คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : --Late MB-3 [END]
SF สายเกินไป [MB] 3
***ใครมีคอม โน้ตบุ้ค ไอแพต แนะนำให้อ่านในนั้นนะ มันจะได้อารมณ์กว่า
แล้วก็อ่านในพวกนี้ปิดเพลงหน้าหลักด้วยนะครัชช
-------------------------------------------
MARK PART
สวัสดีครับ ผมชื่อ ต้วน อี้เอิน หรือ มาร์คต้วนนั่นแหละครับ ตอนนี้ผมกำลังจะไปซื้อของครับ ผมเดินเข้าไปในรถแล้วขับรถออกจากคอนโดแล้วมุ่งหน้าไปทางห้างสรรพสินค้า
ตื่อดึ้ง~
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นทำให้ผมหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู เป็นข้อความจากลูกน้องผมส่งมาให้ ผมจอดรถข้างทางแล้วกดเปิดวิดีโอดู
"นี่มัน"ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นวิดีโอทั้งหมด ผมส่งลูกน้องให้ตามแบมแบมไป หลังจากที่ผมโทรไปหาแบมแบม ภาพในวิดีโอนี้คือ...แบมแบมกำลังจูบกับใครอีกคน ที่ไม่ใช่ผม อยู่ๆมือผมก็เกิดอ่อนแรงลงจนโทรศัพท์ที่ถืออยู่หล่นลงไปบนพื้นรถ เหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจ ถึงผมจะรู้อยู่แล้วว่าที่ผ่านมาแบมหักหลังผมมาตลอด แต่พอมาเห็นกับตาตัวเองจริงๆแบบนี้แล้ว มันก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเจ็บ... ความรู้สึกที่ถูกเก็บมานานมันก็คงถูกแสดงออกมาวันนี้แล้ว น้ำตาของผมไหลออกมาจากหนึ่งหยดกลายเป็นไหลลงมาเรื่อยๆจนหน้าของผมเปียกไปหมด ผมฟุบลงบนพวงมาลัยรถยนต์อย่างหมดแรงร้องไห้ออกมาเงียบๆไร้เสียงสะอื้น ในรถมีแค่เพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้น ผมร้องไห้อยู่สักพักแล้วขับรถต่อ ที่ผ่านมายังทนได้เลยทนต่อไปอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป ผมจะรอวันที่แบมแบมคนเดิมกลับมา...ผมจะรอ ระหว่างทางที่ผมขับรถไปในหัวก็คิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้น คิดไปเรื่อยๆจนภาพในหัวถูกแทรกมาแทนที่ภาพตรงหน้าเหมือนที่เขาเรียกกันว่าเหม่อลอยนั่นเอง แต่ระหว่างที่ผมกำลังจะเหยียบเบรก โทรศัพท์ที่หล่นลงไปบนพื้นรถตั้งแต่แรกไปขัดใต้เบรกไว้ ผมพยายามเหยียบเบรกแต่ก็เหยียบไม่ได้ "อะไรวะ!!!"ผมใช้เท้าปัดใต้แป้นเบรกจนโทรศัพท์หลุดออกไป ผมเงยหน้ามาอีกทีก็มีรถอีกคันกำลังมุ่งหน้าสวนมา "เห้ย!!!!!"ผมเหยียบเบรกจนรถเสียการควบคุม เมื่อรถหยุดอยู่กับที่ หัวผมกระแทกเข้ากับพวงมาลัยรถอย่างแรงจนมึนมาก ผมใช้มือแตะที่แผลเบาๆปรากฎว่ามีเลือดติดปลายนิ้วออกมา แสงไฟตรงหน้าก็เรียกความสนใจของผมไป ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่ามีรถอีกคันกำลังพุ่งตัวมาทางรถผม ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ
เอี๊ยดด!!! โครม!!!
