[Twice] การแก้แค้น ที่แลกด้วยน้ำตา...

บทนำ…..

‘พ่อไม่ไปไม่ได้หรอคะ?’ ชั้นถามผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นว่าท่านกำลังถือกระเป๋าออกจากบ้านไป ไม่สิ ออกไปจากชีวิตขอชั้นกับแม่ต่างหาก

‘จองยอนฟังพ่อนะลูก ยังไงซะวันนึงพ่อก็ต้องไปอยู่ดีไม่เร็วก็ช้า’

‘แต่เมื่อวานที่เราคุยกันพ่อบอกว่าพ่อยังรักแม่อยู่นี่คะ’ ใช่เมื่อวานพ่อยังบอกว่าจะอยู่กับชั้นตลอดไป….

‘พ่อขอโทษนะลูก’

‘ไม่ค่ะ หนูไม่ต้องการคำขอโทษจากพ่อ แม่คะขอร้องช่วยพูดกับพ่อให้หน่อยสิคะอย่ายืนนิ่งแบบนี้!’

ทำไมในเวลานี้แม่ยังยืนนิ่งอยู่แบบนี้นะ แม่ควรจะพูดห้ามพ่อหรือทำอะไรซักอย่างสิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้

‘ปล่อยพ่อเค้าไปเถอะจองยอน ถ้าเค้าไม่มีความสุขที่จะอยู่กับเราเราก็ไม่ควรที่จะรั้งเค้าไว้สิจริงมั้ย??’

‘แม่กำลังพูดอะไรอยู่คะ แม่รู้ตัวรึเปล่า!’ ทำไมแม่พูดว่าพ่อไม่มีความสุขที่จะอยู่กับเรา ทำไมแม่ถึงปล่อยพ่อไปง่ายดายขนาดนี้

‘พ่อขอโทษนะจองยอน แต่พ่อต้องไปแล้วจริงๆ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก พ่อรักหนูนะ’’

‘เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยคะ เพราะฟู้หญิงคนนั้นพ่อถึงต้องทิ้ง หนูกับแม่ไป’ ใช่ มันต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ ที่ทำให้พ่อเปลี่ยนไป

‘มันไม่เกี่ยวกับนายอนหรอกลูก มันเป็นเพราะพ่อเอง อย่าไปโทษคนอื่นเลยนะ พ่อต้องไปแล้ว เอาไว้ว่างๆพ่อจะมาหานะ’

‘ไม่ค่ะพ่อ อย่าไปนะคะขอร้อง ม่ายย!!’

“พี่จองคะ พี่จองยอน!!”

“เอ่อ มินะ”

“พี่ฝันร้ายหรอคะ เหงื่อออกเต็มเลย”

“อื้ม นิดหน่อยนะ”

“มินะว่าพี่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ แล้วค่อยกลับมานอนต่อ เดี๋..”

“พี่ว่าพี่คงไม่ง่วงแล้วหล่ะมินะ พี่ว่าพี่ออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะข้างล่างดีกว่า”

“ให้ชั้นเป็นเป็นเพื่อนมั้ยคะ?”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ไปคนเดียวได้”

“แต่ว่า..”

“พี่ไม่เป็นไรหรอกขอบคุณนะที่เป็นห่วง แต่พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ก้แค่ฝันนร้ายหน่ะ”

“ค่ะ แต่ถ้าพี่มีอะไรที่ไม่สบายใจพี่บอกชั้นได้ตลอดเลยนะคะ”

“ค้าบๆ เข้าใจแล้ว มีแฟนน่ารักแบบนี้พี่ก็ไม่มีอะไรที่ไม่สบายใจแล้วหล่ะ พี่ไปก่อนนะคะ” ชั้นพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้มินะมากขึ้นจากตอนแรกที่เราอยู่ใกล้กันอยู่แล้วกลายเป็นว่าตอนนี้มินะนอนอยู่ข้างล่างแล้วมีชั้นคร่อมอยู่อีกที หน้าขอเราเริ่มเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดปากของเราทั้งคู่ก็ไม่เหลือช่องว่างอีก ชั้นค่อยๆไล้เล็มปากบนของมินะเรื่อยๆจากนั้นก้เริ่มสอดลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นเล็กของอีกคนอย่างแผ่วเบาและเนิ่นนาน

“อื้ออ พี่คะ..”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ออกชั้นจึงผละตัวออกมาพร้อมเอื้อมมือไปคลุมผ้าห่มให้มินะเหมือนเดิม

“พอแล้วดีกว่าเดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว555^^”

“คนบ้า.////.”

“55555 อย่ามาหลงรักคนบ้าก็แล้วกัน”

“ไปเลยย ไหนบอกจะไปวิ่งไงคะ อย่ากลับช้าหล่ะ วันนี้จะมีลูกค้ารายใหญ่มาหาเรานะคะ อย่าลืมหล่ะ”

“ค้าบๆๆ พี่จะรีบกลับนะ”

‘นี่ก็ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้วเมื่อไหร่ชั้นจะเลิกฝันถึงความฝันบ้าๆนี่ซักทีนะ…’

       สวัสดีค้าา (อีไรท์นี่เรื่องเก่ายังไม่จบยังจะมาแต่งเรื่องใหม่555555) นี่เป็นเรื่องที่ 2 ของไรท์นะคะ ตอนนี้กำลังหลงมินะจัง แห่ง Twice อย่างหนัก ก้เลยมาแต่งฟิคซะเลย5555 ยังไงเรื่องนี้ก็จบแน่นอนนนะคะไม่ต้องห่วงอาจจะไม่ยาวมากซัก 2-3 ตอนแค่นั้นไม่เกินแน่นอนค่ะ ยังไงก็ถ้าหลงเข้ามาอ่านก็ช่วยเม้นเป็นกำลังให้ไรท์เตอร์กากๆกันด้วยน้าค้าา ^^