คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lost in Love - KaiHun
-Lost in Love-
"รุ่นพี่จงอินครับ ผมชอบพี่ครับ"
นั่นคือคำสารภาพรักของเด็กติ๋มอย่างโอเซฮุน ใครจะไปคิดล่ะว่า คนอย่างโอเซฮุนน่ะจะกล้าเดินถือดอกกุหลาบแล้วมาบอกรักรุ่นพี่คิมจงอิน ที่เป็นนถึงรองเดือนมหาวิทยาลัยกลางสนามบอลขนาดนี้กัน การกระทำของเขาสร้างความตกตะลึงให้กับคนทั้งสนามกันเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่วันๆหนึ่งคนติ๋มๆอย่างเขาก็เอาแต่อ่านหนังสือเรียน นี่มันต้องเป็นข่าวใหญ่ของมหาวิทยาลัยแน่ๆ
"เอ่อ.. น้องครับ พี่ขอบคุณนะครับที่น้องชอบพี่ แต่..."
"...."
"สภาพน้องเป็นแบบนี้.. พี่คงชอบน้องไม่ลงหรอกครับ ฮ่าๆๆๆๆ ดูสิ หัวก็ฟู แว่นก็หนาเตอะ อย่างน้องน่ะ ไม่เหมาะกับพี่หรอ ฮ่าๆๆๆ"
ไม่เพียงแต่เสียงหัวเราะของจงอินเท่านั้น แต่ตอนนี้เสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากคนทั้งสนามก็เริ่มดังขึ้น เซฮุนรู้สึกทั้งอายทั้งเสียใจ ทำไมจงอินต้องพูดถึงขนาดนี้ด้วย จงอินที่มองร่างบางที่ทรุดลงไปกับพื้นด้วยสายตาที่สมเพซเวทนาเสร็จแล้ว เขาก็เดินกลับไปเตะบอลต่อ ปล่อยให้ร่างบางที่นั่งอยู่ต้องถูกประนามด้วยสายที่ที่ดูถูกเหยียดหยาม
ทำไมกันล่ะ? กับอีแค่เขามาบอกชอบพี่จงอิน เขาผิดนักหรือไง
"เฮ้ย จงอิน มึงไม่ควรพูดกับน้องเขาไปอย่างนั้นนะ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากในสนาม
"แล้วจะทำไมว่ะ ก็กูไม่ชอบน้องเขานี่หว่า หรือมึงชอบ? ถ้าชอบก็เอาไปเลยนะ กูไม่ว่า" ชายคนนั้นได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดของเพื่อน ก่อนจะวิ่งตรงมาหาเซฮุน
"น้องครับ ลุกเถอะ มา พี่ช่วย"
"ขอบคุณนะครับ"
เซฮุนถูกชายคนนั้นพามานั่งพักที่โต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับสนามฟุตบอลสักเท่าไหร่ จะว่าไป เขาเองก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ รู้จักก็ไม่รู้จักกัน แต่ก็ยังเดินเข้ามาช่วยเด็กติ๋มอย่างเซฮุนแบบไม่นึกรังเกลียด แถมยังชวนคุยด้วยอีกต่างหาก
"น้องชื่ออะไรเหรอครับ?"
"อ..เอ่อ เซฮุนครับ"
"ชื่อเพราะดี พี่ชื่อคริสนะครับ"
"ครับ ผมพอจะรู้"
จะไม่ให้รู้ได้ยังไงล่ะ ก็คริสน่ะ ดังกว่าจงอินเสียอีก เขาเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยเลยนะ เรียกได้ว่าป๊อบปูล่าร์ที่สุดในมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้
"ฮ่าๆ แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงไปบอกชอบจงอินมันล่ะ"
"ก็ผมชอบพี่เขาหนิครับ"
"เฮ้อ.. คนอย่างนายน่ะ มันไม่เหมาะกับจงอินเลยสักนิดนะ"
"ผมรู้ครับ ว่าผมมันขี้เหร่ พี่ไม่ต้องตอกย้ำผมหรอก"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น.. พี่หมายถึงว่า เราน่ะ มันซื่อเกินไป ไม่เหมาะกับเสือแบบไอ้จงอินมันหรอก"
"..."
"นี่ ถอดแว่นให้พี่ดูหน่อยสิ" ไม่รู้คิดอะไร อยู่ๆคริสก็บอกให้เซฮุนถอดแว่นให้ดู
"ทำไมเหรอครับ?"
"ถอดเถอะน่า..."
