สายลมที่ผ่านไป

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2

สายลมที่ผ่านไป
ตอนที่สอง

          ผมเดาเอาเองว่าพ่อแม่ผมเป็นคนประหยัด เพราะบ้านที่ผมอยู่มันช่างเล็กไม่สมศักดิ์ศรีมหาเศรษฐีเลยแม้ซักนิด ทาวน์เฮ้าส์ซอมซ่อที่ดูเหมือนปราศจากการทำความสะอาดของผมตั้งอยู่ท่ามกลางบ้านหลังใหญ่หลังอื่น ๆ ลูกเด็กเล็กแดงของหลาย ๆ คนออกมาวิ่งเล่น บ้างก็วิ่งตัดหน้าผมไปเมื่อผมเดินผ่าน เหล่าลุงป้าทั้งหลายกำลังตะโกนปรามไม่ให้ไปที่โน่นที่นี่พลางหวดไม้เรียวไปมา – ผมยิ้มให้กับเด็กคนหนึ่งที่บังเอิญหันมาสบตาผม ก่อนจะเปิดประตูรั้วเข้าไป

          ด้านในนั้นเป็นพื้นปูนขรุขระที่ผ่านการใช้มาไม่ต่ำกว่าสิบปี ผมถอนหายใจเล็กน้อยขณะเลื่อนประตูรั้วปิด บ้านหลังนี้ ถึงจะเพิ่งย้ายมาอยู่ แต่บ้านหลังเก่าที่มีความทรงจำมากมายนั้น – ผมละทิ้งความหลังอันน่าจดจำของมันไปหมดแล้ว – ตั้งแต่วันที่ผมพบว่าพ่อแม่ของผม...

          ใบหน้าของผมรู้สึกอุ่น ๆ เล็กน้อย

          ผมกระชากประตูเก่า ๆ ที่สภาพเหมือนจะหลุดจากบานพับอยู่รอมร่อให้เปิดออก ก้าวเข้าไปด้านในโดยไม่ได้ปิดประตูไม้ เหลือไว้เพียงมุ้งลวดโปร่ง ๆ เพื่อให้ลมผ่านเข้าออก ผมใช้ท่อนขาทั้งสองข้างถอดรองเท้าผ้าใบ เขี่ยมันไปข้าง ๆ ประตู โยนกระเป๋าไปยังโซฟามุมห้อง แล้วจึงเริ่มถอดเสื้อ

          ชั้นล่างของบ้านผมแบ่งเป็นสองส่วนใหญ่ ๆ คือส่วนหน้ากับส่วนหลัง ถ้าเข้ามาทางหน้าบ้าน สิ่งแรกที่จะเห็นคือทีวีพลาสม่ายี่สิบห้านิ้วที่วางไว้ด้านตรงข้ามกับโซฟา – นาฬิกาถูกติดอยู่บนเพดานเพื่อให้ผมที่ชอบงีบหลับบนโซฟาตื่นขึ้นมาดูเวลา โต๊ะทำงานรกรุงรังที่ท้ายห้อง ผนังริมซ้ายเป็นชั้นหนังสือ – ที่เก็บอภิมหานิยายที่ผมชอบอ่านไว้เป็นตั้ง ๆ – ถ้าเดินเลยออกไปอีกหน่อย ก็จะพบกับบันไดขึ้นชั้นบนและห้องครัวที่อยู่ลึกเข้าไป เป็นครัวที่ค่อนข้างสะอาด เพราะผมทำอาหารทุกวัน และก็ทำความสะอาดมันทุกวันเช่นกัน – ชั้นบนเป็นห้องน้ำกับห้องนอน ซึ่งผมเองก็ต้องขัดถูทุก ๆ สัปดาห์

          การอยู่คนเดียวเป็นเรื่องยากเหลือเกิน...

