คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : --Late MB-2
SF สายเกินไป [MB] 2
อากาศยามเช้าอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิน่าจะทำให้ใครหลายๆคนอารมณ์ดี....แต่คงไม่ใช่กับแบมแบมชายหนุ่มที่เพิ่งทะเลาะกับคนรักมา ขาเรียวเดินเข้ามาในมหาลัยอย่างเคยชินจนมาถึงใต้ตึกคณะของตน
"อ้าว~ไอแบมทำไมมาเช้าจังวะ"เสียงยองแจเพื่อนสนิทของเจ้าตัวพูดแซว ก็ปกติเพื่อนเขาน่ะกว่าจะมาได้ก็เกือบโดนเช็คขาดอยู่แล้ว
"กูไม่อยากอยู่บ้านนานว่ะ...รำคาญ"แบมแบมนั่งลงข้างเพื่อนอีกสามคน
"รำคาญอะไรวะ"ยูคยอมที่นั่งอยู่ข้างยองแจถามขึ้น เร็นที่นั่งเล่นไอโฟนของตัวเองอยู่ก็หัวเราะขึ้นเบาๆ
"ก็จะอะไรล่ะว้า...พี่มาร์คผัวมันไง"เร็นตอบแทนทำให้แบมแบมหันไปมองด้วยสายตาเคืองๆ
"มึงเงียบปากไปเลยเร็น กูไม่อยากได้ยินชื่อ"
"ฮะๆ...ตามใจคุณหนูแบมเลยครับ แล้วมึงจะไปกับกูป้ะคืนนี้"เร็นพูดชวน แบมแบมนั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบออกไป
"อืมม...แต่เรามีรายงานไม่ใช่อ่อวะ"
"เออนั่นดิ นี่มึงจะไม่ช่วยพวกกูทำงานเลยว่างั้น?"ยองแจพูด
"โถ่~ช่วยสิวะ งั้นไปวันอื่นก็ได้"เร็นยอมเปลี่ยนใจตาม ถึงเขาจะชอบไปเที่ยวกลางคืนแค่ไหนแต่ก็ยังสนใจในการเรียนอยู่ พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่ต้องไปเรียนคลาสแรก
"มึงไปเรียนกันเหอะเดี๋ยวเข้าช้าแล้วโดนจารย์เช็คขาดอีก"ยองแจพูดจบพวกเราก็ลุกแล้วเดินขึ้นไปบนตึกเรียน
.
.
.
.
การเรียนคาบเช้าผ่านไปอย่างน่าเบื่อทำให้นักศึกษาหลายๆคนถึงกับต้องฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ต่างกับเร็นที่เรียนเสร็จก็หันไปคุยนู่นนี่กับยองแจอย่างสนุกสนาน
"เออมึง คนนั้นชื่ออะไรนะ"เร็นหันไปถามแบมแบมที่นั่งอยู่ข้างๆ แบมแบมที่เพิ่งปิดสมุดจดหลังจากที่จดเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วถาม
"ใครวะ"แบมแบมพูดจบก็นั่งพิงพนักเก้าอี้แล้วหลังตาพักผ่อน
"ก็คนเมื่อวานไง เจ้าของธุรกิจอ่ะมึง"เร็นถามแล้วตั้งหน้าลุ้นรอคำตอบจากแบมแบม แบมแบมที่หลับตาอยู่ก็ปรือตาขึ้นแล้วตอบ
"หวัง แจ็คสันไง มึงนี่สมองฝ่อไปเรียบร้อยแล้วชะ"
"ฝ่อโพ่งงงง กูแค่สงสัยว่าจะใช่คนเดียวกับหวัง เจียเอ๋อรึเปล่า"เร็นยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดไปถึงเจ้าของธุรกิจที่อยู่กำลังดังอยู่ที่ฮ่องกง รายนั้นรวยถึงขนาดหลักพันล้านถ้าได้ไปเป็นญาติหรือเมียนะคงสบายทั้งชาติอ่ะ
"ทำไมวะ"แบมแบมขมวดคิ้วมองเร็นที่ยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่
"ก็หวังเจียเอ๋อเขารวยระดับพันล้านเลยนะเว้ย"เมื่อพูดจบมือเรียวก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วเปิดอินเตอร์เน็ตหารูปหวัง เจียเอ๋อที่ตนพูดถึง "ใช่คนนี้รึเปล่าวะ"มือเรียวเลยยื่นไอโฟนที่ปรากฎภาพของบุคคลคนหนึ่ง แบมแบมที่มองรูปบนหน้าจอถึงกับต้องขมวดคิ้วในเมื่อคนที่เร็นมันให้ดูเป็นคนคนเดียวกับแจ็คสันที่เจอเมื่อคืนที่ผับ