เสียงรถสองคันชนกันดังสนั่นไปหมด ตัวรถหลุดจากพื้นถนนลงไปข้างทางที่มีหญ้าสูงขึ้นเต็มไปหมด หม้อน้ำที่แตกออกส่งควันคลุ้งไปทั่ว ผู้คนต่างวิ่งมาดูเหตุการณ์รวมถึงผู้คนบนรถก็ต่างวิ่งลงมาดูแล้วโทรแจ้งโรงพยาบาล
"อั่ก!"เลือดที่กระอักออกมาทางปากของผม ตามตัวถูกกระจกบาดจนแผลเต็มตัวไปหมด ผมเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก แต่ความเจ็บก็ทำให้แรงที่มีทั้งหมดของผมหายไป ประตูด้านข้างผมถูกชนจนหลุดพังยับ ผมค่อยๆขยับตัวย้ายตัวเองลงไปนั่งพิงขอบประตูด้านล่าง "แฮ่กก...อึก"ผมหอบออกมา ตอนนี้รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะบริเวณหน้าอก นี้ผมจะตายแล้วงั้นหรอ ผมจะตายไม่ได้ ถ้าผมตายไป...แล้วใครจะดูแลแบมแบม ใครจะอยู่ข้างๆแบมแบมเวลาเจ้าตัวเหงาหรือไม่สบายใจอะไร ภาพความทรงจำของผมและแบมแบมฉายขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาผมมีความสุขมาก ถึงแบมแบมจะหลอกผมมาตลอด... ความเจ็บบวกกับภาพความทรงจำเก่าๆทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาเรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนโดนอะไรสักอย่างบีบเข้าที่หัวใจจนเจ็บไปทั่ว
ตื่อดือดึง~
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ในใจผมหวังขึ้นมา...ว่าคนที่โทรมาจะเป็นแบมแบม ผมหันไปแล้วพยายามเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นรถ "อั่ก...อึก..."เลือดผมออกมาเพิ่มจนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เปื้อนเป็นวงสีแดงของเลือด ผมเอื้อมมือจนสุดแต่ก็หยิบโทรศัพท์ไม่ได้ ผมพยายามขยับตัวขึ้นไปแล้วอีกมือก็พยายามเอื้อมไปที่โทรศัพท์จนสุดแขน
"อึก..."ผมหันกลับมานั่งที่เดิมเมื่อหยิบโทรศัพท์ได้แต่เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว สติของผมก็เริ่มเลือนลางตามไปด้วย
ตื่อดือดึ้ง~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อผมก้มลงมองเบอร์บนโทรศัพท์ เสียงรอบตัวผมที่ดังสนั่นกลับเงียบไปทันทีเหมือนไม่มีใครอยู่รอบข้างเมื่อรู้ว่าใครโทรมาหาผม
"บะ...แบม"ผมพยายามขยับปลายนิ้วเพื่อรับโทรศัพท์แต่เลือดที่ออกมาเกินไปก็ส่งผลทำให้ร่างกายของผมเริ่มชาจนเริ่มขยับตัวไม่ได้ นี่ผมจะไม่ได้เจอแบมอีกแล้วใช่มั้ย ผมยังไม่ได้บอกลาแบมแบมเลย น้ำตาที่ไหลออกมาเริ่มไหลหนักมากขึ้น เมื่อรู้ว่าร่างกายผมไม่ไหวแล้ว ถ้านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พูดผมอยากจะบอกอะไรกับแบมแบม ถึงแม้ว่ามันจะไปไม่ถึงก็เถอะ...."ละ...ลา....ก่อน....แบม พะ...พี่ รัก อึก แบมนะ"ทันทีที่ผมพูดจบภาพข้างหน้าก็เริ่มมืดไปแต่ก็ที่ภาพทุกอย่างจะหายไปภาพแบมแบมก็ถูกซ้อนเข้ามา พี่รักแบมนะ ถึงแบมจะไม่เคยรักพี่เลย...
END PART
.
.
.
.