"เอ่อ... ครับ" พูดจบเซฮุนก็ถอดแว่นออก
ใบหน้าที่ไร้แว่นหนานั้นสร้างความตกตะลึงให้กับคนมองไม่น้อยอาจเป็นเพราะแสดงอาการมากไปหน่อยเซฮุนก็เลยทักออกมา
"หน้าผม... มีอะไรเหรอครับ?"
"อ๋อ เปล่าหรอกๆ เคยมีคนบอกกับนายบ้างไหมว่านายน่ะไม่เหมาะกับแว่นหนาๆแบบนี้หรอก"
"ก็เคยมีนะครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร"
"แต่นายไม่ควรจะใส่มันเอาไว้จริงๆนะ เอางี้ วันอาทิตย์นี้นายว่างไหม" คริสถามเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
"อ..เอ่อ ก็ว่างนะครับ พี่คริสมีอะไรเหรอ..."
"เฮ้ย!! ไอ้คริส จะมาได้หรือยัง คนอื่นเขารอมึงอยู่นะ" จงอินนั่นเองที่เดินกระฟัดกระเฟียดมาเรียกคริสให้เข้าสนาม
"เออๆ เดี๋ยวกูไปแล้ว"
"เอาเป็นว่าวันอาทิตย์มาเจอพี่ที่ห้างตรงข้ามมหาวิทยาลัยแล้วกันนะ เชื่อเถอะว่า ไอ้จงอินมันจะต้องเสียใจกับการกระทำของมันในวันนี้ หึ พี่ไปล่ะ" คริสพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะเดินออกไป ทำเอาคนฟังงงกันเลยทีเดียว
พี่คริสจะทำอะไรกันแน่?
แล้วคนอย่างพี่จงอินน่ะเหรอจะเสียใจกับเรื่องของเรา
ไม่มีทางหรอก
ทางด้านจงอิน เขากำลังยืนแสดงสีหน้าหงุดหงิดสุดๆรอคริสอยู่ข้างสนามฟุตบอลด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะคงที่ ไม่เข้าใจ ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยก็ไม่รู้ ตอนที่เห็นคริสเดินเข้าไปช่วยไอ้เด็กติ๋มเซฮุน
"ชอบมันหรือไง? ถึงเข้าไปช่วยมันน่ะ"
"ก็มั้ง น้องเขาก็น่ารักดีหนิ ทำไมล่ะ มึงไม่พอใจ?"
"ก็ป๊าววว ไม่หนิ มึงก็รู้สเป็กกูต้องสวยๆ หรือไม่ก็น่ารัก คนแบบนั้น กูชอบไม่ลงหรอก"
"'งั้นกูจีบนะ"
"แล้วลู่หานมึงล่ะ?"
"ลู่หานก็ส่วนลู่หานสิ กูจะจีบน้องเขาไว้เป็นกิ๊กเฉยๆเว่ย"
"จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ" พูดจบจงอินก็เดินหนีไปทันที
หลังจากที่จงอินคุยกับคริสเสร็จ เขาก็เดินหนีออกมาจากบริเวณสนามฟุตบอลทันที ขายาวก้าวฉับๆออกมาด้วยความไม่พอใจ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่
ไม่พอใจเหรอ?
ทำไมความรู้สึกแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเขาด้วย
ใช่ เขาอาจจะไม่พอใจก็เป็นได้ ก็ในเมื่อการกระทำของเซฮุนน่ะ มันเหมือนกับการหักหน้าเขาดีๆนี่เอง จงอินรู้มาตลอดนั่นแหละว่าเซฮุนน่ะแอบชอบเขามานานแล้ว และก็รู้ด้วยว่าเซฮุนน่ะชอบแอบมาดูเขาเล่นฟุตบอลอยู่เป็นประจำ แต่ดูวันนี้สิ เพิ่งจะบอกว่าชอบเขาไปแท้ๆ พอโดนปฏิเสธเข้าหน่อย ก็นั่งสำออยให้ไอ้คริสไปช่วย หลังจากนั้นก็คงจะให้ท่าเพื่อนของเขาด้วยล่ะสิ ไอ้คริสมันถึงได้แสดงออกว่าอยากจะจีบซะขนาดนั้น เห็นนั่งเล่นนั่งคุยกันอยู่นานเลยนี่
แต่ช่างสิ!