"เออใช่ว่ะ"แบมแบมส่งโทรศัพท์คืนให้เร็น นี่แสดงว่าคนที่เขาได้เจอ เมื่อคืนก็รวยถึงระดับพันล้านเลยเนี่ยนะ โอ้วมายก็อตต~
"นั่นไง...ถ้ามึงเจอเค้าอีกจับเลยนะมึง ฮะๆๆๆ"เร็นพูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ "เออ แต่มึง มีข่าวว่าเจียเอ๋อเนี่ย เจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ เปลี่ยนแม่งทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย กูล่ะกลัวมึงจะติดโรคจริงๆ"เร็นพูดด้วยความเป็นห่วง ไม่แน่เจียเอ๋ออาจจะไปติดโรคจากคนที่เคยนอนด้วยก็ได้ แล้วไอแบมมันดันใส่สดซะด้วย
"มึงนี่ก็พูดแช่งกูจังเนอะ กูไม่ตายง่ายๆหรอกน่า"แบมแบมพูดแล้วตบหัวเร็นไปเบาๆ
"แต่มึงมั่นใจจริงๆหรอวะ ไปตรวจหน่อยมั้ยมึง เดี๋ยวกูพาไปเอง"เร็นพูดชวน แบมแบมคิดอยู่สักพักก็ไม่ทันได้ตอบอะไรอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาก่อน
"จารย์มาแล้วเดี๋ยวค่อยคุยทีหลังละกัน"แบมแบมก้มลงเปิดสมุดจนตนเองแล้วเตรียมเรียนวิชาสุดท้าย ในใจก็คิดกังวลไปทั่ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
การเรียนคาบสุดท้ายจบไปแล้วตอนนี้ทั้งสี่คนก็กำลังเก็บของเตรียมออกจากห้อง
"เฮ้ย ก่อนไปทำรายงานไปเดินเล่นห้างกันเอาป้ะ"ยองแจพูดชวน ทั้งสามคนที่ได้ยินยองแจชวนก็ต่างตกลงกันทันที ได้ไปพักสมองเดินห้างก็ดีเหมือนกัน ทั้งสี่คนเดินออกจากมหาลัยกำลังเดินทางไปห้างสรรพสินค้า ระหว่างที่กำลังรอรถกันอยู่เสียงโทรศัพท์ของแบมแบมก็ดังขึ้น
Rrrrrrrr~.
แบมแบมหงายโทรศัพท์ที่ถืออยู่ขึ้นมาดู พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็ทำหน้าเบื่อแล้วตัดสายทิ้งทันที
"อ้าวไม่รับอ่ะมึง"เร็นที่ยืนอยู่ข้างๆพูดถามขึ้น
"ไม่เอาอ่ะ กูเบื่อละ เดี๋ยวก็มาเซ้าซี้อะไรกูอยู่ได้"แบมแบมพูดพลางกรอกตาไปมา เร็นที่เห็นอาการแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนตนเป็นอะไร
"พี่มาร์คอีกละสิ"เเบมเเบมพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
"นี่ กูว่าพี่มาร์คเขาก็ดูออกจะรักมึงดีนี่ ระวังเสียเขาไปแล้วจะรู้สึก"เร็นพูดขึ้น แบมแบมมันดูจะเมินเฉยต่อความรักที่พี่มาร์คมีให้มัน เวลาที่พี่มาร์คเขาเป็นห่วงแบมมันก็ชอบบอกว่ารำคาญ จนเขาเองก็เสียความรู้สึกแทน แบมมันเป็นคนตรงๆคิดอะไรก็พูดออกไปเลย ไม่รู้ว่าพี่มาร์คทนคบกับแบมแบมมันได้ยังไง ถ้าเป็นเขานะเลิกกับมันไปนานแล้วเหอะ
Rrrrrrrr.~
"รับเหอะมึง"เร็นรีบพูดเมื่อเห็นว่าพี่มาร์คโทรมาอีกรอบ
"ทำไมกูต้องรับด้วยอ่ะ ไม่เห็นอยากคุย"แบมแบมพูดแล้วเบะปากอย่างเบื่อๆ เเบมแบมมันเปลี่ยนไปตั้งแต่คบกับพี่มาร์คได้สองปีกว่า แรกๆมันก็ดูรักพี่มาร์คดีอยู่หรอก แต่อยู่ดีดีมันก็เปลี่ยนอยากไปเที่ยวกลางคืน หลังจากนั้นมันก็ล่าแต้มผู้ชายเล่นซะงั้น เขาก็เคยเตือนมันอยู่หลายครั้งแต่มันก็ไม่ฟัง
"ถ้าพี่เขามีเรื่องอะไรด่วนล่ะ"เร็นพูดจบแบมแบมก็ยังนิ่งเร็นเลยตัดสินใจเอื้อมมือไปรูดตรงปุ่มรับสาย ตัวเลขปรากฎขึ้นเป็นสัญญาณว่ารับสายแล้ว
