ใบไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สาม

                บ่ายสองโมงครึ่ง เวนไตย์กลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้า เธอแก้มัดหนังยางสีแดงที่ผูก

ผมออกอย่างรวดเร็ว จนผมติดหนังยางมาหนึ่งกระจุก

                "จะร่วงหมดหัวอยู่แล้วนะเนี่ย ว่าจะซื้อที่มัดผมใหม่ ยังไม่ได้ซื้อซักกะที"

                "เฮ้อ .......เหนื่อยจังเลย ขนาดวันนี้มีเรียนแค่ 3 วิชานะเนี่ย แล้วพรุ่งนี้เรียนตั้ง 4 วิชา

เป็นลมแน่เลย มันคือ การปรับตัว มันคือการปรับตัว ท่องไว้นะ เวนไตย์ แรก ๆ ก็เป็นอย่างนี้แหละ

ต้องอดทน อดทน อดทน" หญิงสาวในชุดนิสิตพอดีตัว พูดให้กำลังใจตัวเอง

                "พักซักเดี๋ยวดีกว่า เย็น ๆ ไปซ้อมวิ่งดีกว่า มาอยู่ที่นี่เราจะทิ้งเรื่องการวิ่งไม่ได้เด็ดขาด"

แล้วเวนไตย์ก็ค่อย ๆ หลับตาลง

                สี่โมงยี่สิบ เวนไตย์สะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อโทรมกาย เนื่องจากเธอยังใส่ชุดนิสิตอยู่ ถุงเท้าก็

ยังไม่ได้ถอด (ผู้หญิงอะไรซกมกชะมัด) เธอรีบกระวีกระวาดเปลี่ยนชุดมาเป็นเสื้อยืดตัวโคร่งสี

เหลือง กับกางเกงขาสั้นสีเขียวขี้ม้า รองเท้าผ้าใบสีแดงคู่ใจ อย่างรวดเร็ว แต่ขอโทษเถอะ ไม่ได้เข้า

ชุดกันเลยซักนิด แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติของผู้ที่สนิทกับเวนไตย์ดี เธอไม่เคยสนใจอะไรมากมายอยู่

แล้วกับเรื่องการแต่งกาย

                เวนไตย์ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปถามถนนรอบมหาวิทยาลัยแล้วจอดไว้ข้างป้อมยาม แล้ว

เธอก็เริ่มอบอุ่นร่างกาย ด้วยการหมุนข้อมือ ข้อศอก ตามแบบฉบับนักกีฬาทั่วไป แล้วเธอก็ค่อย ๆ

วิ่งออกไป

                20 นาทีผ่านไป เวนไตย์วิ่งผ่านสระน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง เธอจึงหยุดดูที่ข้างสระน้ำนั้น

          "สวยมาก ๆ เลย วันนั้นมากับพ่อกับแม่แล้วกับเจ้าตัวยุ่ง ตัวซน ไม่ได้ผ่านมาทางนี้ก็เลย

ไม่เห็นสินะ  บรรยากาศน่านั่งวาดรูปมาก ๆ เลย"

                เธอเดินเอื้อมไปเก็บก้อนหินข้าง ๆ แล้วโยนไปที่สระน้ำ

                ก้อนที่หนึ่ง "ตุ๋ม"

                ก้อนที่สอง "ตุ๋ม"

                ก้อนที่สาม "โอ๊ย"

                "เฮ่ย!!! เสียงมันแปลก ๆ เสียงคนนี่หว่า"

                แล้วซักพักบริเวณพุ่มไม้ข้าง ๆ ก็เริ่มขยับ.............