          การยืนอยู่คนเดียวในบ้านที่ไร้ผู้คนทำให้จิตใจผมสั่นคลอน – ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความอ้างว้างไม่มีที่สิ้นสุด และความเงียบงันจนแทบจะร้องตะโกนด้วยความเหลืออด – ความเครียดที่สั่งสมมานานปีคงจะทำให้ผมเป็นคนเงียบ ๆ ชอบคิดมากกว่าพูดน่ะแหละ

          โซฟาสีครีมสะท้อนแสงแดดยามเย็น

          ผมล้มลงนอนตรงนี้บ่อยครั้ง ทุกครั้งนั้น - ผมจะคอยเฝ้ามองดูนาฬิกาที่ติดไว้บนเพดานเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จบ เฝ้ามองลึกเข้าไปในตัวเลข หายเข้าไปในความมืดดำ ลึกลงไปในความสงบนิ่งและเสียงดังติ๊กเป็นจังหวะของมัน...

          ให้ตายสิ ผมเกือบจะหลับไปจริง ๆ ซะแล้ว

          ผมกระเด้งตัวขึ้นจากเบาะหนานุ่ม บิดตัวสองสามทีไล่ความง่วงที่เข้ามาเยือนไวเหลือเกิน ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นทำกับข้าว ผมน่าจะสั่งให้วิเชียรเอาหมูมาส่ง – หรือคิดอีกที ค่อยไปซื้อเอาวันเสาร์ก็แล้วกัน...

          ค้นตู้เย็นอีกครู่ใหญ่ ๆ และพบเพียงอาหารนิดหน่อยไม่พอจะมาประทังความหิวที่ตอนนี้กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับน้ำย่อยกำลังทะลักมาท่วมท้อง

          สุดท้ายผมก็ไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่เอาอาหารแช่แข็งเข้าเตาไมโครเวฟเพื่ออุ่นมันกิน เหมือนชีวิตของคนทั่วไปที่ไม่คิดจะเสียเวลาไปกับของกิน

          ผมเดินกลับมาที่โซฟา มองหารีโมตโทรทัศน์อยู่ครู่หนึ่งกว่าจะพบว่ามันไปอยู่ที่ใต้โต๊ะอย่างไม่มีสาเหตุ ผมกำลังหยิบมันขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างที่ไม่ใช่ลำโพงทีวี

          "แง้ว..."

          หูผมอาจจะแว่ว ใช่ น่าจะบ้า ซอยนี้มีแต่หมา แล้วไหงถึงมีคนอุตริเอาแมวมาเลี้ยงได้เล่า...

          "แง้ว..."

          ผมขยี้หัวไล่ความง่วง ดูท่าจะเป็นหนักแฮะเรา แถมเสียงยังอยู่ใกล้ ๆ อีก หน้าบ้านเราเลยนะ...

          "แง้ว…"

          ผมหันไปเจอะกับแมวที่ยืนอยู่หน้ามุ้งลวด มันยกขาหน้าสองข้างของมันมาด้านบน เหมือนจะตะกายลวดขึ้นไปกดตัวล็อก

          "เฮ่ย"

          ผมอุทานสั้น ๆ แต่ได้ใจความ พลางลุกขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ ๆ เจ้าแมวตัวนี้ – มันมีขนสีส้มสลับเหลืองดูสวยงาม ใบหน้าของมันจับจ้องมาที่ผมซึ่งกำลังมองมุ้งลวดเพราะกลัวมันจะขาดเพราะตีนหน้าของเจ้านี่ซะก่อน

          "แมวที่ไหนเนี่ย"

          มันส่งเสียงห้วน ๆ สั้น ๆ เหมือนจะได้ยินผมพูด ก่อนจะเพิ่มแรงกดลงบนลวดมากขึ้นจนเกิดเสียงแกรก ผมเริ่มกลัวมุ้งลวดขาดซะแล้วสิ

          "เฮ้ย ออกไป" ผมร้อง พลางเตะขาไปด้านหน้าเหมือนจะทำให้มันกลัว

          "แง้ว"

          ไม่สะทกสะท้านเลย ซ้ำยังอ้าปากหาวเป็นเชิงเบื่ออีก ไอ้นี่นี่!!!

          แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา ผมก็ได้รู้ถึงสาเหตุที่มันถ่อมาถึงหน้าประตูบ้านเขา หมาข้างบ้านผมได้กลิ่นแมวแล้ว และกำลังส่งเสียงร้องขู่กรรโชกข้ามรั้วมา และก็ไม่รู้ทำไมอีกนั่นแหละ ที่หมาตัวอื่น ๆ ในซอยก็เริ่มส่งเสียงร้องเห่าหอนกับเค้าไปด้วย จนเจ้าแมวซ่าหันไปมองรอบ ๆ อย่างตกใจ แวบแรกผมนึกสมน้ำหน้ามัน แต่ดูอีกที ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ...

          "พ่อแม่ไปไหนล่ะหือ" ผมก้มตัวลงนั่งยอง ๆ ถามแมวที่อยู่อีกฝากของประตู มันหันมามองผมอยู่ครู่หนึ่ง พยายามสอดปากผ่านลูกกรงเข้ามา ผมเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตู

          เจ้าแมวส้มกระโดดแผล็วเข้ามาในบ้าน ส่งเสียงร้องครางนิดหน่อย – ก่อนจะเริ่มนั่งลงบนพื้นกระเบื้องเพื่อเลียขน

          "อย่าได้ใจไปนะ – ชั้นให้แกอยู่แค่คืนเดียวเท่านั้นแหละ" ผมว่าพลางรีบปิดประตูเพราะกลัวยุงเข้าบ้าน "คืนหน้าเตรียมตีตั๋วออกไปได้เลย...เฮ้ย"

          ภาพตรงหน้าก็คือเจ้าแมวที่ผมพึ่งว่าไปเมื่อกี๊กระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาตัวโปรดของผมเรียบร้อยแล้ว – ดูมันจะชอบซะด้วย เล่นหลับตาพริ้มซะขนาดนั้น

          "ไอ้นี่ – ได้ทีเอาใหญ่เลยนะแก" ผมบ่นเสียงเบาพลางนั่งลงข้าง ๆ เจ้าแมว มันลอยขึ้นจากเบาะเล็กน้อยเพราะน้ำหนักของผม

          จะว่าไปแมวนี่ก็น่ารักดีนะ ผมคิดอย่างสบายอารมณ์พลางยกมือขึ้นลูบหัวที่มีแต่ขนนิ่ม ๆ ของมัน – แต่ยังไม่ทันไร มันก็สะบัดมือผมทิ้งพร้อมกับข่วนเบา ๆ เข้าที่แขน ผมกระตุกด้วยความตกใจ เจ้าแมวนี่วอนโดนกระทืบซะแล้ว

          "ลูบก็ไม่ได้ อะไรจะหรูขนาดนั้นวะ"

          มันร้องเบา ๆ เหมือนกับจะตอบรับ ผมจ้องหน้าเฉย ๆ ของมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหาข้าวปลาในครัว ยังไงก็ปล่อยมันอดตายอยู่ในบ้านผมไม่ได้หรอก – ขี้เกียจเก็บไปทิ้ง

          โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ผมชอบกินปลาทู เลยมีมันอยู่ในตู้เย็นนิดหน่อย – อย่างน้อยมื้อนี้แมวก็ได้กินปลา – แต่พรุ่งนี้ผมจะกินอะไรล่ะ...

          ข้าวคลุกปลาทูใส่จานเล็ก ๆ ถูกวางลงตรงหน้าเจ้าแมวส้มที่กำลังเดินร่อนไปทั่วบ้านผม ("นี่บ้านชั้นไม่ใช่บ้านแกนะเว้ยเฮ้ย") มันหันมามองผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งต้นก้มหน้าลงไปกิน ส่งเสียงครางขณะเคี้ยวไปด้วย ไม่มีมารยาทซะจริง ๆ

          "จะว่าไป – เรียกแกว่าเจ้าแมวมันก็ไม่ดีอะนะ – แต่ชั้นไม่มีปัญญาคิดชื่อแล้วว่ะ" ผมนั่งลงข้างหน้าและคุยกับมัน ซึ่งยังคงตั้งหน้าตั้งตากินอย่างไม่สนใจ "เอางี้ แกลองเสนอชื่อให้ชั้นหน่อยสิ"

          "แง้ว"

          "ชื่อแง้ว แกจะเอาหรอ"

          "แง้ว"

          "ถามว่าจะเอารึเปล่า..."