"เฮ้ย...ทำไรของมึงเนี่ยเร็น"เเบมเเบมพูดเสียงเบาลงในประโยคหลัง เร็นส่งสัญญาณบอกให้คุย ทำให้แบมแบมเลี่ยงที่จะรับไม่ได้ "อืม...ว่าไง"แบมแบมกรอกเสียงลงไป
[ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงตัดสาย]มาร์คส่งเสียงเรียบๆผ่านสายมา แบมแบมที่ได้ยินเเบบนั้นก็กรอกตาอย่างเบื่อๆ
"ก็จะทำอะไรล่ะ เรียนไง อ่อ เเล้วเย็นนี้แบมมีรายงานต้องทำต่อ ไม่ต้องมารับไม่ต้องโทรมาด้วย"แบมแบมกรอกเสียงที่ดูหงุดหงิดไม่น้อยลงไป
[แน่ใจว่าไปทำรายงาน]มาร์คก็ยังส่งเสียงเรียบๆกลับมาอยู่ดี
"ก็ใช่อ่ะสิ จะให้ไปหาชู้หรือไง"แบมแบมพูดประชดลงไป มาร์คที่ได้ยินแบบนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมเพศตัวเอง นี่เขาโดนอะไรมามากมายขนาดนี้ยังทนได้อยู่อีก บางทีเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยังทนอยู่อีก
[ก็เมื่อคืนไปหามาแล้วไม่ใช่หรือไง]
"พี่มาร์ค!!!"แบมแบมตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์จนคนรอบข้างหันมามอง เร็นที่ยืนอยู่ข้างๆต้องหันไปขอโทษแทน "ถ้าจะโทรมาหาเรื่องอ่ะนะไม่ต้องโทรมา มันน่ารำคาญ!รู้ไว้ซะด้วย"แบมแบมพูดจบนิ้วเรียวก็กดตัดสายทันที มือบางกำโทรศัพท์แน่น เมื่อไหร่เขาจะหลุดพ้นจากมาร์คต้วนสักที มันน่าเบื่อจะตาย ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้ รอให้จับแจ็คสันได้ก่อนเถอะ
"แบมมึงก็ใจเย็นๆดิวะ"ยองแจพูดดักเอาไว้ เขากับแบมรู้จักกันตั้งแต่ขึ้นปี1 แบมแบมมันเป็นคนยิ้มง่ายหัวเราะเฮฮา แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรอยู่ดีดีก็เปลี่ยนไปง่ายๆซะงั้น เอาแต่ทะเลาะกับแฟนมัน
"รถมาละมึง"เร็นพูดพลางสะกิดแบมแบม เมื่อสายตาไปเห็นรถประจำทางกำลังมา
"เออขึ้นไปกันได้ละ เดี๋ยวจะถึงช้า"แบมแบมหันไปสนใจรถประจำทางแทน ทั้งสี่คนโดยสารรถประจำทางไม่นานก็ไปถึงจุดหมาย
"เออมึง จะดูหนังกันป้ะ"เร็นหันไปถามเพื่อนอีกสามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
"เออ น่าสนนะ ว่าแต่มีอะไรน่าดูบ้างวะ"ยองแจหันไปถาม แล้วคุยเรื่องหนังกันไปเรื่อยๆ
แรงสะกิดที่ไหล่ร่างเล็กทำให้แบมแบมหันไปมอง
"แบมแบมใช่ป้ะ"เสียงของผู้สะกิดเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มมุมปาก
"อ๊ะ...พี่แจ็คสัน สวัสดีครับ"แบมแบมพูดแล้วหลุบตาลงต่ำ เหตุการณ์ของเมื่อคืนก็ฉายขึ้นในหัว ...เขินชะมัด เร็นที่ได้ยินเสียงก็หันมาทั้งๆที่ยังคุยค้างกับยองแจอยู่
"เอ่อ...ไปดูหนังกันก่อนเลย"แบมแบมหันไปส่งสายตาบังคับให้เร็นพาทั้งสองคนออกไปก่อน เร็นพยักหน้านิดๆแล้วดึงทั้งยองแจและยูคยอมออกไป แบมแบมหันกลับมามองแจ็คสันแล้วยิ้มเขินๆให้
"แบมแบมมีธุระที่ไหนหรือเปล่า"แจ็คสันพูดจบก็ยกยิ้มอีกครั้ง
"มะ...ไม่มีครับ"แบมแบมพูดตะกุกตะกัก โอ้ยตื่นเต้นชะมัด ปกติถ้าเป็นคนอื่น one night stand ก็จบ แต่นี่ได้กันเมื่อคืนแล้ววันรุ่งขึ้นมาคุยต่อแบบนี้ น้องแบมก็เขินสิครับบ -/////-
