คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP1
เมหนาสีเทาทะมึนที่ั้เ้ามาั้แ่หัว่ำะแบรับวามหนัอึ้เหล่านั้น่อไปไม่ไหว
หิสาวผมสีน้ำาลสว่าิระหว่ามอเม็ฝนที่โปรยปรายลมานอุปร์ปัน้ำฝนระบบอัโนมัิอเธอ้อทำานหนั
เสียฟ้าร้อไล่หลัโรมรามไ้พาให้เ้าอายาวทิ้น้ำหนัเท้าลันเร่มาึ้นเพื่อรีบพาัวเอไปให้ถึที่หมายโยเร็ว
พัแยอเปิเพลัึ้นเพราะเสียำรามาธรรมาิพวนั้นวนะลบสิ่โปรปรานอเธอไปเสียหม
ร่าายโยย้ายเล็ๆไปามัหวะอย่าเยัว วามล่อแล่วอเ้าัวพาสอมือหัพวมาลัยหลบหลุมเล็บนถนนานเมืออย่าเพลิเพลิน
ทาลับบ้านที่เธอแสนะุ้นเยนั้นเียบผิปิราวับทุนไ้พาันหลบฝนอยู่ในหลัาเรือนอย่าไม่หล่น
และไม่เหลือใรอยู่้านอนี้ แม้แ่นเียว—
เอี๊ย!!!!!!!!!!!!!!
ปั้!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
วาสีน้ำาลเ้มเบิโพล ฝ่าเท้าเธอเหยียบเบรนมิและรู้สึล้ายับว่ามันะมหายไปับพื้น
ลมหายใหอบสูออิเนไปเลี้ยหัวใที่เ้นระรัวในออย่าบ้าลั่ วินาทีถัมาเธอรีบใ้มือที่สั่นเทาอนับเรื่อยน์้วยสิทั้หมที่เหลืออยู่
่อนมือู่นั้นะถูใ้เสยผมอย่าลวๆ
เสียนั่น? ัน น ใรเ้าั้นเหรอ..
เหุาร์ทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็วนเธอแทบะไม่เห็นอะไร
พัแยอมอออนอรถไปโยมีท่าทีล้าๆลัวๆ
ั่ใอยู่ไม่นาน็ัสินใปลเบลท์และเปิประูรถ ร่าสูโปร่่อยๆ้าวาเินลมาอ้อมไปที่หน้ารถ
สายฝนสาระหน่ำลมานเธอแทบไม่สามารถะลืมา
แล้วเธอ็พบับร่าที่นอนแน่นิ่อยู่รนั้น
“ุ!!!” พัแยอรีบวิ่เ้าไปหานน้ำที่เิ่นอามพื้นระเ็นระอน
“ุ! ุ! ไ้ยินันหรือเปล่า! นี่!”
เธอแะร่าเล็นั้นแล้วเย่าเรีย้วยเสียที่ิว่าัที่สุแ่พบว่าไม่มีารอบรับใๆทั้นั้น หัวใเธอหล่นวูบราวับะอและไหลไปับน้ำฝนเหล่านี้ ทันในั้นสายฟ้าสาแสแปร๊บไปทั่วบริเวพาให้เธอ้อหลับาปี๋ามสัาิา และ
รื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แสมาเร็วว่าเสีย..
ฟ้าำรามนเธอรู้สึไ้ว่าพื้นที่สอเท้าเธอไ้หยัยืนนั้นสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นินะถล่มทลายลรนี้
แยอเือบะร้อไห้ออมาแล้วถ้าหาไม่รู้สึถึมือเย็นๆที่ำลัแปะสะเปะสะปะอยู่บนหน้าเธอ
“เฮ้ย!! เป็นอะไรมั้ยะ!?”
