ใบไม้และสายลม

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง....จุดเริ่มต้นของความทรงจำ

            ณ ห้องประชุมแห่งหนึ่ง ที่บรรจุหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกันนับร้อย เสียงปรบมือและ

เสียงถ้อยคำสบถนั้นเซ็งแซ่ก้องกังวานภายในหอประชุม
 
            "ดิฉันชื่อ เวนไตย์  ชาตรินปัทจ์ ชื่อเล่นชื่อ ฝุ่น ค่ะ อยู่วิศวกรรมเครื่องกลค่ะ" เสียงหญิง

สาวตัวเล็ก สูงไม่เกิน 160 เซนติเมตร ผิวขาวตัดกับเส้นผมดำขลับของเธอเอ่ยขึ้นต่อหน้าเพื่อนๆ

และรุ่นพี่รวมแล้วราวหนึ่งร้อยคน ทุกสายตากำลังจดจ้องสาวน้อยคนนี้ เธอสวมเสื้อยืดหลวม ๆ ตัว

ไม่ใหญ่ไม่เล็ก สีเขียวเข้ม ถ้าดูเผินๆ คงนึกว่าเธอใส่เสื้อของนักศึกษาวิชาทหาร  และกางเกงยีนส์

เก่าๆ ซีด ๆ ที่มีรอยขาดตรงหัวเข่าหนึ่งรอย
 
            "คนอะไรวะ ชื่อยาวจัง แนะนำตัวใหม่ซิ" เสียงรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนบอกเธอด้วย

น้ำเสียงดุดัน

           
            "ดิฉันชื่อ เวนไตย์ นามสกุลชาตรินปัทจ์ ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ ฝุ่น ค่ะ อยู่วิศวกรรมเครื่องกล"

เสียงหญิงสาวตอบกลับไปใหม่ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย
 
            "เฮ้ย พวกเรา รุ่นนี้มีเชื้อเจ้ามาเรียนด้วยว่ะ" เสียงรุ่นพี่คนเดิมตะโกนบอกเพื่อน ๆ แล้วก็มี

รุ่นพี่ผู้หญิงวิ่งเข้ามากระซิบข้างหูเธอ
 
            "แนะนำตัวใหม่" เสียงรุ่นพี่ผู้ชายอีกคนสั่งเธอ
 
            "ดิฉันชื่อ นางสาวเวนไตย์ นามสกุลชาตรินปัทจ์ ชื่อเล่นชื่อ ฝุ่นค่ะ อยู่วิศวกรรมเครื่องกล"

หญิงสาวตอบไปด้วยน้ำเสียงดุดัน ไม่แพ้รุ่นพี่
 
            "ดีมาก เสียงดังฟังชัดดี ไปได้ คนต่อไปแนะนำตัวเร็ว" รุ่นพี่คนเดิมออกคำสั่ง แล้วก็มีผู้ชาย

คนหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัวให้รุ่นพี่ฟัง แบบที่เธอทำไปแล้ว ตอนนี้เวนไตย์เดินไปต่อแถว

ข้างท้าย จึงเห็นหน้าผู้ชายข้างหน้าไม่ชัด แต่เธอได้ยินเสียงเขาชัดเจนมาก
 
            "ผมชื่อ นายธรรมชาติ นามสกุล รักษ์บำรุงรัฐ ชื่อเล่นชื่อ ดินครับ วิศวกรรมเครื่องกล"

เสียงชายหนุ่มก้องกังวานปานระฆังแก้ว ซึ่งสามารถสะกดใจหญิงสาวแทบทุกคนในห้องประชุม

ให้เงียบกริบ  พอชายหนุ่มแนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงซอกแซก เวนไตย์ได้ยินแว่วว่า "น้องคนนี้หล่อ

ว่ะ ฉันจองนะยะ ห้ามยุ่ง" อะไรจะขนาดนั้น เวนไตย์คิดในใจ เธอจึงพยามเพ่งดูชายตรงหน้า
 
            "ก็ใช้ได้ หุ่นดี ผิวเข้มไม่ขาว หน้าตาคมดี คิ้วสวย ก็จัดว่าใช้ได้ เสียอยู่อย่างเดียว แม่งปาก

แบะไปนิด" หญิงสาววิจารณ์ในใจ
 
            "นามสกุลคุ้น ๆ นะ" เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งถาม
 
            "คนต่อไปเลย"
 
            หญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้าน หุ่นระหง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนลุกขึ้นแนะนำตัว
 
            "ดิฉันชื่อ นางสาวเจนจิรา นามสกุลหัตถวดี ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ เจน ค่ะ วิศวกรรมเครื่องกลค่ะ"

หญิงสาวพูดคำค่ะคำ จนรุ่นพี่ผู้ชายผิวปากแซวกันระงม
 
            "อุ๊ย หน้าตาน่ารักแล้วยังพูดเพราะด้วย มีแฟนหรือยังครับ" เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนแซว

ขึ้นมา ทำให้บรรยากาศที่ตอนแรกดูทมึน กลับสดใสขึ้น
 
            "ยังไม่มีค่ะ" เสียงสาวน้อยคนที่ยืนเด่นอยู่กล่าวตอบ แล้วค่อย ๆ แย้มยิ้ม ทำเอาหัวใจทั้ง

