บ้านไร่สิเน่หา

ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันครั้งแรก....

 สองพี่น้องเยียบย่างเข้ามาภายในห้างสัพสินค้าในตัวจังหวัดเชียงใหม่หลังจากที่ถูกบิดาเนรเทศ ออกมาโดยไม่ไห้เวลาในการเตรียมตัวเลยแม้แต่น้อย ดีที่บิดายังสั่งให้คนขับรถขับมาส่งพวกเขาที่ตัวเมืองเชียงใหม่แล้วคอยต่อรถเข้าไปเอง เป็นไงน้ำใจพ่อ  ยังมีคำสั่งส่งท้ายมาอีกว่า  ให้ทำตัวซอมซ้อไว้เขาจะได้คิดว่าพวกแก่จนจริงๆ   ฮึย คาสโนวาร์รับไม่ได้จริงๆนี่ถ้าคนที่เขารู้จักมาเห็นนะไม่รู้จริงๆว่าเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน  ยังดีที่ไม่ระงับบัตรเครดิตไม่งันงานนี่คงได้ลำบากจริงๆแน่

˝พี่พัทเราแยกกันไปซื้อดีกว่านะคะจะได้เสร็จเร็วๆพบกันที่ร้านนั้นนะน้องขอไปซื้อของที่จำเป็นก่อน   บาย˝ เสียงน้องสาวปลุกให้เขาออกจากภวังค์    และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงน้องสาว   

˝เดี่ยวก่อน พาพี่ว่าเรามาคุยกันหน่อยดีกว่านะ˝ ชายหนุ่มเรียกน้องสาวพร้อมกับจับมือจูงเข้าไปในร้านที่เธอเอ่ยไว้ทีแรก   ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามน้องสาวโบกมือเรียกบริกรสั่งน้ำเปล่าสองแก้วรอจนกว่าบริกรจากไปจึงเริ่มมองน้องสาวอย่างเป็นห่วง   ซึ้งเธอเองก็มองตอบผู้เป็นพี่ชายอย่างสงสัยเหมือนกัน

˝มีอะไรรึเปล่าคะพี่พัท ทำไมต้องทำเหมือนมีอะไรอยู่ในใจด้วยคะ˝  หญิงสาวถามเข้าประเด็นอย่างไม่รอช้า    ทำให้ชายหนุ่มต้องมองสบกับดวงตากลมโตของน้องสาว   เขารู้ว่าน้องสาวเป็นคนที่สวยสะดุดคนหนึ่งและนี่เป็นสิ่งที่เขา กังวล

˝มีสิก่อนที่เราจะขึ้นมาพี่ได้คุยกับพ่อนิดหน่อยท่านให้ข้อมูลอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับไร่พฤทธิไกรที่มีพื้นที่กว่าพันไร่  พี่รู้นะว่านี้มันอาจจะเป็นเรื่องไรสาระสำหรับน้องแต่ พี่อยากให้เราปลอมตัวเป็นผู้ชาย˝  อรพัทธ์มองน้องสาวด้วยสายตาจริงจังซึ่งน้อยครั้งนักที่จะได้เห็นนั้นก็แสดงให้หญิงสาวรู้ว่าเรื่องที่กล่าวมานี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอย่างแน่นอน 

 ˝ไม่เข้าใจทำไมต้องให้พาปลอมตัวด้วย   ในเมื่อเราไปทำงานเฉยๆไม่ได้ไปก่อการร้ายที่ไหนสักหน่อย˝อรพาถามพี่ชายด้วยสีหน้าไม่พอใจ    ที่ตกลงไปทำงานเนี้ยก็บุญเท่าไรแล้วถ้าไม่เป็นเพราะมรดกละก็บ้านนอก บ้านนอกแบบนี้ยังไม่อยากจะมาเยียบเลย   แล้วยังจะต้องให้เธอปลอมตัวอีก 