"งั้น...ไปทานข้าวกับพี่...ได้มั้ยครับ"แจ็คสันพูดจบก็ยิ้มกว้าง เป็นใครถ้าเจอแบบนี้ก็สลบกันทั้งนั้นแหละ
"ได้ครับ -////-" แบมแบมที่เห็นแจ็คสันชวนก็ตกลงทันที มาขั้นนี้แล้ว...แบมขี้เกียจเล่นตัวนี่บอกเลย แจ็คสันหลุดขำออกมาแล้วเอื้อมไปจับมือแบมแบม หน้าก็แกล้งไปเฉียดใกล้ๆจนจมูกโด่งของแจ็คสันเฉียดแก้มร่างบาง แบมแบมที่โดนแบบนั้นก็หน้าร้อนขึ้นอัตโนมัติ หัวใจก็เผลอไปเต้นแรง แจ็คสันที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็อดแกล้งไม่ได้
"ขอหอมทีนึงนะ"แจ็คสันไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรแล้วก้มลงหอมแก้มร่างบางทันที
"อ๊ะ...พี่อ้าา"แบมแบมใช้มืออีกข้างตีต้นแขนแจ็คสันไปหนึ่งที เล่นมาหอมกันในที่แบบนี้ก็เขินแย่ดิ
"ฮะๆ ก็ตัวหอมเองนี่นา"
"โหยย เลิกแกล้งแบมได้แล่ว"แบมแบมพูดพลางก้มหน้างุด
"อ่ะๆ...ไม่แกล้งแล้ว ไปทานข้าวกัน"แจ็คสันพูดจบก็ดึงมือแบมแบมไป ระหว่างที่เดินอยู่แจ็คสันก็ให้แบมแบมเลือกร้านที่จะกิน แบมแบมเลือกที่กินร้านอาหารญี่ปุ่นพวกราเม็ง แจ็คสันและแบมแบมเดินเข้ามาในร้านก็พบกับพนักงานต้อนรับ
"กี่ที่คะ"พนักงานสาวเอ่ยแล้วมองด้วยสายตาเขินๆ แบมแบมที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มไม่พอใจ
"สองครับ"แจ็คสันพูดพนักงานสาวพยักหน้าเบาๆแล้วเดินนำเข้ามา
"เชิญโต๊ะนี้เลยค่ะ"พนักงานสาวเอ่ยพร้อมผายมือไปทางโต๊ะด้านใน แจ็คสันและแบมแบมนั่งลงแล้วสั่งอาหารกับพนักงานคนเดิม ระหว่างนั่งรออาหารไปแจ็คสันก็สังเกตุเห็นสีหน้าของแบมแบมที่บึ้งตลอด
"แบมแบมเป็นอะไรไป เห็นทำหน้าบึ้งตั้งแต่เข้ามาละ"แจ็คสันถามออกไป แบมแบมลากสายตากลับมามองแล้วทำหน้าบึ้งมากกว่าเดิม
"เปล่านี่ครับ"แบมแบมตอบออกมาเบาๆ แจ็คสันที่ได้ยินก็ยิ้มบางๆออกมา น่ารักแล้วยังขี้งอนอีกนะเนี่ย
"โกหก...ไหนมีอะไรไม่สบายใจ บอกพี่หน่อยสิครับ"แบมแบมชั่งใจอยู่สักครู่แล้วยอมตอบออกไป
"ก็พนักงานคนเมื่อกี้มองพี่แจ็คตาเป็นมันเลยอ่ะ...แบมหึง"แบมแบมพูดแล้วเบะปากลง แจ็คสันได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา "หัวเราะอะไรพี่เเจ็ค"แบมแบมขมวดคิ้วมองปากก็ยังเบะอยู่ ใครใช้ให้หล่อขนาดนี้นะแถมยังรวยอีกต่างหาก เป็นใครก็อยากจับทั้งนั้นแหละ
"ฮะๆ หัวเราะเด็ก...น่ารัก"แจ็คสันพูดจบก็เอื้อมมือไปยีผมแบมแบม
"โอ้ย พี่แจ็คอ้า"แบมแบมดึงมือแจ็คสันออกแล้วหลุดยิ้มออกมา
"ไม่ต้องแคร์คนอื่นหรอก คิดว่าตอนนี้มีแค่เราสองคนก็พอ โอเคมั้ย"แจ็คสันบอกยิ้มๆ
"ก็ได้ครับ"แบมแบมยอมพยักหน้า มือบางก้มลงไปล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วไลน์ไปหาเร็น
BamBam1a: เร็นมึงดูหนังจบแล้วพาสองคนนั้นกลับไปเลยนะ ไม่ต้องรอกู
ส่งข้อความไปสักพักเร็นก็ส่งกลับมา
ครืด~
REN_NET: อ่าว ทำไมวะ แล้วมึงอยู่ไหน
BamBam1a: กูอยู่ที่ร้านอาหาร แล้วกูจะกลับกับพี่แจ็คสัน
ครืด~
REN_NET:แล้วรายงาน????