เพื่อน ๆ และพี่ ๆ ละลาย แต่เวนไตย์ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวกลุ่มเดิมพูดว่า "หน้าตาก็งั้น ๆ แหละ

แต่แม่งแต่งตัวยังกะจะไปเดินแบบ มาผิดงานหรือเปล่าวะ" แล้วก็มีเสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่ม

หญิงสาวรุ่นพี่ดังตามมา
 
            ชายหนุ่มคนถัดมาเดินมาข้างหน้าแล้วแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะเต็มใจว่า
 
            "ผมชื่อ นายบงสุช นามสกุลอมราเชษฐ์ ชื่อเล่นบลู เครื่องกล"
 
            "อะไรนะ ไม่ได้ยินว่ะ ข้างหลังได้ยินป่ะ"
 
            "น้องคนที่นั่งข้างหลังอ่ะ น้องอ่ะ เพื่อนเขาชื่ออะไร"
 
             "เธอ ๆ พี่เขาถามน่ะ ได้ยินมั๊ย" หญิงสาวข้าง ๆ เธอสะกิดเรียกเวนไตย์
 
             "เอ่อ คือ เขาชื่อวิสุทธิ์ นามสกุลจำไม่ได้ ชื่อเล่นชื่อฟู ค่ะ" หญิงสาวกระมิดกระเมี้ยนตอบ

เธอหันไปสบตาชายหนุ่มตรงหน้าแล้วยิ่งใจเสีย เพราะดวงตาของชายหนุ่มข้างจ้องมองเธอเขม็ง

เป็นนัยว่า ถ้าเธอตอบผิดนะ ฉันจะฆ่าเธอ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ก็เมื่อกี้เผลอคิดอะไรไปนิดเดียว ก็

ได้ยินแว่ว ๆ เอง ซวยแน่เลย เวนไตย์ หล่อนคิดในใจ   พอสิ้นเสียงหญิงสาว ก็มีเสียงตะคอกของ

รุ่นพี่คนหนึ่งดังแทรกขึ้นมาทันที
 
            "เป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ เสียงยังกับกระเทย พูดดัง ๆ ให้เพื่อน ๆ ได้ยินซิ"
 
            ชายหนุ่มกำหมัดแน่น เม้มริมฝีปากอย่างเคียดแค้น พร้อมตะโกนแนะนำตัวใหม่
 
            "เออ น้องคนเดิมอ่ะ เพื่อนเขาชื่ออะไร บอกซิ"
 
            "ชื่อบงสุช นามสกุลอมราเอ้ช ชื่อเล่นพลู" หญิงสาวตะโกนตอบอย่างมั่นใจ
 
             แล้วก็มีเสียงหนึ่งตะโกนว่า "หูตึง หรือเธอจะแกล้งบลูกันแน่เนี่ย"
 
             "เขาชื่อบงสุช นามสกุลอมราเชษฐ์ ชื่อเล่นบลู ค่ะพี่" หญิงสาวที่ชื่อ เจน ตะโกนตอบรุ่นพี่
 
             "น้องข้างหลังน่ะ ลุกขึ้นมานั่งข้างหน้านี่ จะได้ได้ยินชื่อเพื่อนชัด ๆ " รุ่นพี่ออกคำสั่ง
 
บลูเดินสวนกับเวนไตย์ แล้วจ้องเธอเขม็ง เหมือนเป็นนัยว่า "เธอโดนดีแน่" แต่เวนไตย์ไม่

กลัว กลับยักคิ้วใส่บลู
 
              "ต่อไปถึงเวลาสำคัญแล้ว พักกินข้าวเที่ยง" เสียงรุ่นพี่เอ่ยบอกน้อง พร้อมกับมี่รุ่นพี่ผู้หญิง

เดินแจกข้าวกล่อง

             "พักผ่อนตามอัธยาศัยนะคะ แล้วบ่ายโมงให้มาพร้อมกันที่หอประชุม เพื่อทำกิจกรรมกัน

ต่อนะคะ" เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงตะโกนบอกน้อง ๆ ปีหนึ่ง

             เวนไตย์สังเกตดูรอบ ลองนับจำนวนเพื่อน ๆ ของเธอในห้องประชุมตอนนี้
 
             "ยี่สิบเจ็ด ยี่สิบแปด ยี่สิบเก้า สามสิบ" เธอนับในใจ
 
             "ก็ไม่เยอะมาก ดีแล้ว จะได้สนิทกัน แต่ผู้หญิงมีแค่สามคนเอง ยายเจนนั่น ตัดไปได้เลย

ท่าทางนิสัยไม่ค่อยจะดี ส่วนอีกคน ชื่ออะไรนะ นึกไม่ออก ท่าทางพอคบได้ แต่คนแรกที่ฉันจะไม่

มีทางคบด้วยก็นายบลูแน่นอน คนอะไรทำหน้าปวดขี้ได้ทั้งวัน ไม่เอาแน่" พอคิดจบ หญิงสาวก็ตัก

ข้าวกระเพราไข่ดาวเข้าปากด้วยความหิวโหย