คนอย่างจงอินน่ะ ไม่สนเด็กติ๋มแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ ไปหาสาวๆสวยๆ มาควงแก้เซ็งดีกว่า
เช้าวันรุ่งขึ้นเซฮุนเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุขเอาซะเลย คอยแต่หวาดระแวงกับสายตาที่มองมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม กับคำพูดสาดเสียเทเทเสียที่พ่นออกมาดูถูกเขาต่างๆนาๆ เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดออกมาด้วยความหวาดกลัวกับบุคคลรอบข้าง
‘หน้าตาอย่างนี้ คิดว่าพี่จงอินเขามองหรือไงนะ’
‘ไม่เจียมตัวเอาซะเลย’
‘ทำเป็นมาอ่อยพี่คริส พี่เขาคงจะเอาอยู่หรอก’
‘สำออยจริงๆ’
นั่นคือคำพูดจิกกัดต่างๆนาๆที่เซฮุนได้รับจากพวกผู้หญิงในมหาวิทยาลัย สืบเนื่องมาจากเรื่องเมื่อวานนั่นแหละ เซฮุนเองก็หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ แต่พวกนั้นก็ไม่เห็นจะต้องว่าเขาถึงขนาดนี้เลยนี่
“โอ้ยยย”
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนเซฮุนอย่างแรงจนเขาล้มลง
“อุ้ย! ขอโทษนะนาย ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ” เซฮุนค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น
“ฉันขอโทษจริงๆนะ เจ็บไหมอ่ะ แต่ก็คงไม่เจ็บเท่ากับที่จงอินพูดเมื่อวานหรอกเนอะ คิคิคิ”
คำพูดที่ดูเหมือนจะห่วงใย แต่แฝงไปด้วยคำจิกกัดที่ทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยของเซฮุนถูกพ่นออกมาจากปากหญิงสาวตรงหน้า เซฮุนไม่คิดเลยว่า กับการที่เขาจะรักหรือชอบใครสักคน ทำไมจะต้องมีคนมาดูถูกความรักเขาถึงเพียงนี้
“เซฮุนนน!” เสียงของใครสักคนหนึ่งดังขึ้นมาจากดานหลังของเซฮุน แต่เสียงนั่นก็สามารถทำให้พวกผู้หญิงที่ยืมรุมล้อมเขาอยู่เดินหนีไปได้ เซฮุนจึงหันไปมองทางต้นเสียง
“อ่าว พี่คริส มีอะไรเหรอครับ” คริสนั่นเองที่เป็นคนเดินมาเซฮุน
“มีเรียนตอนไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ตึก”
“บ่ายๆนั่นแหละครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมไปเองได้ ผมเกรงใจพี่น่ะครับ”
“ถ้าพี่ไม่ไปส่ง เดี๋ยวเราก็โดนแกล้งอีกน่ะสิ ไม่ต้องมาเกรงใจพี่หรอก นี่ก็เพิ่งจะสิบโมงเอง ตอนนี้ก็ไปอยู่กับพี่ก่อนล่ะกัน”
“แต่...” เซฮุนดูเหมือนจะลังเล แต่พอเหลือบไปเห็นพวกเพื่อนๆซึ่งรวมถึงคนที่เขาเพิ่งจะบอกชอบไปเมื่อวานด้วยแล้ว เขาจึงทำท่าจะฏิเสธออกไปในทันที
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เพื่อนพี่มันไม่ทำอะไรเราหรอก”
“แต่พี่จงอินเขาจะไม่พอใจผมเอานะครับ”
“ช่างมันสิ เชื่อพี่เถอะน่า ไปกับพี่เถอะไป” ไม่รอให้ร่างบางได้ปฏิเสธ คริสก็ลากร่างบางไปรวมกับกลุ่มเพื่อนทันที
“ปะ ไปแดกข้าวกันเหอะ หิวกันไม่ใช่เหรอ? ยืนรอไรกันล่ะ”
เวลานี้เซฮุนได้มานั่งจุ้มปุ๊กเป็นท่อนไม้แข็งทื่ออยู่กับพวกเพื่อนๆของคริส โดยมีคริสนั่งอยู่ข้างๆ ตรงข้ามก็มีรุ่นพี่ผิวคล้ำนั่งเท้าค้างอย่างไม่สบอารมณ์อยู่อีก แค่มานั่งกับคนที่ไม่รู้จักก็ว่าแย่แล้ว แต่สิ่งที่แย่กว่าคือต้อองมานั่งตรงข้ามกับคนที่กำลังไม่พอใจเข้านี่แหละ
อึดอัด
ความรู้สึกนี้มันกำลังโลดแล่นอยู่ในใจของเซฮุน
เซฮุนอยากจะลุกออกไปจากตรงนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าคนที่นั่งข้างๆเขาเอาแต่คะยั้นคะยอให้เขาอยู่ต่อละก็นะ เซฮุนไม่มีทางมานั่งอยู่ตรงนี้ให้มันอึดอัดใจเล่นหรอก
ซ่า...