BamBam1a: ก็เดี๋ยวให้พี่แจ็คสันไปส่งกูที่บ้านยองแจไง
ครืด~
REN_NET: เออๆ ขอให้ 'เอา' เอ้ย กินกันให้สนุกนะมึง 55555
BamBam1a: เออออออ~
มือเรียวเก็บโทรศัพ์เข้าในกระเป๋ากางเกง เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเอาอาหารทั้งหมดมาเสริฟ แบมแบมก้มลงทานอาหารตรงหน้าพลางแอบมองหน้าแจ็คสันที่นั่งตรงข้ามไปด้วย กรอบหน้าขาวใสที่ประกอบด้วยตาโตเฉียบคม จมูกโด่งและปากสีแดงสด ช่างสมบูรณ์แบบอะไรปานนั้น แจ็คสันที่ถูกลอบมองมาสักพักก็เริ่มรู้สึกตัวสายตาละจากชามตรงหน้ามาเจอกับสายตาแบมแบมที่มองอยู่ก่อนแล้ว
"แอบมองขนาดนี้เอาพี่ไปเล่นที่บ้านมั้ยครับ"แจ็คสันพูดติดตลกแต่คนฟังถึงกับคิดจริงคิดจัง แต่แบมแบมก็เลือกจะพูดอีกอย่างไป
"อุ้ยย....ไม่เป็นไรหรอกครับ แหะๆ"แบมแบมหัวเราะแห้งๆให้แล้วก้มหน้ากินอาหารตรงหน้าต่อ ทั้งสองนั่งทานอาหารไปเรื่อยๆจนหมด แจ็คสันเรียกเช็คบินแล้วเดินออกมาพร้อมแบมแบม
"แบมจะกินอะไรอีกมั้ย"แจ็คสันหันมาถามแบมแบมที่หันไปมองรอบรอบเหมือนหาอะไรอยู่
"อ่ะ...อ่อไม่ล่ะครับ"แบมแบมพูดจบก็หันไปมองรอบๆตัวต่อ
"แบมหาอะไรอ่ะ"แจ็คสันพูดขึ้นแล้วมองตามแบมแบม
"เปล่าหรอกครับ" หวังว่าจะกลับไปแล้วนะ แบมแบมคิดในใจแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วนี่แบมกลับยังไงอ่ะ"แจ็คสันถามขึ้นอีกรอบ
"เอ่อ...คงนั่งแท็กซี่อ่ะครับ"แบมแบมหันมามองแจ็คสันก่อนจะยิ้ม ถ้าพี่แจ็คสันไปส่งก็คงจะดี แล้วเหมือนแจ็คสันจะอ่านใจแบมแบมออก
"เดี๋ยวพี่ไปส่งละกัน นี่ก็จะมืดแล้ว เดี๋ยวโดนฉุด" แจ็คสันพูดจบก็ยิ้มกว้าง
"เอ่อ...ถ้าอย่างงั้นก็ขอบคุณมากนะครับ"แจ็คสันพยักหน้ารับ
"แล้วจะกลับเลยหรือเปล่า"แบมแบมยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะตอบออกไป
"ครับ"กว่าจะไปถึงก็สักพัก แจ็คสันพยักหน้ารับแล้วเดินนำไปที่รถตามด้วยแบมแบมที่เหยียดยิ้มอย่างสบายใจ เดี๋ยวจะจับให้ติดเลยเหอะ
.
.
.
.
"ขอบคุณมากเลยนะครับที่มาส่ง"แบมแบมพูดแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก ทำไมมันไม่ติดเหมือนในหนังวะ พี่แจ็คสันจะได้เอื้อมมาปลดเข็มขัดให้แทน โอ้ยยย แบมเซ็ง
"ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่บ้านแบมหรอ"แจ็คสันพูดพลางมองบ้านยองแจผ่านกระจกใสหน้ารถ
"เปล่าหรอกครับ นี่บ้านเพื่อนแบมน่ะ"
"อ่อ~"แจ็คสันลากเสียงยาวพลางพยักเบาๆ
"งั้นแบมขอตัวก่อนนะครับ ป่านนี้เพื่อนรอแย่แล้ว"แบมแบมพูดจบก็กำลังจะเปิดประตูรถออกแต่เเจ็คสันก็พูดห้ามไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนแบม"แบมแบมหันกลับมาพลางเลิกคิ้วถาม "ขอค่ามาส่งหน่อยนะ"แจ็คสันพูดจบก็สอดมือเข้าไปหลังท้ายทอยแบมแบมแล้วดึงเข้ามาจูบ แบมแบมที่ตกใจอยู่ตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นยอมอ้าปากออก ลิ้นแจ็คสันเข้าไปเกี่ยวลิ้นเล็กเล่นอย่างสนุกสนาน แบมแบมก็ตอบรับจูบอย่างเชี่ยวชาญ แจ็คสันกัดริมฝีปากของแบมแบมเบาๆและไม่ยอมให้อีกฝ่ายหายใจ ปากหนาบดจูบจนริมฝีปากแบมแบมบวมแดง
"อื้อ~"แบมแบมร้องท้วงออกมา มือเล็กก็ยกขึ้นไปทุกไหล่หนาเบาๆ แจ็คสันถึงจะยอมผละจูบออก
