คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special Chanbaek :: In a past
ผมบยอนแบฮยอน อายุ 19 ในปีนี้ **ปล.ในเรื่อ
.
.
.
ผมเ้ามาที่บริษัท MY เพื่อเป็นนัร้อเพราะผมรัในเสียเพล รัในารร้อเพล และมันทำให้ผมไ้พบับนนหนึ่ที่ื่อ ปาร์านยอล ร่าสูที่ไม่ไ้พบันมานานถึ 8 ปี
.
.
.
-8 ปีที่แล้ว-
“แบฮยอน ไปเรียนไ้แล้วลูสายแล้วเห็นมั้ย”
แม่อผมะโนบอ ็ผมไม่อยาไปโรเรียนนี่น่า ผมที่ถูย้ายมาเรียนใหม่อน ป.5 เพื่อน็ไม่มีใระอยาไป
“แบฮยอนื้ออีแล้วนะ”
.
.
พี่แบบอม บอผม ผมไม่ไ้ื้อนะ แ่ไม่มีใรเ้าใ่าหา
“รถ มาแล้วแบฮยอนนน”
พี่ายนโอผมะโนมาาหน้าบ้าน
“ไปไ้แล้วแบฮยอน ลับมาแม่ะทำเ้ให้โอเมั้ย”
ฟอ
นเป็นแม่้มลหอมแ้มเ็น้อย ัฟอ
.
.
.
แบฮยอนยอมึ้นรถมาแ่โยี
“สวัสี่ะุรูฝาแบฮยอน้วยนะะ”
แม่แบฮยอนเอ่ย
“สบายใไ้่ะุนายบยอน” ุรูเอ่ยอย่าใี แบฮยอน โบมือเล็ๆ ผ่านระรถ ให้ับพี่ายทั้สอ
“แบฮยอนนั่ับานยอลนะะ”
ุรูนสวยเอ่ยเสียหวาน แ่นั่นไม่ไ้ทำให้แบฮยอนพอใเพราะเาเอไม่อยานั่ับไอ้เ็หูาใส่แว่นนี่นั
“ไม่เอาแบไม่นั่ ไม่อาววว”
.
.
แบฮยอนโวยวายเสียั
นทำให้เ็ายปาร์านยอลที่ำลัหลับ ลืมาึ้นมา แล้วมอยัเ็ัวเล็ที่ำลัโวยวาย
“นี่เสียัอ่ะ หนวหู”
านยอลพูออมา ทำให้แบฮยอนถึับเลือึ้นหน้าเพราะวามเป็นน้อสุท้อและโนามใมาลอ เมื่อมีใรมาัทำให้แบฮยอนอึ้น
“ไอ้หูา แว่าใร”
“อ้าวๆๆ อย่านี้็ส่ยิ ไอ้เี้ย”
“ว่าใรเี้ย ไอ้หูา ไอ้แว่น”
.
.
.
เมื่อสอนนี้เถียันไปเถียันมา ุรู็ิว่าสนิทัน#แล้วมั้? เลยพูว่า
“ั้นแบฮยอนนั่ับานยอลนะ๊ะ”
.
.
“ไม่เอา แบไม่นั่ับไอ้หูานี่”
ร่าเล็พอลม แล้วี้ไปที่นที่ไ้ื่อว่า หูา
.
.
านยอลเลยส่ิับรูเิบอว่า เี๋ยวัารเอ ุรูึเินไปที่หน้ารถเหมือนเิม
“นายไม่ล้านั่อ่ะิ”
านยอลทำเป็นพูอย่าลอยหน้าลอยา
“ทำไมะไม่ล้าฟะ!!”
แบฮยอนผู้ไม่เยยอมใร เถียอย่ารวเร็วทันที เพราะไม่ยอมที่ะให้ใรูถูน
“ไม่ล้า แบร่ๆๆๆ ไม่ล้า แบร่ๆๆ”
“หยุเี๋ยวนี้นะ ไอ้หูา เออนั่็นั่”
ในที่สุแบฮยอน็ยอมนั่ลเพราะานยอล
.
.
.
.
.
