ฟิคบารามอส เมื่อเฟรินกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #5 : ซ้อมหนัก + หึง (แบบเพิ่มเติม)

"แบบนั้นผิดแล้ว!! เฟริน"


"ต้องก้าวแบบนี้นะ เฟริน"


"ไม่ใช่!!! ต้องทำแบบนี้"


"ฟังจังหวะเพลงด้วยซิเฟริน!!!"


"โอ้ย!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! พี่ลอเรนซ์ ผมไม่ไหวแล้ว ให้พักบ้างเหอะ ซ้อมมาทั้งวัน แล้วตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วย ไว้ซ้อมกันวันหลังดีกว่านะ นะ น้า...." เฟรินโวยวายขึ้นมา พร้อมส่งสายตาอ้อนๆ ไปให้


"อือ... ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้มาซ้อมให้อีกที ตอนเช้าก็แล้วกัน ห้ามหนีเด็ดขาด ไปหละ" ลอเรนซ์พูดจบก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้เฟรินอ้าปากค้างอย่างปฏิเสธไม่ได้




ที่ห้องหัวหน้าชั้นปี

ก๊อก ก๊อก


เฟรินเปิดประตูพร้อมลากตัวเองเข้าห้องได้ก็พบกับหัวหน้าป้อม หรือไอ้เจ้าชายน้ำแข็งแห้งของเรานั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องคนเดียว ภายในห้องนั้นเย็นยังกับหุบเขาในสโนวแลนด์ก็ไม่ปาน คาโลเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวแสบเข้ามาในห้องก็ตวัดสายตาหันไปมองทันที


"คาโล ไอ้คิลมันไปไหนอะ" เฟรินถาม


"ไปนอนห้องโร" คาโลตอบ


'สงสัยมันจะทนหนาวไม่ไหว' เฟรินคิด


"ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของคนอื่น มาที่เรื่องของเราดีกว่า นายกับพี่ลอเรนซ์หายไปไหนกันมา!!" คาโลถามกลับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธ (+หึง) และน้ำเสียงที่ระงับเอาไว้แทบไม่อยู่


"คือ... ไปซ้อมเต้นรำมา เออ... พี่เขารู้ว่าฉันเต้นไม่เก่ง ก็เลย..." เฟรินตอบอ้ำอึ้ง
(ซวยแล้วไง)


"แล้วทำไมนายต้องยอมไปกับพี่เขาด้วย มาซ้อมกับฉันไม่ได้หรือไง!!!!" คาโลตะคอกใส่ (ระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว)


"แล้วนายเห็นเหรอว่าฉันยอมไปกับพี่เขานะ!!! พี่เขาลากฉันไปเองต่างหาก!!! แล้วอีกอย่างตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่เขาจะพาฉันไปไหน แล้วฉันก็ปฏิเสธไม่ทันด้วย!!!" เฟรินตะคอกกลับอย่างทนไม่ไหว น้ำตาก็เริ่มจะคลอเบ้า


คาโลเห็นเฟรินกำลังจะร้องไห้ ก็เริ่มได้สติ ใจเย็นลง (แต่รอบข้างกลายเป็นน้ำแข็งไปหมดแล้ว)


"เออ... เฟริน ฉันขอโทษ ฉันก็แค่หึงไปหน่อย"


"ทีหลังนายหัดฟังฉันบ้างซิ!! อย่าเอาแต่คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว!! นายเชื่อใจฉันบ้างได้ไหม" แล้วในที่สุดเฟรินก็บ่อน้ำตาแตกทันที


คาโลฉุดเฟรินให้นั่งลงบนเตียง แล้วดึงตัวเข้ามากอดไว้แน่นพลางกล่าวขอโทษเฟรินก็ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด แต่ด้วยความที่เหนื่อยล้าตากการซ้อมเต้นรำ ซักพักเฟรินก็หลับในอ้อมกอดของคาโล คาโลอุ้มเฟรินให้นอนในเตียงของเธอ ห่มผ้าพร้อมกับปาดน้ำตาบนแก้มใส คาโลเงื้อมใบหน้าจุมพิศที่หน้าผากของเฟริน