นิ้วเรียวที่สั่นเทากดเบอร์ของเพื่อนสนิทของตนเองแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมา
"ฮึก...เร็นช่วยพี่มาร์คด้วย ฮือออ"แบมแบมพูดออกไปเมื่อปลายสายรับ เร็นที่ได้ยินเพื่อนร้องไห้ก็รีบถามออกไป
[แบมเดี๋ยว พี่มาร์คเป็นอะไร]
"ฮื่ออ...พี่มาร์ครถชนอ่ะมึง ฮือออ"แบมแบมร้องไห้ออกมาเสียงดัง
[เห้ย มึงมารอกูข้างล่าง เดี๋ยวกูรีบไป]เร็นพูดจบก็ตัดสายทันที
"ฮึก...พี่มาร์ค...ฮืออออ อย่าเป็นอะไรนะ"ในหัวกังวลไปทั่วว่าคนรักของตนจะเป็นอะไรมากขนาดไหน ร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วลงไปรอเร็นข้างร่างทันที เวลาที่ผ่านไป แต่ละวินาทีมันเหมือนผ่านไปเป็นชั่วโมง เขาเพิ่งรู้วันนี้เอง...ว่าเขารักพี่มาร์คขนาดไหน ถ้าไม่มีพี่มาร์คเขาจะอยู่ยังไง เมื่อคิดว่าต่อจากนี้พี่มาร์คจะไม่อยู่แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมามากขึ้น มือเรียวยกขึ้นมาปิดปากกั้นเสียงสะอื้นไว้
"ทำไมยัง...ฮึก...ไม่มาอีก"แบมแบมชะเง้อคอมองออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่เร็นขับรถเข้ามาในคอนโดพอดี ขาเรียววิ่งไปหาตัวรถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง
"แบมพี่มาร์คอยู่โรงพยาบาลไหน"เร็นถามเมื่อรถเคลื่อนตัวออก แบมแบมบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆเสียงสะอื้นดังออกมาตลอดทาง ทำให้เร็นที่อยู่ข้างๆใจเสียไปด้วย...พี่มาร์คอย่าเป็นอะไรนะ พวกเรากำลังจะไปหาพี่นะ...
.
.
.
ขาเรียวรีบวิ่งตรงไปที่ห้องฉุกเฉินหลังจากสอบถามข้อมูลจากพยาบาลแล้ว "ฮึก...ฮือออ พี่มาร์ค"เมื่อมาถึงห้องฉุกเฉินแล้วแบมแบมก็เกาะประตูห้องฉุกเฉินแล้วร้องไห้เสียงดัง เสียงสะอื้นดังจนเล็ดลอดเข้าไปห้องผ่าตัด เร็นเข้าไปพยุงเเบมเเบมมานั่งรอที่เก้าอี้หน้าห้อง
"แบมแบมพี่มาร์คไม่เป็นอะไรหรอก"เร็นพูดปลอบแบมแบมที่สะอื้นไม่หยุด
"ฮึก...ฮื่ออ"เร็นดึงแบมแบมเข้ามากอดแล้วลูบหัวปลอบ ความจริงแบมแบมมันก็คงรักพี่มาร์คมากเหมือนกัน ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองให้พี่มาร์คปลอดภัยด้วย...
