยอน” ยองแจยื่นหน้าที่เปื้อนยิ้มเจ้าเล่ห์เข้าไปใกล้หน้าแดฮยอนจนแทบจะแย่งอากาศกันหายใจ
“เออ ก็น่าคิด เปลี่ยนเพื่อนเป็นเมีย ....” ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
ผลั๊ว !
“โอ้ยยยย ตบหัวกูทำไมเนี่ย”
“พอเลยไอ้ดำ มัวแต่พูดเล่น กูหิว ไปกินข้าวกันได้ละ” คนตัวเล็กกว่าคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วเดินออกนอกคลาสไป ไม่หันมาสนใจไอ้เพื่อนหน้าดำที่รู้สึกเจ็บ...เจ็บที่หัว ............... ใจ
“... ใครบอกกูพูดเล่นวะยองแจ มึงนั่นแหละที่ทำเป็นเล่นตลอด ...”
เสียงบ่นพึมพำเบาๆ ออกจากปากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิท ....
แต่ตอนนี้ดูเหมือนอยากจะเปลี่ยนสถานะใจจะขาด
แดฮยอน พาร์ท
ผมไม่รู้ว่าไปรู้สึกรักยองแจมันตอนไหน? ....
รักที่ไม่ใช่รักแบบเพื่อน
แต่...
เป็นรักแบบผู้ชายคนนึงจะมีให้ใครอีกคน ที่อยากจะอยู่ด้วยกัน อยากจะดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
น้ำเน่าใช่ไหมละครับ ฮ่าๆ ยองแจมันก็ไม่ชอบหรอกครับ มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดกับมันมากกว่าเพื่อน แต่ทำไงได้ละครับ ขืนบอกไปว่าผมชอบมัน ผมคงทั้งได้หรือไม่ก็เสีย
ไม่ใช่ได้ความรักตอบกลับจากยองแจมันมานะครับ
ได้ตีนนี่แหละครับ ... -_-
ส่วนไอ้ที่จะเสียก็คงเป็น ... ตัวมันเอง
ผมอาจจะต้องเสียมันไป
ผมยอมอยู่แบบนี้ดีกว่าครับ
ผมกับยองแจสนิทกันตั้งแต่ช่วงม.ต้น ตอนแรกมันอ้วนนะครับแม่งโคตรอ้วน แต่พอขึ้นม.ปลาย แม่งจู่ๆก็ผอมลงๆ พอเข้ามหาลัยเท่านั้นแหละครับ … น่ารักบรรลัย จนตอนนี้ ทั้งหญิงทั้งชายใครๆก็มองมัน อยากได้ยูยองแจไปครอบครองกันทั้งนั้น ไม่ต่างจากผมที่ก็อยากจะครอบครองมันอยู่ไม่น้อย แต่ติดไอ้คำว่าเพื่อนสนิทนี่แหละครับ ...
“มองหน้ากูแล้วอิ่มไหม?” เสียงเล็กๆ ถามกวนๆ ดึงผมออกจากความคิดทันที ไม่รู้ตัวเลยว่า เผลอจ้องหน้ามันอยู่
“อิ่มอก อิ่มใจพี่แดฮยอนมากเลยน้องยองแจ” ผมตอบกลับไปติดตลกกลบเกลื่อน
“หรอครับ พี่แดฮยอน อิ่มอกอิ่มใจงั้นหรอครับ งั้นไม่ต้องแดกนะครับ น้องยองแจแดกเอง”
“เฮ๊ยๆๆ กูพูดเล่น ของกูอย่าแย่งดิมึง”
“เออ แดกๆไป แล้วอย่าลามปามเรียกกูน้องนะมึง กูเกิด 94 แต่ก็หัวปี อายุพอๆกับมึงที่เกิด 93 แหละวะ”
“ครับบบบบ น้องยองแจจจจจจจจจจจจ” ผมลากเสียงยาวแกล้งยองแจมัน มันห้ามผมหลายรอบแล้วล่ะครับ ไอ้เรื่องเรียกน้องยองแจเนี่ย แต่ผมฟังที่ไหนละครับ ก็เรียกมันน้องทีไร หน้าแม่งจะแดงตลอด แต่เจ้าตัวมันไม่รู้หรอกครับ น่าฟัดฉิบหาย ...