"ขอโทษนะ ราตรีสวัสดิ์ราชินีของฉัน



ห้องนอนคู่หูตัว L


ลอเรนซ์เข้าห้องนอนมาก็พบกับลูคัสที่ยังไม่นอน


"นายไปไหนมาเหรอ  ลอรี่" ซาตานน้องถาม


เฟี้ยว  ฉึก


"เรื่องของฉัน!! ไม่เกี่ยวกับนาย!! ไม่ต้องยุ่ง!!!!" ลอเรนซ์ตวาดตอบพร้อมส่งมีดบินไปหา แต่มีหรือที่ซาตานน้อยของเราจะหลบไม่ได้


"ก็แหม.. วันนี้นายพาเฟรี่หายไปไหนมาก็ไม่รู้ พวกเราเลยต้องลำบายพูดเกลี่ยกล่อมคาลี่ไม่ให้ปล่อยไอเย็นออกมามาก" ลูคัสสาธยาย


"ฉันพาเฟรินไปซ้อมเต้นรำมาก็เท่านั้น!! ฉันจะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์" ลอเรนซ์ตอบเสร็จก็ล้มตัวลงนอนทันที เพื่อตัดการสนธนา


ฝ่ายลูคัสเห็นลอเรนซ์นอนก็ล้มตัวนอนบ้าง แต่ก็มองดูโดยไม่พูดอะไร แล้วคิดในใจว่า


"นายคิดยังไงกับเฟรี่กันแน่ ลอรี่"



รุ่งเช้า ที่ห้องอาหาร


เฟริน ทานอาหารอยู่ โดยมีคิลนั่งอยู่ข้างๆ และเจ้าชายน้ำแข็ง ที่สำนึกผิดกับเรื่องเมื่อคืนมาบริการโดยตลอด แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงหัวขโมยของเราจะรีบกันเป็นพิเศษ


"เฮ้ยเฟริน!! แกไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้ ของในจานแกไม่หนีไปไหนหรอก" คิลพูด


"ไม่ใช่ของในจานหรอกที่จะหนี แต่เป็นฉันนี่แหละที่จะหนี!!!" เฟรินตอบ และเป็นคำตอบที่ทำให้คนฟังงงมาก


เฟรินยัดขนมปังก้อนสุดท้ายเข้าปาก ตามด้วยนมอีกแก้วใหญ่


"เอาหล่ะ ฉันไปก่อนนะ" แล้วเฟรินก็ลุกขึ้นทันที แต่...


"จะไปไหนเหรอเฟริน" ลอเรนซ์ถามเสียงเย็นจากด้านหลัง


"เออ... เปล่าฮะ ไม่ได้ไปไหน" เฟรินหันไปตอบช้าๆ


"ดี งั้นก็ไปซ้อมกัน" พูดเสร็จ ลอเรนซ์ก็ล็อคคอเฟรินของเราแล้วลากออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้เจ้าชายน้ำแข็งของเราปล่อยไอเย็นอยู่ในห้องพร้อมกับเพื่อน


'ซวยพวกเราอีกแล้ว' ทุกคนคิดพลางเหลือบไปดูหัวหน้าป้อมกัน


วันงานก็จะใกล้เขามาถึง ทุกป้อมต่างก็ช่วยกันทำงาน ประสานงาน เก็บกวาด (โดยเฉพาะป้อมอัศวินที่ต้องเก็บกวาดหิมะ และละลายน้ำแข็งอยู่ทุกวัน) เฟรินเองก็ฝึกซ้อมเต้นรำอย่างหนัก หรือเรียกว่า nonstop + remix ทุกวันกับพี่ชายสุดโหด เพื่อให้งานออกมาดีที่สุด


และในที่สุดวันงานก็มาถึง



............................................................................................................................



ประกาศ


พอดีตอนนี้ต้องอ่านหนังสือสอบ คงจะไม่ได้อัพ

คงอัพอีกทีก็ว่าที่ 3 มีนา โน้นน่ะ

แต่ไม่ต้องห่วง จะอัพมาให้อ่านแน่นอน

รักนะจ๊ะ

                                                                                        ละอองไฟ