"ปากหวานเหมือนเดิม ฮะๆ"แจ็คสันหัวเราะออกมาเบาๆ
"พี่แจ็คสันอ้า แกล้งแบมอยู่นั่น"แบมแบมเบ้ปากแล้วพูดต่อ "แบมขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ"แบมแบมยกมือขึ้นโบกไปมาแล้วเปิดประตูลุกออกมาจากรถ มือเรียวออกแรงปิดประตูแล้วยืนยิ้ม
"แล้วเจอกันใหม่ครับ น้องแบม"แจ็คสันเปิดกระจกออกมาบอกลาแล้วยิ้มหว่านเสน่ห์อีกรอบ แบมแบมโบกมือลาอีกครั้งแล้วยืนรอจนรถเคลื่อนตัวออกไป ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาทิ้งรูปลักษณ์เด็กน่ารักเมื่อสักครู่ไป
"ทำขนาดนี้ถ้าหลุดมือก็ให้มันรู้ไป หึ"แบมแบมยกมือขึ้นจับริมฝีปากแล้วเหยียดยิ้มออกมาอีกครั้ง ขาเรียวก้าวเดินเข้ามาในตัวบ้าน ตรงไปที่ห้องรับแขกอย่างคุ้นเคย มือเรียวยกขึ้นไปบิดลูกหมุนประตูแล้วเปิดออก เผยให้เห็นสภาพห้องที่เต็มไปด้วยกระดาษเอสี่กระจัดกระจายเกลื่อน ฝีมือไอเร็นอีกล่ะสิ
"กว่าจะมาได้นะมึง กูรอจนเยี่ยวจะเล็ดละ"เร็นพูดขณะที่ก้มหน้าหาข้อมูลบนไอแพตตน
"แล้วกระดาษนี่ฝีมือมึงอีกล่ะสิ"แบมแบมพูดอย่างรู้นิสัยเพื่อน เวลาทำรายงานทีไรมันก็จะชอบรื้อกระดาษเอสี่ที่ปริ้นแล้วออกมาวางเละเทะทั่วพื้นห้อง มันบอกว่าวางแบบนี้จะจัดหมวดหมู่ง่าย ง่ายกับผีอะสิครับ เป็นเขาที่ต้องเป็นคนรวบรวมทุกครั้ง แล้วก็ต้องปวดหัวกับหมวดหมู่แมร่-งงง
"เออ กูบอกแล้วว่าจัดหมวดหมู่ง่าย~"ยังมีน่ามาพูดอีกอีเร็น~ร่างบางของแบมแบมยกมือขึ้นมากุมหน้าผากอย่างปลงๆ อยากจะบ้าตาย
"แบมอย่าไปสนใจเร็นมัน มึงมาช่วยกูก่อน~"ยองแจพูดแล้วกวักมือเรียกเพื่อนตน แบมแบมต้องเดินข้ามสิ่งกีดขวางของเร็นไปหายองแจ ทั้งสี่คนทำรายงานกันไปเรื่อยๆจนเสร็จ ร่างบางที่นั่งแผ่หราอยู่บนโซฟาจัดเรียงกระดาษเอสี่ทั้งปึกก้มลงมองนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว มือเรียววางปึกกระดาษที่จัดเสร็จแล้วลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนบิดไปมา
"โอ้ยย เสร็จสักที"สามชั่วโมงนั่งทำรายงานจนเมื่อยไปหมด แต่ก็ต้องเบ้หน้าเมื่อนึกได้ว่าต้องกลับคอนโดอีก เดี๋ยวก็โดนหาเรื่องทะเลาะอีกจนได้ เมื่อคิดไปแบบนั้นร่างบางก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ อยากจะนอนที่นี่ซะเลย ปกตินอนกับยองแจบนเตียงก็พอได้อยู่หรอก แต่นี่ยูคยอมก็ดันมานอนค้างด้วยเซ็งงโว้ยย~
"แบม จะกลับยัง"เร็นหันมาถามด้วยหน้าที่บ่งบอกว่าเริ่มง่วง
"เออ มึงคืนนี้กูนอนด้วยได้ป้ะ"แบมแบมถามออกไปเซ็งๆ
"มึงจะหนีพี่มาร์คอีกล่ะสิ"เร็นพูดอย่างรู้ทางเพื่อน "มึงไม่ต้องเลย กลับไปคุยกันให้รู้เรื่อง กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว คนเป็นแฟนกันจะทะเลาะกันก็เป็นเรื่องธรรมดา"
"แต่พี่มาร์คเขาคอยหาเรื่องกูตลอดเลยนะ มึงก็รู้"แบมแบมพูดแล้วกระแทกตัวลงบนโซฟาอีกรอบ
"พี่มาร์คเขาไม่ได้หาเรื่อง มึงคิดดีๆมันก็มาจากตัวมึงเองที่พี่มาร์คถามอะไรนิดหน่อยก็อะไรเอะอะก็โวยวายใส่แล้วเขาก็เป็นห่วงมึงไม่ใช่หรือไง มีแต่มึงนั่นแหละที่หาเรื่องเขาทะเลาะ"เร็นพูดพลางนั่งลงข้างๆแบมแบม แบมแบมเม้มปากแน่นและไม่ตอบอะไร "กูอยากให้มึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะเว้ย แบมที่มีรอยยิ้มน่ารักอยู่บนหน้า ไม่ใช่แบมอย่างทุกวันนี้"เร็นพูดแล้วยกมือขึ้นลูบไหล่แบมแบม