น้ำสีแดงถูกราดลงบนหัวของร่างบาง
“เฮ้ยยย”
คนทั้งโต๊ะต่างก็หันไปมองตัวต้นเหตุกันเนตาเดียว
“หึ สมหน้า” หญิงสาวจากไหนไม่รู้ แต่ก็เป็นคนเดียวกับที่เอาน้ำมาราดเซฮุนนั่นแหละพูดขึ้นมา
“นี่!! คริสตัล มันจะเกินไปแล้วนะ เธอไปแกล้งเซฮุนเขาทำไม” คริสถลาตัวไปกระชากแขนหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง
“ก็มันมายุ่งกับพี่จงอินนี่คะ”
“แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้!!!”
“แล้วยังไงค่ะ!! คนจืดชืดอย่ามัน ก็ไม่มีสิทธิ์จะมายุ่งกับพี่จงอินเหมือนกัน”
“แต่พี่เป็นคนชวนเขามาเอง เธอน่ะ กลับไปได้แล้ว ถ้ายังไม่อยากจะให้ฉันเกลียดขี้หน้าเธอน่ะนะ” น้ำเสียงนิ่งเย็นเฉียบถูกส่งออกมาจากปากของจงอิน
“แต่ว่า...”
“บอกให้ไปไง!!!!!”
“ก็ได้ค่ะ” เธอสลัดแขนออกจากคริสก่อนจะเดินออกไป แต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาให้เซฮุนอยู่ดี
“เซฮุนเป็นอะไรไหม?” คริสถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ พี่คริส พี่จงอิน..”
“ไม่ต้องหรอก ฉันทำไปก็เพราะว่ารำคานยัยนั่นต่างหาก นายไม่ได้สำคัญขนาดที่ฉันจะต้องยื่นมือเข้าไปช่วยสักหน่อย หึ”
ใจร้าย
คำๆนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวเซฮุน
น้ำตาของเขามันเหมือนกำลังจะไหลออกมา
“ข..เข้าใจแล้วครับ ผมเข้าใจแล้ว.. ฮึก”
“เซฮุน..” คริสอุทานเรียกชื่อเซฮุนออกมาเบาๆเมื่อเห็นน้ำตาของเด็กน้อยคนนี้
“ผม.. ผมขอตัวนะครับ” แล้วขาเรียวก็วิ่งออกไปจากตรงนั้นในทันที
“ไอ้จงอิน มึงมันเย็นชาเกินไปแล้ว ทำไมมึงไม่นึกถึงจิตใจน้องเขาบ้างว่ะ” คริสหันไปต่อว่าเพื่อนอย่างทนไม่ได้ที่เพื่อนของเขาทำแบบนี้
“กูสงสารน้องเขาว่ะ มึงควรจะไปขอโทษน้องเขา...”
“กูขอตัวนะ” อยู่ดีๆจงอินก็พูดแทรกขึ้นมา แล้วก็ลุกออกไปด้วยสีหน้ากระวนวาย สร้างความงุนงงให้กับเพื่อนๆในกลุ่มอย่างมาก
นี่เขาเป็นอะไร
นี่เขาทำเด็กนั่นร้องไห้งั้นเหรอ?