˝ พี่รู้   แต่น้องก็น่าจะรู้นะว่าตัวเองสวยแค่ไหน ผู้ชายเมื่อเห็นสาวสวยก็อยากที่จะกระโจนเข้าใส่อยู่แล้วว่าไหม และพี่เชื่อว่าผู้ชายในไร่นั้นคงไม่ต่ำกว่า ร้อยคนแน่ แถมยังอยู่บ้านป่าเมืองเถือนแบบนี้อีก พี่ไม่อยากให้น้องคลาดสายตาเพราะพี่ไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของน้องได้    เพราะอย่างนี้ไงพี่ถึงอยากให้เราปลอมตัวเป็นผู้ชายและพี่ก็ปรึกษาพ่อมาแล้วด้วย   เราจะได้อยู่ใกล้ๆพี่ เกิดเหตุคับขันอะไรขึ้นมาพี่จะได้ช่วยเราทัน ˝  คำพูดแรกๆก็ชอบอยู่หรอกที่ชมแต่คำหลังสิบังคับกันชัดๆแล้วพ่อมารู้เห็นอะไรด้วยเนี้ย แต่ถึงยังไงซะที่ทุกคนทำไปก็เป็นเพราะเป็นห่วง   หญิงสาวมองพี่ชายคนเดียวอย่างขอบคุณ  กับความเป็นห่วง  ถึงในสายตาคนอื่นอาจจะมองเขาไม่เอาไหน ทำตัวเสเพล เจ้าชู้ไร้สาระไปวันๆ  แต่เมื่อถึงคราวคับขันพี่ชายคนนี้ไม่เคยทิ้งเธอเลย ถึงเธอจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่พี่ชายของเธอก็ไม่เคยถือสาน้องคนนี้  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อยหรือซึ่งไจกันแน่     ที่ทำให้ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวน้ำตารื้นขึ้นมาทันที  คิดดูแล้วความรักความห่วงใยของชายหนุ่มที่มีให้แก่น้องสาวตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนถึงทั้งสองจะอยู่คนละประเทศห่างกันไปบ้างก็ตาม

 ˝เด็กขี้แย่อย่าร้องนะเราไม่ใช่เด็กๆแล้ว  พี่อายเขา˝ อรพัทธ์แกล้งหันหน้าซ้ายทีขวาทีมองผู้คนก่อนยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องสาวสุดที่รัก

˝เข้าใจแล้วคะพี่พัท  ฮึ้ย หน้าเละหมดแล้วมั่งเนี้ย พาขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะวันนี้ขอสวยเป็นวันสุดท้ายนะคะก่อนจะไปที่ไร่บ้าอะไรนั้น  ˝

ชายหนุ่มมองตามหลังอรพาที่เดินไปเข้าห้องน้ำรู้สึกขอบคุณที่เธอเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิด

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำรู้สึกสดชื่นขึ้นหน่อยเมื่อได้แต่งหน้าทาปาก เฮ้อนี้เธอจะต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายจริงๆหรอเนี้ย  ไม่เป็นไรนน่า แค่สามเดือนเองสั้นนิดเดียว แล้วมรดกทุกอย่างก็จะเป็นของเธอครึ่งหนึ่งคราวนี้แหละแม่จะเที่ยวให้ทั่วโลกจริงๆเลย  อรพาคิดปลอบใจตัวเองขณะที่หญิงสาวอยู่ในภวังค์ จนไม่ได้สนใจรอบข้างเดินชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจังด้วยเหตุที่ไม่คาดคิดจริงๆการประสานงานครั้งนี้จึงทำให้หญิงสาวล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรงจนเธอต้องซี๊ดปากร้องเบาๆโดยที่ชายคนนั้นไม่ปริปากขอโทษเธอเลยสักคำกลับยืนเชยมองเธอด้วยสายตาเย็นชา     และมีหรือที่คนอย่างอรพาจะยู่เชยโดยไม่ทำอะไร  หญิงสาวผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว ชี้มือไปทางชายแปลกหน้า ด้วยดวงหน้าแดงกำเพราะความโกรธ

