คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่แปด
ทั้งสามคนเดินขึ้นหอพักกันมาพร้อมกัน ดินก้มมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วพูด
ว่า “อืม นี่เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง เราไปทำความรู้จักห้องของพวกเรากันดีกว่ามั้ย”
ดินเสนอความคิดเห็น
“ก็ดีเหมือนกันนะ เวลามีธุระจะได้ไม่ต้องโทรศัพท์ไป ไม่เปลืองเงินดี”
เวนไตย์พยักหน้าเห็นด้วย
“ใครอยู่ชั้นไหนกันบ้างล่ะ เราอยู่ชั้นสอง ห้อง W ท้าย ๆ เลย ส่วนบลูก็อยู่
ชั้นสาม ห้อง F” ดินสาธยายแทนบลู
“อ๋อ เราอยู่ชั้นสองเหมือนดิน แต่อยู่ห้อง F” เวนไตย์บอก
งั้นไปดูห้องเวนไตย์ก่อนเลยนะ พูดจบบลูก็เดินจ้ำอ้าวไปคนแรก แต่
เวนไตย์เร็วกว่า วิ่งแซงหน้าบลูไป แล้วหันมาตะโกนว่า “ขอเวลาห้านาทีนะ เคลียร์
พื้นที่ก่อน”
แล้วบลูกับดินก็เดินมาถึงหน้าห้องของเวนไตย์
“เปิดได้หรือยัง ฝุ่น เราไม่ได้เข้าไปข้างในหรอก แค่ดูบรรยากาศข้างนอก”
ดินตะโกนบอก
เวนไตย์ค่อย ๆ แง้มประตูออกมาแล้วปิดกลับไปด้วยความเร็วสูง แล้วรีบปิด
พร้อมกับล็อคกุญแจทันที
“ต่อไปก็ห้องดิน” เวนไตย์พูดพร้อมกับก้าวเท้าฉับ ๆ เดินนำคนทั้งสองไป
ทำเอาคนทั้งสองงง แต่ทั้งคู่ก็รู้ว่าเวนไตย์คงจะอายห้องของเธอ จึงให้ดูแค่แว้บเดียว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นี้ ถึงจะดูแคบแต่ก็ดูอบอุ่น ด้วยข้าวของเครื่องใช้
ภายในห้อง ที่มีโทนสีน้ำตาล ไม่ว่าจะเป็นผ้าปูที่นอนสีน้ำตาลเข้าชุดกับหมอน แล้วก็
รวมไปถึงโต๊ะเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้มที่ใช้วางคอมพิวเตอร์ข้าง ๆ เตียง แล้วก็มีสิ่งหนึ่ง
ที่ไม่ควรจะมีในห้องผู้ชาย นั่นก็คือ ตุ๊กตาหมี ตัวหนึ่ง ขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เล็ก
นัก
“โห ห้องนายน่าสะอาดจัง” เวนไตย์พูดพร้อมกับเอามือลูบไปตามโต๊ะ
เก้าอี้ต่าง ๆ
“อุ้ย ดิน ตุ๊กตาหมีนี่ของแฟนนายให้ไว้ดูต่างหน้าเหรอ” เวนไตย์ชี้ตุ๊กตาหมี
ตัวน้อยที่วางอยู่ข้างหมอน แม้เวนไตย์อยากจะเข้าไปกอดมันแค่ไหน แต่มันก็เป็น
การเสียมารยาทมากถ้าเกิดเป็นของคนรักของดิน แล้วเธอมาถือวิสาสะกอดไว้ เพราะ
เจ้าของตุ๊กตาคงอยากให้ดินกอดคนเดียว
“ไม่ใช่หรอก เราซื้อมาเองแหละ มันน่ารักดี”
“ ดิน นายเป็น...................หรือเปล่า” เวนไตย์พูดพร้อมกับหันหน้าไป
ทางบลู
“ไม่ต้องมามองทางนี้เลย ยังไม่เลิก ยังไม่เลิกคิดอีกใช่ไหม” บลูพูด
“แปลกตรงไหน ผู้ชายมีตุ๊กตา เขาก็อาจอยากจะซื้อไว้ให้คนที่เขารักก็ได้”
ดินบอกกับทุกคน
“โห ละเอียดอ่อนสุด ๆ ฉันคิดไม่ทันหรอก” เวนไตย์พูดพร้อมกับเกาศีรษะ