ทำไมรู้สึกไม่สบายใจเลยนะ
ขาเรียววิ่งมาหยุดอยู่ที่ลานน้ำพุที่เงียบสงัด อาจเป็นเพราะอยู่ในช่วงใกล้เวลากินข้าวด้วยล่ะมั้ง บรรยากาศมันถึงได้เป็นใจให้กับเซฮุนขนาดนี้ ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่บนสนามหญ้า ใบหน้าซบลงกับแขนเล็ก ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอยู่อย่างนั้น
เจ็บ
เจ็บจนเหมือนหัวใจกำลังจะแตกสลาย
ปวด
มันปวดหนึบที่หัวใจดวงน้อย
คงจะไม่มีทางไหนเลยใช่ไหม ที่จะทำให้ให้คนอย่างจงอินมารักเขาได้
ไม่รักเซฮุนไม่ว่า แต่ทำไมต้องมาพูดจาทำร้ายจิตกันถึงขนาดนี้ด้วย เขาทำไรผิดอย่างนั้นเหรอ แค่เขามอบความรู้สึกดีๆให้กับคนๆนึง มันผิดมากเลยใช่ไหม
‘พี่จงอิน ผมขอโทษนะครับ ที่ผมมอบสิ่งที่พี่ไม่ต้องการไปให้ ในเมื่อพี่ไม่ต้องการมัน ต่อจากนี้ ผมก็ไม่ให้มันกับพี่อีกแล้วล่ะครับ’
“เซฮุนนน! นายอยู่ไหนน่ะ”
นั่นมันเสียงพี่คริสนี่ เซฮุนค่อยๆใช้แขนปาดน้ำตาของตัวเองออกจนหมด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคริส
“พี่คริสครับ ผมอยู่นี่” เซฮุนตะโกนบอกคริสที่ชะเง้อชะแง้หาตัวเขาอยู่
“เซฮุน นายโอเคนะ แฮกๆ” เสียงหอบใจดังๆนั่น คงจะวิ่งตามหาตัวเขามาสินะ
“ครับ ผมน่ะโอเค แต่จิตใจมันก็คงไม่โอเคเท่าไหร่หรอก”
“เพื่อนพี่นี่มันก็จริงๆเลย พูดจาไม่เคยจะรักษาน้ำใจเราเลย”
“อย่าไปโทษพี่เขาเลยครับ ผมผิดเองนั่นแหละ ผิด..ที่ไปหลงรักเขาตั้งแต่แรก”
“พี่ทนไม่ไหวและ เซฮุนต้องเปลี่ยนตัวเองเดี๋ยวนี้เลย ป่ะ ไปกับพี่ตอนนี้เลย” อยู่ดีๆคริสก็ลากเซฮุนออกไป
“ด..เดี๋ยวครับพี่คริส จะพาผมไปไหนน่ะครับ”
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า..”
เซฮุนถูกคริสลากมาที่ห้างที่คริสนัดเขาไว้วันอาทิตย์ แต่เซฮุนไม่เข้าใจเลยว่า คริสจะลากเขามาทำไมตอนนี้ ยิ่งสภาพแบบนี้ด้วยแล้ว เสื้อผ้าหน้าผม ดูไม่เหมาะจะมาเดินห้างสักเท่าไหร่หรอก หัวก็ฟู ตาก็บวม เสื้อผ้าเปราะเปื้อนไปด้วยน้ำแดง
“พี่คริสพาผมมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“พามาเปลี่ยนตัวเอง อยากให้ไอ้จงอินมันรักไม่ใช่เหรอ? เดินตามมาเถอะ อย่าถามมากเลย”
คริสพาเซฮุนเข้ามาที่ร้านเสริมสวยร้านหนึ่ง ร้านนี้ค่อนข้างเป็นร้านที่หรูพอสมควร และดูท่าทางแล้วคงจะแพงมากแน่ๆ แต่คนก็มาทำผมกันเยอะเหมือนกันนะ
“ลู่หาน..” คริสทักใครคนหนึ่งในร้าน
“อ่าว มาได้ไงน่ะ ไม่มีเรียนหรือไง? แล้วนั่น..พาใครมาด้วยอ่ะ?” คนที่ชื่อลู่หานมองเซฮุนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ก็คงไม่แปลกที่เขาจะมอง เพราะตั้งแต่เซฮุนเดินเข้ามาในห้าง ทุกคนก็พากันมองมาที่เซฮุนเหมือนตัวปะหลาดกันทั้งนั้น
“น้องที่เคยโทรไปเล่าให้ฟังไง”
“ก็ไหนนัดไว้วันอาทิตย์ แล้วทำไมมาวันนี้อ่ะ”
“ก็มันทนไม่ไหวอ่ะดิ ไไอ้จงอินแมร่ง พูดแล้วอยากต่อยเถอะ เข้าร้านก่อนได้ไหม เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”
“เข้ามาสิๆ น้องเซฮุน? ใช่ไหม เข้ามาก่อนมา”
เซฮุนและคริสถูกเชิญเข้าไปในร้าน ลู่หานพาทั้งสองคนไปที่ห้องวีไอพี แล้วคริสก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับลู่หานฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“อ่อ.. นายก็เลยสงสารน้องเขาแล้วก็อยากจะช่วย”