ตึกๆๆ
เสียงเท้าวิ่งมาใกล้ทำให้เร็นคลายกอดจากแบมแบมหันไปมอง ปรากฎว่าเป็นยูคยอม ยองแจและแม่ของแบมแบมที่วิ่งมา
"ฮึก...ฮือออ ม๊า"แบมแบมลุกขึ้นแล้ววิ่งไปกอดแม่ตัวเอง หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นก็กอดตอบร่างบางแน่น
"แบม...มาร์คต้องไม่เป็นอะไรลูก ใจเย็นๆนะ"ผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น พอเร็นโทรไปบอก ตนก็รีบมาทันที ตนรู้เรื่องเกี่ยวกับมาร์คมาตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มคบกัน มาร์คเป็นคนดีมาก ที่ผ่านมามาร์คก็ดูแลแบมแบมมาตลอด
"ฮึก...ฮืออ เพราะแบมดูแลพี่มาร์คไม่ดี ฮึก...ฮืออ"แบมแบมสะอื้นมากขึ้น ถ้าเขาไม่ทำตัวแย่ๆแล้วมาอยู่กับมาร์คมากขึ้น มาร์คก็คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นแบมแบมก็ร้องไห้หนักมากขึ้นไปอีก เร็นที่เห็นแบบนั้นเลยไปดึงแบมกับแม่มานั่งพักก่อน
ทั้งห้าคนนั่งรอจนเวลาผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง แบมแบมก็ยังสะอื้นไม่หยุด คนรอบข้างก็ได้แต่ปลอบใจแต่ก็ไม่เป็นผล ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของแพทย์และพยาบาลเดินออกมา แบมแบมรีบลุกขึ้นตรงไปหาคุณหมอทันที
"ฮึก...หมอครับ พี่มาร์ค...ฮึก...เป็นยังไงบ้างครับ"คุณหมอที่ถูกถามก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วหลุบตามองลงต่ำ
"คือ...ทางแพทย์พยายามช่วยชีวิตผู้ป่วยอย่างถึงที่สุดแล้วแต่...ผู้ป่วยเสียเลือดมากไป หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ผู้ป่วยเสียชีวิตแล้ว"ทันทีที่แพทย์พูดจบแบมแบมก็ทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบหัวใจจนมันเกือบจะแหลก เพราะเขาใช่มั้ย ถ้าเขากลับมาดูแลพี่มาร์คให้เร็วกว่านี้ เหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่มั้ย
"ฮื่อออ...ไม่จริงอ่ะ...พี่มาร์ค"แบมแบมยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้ "หมอโกหกใช่มั้ยอ่ะ ฮืออ พี่มาร์คต้องไม่เป็นอะไรสิ ฮืออ" คนอื่นๆเข้าไปพยุงแบมแบมขึ้นยืน แบมแบมหันไปหาแม่ตัวเองแล้วกอดไว้ "ฮือม๊า...พี่มาร์คเขาจะไม่อยู่กับแบมแล้วอ่ะ ฮือออ"แบมแบมซุกหน้าเข้ากับอกมารดาตัวเอง หญิงผู้เป็นแม่เห็นลูกตัวเองร้องไห้หนักก็พาลร้องตามไปด้วย มือก็ยกขึ้นมากอดลูกตน
"แบม...มาร์คเขาไปสบายแล้วนะลูก"หญิงสาวยกมือขึ้นมาลูบหัวลูกตัวเองเบาๆ