ร่าที่เยนอนนิ่ไ้ยันายึ้นมาเอะไฟหน้ารถอเธอสาเ้า
แยอึเห็นว่านรหน้าเป็นผู้หิัวเล็ๆในเสื้อยืัวโร่และาเาสั้นสีำทัุ้
บนศีรษะสวมที่าผมหูแมวนฟูสีาวึ่มอยู่ในลุ่มผมสีำลับที่เปียปอนอเ้าัว
ึ่เธอำลัหลับา ูเ็บปวและุมศีรษะนเอไว้แน่น— โยไม่ทันไ้เห็นบาแผลใๆ พัแยอรีบประอเธอึ้นที่นั่้านับทันที
อาเพราะเธอแ็แร หรือใ หรืออะไร็ามแ่เธอนนั้นัวเบาหวิวึไ้ึ้นมาอย่า่ายาย
สอายาววิ่อ้อมหน้ารถเปิประูโึ้นฝั่นับ เธอล็อทุๆประูและเปิไฟรถ ปิเพล
เสียฝนฟ้าเบาลเล็น้อยาภายในนี้ ไม่เหมือน้านอที่หูเือบะแนั่น บนเบาะหนัที่เปียฝนาร่าอเธอและผู้หิรหน้า
เายัุมศีรษะเอาไว้้วยสอมือแ่ไม่ร้อออมาแม้แ่แอะเียว ึ่เธอแปลใ
แยอปรับเบาะให้เธอและรีบยื่นหน้าเ้าไปูอาาร
“อันูหน่อย เ็บรไหนบ้าะ”
“………….”
“หัวแหรือเปล่า ันไ้ยินเสียัมาเลย”
“………”
“ออนุานะ”
ในเมื่อพู้วยยัไผู้หินนั้น็ูไม่มีสิพอะอบโ้อะไร
แยอถือวิสาสะับมือทีุ่มหัวอเ้าัวออ เธอับสอแ้มเพื่อให้หันมาแล้วมอสำรวรอบๆ
้ายและวา บนและล่า ้าน้า และ้านหลั แ่ลับไม่พบร่อรอยบาแผลใๆนอารอยถลอบนแ้มใสๆนั้น
ับสอแนบาๆนั่นมาาู ้มสำรวา ลำัว และทั้หมอเธอ
“ุไม่มีแผลเลยนะ แ่อาะ้ำใน”
แยอมวิ้วอย่าัวล
“……..”
“ันอโทษนะะ ันรีบหนีฝนและไม่ิว่าะมีใรอยู่รนี้
ไม่เห็นุ้วย ว่าแุ่มาเินทำอะไรบนถนนให่นี่ะ
มันไม่ใ่ที่ๆะมีใรมาเินเลยอะ”
“……….”
“ันอโทษนะ” ยิ่พูเท่าไหร่นรหน้า็ไม่อบอะไรเธอสัำ
พาให้ยิ่รู้สึผิและไม่รู้ะพูอะไรออไปี
ถ้าถู่อว่าหรือโวยวายบ้าอาะทำัวถูว่านี้็ไ้ แยอแอบิอย่านั้น
“อโทษริๆ เ็บมาหรือเปล่า”
“..เ็บ”
“เ็บเหรอ รไหนะ”
“เ็บ!”
“อ่า..”
“ฮือ..”
“……”
“ฮืออออออออ”
“เหวออ” แยอหน้าถอสีเมื่อนรหน้าร้อไห้ออมาอย่าระออแ
เธอรีบรุเ้าไปลูบๆปลอบอย่าทำัวไม่ถู “อโทษ่ะอโทษ ไปโรพยาบาลันเถอะ
ันะไปสุ่และรับผิอบ่าใ้่ายทั้หมเอ”
“ไม่”
“ห๊ะ”
“ไม่”
“ไม่? ไม่เ็บแล้ว?”
“เ็บ”
“ั้นโอเ่ะรีบไปันๆ” ร่าสูเรียมผละออไปับพวมาลัยแ่โนว้าอเอาไว้แน่น
“ไมมมมมม่”
“อ่อ อะไรเนี่ย ปล่อย่อนๆ” นัวเล็ปล่อยแยอเมื่อเธอยมืออย่ายอมแพ้
“ไม่”
“ไม่อะไร? ไม่ไปโรบาล?”
“……..”
“ไปโรบาล?”
“ไม่”
“ไม่ไปโรบาล?”
“……..”
ไม่อบแปลว่าใ่ใ่มั้ยวะ..
“ไม่ไปริๆน่ะเหรอ”
“…..”
“แล้วุ…”
“ไม่เอา..” หล่อนพูเบาหวิวเหมือนใ้พลัเฮือสุท้ายที่เหลือเพื่อเปล่มันออมา
และเมื่อแยอะ่อรออะไร้วยอีรั้แ่็สายไปเพราะผู้หิัวเล็นนั้นิผลอยหลับไป่อหน้า่อา
ท่ามลาสายาที่เ็มไป้วยวามัวลอเธอ
to be continued
♡
ความคิดเห็น