ใบไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่เจ็ด

         

  
            และแล้วการเรียนวิชา Lab ในวันนี้ก็เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดของเวนไตย์ เพราะต้องคอย

ฟังยัยหวาน สมาชิกกลุ่มอีกหนึ่งคนที่พูดอยู่แต่กับบลูคนเดียวในขณะการทำ Lab

          "เหมือนเขาอยู่ในโลกกันสองคนเลยเนอะ" เวนไตย์พูดแล้วหันหน้าไปหาดิน เชิงจะเอา

คำตอบ

                "อย่างนี้แหละ ตามประสาคนหล่อ ทำไมเราไม่มีอย่างนั้นบ้างนะ" ดินพูดติดตลก

                เวนไตย์ส่ายหน้าช้า ๆ กลับไปกลับมา แล้วก็ค่อย ๆ เก็บสมุดกับดินสอลงในกระเป๋าของ

เธอ แล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับดิน ทิ้งให้บลูกับหวานคุยกันกะหนุงกะหนิงต่อไป

(เฉพาะในความคิดของหวานคนเดียวนะ)

                "บลู หวานไม่ค่อยเข้าใจการบ้านวันนี้เลย บลูช่วยสอนเราหน่อยได้ไหม ตอนกลางคืนก็

ได้นะ"

                "คงจะไม่ได้หรอก เรายังเอาตัวไม่รอดเลย" บลูพูดอย่างไร้เยื่อใย แล้วคว้าสมุดรีบเดินออก

มาจากห้องอย่างรวดเร็ว

                สักพักบลูก็เดินตามเวนไตย์กับดินทัน ด้วยความที่บลูเป็นผู้ชายที่ตัวสูง แล้วก็ขายาว จึงไม่

ยากนักที่จะเดินตามผู้หญิงขาสั้นอย่างเวนไตย์

                บลูเดินมาถึงพร้อมกับตบหัวเวนไตย์เบา ๆ   "ไม่รอกันเลยนะ" บลูพูด

                เวนไตย์หันขวับนึกว่าใครแกล้ง ก็พบว่าเป็นบลูก็เลยไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าเธอเคยทำกับ

บลูไว้เจ็บกว่าที่บลูทำกับเธอหลายสิบเท่านัก แล้วทั้งสามคนก็เดินออกจากตึกฟิสิกส์ออกไปที่ศูนย์

เรียนรวม เพื่อเรียนอีกสองวิชาในวันนี้

                 บรึ้น บรึ้น เสียงมอเตอร์ไซค์หลายสิบคันกำลังแข่งกันร้องเพลงอย่างเอาเป็นเอาตาย

รถมอเตอร์ไซค์สีเขียวของเวนไตย์ก็เช่นกัน

          "เอ้อ ดิน นายกลับยังไงอ่ะ"

          "เดินจ้า"

          "จริงเหรอเนี่ย"

          "มันตั้งไกลนะ"

          "ก็จริงดิ"

          "มา มา งั้นเดี๋ยวเราไปส่งเอง"

          "ตั้งสามคน จะไหวเหรอฝุ่น" ดินพูดพร้อมกับมองเวนไตย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

          "เฮ่ย ๆ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น อย่าลวนลามกันทางสายตาสิ" เวนไตย์หยอกล้อ

          "งั้นเดี๋ยวเราขับให้" บลูเสนอตัว

          "ขับเป็นเหรอ มันไม่เหมือนควายที่บ้านนายนะ " เวนไตย์พูดแบบหน้าตาเฉย

          "อุตส่าห์มีน้ำใจ" บลูพูด

          "เอาตามแบบที่บลูพูดแหละนะ ไปกันเหอะ เราหิวแล้วว่ะ" ดินบอกพร้อมเอามือลูบท้อง

แสดงออกมาว่าหิวแล้ว

                   แล้วเวนไตย์ก็ปล่อยมือจากรถแล้วให้บลูมาขับ บลูบอกกับเวนไตย์ว่า เพื่อให้ดูไม่น่า

เกลียด เวนไตย์เป็นผู้หญิงก็ต้องนั่งตรงกลาง ประโยคนั้นของบลูได้คำด่าของเวนไตย์ไปเป็น

กระบุงโกย

           "เห็นไม่ค่อยจะพูด พอพูดทีล่ะ โอโห แต่ละคำ" เวนไตย์ตะโกนข้ามหัวดิน ที่นั่งคั่นอยู่

ตรงกลาง

                  แล้วบลูก็เลยแกล้งเบรกแรง ๆ ทำให้เวนไตยหน้าทิ่มไปซบหลังกับดิน ดินหันหน้ามา

ถามเวนไตย์

          "เจ็บหรือเปล่า"

          "ไม่หรอก หลังนายออกจะนุ่ม" เวนไตย์บอกกับดิน