"คือ...ในมือผู้ป่วยได้ถือนี่ไว้ด้วยครับ"แพทย์ยื่นโทรศัพท์ของมาร์คให้หญิงสาว เจ้าตัวรับมาแล้วขมวดคิ้ว "งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"แพทย์หนุ่มพูดจบก็เดินเลี่ยงออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่บุรุษพยาบาลเข็นร่างหนึ่งออกมา
"ฮึก...เดี๋ยวครับ"แบมแบมผละออกจากแม่ตนมาที่เตียงเข็น มือบางค่อยๆยกขึ้นไปจับผ้าสีขาวสะอาดที่ถูกปิดร่างไว้
"แบม...จะทำอะไรลูก"หญิงสาวจับไหล่ของลูกชายตนไว้ แบมแบมหันมามองด้วยดวงตาแดงก่ำแล้วยิ้มนิดๆ
"แบมแค่จะดู...ว่าไม่ใช่พี่มาร์ค"แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ มือที่จับผ้าก็สั่นไปด้วย แบมแบมหันกลับมามอง ขอให้ไม่ใช่พี่มาร์ค... มือบางค่อยๆเลื่อนผ้าลงหน้าของบุคคลใต้ผ้าขาวนั่นก็โผล่ออกมา แบมแบมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เห็นแค่ตาเขาก็รู้แล้ว "ฮึก..."แบมแบมขมวดคิ้วหลุดสะอื้นออกมา มือบางกำผ้าแน่นแล้วดึงลงมาทีเดียว ใบหน้าขาวซีดที่มีรอยเลือด รอยแผลเต็มไปทั่วทั้งหน้า "ฮึกก...มะ...ไม่จริง...พะ...พี่มาร์ค ฮื่ออออ"แบมแบมร้องไห้ออกมา ตัวบางสะอื้นอย่างน่าสงสาร แบมแบมก้มลงไปกอดร่างที่ไร้วิญญาณของคนรักแน่น มือทั้งสองข้างกำผ้าที่ห่มตัวคนรักของตนไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาอย่างหนัก "ทำไมพี่มาร์คทิ้งแบมไปอย่างนี้ล่ะ ฮืออ พี่มาร์คไม่อยู่แล้วใครจะดูแลแบม ใครจะ ฮึก...อยู่ข้างแบมเวลาแบมเหงา ใครจะช่วยปลอบเวลาแบมร้องไห้ ทำไม...ฮึก...ทำไมทิ้งแบมไปแบบนี้ ฮึก...ฮื่ออ"แบมแบมกอดร่างของมาร์คไว้แน่นแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
"ขอทางหน่อยครับ"บุรุษพยาบาลพูดขึ้น
"แบม...มึงออกมาเถอะ" เร็นถอนหายใจแล้วเข้าไปดึงตัวแบมแบมออกมา
"ฮึก...ฮื่อออ ไม่เอา ฮืออ พี่มาร์คฮื่ออ"แบมแบมพยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมแต่ยูคยอมกับยองแจก็เข้ามาช่วยจับตัวแบมแบมออกมา "ฮื่ออ...ปล่อยนะ...ฮืออ" เมื่อแบมแบมถูกดึงตัวออกมาแล้วบุรุษพยาบาลก็ก้มหัวให้แล้วเข็นเตียงออกไป แบมแบมสะอื้นหนักแล้วทรุดตัวลงนั่งที่พื้น "ฮื่ออ..."มือบางทั้งสองข้างวางลงค้ำพื้นแล้วกำแน่น ทำไมพี่มาร์คทิ้งเขาไปแบบนี้ ทำไมไม่รอก่อน ไหนบอกจะอยู่ข้างๆกันไง... แบมแบมสะอื้นหนักขึ้นน้ำตาหยดลงบนพื้นกระเบื้องจนเปียก คนอื่นๆก็ต่างพยุงแบมแบมให้ลุกขึ้นแต่เพราะร้องไห้มานานแล้วตั้งแต่เย็นก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยทำให้ร่างกายอ่อนแอลงง่ายๆ สติค่อยๆเลือนลางก่อนที่ภาพข้างหน้าจะค่อยๆมืดลงไป พี่มาร์ค...แบมขอโทษ...
.
.
.