"แต่ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่มาร์คไง"แบมแบมพูดจบก็เม้มปากอีกครั้ง
"ไหนมึงลองเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้มึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ดิ๊"แบมแบมหลุบตาลงต่ำแล้วค่อยๆเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดในตอนนั้น
วันนั้นเขาไปงานเลี้ยงรุ่นของม.ต้นมา ตอนนั้นเขายังอยู่ม.ปลาย วันนั้นเขาเมามากแล้วเพื่อนที่เคยเป็นแฟนเก่าเขาก็มาส่งที่คอนโด แน่นอนว่ามาร์คย่อมรู้เรื่องนี้ดี พอเขาเริ่มสร่างเมาแล้วมาร์คก็มาหาเรื่องทะเลาะเขา
"แบมแบม ทำไมให้มันมาส่ง!!!"มาร์คเผลอตะโกนใส่หน้าแบมแบมที่นั่งอยู่บนโซฟา
"อึก...ก็นั่นเพื่อนแบมนี่ ให้เขามาส่งก็ไม่เห็นเป็นอะไร"แบมแบมนั่งเงยหน้ามองมาร์คที่ยืนหัวเสียอยู่
"ไม่เป็นไรอะไรล่ะ เกิดมันทำอะไรแบมขึ้นมาจะมีปัญญาไปสู้อะไรมัน"มาร์คพยายามกลั้นความโกรธไว้ แบมแบมค่อยๆลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับมาร์ค
"เขาไม่ทำอะไรแบมหรอก เขาเป็นสุภาษบุรุษพอ"แบมแบมขมวดคิ้วพูด ปกติพี่มาร์คไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
"รู้จักมันดีพอแล้วหรือไง!"มาร์คพูดขึ้นเสียงกับแบมแบม แบมแบมถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"แบมว่าพี่มาร์คโมโหมากเกินไปละ รอให้พี่มาร์คอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน" แบมแบมพูดจบก็พาร่างที่ยังมึนๆอยู่กำลังเดินเข้าไปในห้อง แต่มาร์คก็พูดหนึ่งประโยคที่ทำให้แบมหยุดชะงัก
"ถึงมันทำอะไรแบม แบมก็คงสมยอมมันสินะ"แบมแบมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ร่างบางค่อยๆหันไปหาคนรักอีกครั้ง
เพี๊ยะ!!
"พี่มาร์คอย่ามาดูถูกแบมนะ!!!" มือเรียวสะบัดตบเข้าที่ข้างแก้มของร่างสูง แบมแบมตวาดอย่างเหลืออด เรื่องเดียวที่แบมแบมเกลียดที่สุดคือการโดนดูถูก แล้วยิ่งเป็นพี่มาร์คด้วยแล้วแบมยิ่งทนไม่ได้
"หรือมันไม่จริงล่ะ ถ้ามันเอาแบมแบมก็คงสมยอมมันใช่มั้ย!!!"มาร์คตะหวาดจนแบมแบมน้ำตาคลอ
"ฮึก...ทำไมพี่มาร์คเป็นแบบนี้ล่ะ พี่มาร์คไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ ฮืออ"แบมแบมสะอื้น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มาร์คที่เพิ่งได้สติกลับคืนมาก็ตั้งใจจะเข้าไปปลอบ แต่แบมแบมก็ก้าวถอยหลังไป
"บะ...แบม พี่ขอโทษ"มาร์คพูดออกมาเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด มาร์คกำลังจะเข้าไปกอดปลอบแต่แบมแบมก็ห้ามเอาไว้
"พี่มาร์คอย่าเข้ามานะ ฮึก...เมื่อพี่มาร์ค อึก อยากให้เป็นแบบนั้น ฮึก ต่อไปนี้...แบมก็จะเป็นให้ดู"ร่างบางพูดจบก็วิ่งเข้าไปในห้องแล้วทรุดตัวร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
หลังจากนั้นมา ร่างบางก็ทำตัวประชดมาร์คมาเรื่อยๆ จนติดเป็นนิสัย เกือบสองปีที่เปลี่ยนไป บางครั้งก็ลืมด้วยซ้ำว่าเหตุผลที่ทำแบบนี้ มันคืออะไร....