“เชี่ย” มันด่าผมเบาๆแล้วก็คีบลูกชิ้นเข้าปากไป เคี้ยวตุ้ยๆ เขินแล้วปากแข็งนะมึงยองแจ
“อิ่มมมมสาดดดดดดดดด” ผมเดินลูบท้องตัวเองออกจากร้าน มาพร้อมกับยองแจที่เดินกอดคอผมออกมา
“กูก็อิ่ม เดินไม่ไหวละ”
“มา ! เดี๋ยวกูอุ้ม” ผมทำท่าจะอุ้มมัน แล้วก็เป็นอย่างที่คิดครับ มันยกตีนให้
“เดี๋ยวกูถีบเลยมึง” มันพูดว่าอย่างขำๆ แล้วก็กอดคอผมเดินต่อ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ครับแม่ ยองแจหรอครับ ก็อยู่ด้วยกันนี่แหละครับ” ผมรับโทรศัพท์ แล้วหันไปมองหน้าเจ้าของชื่อที่แม่ของผมเองเรียกหามัน มันก็มองหน้าผมงงๆเหมือนกันแหละครับ
“อ๋อๆ ครับๆ เข้าใจแล้ว ได้ครับ จะรีบกลับครับ” พอกดวางสาย ไอ้แขนที่กอดคอผมอยู่ ก็มาเกาะแขนผมแทนทันที มึงจะถูกเนื้อต้องตัวกูมากไปแล้วนะยองแจ เดี๋ยวกูฟัดนะมึง วอนนิ่ง
“คุณน้าว่าไงมึง?”
“แม่กูบอกว่า คุณน้ายู โทรหามึงไม่ติด เค้าบอกให้มึงรีบกลับบ้าน”
“สงสัยแบตหมดมั้ง เออ แบตหมดจริงๆด้วยวะ” มันควักโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเช็ค เล่นห่าอะไรหนักหนาจนโทรศัพท์แบตหมดวะ อย่าให้รู้นะมึงว่าแอบคุยกับใคร ....แต่ รู้ไปก็ทำอะไรไม่ได้หรือเปล่าวะแดฮยอน เฮ้ออออ
“เออ งั้นรีบกลับบ้านกัน”
“มึงจะกลับพร้อมกูไหม” แม่งเกาะแขนกูแล้วทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ อยากโดนพรากบริสุทธิ์มากสินะยองแจ หื้ออออ กูต้องแข็ง เอ้ย !! กูต้องใจแข็ง !
“ปกติมึงก็กลับคนเดียวได้นี่หว่า วันนี้เป็นห่าอะไร”
“โห แดฮยอนมึงก็คิดดู บ้านเราก็อยู่ติดกัน กลับด้วยกันมันก็ดีกว่าไงวะ จะได้ช่วยกันแชร์ค่ารถด้วยไง”
“ขอความจริง ....”
“ก็ ... กูกลัวอะมึงงงงง มันมืด มึงก็รู้ว่าไอ้ไฟในซอยบ้านเรามันเสียอยู่ ไม่รู้ว่าแม่งมีใครไปซ่อมยัง รถแม่งก็เข้าไปไม่ได้เพราะซอยมันเล็ก มึงก็รู้ว่ามันต้องเดินเข้าไปในซอยแล้วซอยมันมันมืดอยู่ มึงก็รู้ว่ากูกลัวที่มืดๆ” แม่งร่ายซะยาว ที่แท้ก็กลัวความมืด ผมก็รู้ว่ามันกลัวความมืด แค่อยากแกล้งมันเฉยๆ หึหึ
“อืมมมมมม กูจะกลับดีไหมหนอออออออ ...”
“เชี่ยดำ”
“มึงกลับไปคนเดียวเลย -_-” แม่งเรียกดำ ผมเลยสบัดหน้าเดินหนีมันซะเลย
“เฮ๊ยยย มึงงงง แดฮยอนครับ ยองแจกลัวจริงๆนะ”
สัด ... แทนตัวเองยองแจ เดี๋ยวมึงได้ผัวกลับบ้านนะ
“อะไรนะ ใครกลัวจริงๆนะ” ผมทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะอยากจะเห็นหน้าเวลามาอ้อนๆ นานๆจะได้เห็นนะครับคุณมึง !