เวลาสอเือนทำให้นสอนสนิทันไ้อย่ารวเร็ว านยอลับแบฮยอน็สนิทันอย่ารวเร็วเ่นัน
.
.
นทุนในโรเรียนรู้ว่ามีแบฮยอนที่ไหนมีปาร์านยอลที่นั่น ิน้าว้วยัน นั่เรียน้วยัน
“นี่แบฮยอน อาทิย์หน้าวันเินายแล้วนะ”
“นายรู้เหรอานยอล อย่าลืมไปินเลี้ยบ้านันนะ”
“ไ้อยู่แล้ว ันมีอวัให้นาย้วย”
...
...
“อวัเหรอ >< ันอยารู้แล้วว่ามันืออะไร”
“วามลับ”
.
.
.
ที่บ้านานยอล
“านยอลลู เราะย้ายบ้านอาทิย์หน้าแล้วนะลู”
.
.
านยอลถึับนิ่ันับสิ่ที่แม่พู นี่เาำลั ‘ย้ายบ้าน’ อีรั้เหรอ
านยอลรู้ว่าารย้ายบ้านนี้ือารที่ บ้านเาะย้ายัหวัเพราะ้อามุพ่อไปแ่ละที่ทำาน
.
.
านยอลรู้สึื่นเ้นทุรั้ที่้อย้ายบ้านเพราะิเสมอว่าะ้อไ้เออะไรใหม่ๆ
.
.
แ่รั้นี้มันไม่ใ่เพราะเาไม่้อารที่ะา.....บยอนแบฮยอนไปเลย
.
.
“แล้ว้อไปเมื่อไหร่เหรอรับแม่”
“วันศุร์ลู แล้วลู็ไม่้อไปโรเรียนั้แ่วันอัารนะ เพราะแม่แ้รูไว้แล้ว”
แม่อานยอลบอ
“แม่รับ ผมอไปโรเรียนนถึวันศุร์ไ้ไหม”
.
.
มารามอมายับุรัวเล็อย่า เพราะร้อยวันพันปีลูายัวน้อยนี้ไม่เยมีปัหาเรื่ออารย้ายที่อยู่เลย
แ่มีสิ่ที่เปลี่ยนไปในแววาอลูายเา
“านยอลมีปัหาอะไรรึปล่าวลู”
“ผมยัไม่ไ้บอลาแบฮยอนเลย”
.
.
และอีอย่า....วันเิแบฮยอนือวันเสาร์
“ั้น็ไ้๊ะ”
แม่พูแล้วเินาไป
านยอลหอบร่าอัวเอึ้นมายัห้อนอน ในใเาิเพียแ่ว่าะบอแบฮยอนยัไี
านยอลมออวัที่เาะมอบให้แบฮยอน มันวาไว้บนเีย มันเป็นอที่เาเลือ้วยใ เพราะิว่าแบฮยอนะอบในสิ่ที่เามอบให้
.
.
ระยะเวลาแห่วามสุมัเินทาไปอย่ารวเร็วเสมอ แ่ที่แปลือมันะมีวามทุเ้ามาแทรแ
.
.
วันนี้ือวันศุร์ วันที่านยอล้อเินทา
“านยอลลล พรุ่นี้วันเิันนะ อย่าลืม ไปให้ไ้นะ”
“บะ..แบ ือ”
“ว่าอะไร”
“เอ่อ...ไม่มี ไม่มีอะไร แหะๆ แน่นอนใระไปลืม”
านยอลไม่ล้า เาไม่ล้าพอที่ะบอับแบฮยอนว่า ‘เราำลัะไปแล้ว’ เพราะไม่อยาให้แบฮยอนร้อไห้ ไม่อยาให้แบฮยอนโรธ ไม่อยาะทำให้แบฮยอนเสียใ
.
.