“อ่าฮะ ที่รักช่วยน้องเขาหน่อยนะ”
หืมม ที่รักเหรอ? นี่พี่คริสมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย ทำไมที่มหาวิทยาลัยไม่เห็นจะพูดถึงกันเลยล่ะ แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย
“มาสิ เซฮุน พี่จะพาไปเปลี่ยนลุคใหม่ เอาให้จงอินหงายเงิบไปเลย”
“อ..เอ่อ ครับ”
ลู่หานหานใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่จะทำอะไรให้เซฮุนเสร็จ ทั้งสระ ทั้งตัด ทั้งทำสี ทำมันทุกอย่างเท่าทีจะทำให้เซฮุนดูดีขึ้นมาได้
“แว่นน่ะ ถอดออกได้ไหม? เดี๋ยวพี่ให้คริสไปซื้อคอนแทคเลนส์มาให้”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ ถ้าอยากจะเปลี่ยน ก็ต้องเปลี่ยนให้มันสุดๆ” จะมีใครกล้าขัดลู่หานจอมเผด็จการคนนี้ได้ ก็คงจะไม่มีหรอก
“ครับๆ” เซฮุนดึงแว่นออกจากใบหน้าก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะใกล้ๆตัว
“น่ารักไม่เบาเลยนี่ ความจริง ถึงนายจะไม่เปลี่ยนทรงผมใหม่ นายก็น่ารักดีนะ แต่ทำทรงดูด๊ไปอีกแบบ”
เซฮุนพายามมองตัวเองตอนที่ไม่ใส่แว่นในกระจก แต่ด้วยสายตาที่สั้นเอามากๆ จึงทำให้เขาเห็นเป็นภาพลางๆเท่านั้น
“ไปเถอะ คริสมันคงซื้อคอนแทคเลนส์มาให้แล้วล่ะ”
ลู่หานพาเซฮุนกลับเข้ามาหาคริส แล้วเขาก็บังคับให้เซฮุนใส่คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อนนั่น
เซฮุนค่อยๆลืมตามองตัวเองในกระจก ตอนนี้ทั้งตัวเขาแทบจะไม่เหมือนกับเซฮุนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ผมถูกตัดให้สั้นขึ้น และถูกเปลี่ยนสีให้เป็นสีบลอนด์ทอง ใบหน้าที่ไร้แว่นตาหนาเตอะ
นั่นเขาจริงๆงั้นเหรอ?
“น่ารักจังเลยเซฮุน ต่อไปหนุ่มๆคงมารุมจีบนายไม่ขาดมือแน่ๆ” คริสเอ่มชมเสียยกใหญ่ พลางเดินไปสำรวจทุกซอกทุกมุมของเซฮุน
“อะแฮ่มๆ” ลู่หานกระแอมเสียงดัง เพื่อเตือนไม่ให้คนรักทำอะไรเกินหน้าเกินตา
“แหม ยังไงลู่หานก็น่ารักที่สุดสำหรับเค้านั่นแหละ”
“นี่ ไปเลยไป ไปส่งน้องเขากลับบ้านเลยไป”
“คร้าบๆ คุณแฟน เดี๋ยวกลับมารับนะครับ ป่ะ เซฮุน พี่ขับรถไปส่งบ้าน”
“ขอบคุณมากนะครับ พี่ลู่หาน พี่คริส”
ช่วงสายของวันต่อมา จงอินเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยสภาพอิดโรยเต็มที สภาพหน้าตาดูเหมือนไม่ค่อยพร้อมที่จะมาเรียนสักเท่าไหร่ ไม่ต้องถามหรอกว่าทำไมเขาถึงได้เป็นอย่างนี้ ก็เพราะว่าเมื่อคืนเขาเมาค้างน่ะสิ จากเหตุการณ์เมื่อวาน ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดหัวใจเป็นอย่างมาก เขาจึงไปดื่มเหล้าต่ออยู่คนเดียว เพิ่งจะได้กลับบ้านก็เมื่อตอนหกโมงเช้านี่เอง เขาไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมพอเห็นน้ำตาเซฮุนแล้ว เขาถึงต้องรู้สึกแปลกๆในหัวใจด้วย
จงอินเดินมาที่สนามฟุตบอล ซึ่งเป็นที่ประจำของเขาและเพื่อนๆ สายตาคมปรายตาไปเห็นเพื่อนรักอย่างคริส กำลังนั่งอยู่กับใครก็ไม่รู้ หรือว่าจะเป็นเด็กใหม่ของมัน
“ไอ้คริส มึงมานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?”