“ยองแจกลัวความมืดครับบบ”
บึ้มมมม เชี่ยน่ารักไปละ
“ฮ่าๆ เออๆกลับด้วยอยู่แล้ว ใครจะปล่อยให้เมียกลับบ้านคนเดียวว่ะ” ยองแจแม่งทำท่าจะถีบผมแต่ผมทำท่าจะเดินหันหลังให้มัน มันเลยเปลี่ยนพฤติกรรมหามๆของมัน
“อื้อหื้อออ ผัวกูน่ารักที่สุดอะ”
ถึงจะกัดฟันพูดแต่กูก็ฟินนะครับ
“ปะๆ เดี๋ยวผัวพากลับบ้าน ฮ่าๆ” แดฮยอนเริงร่าสิครับ แม่งกลัวจริงจัง ผมจับมือมันเดินไปโบกรถเพื่อจะกลับบ้านมันก็ยังไม่ด่าซักแอะ มีแต่สายตาค้อนๆ นั่นแหละครับ ฮ่าๆ แต่มันก็ไม่ขัดขืนนะครับ แดฮยอนวินครับ v
พอมาถึงปากซอยหน้าบ้าน แม่งก็มืดจริงๆนั่นแหละครับ ... จะมีใครเห็นกูไหมวะ =_=
“แม่งมืดจริงๆวะ” ไอ้ยองแจที่เดินอยู่ข้างๆ บ่นพึมพำๆ
“เออ ไฟแม่งเสียไม่กี่ดวงทำไมมืดขนาดนี้วะ”
“กูหมายถึงมึง ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“เชี่ยอ้วน อยากเป็นผีเฝ้าซอยหรอมึง”
“อูยยยยย กลัวจุงเบยยยย” ทำหน้ากวนตีนกูแล้ววิ่งหนีอีกนะมึง
“อย่าวิ่งดิวะ”
“จะให้กูคลานหรือไง กูไม่โง่ให้มึงจับฆ่าได้หรอกนะ”
“ตรงนั้นมันมืดนะมึง”
“คิดว่าขู่กูแบบนี้แล้วกูจะกลัวหรอมึง ฮ่าๆ เด็กว่ะมึง ใกล้ถึงบ้านแล้วกูมะ ..!!!”
“ยองแจ !!!!” ยังพูดไม่ทันจบประโยคจู่ๆเสียงมันก็หายไปพร้อมกับตัวมันที่หายเข้าไปในความมืด
“ยองแจ ! กูไม่เล่นนะมึง ออกมาเร็วๆเลยมึง” ผมวิ่งไปทางที่มันหายเข้าไป แล้วก็เจอมัน ... แต่ ...
ยิ่งกว่าช็อค ...
ผมเผลอหลับระหว่างเดินมากับมันหรือเปล่าครับ ...
ถึง ... ถึงได้ฝัน
หรือว่า
กูไม่ได้ฝัน ...
ฝันเหี้ยทำร้ายหัวใจซะยับเยิน ...
เด็กผู้ชายตัวสูง ?
ความมืดทำให้ผมไม่รู้ว่ามันคือใครแต่ผมก็พอรู้การกระทำของมันว่ามัน ... กำลัง ...
จูบยองแจอยู่ ...
TBC.
เม้าท์มอย : วรั๊ยยยยยยยยยยยยยย ฟิคไรวะ ? คิดเหมือนกันไหมบีสอง กรั่กๆๆ
มันเป็นฟิคป่วงๆ อะเนอะะะะะ อย่าไปคาดหวังมันมากเนอะๆ แล้วก็ติกันได้นะ
เราจะได้แก้ไข แต่เราเป็นพวกเรียงภาษาไม่สวย ขออภัยยยย ครายอิ้งงง ;-;
วอร์นนิ่ง : ใครชิปแด้โล่ ! หึ ไม่มีในฟิคเรื่องนี้นะฮะ เตือนไว้ๆ เผื่อใครหวัง คุคิ
ฝากตัวด้วยนะครับบบบบบ
อย่าทำตัวเป็น "ติ่งฟิค"
เพราะมันคือพวกไร้ประโยชน์
อ่านแล้วเงียบ คนแต่งก็ท้อนะครับ
ความคิดเห็น