 ˝ ไอ้บ้า ชนผู้หญิงแล้วไม่รู้จักขอโทษ เป็นใบ้หรือไงไอ้หน้าตัวเมีย  แล้วแก่รู้ไหมว่าชุดของฉันราคาเท่าไรชุดสั่งตัดพิเศษจากลอนดอลเลยนะยะแก่ต้องรับผิดชอบไม่อย่างนั้นฉันแจ้งตำรวจจับแกแน่˝ หญิงสาวมองดูชุดแสนแพงของตนอย่างเจ็บใจที่จริงก็ไม่ได้เลอะอะไรหรอกแค่อยากโวยวายที่มันไม่ยอมขอโทษเธอต่างหาก  พร้อมกับตะโกนด่าทอชายหนุ่มเป็นชุดโดยไม่ อนาธรต่อสายตาเย็นชาที่เริ่มมีแววกระด้างขึ้นมารำไร  เมื่อโดนผู้หญิงแปลกหน้าด่ามาเป็นชุดอย่างไม่แกรงกลัวสร้างความกรุ่นโกรธให้แก่ชายหนุ่มไม่น้อย ก็ในเมื่อเธอเป็นคนมาเดินชนเขาเอง แต่กลับมาโวยวายให้รับผิดชอบ  หึ   คงจะเป็นพวกต้มตุ่นหรือไม่ก็คงเป็นผู้หญิงจำพวกอยากเรียกร้องความสนใจละมั้งชายหนุ่มมองด้วยสายตาดูแคลนกับผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะส่วนกลับอย่างดุเด็ดเผ็ดมันไม่แพ้กัน

˝หึ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอไม่มีค่าพอสำหรับเงินของฉันหรอก    และเธอเป็นฝ่ายเดินมาชนฉันเองซึ้งฉันก็พอจะดูออกนะว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหน   หึ  อยากได้เงินมากหรอ เท่าไรละ ห้าพันพอมัย แต่ฉันขอตรงนี้และเดี่ยวนี่นะยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย  ....˝  เพี๊ยะ ชายหนุ่มไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค เสียงฝ่ามือกระทบแก้มสากที่มีเคราขึ้นรกรุงรังจนไม่สามารถมองเห็นหน้าที่ซอนอยู่ภายในได้ชัด แรงตบทำให้หน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงซึ้งเขาคิดว่าเธอคงใส่มาเต็มแรงอย่างแน่นอน

 หญิงสาวยืนเท้าซะเอวโกรธจนควันออกหู กับคำพูดดูถูกเหยียดหยามและสายตาโลมเลียที่ใครได้เห็นก็ต้องรู้ว่ามันคิดอะไร แล้วมีหรือที่หญิงสาวจะยอมให้ผู้ชายปากตลาดมาว่าอยู่ฝายเดียวไม่มีท่าง  ˝ ฮา ๆๆ เป็นไงไอ้ปากปีจอรู้รสมือฉันหรือยังหุบปากเน่าๆของแกซะ  หน้าอย่างฉันไม่ต้องการเงินสกปรกของแก่จำไว้สะเก็บเงินไปกำจัดหมาในปากของตัวเองซะเถอะ  ที่สำคัญสวยเริดอย่างฉันไม่จำเป็นต้องขายตัวก็มีคนมารอคิวเป็นกิโลแล้วละยะ  ชิ หน้าตาอย่างโจรห้าร้อยอย่างนายเนี้ยนะคิดจะมาฟันฉันแม้แต่ขี้เท้าฉันก็อย่าหวังว่าจะได้แตะไอ้แฮงซวย ˝  หญิงสาวด่าชอดๆความโกรธเกลียดในคำดูแคลนของชายตรงหน้าสร้างแรงขับเคลื่อนทางวาจาจนยากจะควบคุมจึงทำให้แต่ละถ้อยคำล้วนแต่บาดลึกเข้าไปในโสตประสาทเจ็บจี๊ดที่หัวใจของผู้ฟังขึ้นมาทันที  ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน หรือใครที่กล้าสาดวาจา ประทุษร้าย ผู้ชายอย่าง ธนาคินได้เจ็บแสบเท่าผู้หญิงคนนี่เลย  เขาเดินเข้าไปกระชากแขนเล็กของผู้หญิงปากตลาดตรงหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว    ˝กรี๊ด ๆ  ๆ  ช่วยด้วยคะ  ช่วยด้วย  ไอ้โรคจิตมันจะปล้ำฉัน    มันจะทำร้ายฉันคะ ช่วยด้วย˝  แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะลงมือแก้เผ็ดอะไร   เสียง 18 หลอดของหญิงตรงหน้าก็ดังกระทบโสตประสาทของผู้คนบริเวณนั้นให้หันมามองเขากับเจ้าหลอนเป็นตาเดียว      