Ren Part
"แบม...ค่อยๆนั่งนะมึง"ผมพูดขึ้นเมื่อพาแบมแบมมาถึงที่บ้านแบมแบมแล้ว นี่ก็ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่จัดงานศพให้พี่มาร์คเสร็จ ตั้งแต่วันที่แบมมันรู้ว่าพี่มาร์คเสีย ข้าวก็ไม่กินน้ำก็แทบจะไม่แตะเลย เอาแต่ร้องไห้แถมยังซึมตลอดเวลา พาลทำให้แม่ของมันเครียดตามไปด้วย แบมแบมก้มหน้ามองลงพื้นอย่างเหม่อลอย
"เร็น...กูขอโทรศัพท์พี่มาร์คหน่อย"นี่คงเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่แบมแบมมันพูดออกมาแล้ว
"มึงจะเอาไปทำอะไร"แบมแบมไม่ตอบและเงียบไป ผมมองมันด้วยความไม่เข้าใจ ปกติแบมแบมมันเป็นคนพูดเยอะยิ้มง่ายถามอะไรก็ตอบ แต่ตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงมันเลย ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วไปขอโทศัพท์กับแม่แบมแบม ผมเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้งแบมแบมก็ถือรูปถ่ายหนึ่งใบไว้ในมือ ปลายนิ้วยกขึ้นไปลูบบนแผ่นกระดาษไปมา ผมเดินไปข้างๆแล้วยื่นโทรศัพท์ของมาร์คไปให้แบมแบม
"ขอบใจนะ"แบมแบมยิ้มเศร้าๆนิ้วเรียวกดเปิดเครื่องและนั่งมองโทรศัพท์แบบนั้น "ฮึก..."แบมแบมหลุดเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ ปลายนิ้วกดเข้าไปที่อัลบั้มรูปเมื่อภาพแรกปรากฎออกมาน้ำตาใสก็หยดลงไปบนหน้าจอโทรศัพท์ ปลายนิ้วเรียวยกไปเช็ดออกแต่ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้น ผมยกมือขึ้นไปลูบไหล่แบมแบมเบาๆ "อึก...กูขออยู่ ฮึก...คนเดียวนะ ฮึก"แบมแบมสะอื้นออกมาเบาๆ ผมเงียบอยู่สักพักแล้วพยักหน้ารับ
"อืม...มึงอยู่ได้แน่นะ"ผมถามเพื่อความแน่ใจ แบมแบมพยักหน้าอยู่รับแล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาอยู่
"มีอะไรก็ตะโกนเรียกกูนะ" ผมพูดจบก็ยีผมมันเบาๆแล้วเดินออกมานอกห้อง หวังว่าผมจะได้แบมแบมคนเดียวกลับมานะ...
END PART
BAMBAM PART
หลังจากที่เร็นออกไปแล้วผมก็ก้มลงดูรูปภาพอีกครั้ง ดูรูปไปเรื่อยๆความทรงจำเก่าๆก็เริ่มย้อนเข้ามาในหัว "ฮึก...พี่มาร์ค อึก...กลับมาหาแบมได้มั้ย ฮื่อออ" ผมยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่ดังออกมา ถึงเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน แต่ความรู้สึกผมยังเป็นเหมือนเดิม...เจ็บจนเหมือนจะตาย น้ำตาที่ไหลออกมามากมายก็ไม่สามารถลบล้างความรู้สึกทั้งหมดได้เลยสักนิด มือผมกดเข้าไปในหลายๆแอพที่เราเคยเล่นด้วยกัน จนมาถึงไลน์ที่ผมแทบไม่ยอมตอบพี่มาร์ค ผมขมวดคิ้วแล้วปาดน้ำตาออกเมื่อเห็นว่าแชทล่าสุดเป็นลูกน้องของพี่มาร์คที่ส่งวิดีโอมา แล้วเวลาที่ส่งมามันเป็นเวลาก่อนที่พี่มาร์คจะเกิดอุบัติเหตุ มือผมกดเข้าไปในแชทอย่างอัตโนมัติ "นะ...นี่มัน"ภาพนิ่งของวิดีโอที่ฉายขึ้นมาทำให้ผมหวังแต่ว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ทันทีที่ปลายนิ้วกดไปที่วิดีโอความตื่นเต้นก็เริ่มเกิดขึ้น มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็เย็นเฉียบขึ้นมา "ฮึก..."ผมเริ่มสะอื้นออกมาอีกครั้ง ในวิดีโอที่พี่มาร์คดูไปมันเป็นวิดีโอที่มีคนเเอบถ่ายไว้ตอนที่พี่แจ็คสันดึงผมเข้าไปจูบในรถ "ฮึก...ฮื่ออ"น้ำตาที่หยุดไหลไปได้สักพักกลับมาคลอเบ้าตาผมอีกครั้ง เพราะผมถึงทำให้พี่มาร์คตาย ถ้าวันนั้นผมไม่ไปกับพี่แจ็คสันพี่มาร์คก็คงไม่มีจุดจบแย่ๆแบบนี้ "ฮื่ออ...พี่มาร์คแบมขอโทษ ฮึก"ผมหันไปแล้วล้มตัวลงเอาหน้าซุกกับเตียง หลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาปนกัน ทั้งเสียใจ อยากขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะขอรักพี่มาร์คให้มากกว่านี้ ดูแลพี่มาร์คให้ดีกว่านี้ ผมร้องไห้เงียบๆสักพักก่อนจะหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา
.