“ตั้งแต่เช้าแล้ว พอดีกูมีเรียนเช้าว่ะ แต่กูโดด” ตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย ไม่แคร์ว่าการเรียนจะมีผลอะไรกับอนาคตหรือไม่
“แล้วนี่มึงเป็นอะไรว่ะ หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอน”
“ก็ไม่ได้นอนนั่นแหละ แล้วนี่ใครว่ะ” จงอินชี้นิ้วไปทางคนที่นั่งอยู่กับเพื่อนของตน
“หึ สำเร็จสินะ” คริสกระซิบกับตัวเองเบาๆ
“อะไรของมึงว่ะ”
“อ๋อๆ เปล่า นี่น้องเซฮุนไง มึงจำไม่ได้เหรอ”
เหมือนจงอินกำลังถูกเข็มสตาฟทิ่มแทงเข้าที่ร่างกาย ร่างกายมันหยุดนิ่งไปหมด หัวสมองมันไม่สั่งการอะไรเลย
นี่เซฮุนงั้นเหรอ?
ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ล่ะ
“พี่คริสครับ ผมไปก่อนนะครับ อยู่แถวนี้แล้วมันรู้สึกอึดอัดยังไงชอบกล”
ภาพที่เซฮุนกำลังเดินไป ภาพที่เซฮุนกำลังโดนผู้ชายรุมล้อม ภาพที่เซฮุนกำลังพูดคุยหยอกล้อกับผู้ชายพวกนั้นอย่าสนุกสนาน ภาพของเซฮุนคนใหม่ มันอยู่ในสายตาของจงอินทั้งหมด ภาพทุกอย่างกำลังตอกย้ำและทิ่มแทงหัวใจของคนที่กำลังมองอยู่เหลือเกิน
เสียใจ
เสียใจจนเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา
ทำไมเข้าต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย?
“เสียดายน้องเขาหรือไงครับ คุณคิมจงอิน” คริสที่มองปฏิกิริยาของเพื่อนนอยู่นานพูดเย้ยออกมา
“มึงหมายความว่าไงว่ะไอ้คริส”
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ มึงชอบน้องเขา ทำไมไม่บอกน้องเขาไปดีๆว่ะ”
“มึงพูดอะไร กูไม่ได้...”
“ปฏิเสธกูน่ะ จะปฏิเสธยังไงก็ได้ แต่มึงไม่มีทางปฏิเสธหัวใจมึงได้หรอกจงอิน มึงกล้าพูดไหมล่ะ ว่าเวลาที่มึงเห็นน้องเขาอยู่กับผู้ชายคนอื่น มึงไม่รู้สึกอะไร มึงกล้าพูดไหมล่ะ ว่าเวลามึงเห็นน้องเขาร้องไห้ มึงไม่รู้สึกเจ็บ”
“.....”
จงอินได้แต่เงียบ คำพูดของคริสมันกำลังแทงใจดำเขาอยู่ เขารู้สึกแบบที่คริสพูดทุกอย่าง เพียงแต่เขาไม่เคยแสดงมันออกมาก็เท่านั้น
“จงอิน มึงฟังกูนะ มึงเคยรู้บ้างไหม ว่ามึงน่ะ มองน้องเขามาตลอด มึงเคยรู้บ้างไหม ว่ามึงน่ะ ยิ้มได้ก็เพราะเห็นน้องเขาทำตัวโก๊ะๆเอ๋อๆ แล้วมึงเคยรับรู้บ้างไหม ว่ามึงน่ะ รับน้องเขาเข้ามาในหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ เชื่อกูเถอะ ว่ามึงน่ะรักน้องเขามาตั้งนานแล้ว ตัวมึงเอง อาจจะไม่รู้ แต่คนอื่นอย่างพวกกูน่ะ ดูออกกันหมดนั่นแหละ ถ้ามึงยังไม่ยากจะเสียหัวใจอีกดวงจของมึงไป ก็รีบไปหาน้องเขาซะ”
จงอินนิ่งงันไปกับคำพูดของเพื่อน มันเป็นจริอย่างที่คริสพูดออกมาทั้งหมด ทำไมเขาถึงไม่สังเกตหัวใจตัวเองเลย ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้อีกนิดเดียว เขาจะไม่วันทำให้หัวใจอีกดวงของเขาต้องเจ็บเป็นแน่
‘เซฮุน พี่ขอโทษ’
จงทำท่าจะวิ่งออก หมายจะหาตัวเซฮุนให้เจอ
“เดี๋ยว!! ไอ้จงอิน มึงลืมของ!” คริสตะโกนเรียกเพื่อนก่อนจะโยนขงบางอย่างไปให้
แว่น?
