ลิขิตรัก หัวใจอลวน

ลำดับตอนที่ #1 : โชคร้าย

     นีรพัชร  สะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือ เธอ สลืมสลือลุกขึ้นมาควานหาทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา กว่าจะเจอก็กินเวลาหลายนาที   เสียงโทรศัพท์ดังและหยุดไป และดังขึ้นใหม่อีกครั้ง  พอกดรับปุ๊บ เสียงต้นสายก็ดังแว้ดขึ้นมาทันที
"นี่  ยายนีร  กว่าจะรับได้นะยะ  ปล่อยให้ฉันถือโทรศัพย์คอยจนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว"
"เมื่อคืนกว่าจะได้นอน ก็เกือบสว่างแน่ะ" นีรพัชรอู้อี้ตอบ
"อ้าว!..แล้วไปทำอะไรมาล่ะ" นิชาซัก
"หนีเจ้าหนี้"
"เฮ้ย! ล้อเล่นน่า  เจ้าหนี้อะไร ที่ไหน บอกมาตรงๆ ดีกว่าว่าแกไปทำอะไรมา" นิชาคาดคั้น บอกไม่ขำกับมุขของเพื่อน
"ฉันพูดเรื่องจริง  เจ้าหนี้ของพี่นัทน่ะ  ไม่ใช่ของฉันหรอก แต่พวกมันรู้จักฉัน  แล้วก็โคตรซวยเลยแกเอ๊ย..เมื่อคืนพอฉันเลิกงานก็แวะมินิมาร์ท ดั๊นไปจ๊ะเอ๋กับพวกมันเข้า วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเลย  ฉันว่าพวกมันต้องมาวนๆ เวียนๆอยู่แถวนี้อีกแน่ ทำไงดีวะเนี่ย" นีรพัชรกลุ้มใจถอนหายใจแรง
"แกก็พยายามหลบๆ เอสิ" นิชาแนะ
"ถ้ามันง่ายอย่างที่แกว่า ฉันจะต้องมานั่งกลุ้มทำไม" นีรพัชรท้วง   "คนพวกนั้นน่ะ กัดไม่ปล่อยหรอกนะแล้วยิ่งไปเบี้ยวไม่จ่ายหนีด้วย มันอาจเอาถึงตาย"
"ห๊า!ถึงตายเลยเหรอ " นิชาร้องเสียงหลง  "เป็นไปได้ไง พวกเขาไม่กลัวติดคุกเหรอ"
"โอ๊ย...ไม่รู้อะไรซะแล้ว มีเงินก็มีอำนาจล้นฟ้า ไม่กลัวแม้แต่กฏหมายบ้านเมืองหรอกย่ะ  ถ้าไม่พอใจใคร ก็จัดการซะ ก็แนั้น ไม่มีใครตามกลิ่นได้  ถึงจะได้กลิ่น ก็แค่ใช้เงินพัดๆ กลิ่นก็หายหมดแล้วล่ะ"
"แล้วแกจะทำยังไงต่อไปล่ะนีร"
"ก็คงจะต้องหลบๆเอาอย่างแกว่า  ถ้าหลบไม่พ้นก็ต้องหนี เรื่องอะไรฉันจะต้องยอมก้มหน้ารับกรรมที่ฉันไม่ได้ก่อล่ะ"
"นั่นน่ะสินะ พี่ชายเธอนี่ก็เหลือเกิน  พ่อ แม่ฝากให้ดูแลเธอแท้ๆ แต่กลับสร้างแต่ความเดือดร้อนให้เธอ"
"พ่อกับแม่คงยังไปสวรรค์ไม่ได้เพราะมัวแต่ห่วงพี่นัท"
"ห่วงเธอด้วยแหละ"