.
.
สองเดือนผ่านไป~
"เร็น...พรุ่งนี้พี่มาร์คเสียครบร้อยวัน กูขอไปด้วยนะ"ผมหันไปพูดกับเร็นที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมเริ่มกินอะไรได้มากขึ้น เริ่มพูดมากขึ้น แต่รอยยิ้มที่เคยมีก็ยังไม่กลับมา วันๆหนึ่งผมก็เอาแต่ดูรูปของผมและพี่มาร์คซ้ำไปมา ชอบทำอะไรที่เคยทำด้วยกัน ทำเหมือนกับว่าพี่มาร์คยังอยู่กับผม ตอนนี้ผมกับเร็นกำลังยืนชมวิวกลางเมืองยามต่ำคืน ตั้งแต่ที่ผ่านได้ดูคลิปนั้นผมก็ขอแม่กลับมาอยู่ที่คอนโด เพราะผมอยากจะอยู่กับความทรงจำเก่าๆของผมกับพี่มาร์ค เร็นหันมามองผมแล้วพยักหน้ารับ
"อื้ม...แต่มึงไหวใช่มั้ย"เร็นพูดจบก็หันไปมองด้านหน้าต่อ
"อื้ม...กูอยากไปเยี่ยมพี่มาร์คบ้าง"ผมพูดจบก็ยิ้มบางๆ ป่านนี้พี่มาร์คจะเป็นไงบ้าง อยู่ที่ไหน ผมคิดอะไรไปเพลินๆ สายตาก็หลุบมองลงต่ำไปมองที่พื้นด้านล่าง "เร็น...ถ้าตกลงไปนี่ตายป้ะวะ ฮะๆ"ผมพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เร็นหันมาขมวดคิ้วมองผม
"ตายมั้ง...มึงถามทำไมวะ"
"ก็เผื่อกูจะได้ไปเจอพี่มาร์คเร็วขึ้นไง"ผมพูดเสียงแผ่วลง
"มึงอย่าคิดอะไรบ้าๆนะเว้ย ไปๆเข้าห้องได้ละ"เร็นพูดแล้วดันผมกลับเข้ามาในห้อง ผมเลิกคิ้วแล้วนั่งลงบนโซฟา
"กูก็แค่สงสัยเอง...กูอยากนอนพักแล้วอ่ะ มึงจะค้างที่นี่ก็ได้นะ"ผมพูดพลางเงยหน้ามองไปที่นาฬิกาบนผนังที่บอกเวลา เกือบสี่ทุ่มแล้ว ผมพูดจบก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอน พรุ่งนี้แล้วสินะที่ผมจะได้เจอพี่มาร์คอีกครั้ง "รอแบมหน่อยนะพี่มาร์ค..."ผมพึมพำเบาๆแล้วนอนลงบนเตียง ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยๆสักพัก ก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
.....