แกรก ๆ
“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะผิดเพศ เหมือนตัวเองสิ” บลูพูดขึ้นมาลอย ๆ
พอจบคำ เวนไตย์ก็วิ่งไล่กวดเตะบลูรอบห้อง ดินมองตามจนปวดหัว ห้าม
แล้วห้ามอีก จนเวนไตย์หมดแรง ทั้งคู่ก็ถึงได้หยุด ดินนิ่งอึ้งกับทั้งสองคนมาก อีก
คนที่ดูท่าทางเงียบขรึมในตอนแรก กับสาวน้อยในคราบทอมบอย ตอนนี้กลายเป็น
เด็กที่ติงต๊องไปซะแล้ว
“ไปดูห้องบลูกันเถอะ นี่จะห้าทุ่มแล้วนะ” ดินบอกให้เด็กน้อยสองคนกลับ
เข้าสู่โหมดปกติ
“นำไปเร็ว ๆ เลย ฉันเริ่มง่วงแล้ว” เวนไตย์ขู่บลูเสียงดัง
แล้วทั้งหมดก็มาถึงห้องของบลู ทุกสิ่งทุกอย่างมันตรงกันข้ามกับห้องของ
ดินโดยสิ้นเชิง บรรยากาศห้องนี้เหมือนกับได้เข้าไปอยู่ที่อาศรมของฤาษีกลางป่าก็มิ
ปาน
ภายในห้องมีเพียงเสื่อเก่า ๆ หนึ่งผืน และหมอนอีกหนึ่งใบ (ที่ไม่ได้ใส่ปลอก)
แล้วก็ตู้เสื้อผ้าที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้ ที่จะดูขัดหูขัดตาก็ตรงมีโน้ตบุ๊คหนึ่ง
เครื่องที่วางอยู่ใต้เตียง ไม่อย่างนั้นก็คงนึกว่าเจ้าของห้องคงเพิ่งหลุดออกมาจากป่า
เป็นแน่แท้
“นายนอนเข้าไปได้ยังไงน่ะบลู ถ้าเรานัดกันล่วงหน้าก่อนว่าจะมาดูห้องนะ
ฉันต้องคิดว่านายสร้างภาพแน่นอน ฉันนึกว่าคนอย่างนายจะหมดโลกไปแล้วนะ
เนี่ย” เวนไตย์พูดแล้วพร้อมกับไปนั่งที่เตียงของบลู (ซึ่งบลูคงจะสมมติว่ามันคือ
แคร่ของท่านฤาษีซะมากกว่า)
“แล้วนายเอาฟูกของที่ทางมหาวิทยาลัยไปไว้ไหนซะล่ะ” เวนไตย์ถามบลู
ด้วยความอยากรู้
“เอาไปคืนแม่บ้านแล้ว”
“โห อาการหนัก” เวนไตย์พูดลอย ๆ
“งั้นเรากับฝุ่นกลับก่อนนะ ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้มีวิ่งประเพณีด้วย เดี๋ยววิ่งไม่
ไหวแย่เลย” ดินบอกลากับบลูพร้อมกับพยักหน้ากับเวนไตย์บอกเป็นนัยว่า กลับได้
แล้ว
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ” บลูกล่าว
“ท่านฤาษีนอนอย่างนี้ระวังปวดหลังเอานะคร้าบบบบ” เวนไตย์พูดล้อแล้ว
ก็รีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว
บลูปิดประตู แล้วรำพึงกับตัวเองเบา ๆ ว่า เธอเนี่ยมันคนละโลกกับผู้หญิงที่
ฉันเคยเจอเลยจริง ๆ
“เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้องนะ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปได้แค่นี้เอง” เวนไตย์ส่ายหน้า แรงมาก จนผมหางม้า
เธอสะบัดไปมา
“ก็ฉันอยากไปส่งนี่” ดินบอก
“งั้นก็ตามใจ”
เมื่อเวนไตย์เข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ดินก็เดินกลับห้องไป โดยไม่ได้สังเกตว่ามี
สายตาหนึ่งแอบจ้องมองอยู่
ความคิดเห็น