“อย่าลืมอวันะ”
แบฮยอนพู ทำเป็นทวอวั แ่ริๆแล้ว แบฮยอนไม่เยสนอวัพวนั้นเลย สนแ่นที่ะไปานมาว่า ถึไม่มีอวัแ่มีปาร์านยอล ็ทำให้มันเป็นวันเิที่ีที่สุแล้วว
-อนเย็น-
“านยอลเราำลัะไปแล้วนะอี 1 ั่วโม เร็วๆลู”
“รับแม่”
านยอละโนออมา
ถึเวลานี้ านยอล็ยัไม่ไ้บอแบฮยอนว่า เาำลัะไปแล้ว
“แม่รับ อไปบ้านแบแปปนึนะรับแล้วะรีบลับมา”
“อ่า๊ะ ยัไ็รีบๆหน่อยนะลู”
.
.
บ้านแบฮยอน
“แฮ่ๆๆ”
านยอลำลัยืนหอบอยู่หน้าบ้านอแบฮยอน และออ
ออ.. ออ.... ออ.....
.
.
.
“ว่าไ๊ะ มาหาใร”
“มาหาแบฮยอนรับ”
“เอ๊ะ!!านยอลใ่ไหม แบเล่าให้แม่ฟับ่อยๆ”
แม่อแบฮยอนพู
.
.
“เอ่อ..รับ แบอยู่ไหมรับ ผม้อารเอเา ผมมีเวลาไม่มา”
“ไม่อยู่หรอ๊ะ ไปื้ออัปาร์ี้พรุ่นี้อ่ะลู”
.
.
“ั้นผมฝานี่ให้แบหน่อยนะรับ”
านยอลส่ถุใบให่ให้ับแม่อแบฮยอน
“อ่อ้า”
“เอ่อ่วยให้แบฮยอนวันพรุ่นี้เ้าไ้ไหมรับ ผมอยาให้เาพรุ่นี้ แ่ไม่มีโอาส”
“ไ้้า ว่าแ่พรุ่นี้ไม่ว่าเหรอ มีหวัแบฮยอนอแายแน่เลย”
.
.
.
“ือ....พรุ่นี้ผมไม่อยู่แล้วรับ ผมย้ายบ้าน”
“เอ่อ...อ้าว แล้วแบฮยอน..”
“เายัไม่ทราบเรื่อนี้รับ” านยอลอบอย่าสุภาพ
.
.
หลัานั้น็มีแ่วามเียบ แม่านยอลเินเ้าไปในบ้านแล้วให้านยอลรอสัรู่
“อ่ะนี่๊ะ แบฮยอนเาอยาให้หนูน่ะ ริๆแล้ว้อให้พรุ่นี้ แ่ไม่ไ้แล้ว เลย้อให้อนนี้”
แม่แบส่แผ่น CD ให้านยอล
“ผม้อไป่อนนะรับ อบุนะรับ ฝาแฮปปี้เบิร์เย์แบฮยอน้วยนะรับ”
านยอลเินาไป ลับมายับ้านอน
.
.
เมื่อานยอลลับมาถึบ้านเารีบเปิแผ่น CD แบฮยอนให้มา
‘านยอลันแบฮยอน อายุ 11 วบ’
‘เพื่อนนแร และู่ันแร ือปาร์านยอล’
‘นที่อยู่้าันมาลอเวลาสอเือน’
‘เาื่อปาร์านยอล อบุนะที่เป็นเพื่อนันมาลอ’
‘ันร้อเพลนี้ให้นายนะ านยอล’
‘……I thought that from this heartache
I could escape
But I fronted long enough to know
There ain’t no way
And today
I’m officially missing you…….’
‘นี่ันฝึร้อเพื่อนายเลยนะ เพราะมั้ย’
‘อบุที่เป็นเพื่อนเรานะานยอล’
.
.
ปาร์านยอลไม่สามารถหยุน้ำาอนไว้ไ้ ไม่รู้ทำไม มันเ็บที่หัวในานี้
.
.
.
.
อนเ้าแบฮยอนื่นมา้วยรอยยิ้มที่สใส เินลมา้านล่าวันนี้วันเิเา เาเินลมาเพื่อิน้าว
“แบฮยอนลู”
แม่เาเรียเาไว้
.
.
“ว่าไรับแม่”
แบฮยอนอบรับแม่เา
“นี่๊ะ านยอลฝามาให้”
“อ๊ะ!! านยอลมาแล้วเหรอรับ ไหนไหน ว่าะเอา CD ให้สัหน่อย”
.