ผมเดินเข้ามาในสถานที่เก็บอัฐิของพี่มาร์ค ในมือก็ถือช่อดอกไม้สีขาวสะอาด ขาผมเดินไปที่ด้านหน้าของแท่งปูนสีขาวขัดกันเป็นรูปไม้กางเขนที่มีชื่อของพี่มาร์คสลักเอาไว้ด้านหน้า คนอื่นต่างพูดกับแท่นปูนด้านหน้าอยู่สักพัก จนเหลือผมคนเดียวที่ยังถือช่อดอกไม้ไว้เงียบๆ "ขอแบมอยู่กับพี่มาร์คสองคนนะ"ทุกคนพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปรอผมข้างนอก ผมค่อยๆนั่งลงแล้ววางช่อดอกคัตเตอร์สีขาวไว้ด้านหน้า
"ฮึก...พี่มาร์ค ผมมาหาพี่แล้วนะ เป็นไงบ้าง อึก"ผมก้มหน้าลงแล้วหยุดพูด เมื่อความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด100 วันกลับมาอีกครั้ง น้ำตาใสรื้นขึ้นบนขอบตาของผม ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ดังออกมาแล้วพูดต่อ "ฮึก...แบมเอาดอกไม้มาให้พี่ด้วยนะ"ผมยิ้มบางๆออกมา "อึก...พี่มาร์คคงไม่รู้ความหมายของดอกคัตเตอร์ใช่มั้ย ฮะๆ ความจริง...แบมก็ไม่ค่อยรู้หรอก เห็นมันสวยดี ป่านนี้...อึก....พี่มาร์คคงไปเกิดใหม่แล้วใช่มั้ย ฮึก...พี่มาร์ครอแบมอีกหน่อยไม่ได้หรอ อีกไม่นานแบมก็จะตามพี่มาร์คไปแล้วนะ...ฮึก"ผมสะอื้นออกมา เมื่อเดือนที่แล้ว ผมมีอาการเครียดเกินไปจนมีอาการปวดหัวอย่างรุนเเรง ม๊ากับเร็นเลยพาผมไปตรวจที่โรงพยาบาล เมื่อผลการเอ็กซเรย์ออกมาทางแพทย์วินิจฉัยแล้วบอกกับผมว่า ผมเป็นมะเร็งสมองแต่แปลกที่เมื่อผมรู้กลับไม่ตกใจเลยแต่กลับดีใจด้วยซ้ำ ผมจะได้เจอพี่มาร์คแล้ว พี่มาร์ครอผมก่อนนะ
END PART
.
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นแบมแบมก็อาการทรุดหนักลงไปเรื่อยๆจนในที่สุด แบมแบมก็ได้ไปหาพี่มาร์คจริงๆ
ขาเรียวที่โปร่งเเสงเดินเข้าไปในคอนโดของตนและคนรักอีกครั้ง
"พี่มาร์ค...แบมมาหาแล้ว"ร่างบางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"แบม..."เสียงของร่างสูงที่แบมแบมจำได้ดีดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งแสงที่อยู่ด้านหน้าตน แบมแบมรีบวิ่งเข้าไปกอดมาร์คทันที
"ฮึก...แบมคิดถึงพี่มาร์คมากเลยนะ"แบมแบมกระชับแขนทั้งสองข้างที่กอดมาร์คแน่น มาร์คยกมือขึ้นมาอดตอบและลูบผมแบมแบม
"พี่ก็คิดถึงแบมเหมือนกัน..."มาร์คพูดออกมาเบาๆ แบมแบมสะอื้นเงียบๆ ที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่ของคนรักไม่ดีเลย แต่ต่อไปนี้เขาจะขออยู่กับพี่มาร์คและรักพี่มาร์ค...ตลอดไป
END
----------------------------------------
มาต่อแล้วว หายไปนานมากกก พยายามแต่งให้ดีที่สุดแล้ว หลายคนเปิดเทอมแล้วล่ะเนอะ รวมถึงไรต์ด้วยยย จบอย่างสมบูรณ์สักที เดี๋ยวจะไปต่อ งานเด็กโคฟให้นะ ชุ๊บบบ
ความคิดเห็น