หึ เก็บไว้ให้ด้วยสินะ
“ขอบคุณนะเว่ย” จงอินยิ้มให้คริสให้ก่อนจะวิ่งออกไปอีกครั้ง
‘เซฮุนรอพี่ก่อนนะ’
จงอินวิ่งร่อนไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็หาเซฮุนไม่เจอ เขาจึงตัดสินใจกลับมารออยู่ที่หน้าตึกคณะของเซฮุน เผื่อว่าซุนจะเข้าเรียนอยู่
อ๊ะ นั่นเซฮุนนี่ แต่ทำไมต้องเดินกระหนุงกระหนิงมากับผู้ชายอื่นด้วยล่ะ
จงอินวิ่งเข้าไปรั้งตัวเซฮุนเอาไว้ ก่อนที่เซฮุนจะเดินเข้าตึกไป
“เซฮุน! เดี๋ยวก่อนสิ”
“พี่จงอินมีอะไรเหรอครับ”
“พี่ขอคุยกับเราหน่อยได้ไหม”
“มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิครับ ผมรีบ”
เย็นชา...
เขารู้สึกได้ว่าสายตาที่เซฮุนกำลังมองเขา มันช่างเย็นชาเหลือเกิน
“พี่มีเรื่องจะบอกเซฮุน”
“.......”
“พี่อยากจะขอโทษเรื่องเซฮุนเมื่อวันก่อน”
“ถ้าเรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ติดใจอะไรแล้วล่ะ แค่นี้ใช่ไหมครับ ผมขอตัวนะครับ” เซฮุนทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับถูกมือหนารั้งเอาไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวสิ พี่รู้ว่าเซฮุนยังโกรธพี่อยู่ แต่พี่ขอพูดความรู้สึกของพี่หน่อยได้ไหม”
“........”
“พี่ขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่าง พี่ผิดเอง ที่ทำให้เซฮุนต้องจ็บ พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแอบมองเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พี่มีความสุขทุกครั้ง ยิ้มได้ทุกครั้งเวลาที่เห็นเราทำตัวโก๊ะๆ พี่ไม่พอใจทุกครั้งเวลาที่เห็นเราอยู่กับผู้ชายคนอื่น พี่เจ็บทุกครั้งที่เห็นเรามีน้ำตา พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเข้ามาในหัวใจพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้พี่รู้แล้ว พี่รู้แล้วว่าพี่รู้สึกยังไงกับเรา....”
“........”
“พี่รักเซฮุนนะ ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม?”
เซฮุนเงียบ จงอินก็เงียบ บรรยากาศรอบตัวก็ดูจะเงียบไป จนสุดท้ายเซฮุนก็ตัดสินใจพูดขึ้นมา
“ขอบคุณนะครับ สำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ผม แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วล่ะครับ ในเมื่อผมให้พี่ไปทั้งใจแล้ว แต่พี่กลับขว้างมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดีเอง หัวใจดวงนี้ของผมน่ะ ผมไม่คิดจะเอามันไปเสี่ยงกับพี่อีกครั้งแล้วล่ะครับ ขอตัวนะครับ”
เซฮุนสะบัดแขนออกจากจงอิน ร่างบางค่อยๆหันหลังแล้วก้าวขาเดินออกไป เขากำลังจะจากจงอินไปแล้ว จากแบบไม่อาจหวนกลับคืนมา
เจ็บจัง
เจ็บเหมือนหัวใจกำลังโดนทุบให้แหลกสลาย
แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ สำหรับคิมจงอินน่ะ
ชีวิตต่อจากนี้ ชีวิตที่ไม่มีโอเซฮุน
น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆหลั่งไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ร่างกายค่อยๆทรุดลงกับพื้นอย่างไม่อายสายตาใคร ตาคมได้จ้องจองมองแว่นตาเลนส์หนาที่เซฮุนใส่เคยอย่างเจ็บปวดในหัวใจ....
‘ขอบคุณนะเซฮุน ขอบคุณที่สอนให้คนโง่ๆอย่างพี่ได้รู้จักความรัก ความเจ็บปวด และความผิดหวังไปพร้อมๆกัน ขอบคุณจริงๆ’
___________________________________________________________________________________________________________
จงปึ้งงง!!!!
จริงๆมีภาคต่อนะ จะให้แต่งต่อไหม? 5555555
ควาจริงเราเปิดเรื่องนี้เพราะจะแก้บนแค่ตอนเดียว
แต่เปิดเป็นตอนยาวไว้ เผื่อมีใครอยากอ่านต่อ เราก็จะแต่งต่อให้ 5555555
หรือเผื่อว่างๆก็อาจจะแต่งมาลงอีก
ปล. อย่าคาดหวังอะไรกับเรา
ความคิดเห็น