˝ หุบปากเดี่ยวนี้นะ ˝  ธนาคิน กัดกรามเสียงดังกรอดระงับโทสะ บอกเสียงลอดไรฟัน แก่หญิงสาวที่ทำตัวสั่นดิ้นรนทุบตีร่างกายของเขา พร้อมกับ ร้องห่มร้องไห้อย่างหน้าส่งสารในสายตาคนอื่นที่มองอยู่รอบข้าง  แต่มีหรือที่ธนาคินจะดูไม่ออกกับละครฉากหนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้สร้างขึ้น  ร้ายนักนะยัยตัวแสบ   ˝ แก่ได้เจอดีแน่  ไอ้โจนห้าร้อย  ˝ เธอพูดเสียงกระซิบพอได้ยินสองคน ก่อนพูดประโยคถัดไปด้วยเสียงที่ดังพอให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้ยินทุกคน  ˝กรี๊ด    ฮื้อๆๆ  อย่าทำอะไรฉันเลยนะ   อยากได้เงินใช่ไหม  ได้ นี่เงิน  เอาไปเลยนะแต่อย่าทำร้ายฉันนะฉันขอร้อง  ฮื้อๆๆ˝    อรพาล้วงเข้าไปหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ด้วยมือไม้สั่นก่อนจะจงใจโยนเงินใส่หน้าชายหนุ่มอย่างจัง   ˝  อุ้ย  ฉันขอโทษนะฉันตกใจ นะ  ˝  ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึ่ง เมื่อเจอความเจ้าเล่ห์ ตอแหลระดับ ปรมาจารย์  บวกกับความโกรธที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ ฉุดให้สติอยู่เหนือการควบคุม ชายหนุ่มจับกระชากแขนของหญิงตรงหน้าลากถูลู่ถูกังไปทางบันไดหนีไฟ  ยังไงสะวันนี้ถ้าเขาไม่สั่งสอนยัยตอแหลละก็อย่ามาเรียกว่า ธนาคินเลย ยิ่งเห็นคนตรงหน้าดิ้นรนร้องให้ขอความเห็นใจจากผู้คนเท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บใจ  เล่นได้สมจริงจนคนรอบข้างมองว่าเขาเป็นพวกอันธพาล โจรห้าร้อยจริงๆ เลยละมั่ง  ไหนจะโดนเอาเงินฟาดหน้าอีก โถเว้ย นี่คงนึกว่าเขาไม่กล้าทำอะไร ละสิคิดผิดแล้ว ยัยกะล่อน ˝ช่วยด้วยมันจะลากฉันไปขมขื่นแล้ว  กรี๊ดๆ ๆ ยาม ๆ ช่วยด้วย˝   อรพาร้องเรียกยามที่เดินตรงเข้ามาทางตน  ด้วยความรวดเร็วเพราะมีคนแจ้งว่ามิการทะเลาะวิวาทกัน เกิดขึ้นในห้าง