.
แม่เียบไป แล้ว็เอ่ยออมา้วยน้ำเสียเบาๆอีรั้
“แม่ให้านยอลไปล้วล่ะลู”
“อ้าว ทำไมให้่อนล่ะ แบฮยอนบอว่าะให้านยอลเอนะ”
“เอ่อ ลููอ้าในแล้วลูะรู้ว่าทำไมเอล่ะ”
.
.
แบฮยอน ๆ ับำพูอแม่เา เาเินลับห้อนั่ลบนเีย แล้วเปิถุระาษใบสวย
.
.
ภายในนั้น สิ่แรือุ๊าหมีสีาว น่ารัสวมเสื้อที่เียนว่าบยอนแบฮยอนและมันสวมสร้อยอยู่เป็นล็อเเส้นยาวนา้อใส่รอยอหมีถึ 3 รั้
และระาษหนึ่ใบ
.
.
.
.เมื่อแบฮยอนอ่านหมายบ น้ำา็ไหลออมาอย่าหยุไม่ไ้ มันเ็บปวาไปหม
“านยอลทิ้แบทำไม ไหนสัาว่าะมาวันเิแบไ ฮือออ”
เสียร้ออเ็อายุ 12 ปี ัลั่นห้อ ผู้เป็นแม่ยืนอยู่หน้าห้อมอลูอนอย่าสสารับใ แ่็ทำอะไรไม่ไ้
“แบ ฮึ ะทำามฝันให้ไ้ ฮึ แบ ะไปโลให้ไ้”
วันนั้นสุท้าย็ไม่ไ้มีานเลี้ยแ่อย่าใ เพราะแบฮยอนเอาแ่ร้อไห้ เพราะเพื่อนที่ีที่สุอเานหนึ่ไม่ไ้มาานมันเหมือนานสำัไปสำหรับ บยอนแบฮยอน
-ปัุบัน-
แม้เวลาะผ่านไปนานนาไหน แ่แบฮยอน็ไม่เยลืมปาร์านยอลเลย นเมื่อไ้มาพบันอีรั้ แบฮยอนำานยอลไ้ั้แ่แรเห็น แ่านยอลลับไม่มีทีท่าว่าะำแบฮยอนไ้
แบฮยอนไม่โรธสันิเพราะเวลา 8 ปีมันนายพอที่ะลืมใรสันแ่ แบฮยอนลับเลือที่ะสร้าวามทรำีๆระหว่าเาับานยอลใหม่อีรั้ และทำมันในรูปแบบอบยอนแบฮยอนนนี้
.
.
-านยอล-
.
.
ผมลับมาเอบยอนแบอยอนอีรั้ หลัาที่ไม่เอมา 8 ปี ผมำเาไ้ั้แ่แรเห็นแ่เพราะลัววามผิที่น่อไว้เมื่อ8 ปีที่แล้วึไม่ล้าทำัวว่าเราเยรู้ััน
.
.
แล้วโะา็เล่นลับผม ให้ผมับแบฮยอนเป็นรูมเมัน แบฮยอนเหมือนเิมร่าเริน่ารั เอาแ่ใ? ามแบบบับเานั่นแหละ
.
.
แ่ที่แปลใ ือเายัเ็บุ๊าหมีัวนั้นอยู่บนเียผมเห็นมัน และเา็สวมสร้อยนั่นลอเวลา
.
.
.
ผมวรมั้ยที่ะเ้าไปแล้วบอว่า แบฮยอน ันอยาอโทษนายมาๆนะ ที่ทำให้นายเสียน้ำา.....
TALK WITH SEHUNNA.BUA
มาอัพแว้วฮับ วันนี้อัพอนเียว อโทษรับ
พอีทำวิีโอเพลินไปนินึ เลยเสร็แ่อนเียว ><
เย้ย แอบแนบ วิีโอานแบมา้วย ><
ไม่ไ้อัพ 3 วัน แ้ในทวิแล้วนะร้าบบบ
ไป่าย แมทิฟ ><
ความคิดเห็น