My brother พี่เลี้ยงวายร้ายกับยัยตัวแสบ

แนะนำตัวละคร
มิเวย์[Miway]-ห้ามขัดคำสั่งฉัน เด็ดขาด!!
เรนโบว์[Rainbow]-ฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้
แคนดี้[Candy]-ฉันสวย!แล้วจะทำไม
คอพเตอร์[Copter]-อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของฉัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ๊ยยย! นี้มันอะไรกันเนียยย! ทำไมทุกคนมองว่าฉันเป็นเด็กอยู่อีกเนียยย ฉันชื่อเรนโบว์อายุ20ปีแล้วนะ แล้วนี้พ่อของฉันกับคุณอาเจย์สันต้องไปทำงานที่ปารีสอีก แล้วบอกให้ฉันไปอยู่ที่บ้านอาเจย์สันก่อนเฮอออออ! ถ้ามันไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นจะดีมาก ทำไมฉันถึงพูดแบบนี้หรอ ก็เพราะว่าคุณอาเจย์สันมีลูกชายคนนึงชื่อว่า 'มิเวย์' เขานี่แหละที่ทำให้ฉันไม่อยากไปที่นั้น หมอนี่ชอบใช้ กวน มึน และร้ายมากๆตามเขาไม่ทันสักอย่างถ้าฉันไปอยู่ที่บ้านกับเขานะมีหวังฉันได้เป็นคนรับใช้ส่วนตัวหมอนี่แน่เลย ฮืออออ!! และในระหว่างที่ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันมันก็มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นจริงๆด้วยย! ทำไมชีวิตนี้ถึงได้ซวยอย่างนี้เนียยย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บทนำ

ณ คฤหาสน์ วิลเลี่ยม
7.30 AM
ติ้ด ติ๊ด ติ้ด ติ๊ด
หาวววว! โอ๊ยน่ารำคาญ เสียงนาฬิกาปลุกที่แสนจะกวนใจกับการนอนฉันมากกก! เชอะ!ไม่สนใจ ฉันกดปิดนาฬิกาปลุกแล้วกลับมานอนบนเตียงนุ่มๆต่อ วันนี้เป็นวันหยุดขอนอนเก็บแรงไว้ไปเที่ยวดีกว่าาา
แกร๊ก!!
เสียงอะไรอะ! ฉันลุกนั่งขึ้นมาดูว่าใครทำอะไร แต่ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจาก'เมจิ'เหมียวน้อยของฉันที่กำลังเล่นกับตุ๊กตาอยู่ ฉันเลยไม่สนใจและนอนต่อ
ฟึบ!!
แต่พอล้มตัวลงนอนได้สักพักก็เหมือนมีใครมาดึงผ้าห่มอย่างแรงจนผ้าห่มหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วฉันก็ตกใจมากๆเมื่อเห็นหน้าคนที่ดดึงผ้าห่ม!
"เฮ๊ย! มิเวย์นายเข้ามาได้ยังไงเนียหะ"มิเวย์ เป็นศัตรูของฉันตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วเพราะว่าเขาเป็นคนกวนประสาทจนสมองฉันมันจะเอ๋ออยู่แล้วฉันเคยหวังว่าสักวันฉันจะพ้นไปจากเขาแต่ก็ไม่เคยพ้นสักครั้ง
"ก็เดินมาไง!-_- จะให้ฉันเหาะมาหลอ"เห็นไหม!ยังคุยกันไม่กี่ประโยคก็มึนใส่กันแล้ว
"รู้แล้วว่าเดินมา แต่นายเปิดประตูได้ยังไงในเมื่อฉันล็อกประตูแล้ว"ฉันถามเขาแบบหงุดหงิด
"กุญแจไง! เอ่อ!แล้วไม่ต้องถามนะว่าได้มาจากใครเพราะพ่อของเธอเอาให้ฉันเองแหละ -_-"นั้นไง!ฉันว่าแล้วววว ทำไมคุณพ่อต้องเอาให้หมอนี่ด้วยเนียยย!อยากจะบ้าตาย แถมเขาก็มองฉันแบบว่า(โรคจิต)
"ลุกได้แล้วยัยขี้เกลียดสันหลังยาว"อะไรนะ!!!กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ไอ้ 'โรคจิต!'
"นายว่าไงนะ!"ฉันเริ่มโมโห
"ยัยขี้เกลียด! ยัยเน่า! ยัยสันหล้งยาว"หน๋อยยย!สงสัยว่าฉันต้องจัดการซะแล้วว!
"นายตายแน่!!"ฉันกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเอาหมอนมาขว้างใส่หน้าเขา
"นี่!ยัยตัวแสบ!ฉันเจ็บนะ"สมควร
"สม..น้ำ..หน้า ^_^-"ฉันพูดเยาะเย้ยใส่เขาและดูท่าทางเขาจะไม่พอใจเอาซะเลย
"ได้เล่นกันอย่างงี้ใช่ไหม..!"เขาแย้งหมอนไปจากมือฉัน และยังไม่ทันตั้งตัวเขาก็เอาหมอนมาขว้างใส่ฉันอย่างแรงจนฉันเซไปเซมาอยู่บนเตียงทำให้ฉันมึนหัวตึ๊บและรู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว
"เป็นไงล่ะ! ยังจะกล้าดีอยู่ไหม"เขาพูดแบบเยาะเย้ยฉันกลับ
"ลุกปอาบน้ำได้แล้ว เร็ว!!"สั่งอย่างกับพ่อ
"ฉันยังมึนหัวอยู่เลย ขอเวลาแปปนึงดิ"ฉันพูดเหมือนคนจะหมดแรงเหมือนใกล้จะตายเพื่อให้เขาตายใจ
"จะไปดีๆหรือจะให้อุ้มไป"เขาขู่ฉันอีกแล้ว
"ถ้าให้ฉันอุ้มไปละก้อ.."เขาจะพูดอะไรเนีย
"ละ..ละก้ออะไร! บอกมาสิ!"ฉันถามแบบกลัวๆ
"ฉันก็จะอ่าบน้ำให้ไง! ดีไหม!เธอมึนหัวอยู่ไม่ใช่หลอ"นั้นไงเอาอีกแล้วขู่กันอีกแล้ว
"...."
"ได้!!ในเมื่อเธอไม่ลุกฉันก็จะอุ้มเธอเอง จะจับเธอถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น และอาบน้ำให้เธอด้วย"พอเขาพูดจบเขาก็เดินตรงมาที่ฉัน นี่เขาทำจริงหลอเนียยยย!!
"หยุดดดด! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!ก็ได้ ไปก็ได้"ในที่สุดฉันก็ต้องยอมหมอนั้นอยู่ดี โธ่!!!ทำไมชีวิตฉันมันซวยแบบนี้หะ
"แค่นี้ก็จบ!เร็วๆด้วยละ"เป็นพ่อฉันหรือไงสั่งอยู่ได้
"รู้แลัวววววว!!"แล้วฉันก็เข้าห้องน้ำไป แล้วทำไมฉันต้องมาทำตามหมอนี่ด้วยเนียยย พ่อก็ไม่ใช่ พี่ชายก็ไม่ใช่ จะบอกว่าญาติก็ไม่ใช่ ก็แค่พ่อฉันเป็นเพื่อนกับพ่อของเขาและทำงานที่เดียวกันเท่านั้นเอง แล้วทำไมเขาชอบทำเป็นเหมือนพี่ชายหรือบุคคลสำคัญในบ้านฉันด้วยชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็กฉันโตแล้วนะยะแค่เด็กกว่าเขาสามปี