"แต่ตอนนั้นพี่มาร์คเขาหึงมึงนี่"เร็นพูดออกความเห็น
"แต่พี่มาร์คดูถูกกู"แบมแบมพูดเสียงเรียบ เร็นพยักหน้าเข้าใจ ก็เพื่อนเขาเกลียดการถูกดูถูกที่สุด
"แต่กูว่าพี่มาร์คเขาสำนึกผิดแล้วนะมึง ไม่งั้นเขาไม่ทนอยู่หรอก"เร็นพูดขึ้นอีกครั้ง แบมแบมส่งสายตาเคืองๆมาให้
"ตกลงมึงจะอยู่ข้างพี่มาร์คใช่มั้ย"แบมแบมหรี่ตาลงแล้วพูดคาดโทษไว้ "ตอบดีๆนะมึง"
"กูเปล่า...แค่อยากให้มึงกับพี่มาร์ครักกันเรื่อยๆไง กูว่านะ มึงอ่ะลองกลับไปทำดีกับพี่เขาแล้วพี่เขาถามอะไรมึงก็อย่าโวยวายใส่ละกัน ใจเย็นๆ"เร็นลองพูดเสนอ อย่างน้อยเพื่อนเขาก็น่าจะเปลี่ยนใจตามบ้างล่ะมั้ง และเป็นไปตามคาดปากบางเผลอเม้มปากแล้วเก็บเรื่องนี้ไปคิด "รับปากกู...นะ"
"อืม...กูจะพยายามละกัน"แบมแบมยอมตกลง เร็นที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมา ขอให้แบมมันกลับมายิ้มได้เหมือนเดิมเหอะ
.
.
.
.
ขาเรียวเดินขึ้นคอนโดอย่างเชื่องช้า ในหัวก็คิดอะไรซ้ำไปซ้ำมา เกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาของเขากับพี่มาร์ค ที่ผ่านมาเขาคงทำมากเกินไปจริงๆ
"ลองสักครั้งละกัน เฮ้อ~"ขาเรียวเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วยกมือขึ้นไปกดชั้น ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวมาจนถึงชั้นที่ถูกกด ขาเรียวก้าวเดินอย่างประหม่า หวังว่าแบมแบมคนเดิมจะกลับมาได้นะ แบมแบมหยิบคีย์การ์ดของห้องออกมาเปิดแล้วเปิดประตู
"พี่มาร์ค"แบมแบมเปล่งเสียงเรียกออกมาเมื่อเดินเข้ามาแล้วไฟในห้องปิดสนิท มือเรียวยกขึ้นไปกดสวิทซ์ไฟแล้วเดินหาทั่วห้อง ปกติเวลานี้มาร์คจะนั่งรอเขาอยู่ในห้องนี่ "พี่มาร์คอยู่หรือเปล่า"เมื่อเดินหาทั่วห้องแล้วไม่เจอแบมแบมเลยนั่งลงที่โซฟา "สงสัยจะไปซื้อของมั้ง"มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนรัก แต่มาร์คก็ไม่ได้รับ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ ในใจก็กังวลขึ้นมา
Rrrrrrrr.~
เมื่อนั่งคิดไปสักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือเรียวพลิกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์แปลก
"เบอร์ใครวะ"คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมแล้วกดรับ
"สวัสดีครับ....ครับ....ห้ะ!!!!"เมื่อแบมแบมได้รับข้อมูลของปลายสายพูดร่างบางก็ผุดลุกขึ้นมาทันที มือที่จับโทรศัพท์อยู่หมดแรงไปดื้อๆ
"อึก...มะ...ไม่จริงอ่ะ"น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นบนของตา มือสั่นอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาหยดเปื้อนแก้มใสจนเปียกชื้นไปหมด ขาเรียวหมดแรงทรุดลงนั่งที่พื้นแบมแบมกัดริมฝีปากจนช้ำ "ฮึก...พะ...พี่มาร์ค ฮื้ออ..."มือบางกำโทรศัพท์แน่นสะอื้นหนัก น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนตกจากเหวแล้วกระแทกพื้นอย่างแรง รู้สึกเหมือนมีมีดปริศนาแทงเข้าที่หน้าอกอย่างแรง ทำไมความกังวลของเขาถึงเป็นจริงขึ้นมาล่ะ....
-------------------------------------------
หายไปหลายวันเลยขอโทษษษ~ ไหนมีใครรออยู่บ้างงหนออ อ่านแล้วช่วยเม้นกันด้วยน้า~ เลิฟยูวววว
ความคิดเห็น