 ˝มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ˝   ผู้รักษาความปลอดภัยห้างเอ่ยถามคนทั้งสอง  ˝  มีสิคะไอ้โรคจิตคนนี้มัน  มันจะลวนลามฉันคะ  ช่วยจับมันส่งตำรวจด้วยคะคุณพี่ยาม˝   ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยอะไร  อรพาที่เร็วกว่าทำท่าหวาดผวา กลัวชายหนุ่มสุด ฤทธิ์สุดเดช  สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มตรงหน้า แล้ววิ่งเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังยาม นึกชื้นชมตัวเองจริงๆที่แสดงได้สมบทบาทเกินคาด   แต่คิดดูแล้วเรื่องแค่นี้มีหรือที่คนอย่างอรพาทำไม่ได้  สะใจจริงๆที่ทำให้คนตรงหน้าตกเป็นจำเลย ในข้อหาเป็นโรคจิตลวนลามผู้หญิงได้   ธนาคินมอง หน้าอรพาด้วยสายตาอาฆาตแค้น อยากตรงเข้าไปกระชากตัวเธอมาขย้ำคอให้ขาดคามือเลยถ้าเขาไม่เห็นสายตารอบข้างที่มองมาอย่างดูถูกเหยียดหยามคงคิดว่าเขาเป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ใส่ความแน่  ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน เล่นละคร มารยาสาไถได้เท่าแม่คนนี้มาก่อนเลย  นี่เขาควรจะมอบรางวัลตุ๊กตาทองให้เธอที่ตอแหลเก่งหรือเปล่าเนี้ย ความโกรธถูกกักเก็บไว้ภายในอย่างยากเย็นสัญญากับตัวเองเลยว่าถ้าเจอคราวหน้าเขาไม่มีทางปล่อยเธอให้ลอยนวลไปโดยไม่ทำอะไรแน่   ˝  ไม่มีอะไร  เป็นแค่ความเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ˝   ธนาคินบังคับเสียงให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้  ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็วที่สุด ถ้าอยู่นานกว่านี้เขาไม่รู้จริงๆว่าจะบังคับตัวเองไม่ให้ทำร้ายใครได้รึเปล่า ˝  ไม่มีอะไรได้ไง  ก็แก่พยายามจะลวนลามฉัน  นี่กลับมาก่อนนะ  ไอ้บ้าคิดจะหนี้รึไง   กลับมาเดี่ยวนี้นะ˝  หญิงสาวยืนโวยวายอยู่ข้างหลังยาม ที่ไม่คิดจะจับมันไปเข้าซังเต  อย่างหัวเสีย   มองชายหนุ่มคู่ปรับเดิน หายไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้

˝นี่ ยาม ทำไมไม่จับมันไปส่งตำรวจฮ้ะ˝

˝   ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง  มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย  ปล่อยวางซะเถอะครับ  ˝   หญิงสาวมองชายวัยกลางคน ที่ผละไปอย่างรวดเร็ว   นี่มันไม่ช่วยแล้วยังมาสอนฉันอีก   โถเว้ย ไม่ได้ดังใจเล้ย ไอ้บ้านั้นก็ลอยนวล อย่าให้ฉันเจอแกอีกนะ   หญิงสาวได้แต่เจ็บใจก่อนจะเดินไปหาอรพัทธ์ที่นั่งรอป่านนี่คงรากงอกแล้วมั่ง   

˝พา ทำไมมาช้าจัง   พี่รอตั้งนาน แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นละ˝  อรพัทธ์มองหน้าบึ้งตึงของอรพาอย่างสงสัย หลังจากที่น้องสาวขอไปเข้าห้องน้ำ เป็นชั่วโมง˝ไม่มีไรหรอกคะพี่พัท  พาว่าเราไปซื้อของกันดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ˝   เธอปฏิเสธ ก่อนจะชวนพี่ชายเดินไปซื้อของใช่ที่จำเป็นสำหรับอยู่ไร่