          "แง้ว"

          "เออ ช่างเหอะ"

          "แง้ว"

          "ไม่ต้องแง้วแล้วเว้ย"

          "แง้ว"

          "..."

          หลังจากเจ้าแมวตัวยุ่งอิ่มแล้ว  มันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาตามเดิม ผมไม่คิดเลยว่าสิ่งมีชีวิตไหนในโลกจะมีนิสัยเกียจคร้านได้มากกว่านี้ มันส่งเสียงครางอย่างพออกพอใจ และแล้วผมก็โดนยึดที่นอนหลักไป

          "ฝากไว้ก่อนเถอะแก" นี่ถ้าไม่ติดว่าผิดศีลนะ ผมจะสับมันเป็นชิ้น ๆ ไปให้เจ้าหมาสามสี่ตัวนั่นกิน ถ้ามันจะเลิกเห่าได้ซักที

--------------------

          อีกแล้ว...

          ความมืดนี่อีกแล้ว…

          มองไม่เห็นอะไรเลย...

          หันหลังกลับไปก็ไม่พบใคร...

          จะมองไปทางไหนก็ไม่พบใคร…

          เหงาจัง...

          ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่อยู่แล้วล่ะ

          เดี๋ยวสิครับ...

          ทำไมถึงทิ้งผมไปล่ะ…

          ทำไม...

          เสียง...

          เสียงเบา ๆ นั่น...

          จะพูดอะไรกับชั้นหรอ...

          ...

          ปวินทร์...

          ปวินทร์......

          "ปวินทร์ – ตื่นซะทีซี่" เสียงนุ่ม ๆ ดังใกล้ ๆ หู ผมลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เพราะแสงไฟสว่างจ้าบนเพดาน และพบว่ามีร่างหนึ่งกำลังชะโงกหน้ามาดูผม

          ชนิดา!!!

          ผมสะดุ้งถอยหลังจนหัวกระแทกฝาผนัง เบิกตากว้างอย่างตกใจ

          "ดา!!! – เข้ามาได้ไง"

          ดูเธอจะขำกับท่าทางผมนิดหน่อย ก่อนจะเปรยยิ้มให้

          "ก็บ้านเธอไม่ได้ล็อกนี่"

          ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะถอนใจเพราะตัวเองไม่ได้ล็อกจริง ๆ ก่อนจะเริ่มร้องโอยเพราะหัวไปโขกผนังเต็มแรง ชนิดาหัวเราะอีกครั้ง

          ผมขยี้หัวอย่างงง ๆ ดูเหมือนว่าผมจะต้องปรับปรุงเกี่ยวกับระเบียบวินัยในตัวเองนิดหน่อยแล้ว – เพราะถ้าปล่อยละเลยบ้านแบบนี้ มีหวังบ้านคงโดนยกเค้าไม่ช้าก็เร็วสิน่า

          "ว่าแต่ กินข้าวเช้ามารึยังล่ะ" ผมถามพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาพับ ชำเลืองมองชนิดา

          เครื่องแบบยุวกาชาดสีน้ำเงินเข้มดูจะเข้ากับเธอดี ใบหน้านวลแดงเรื่อเล็กน้อย กระโปรงลายจีบสีน้ำเงินปลิวพลิ้วไหวไปกับลมที่พัดมาจากหน้าต่าง ผมเหลือบมองดูเสื้อนักเรียนซอมซ่อของตัวเอง ผมหลับไปทั้ง ๆ ชุดนี้เลยหรอเนี่ย...

          "ไม่เป็นไรหรอก – ปกติเค้าไม่กินข้าวเช้า" เธอตอบ ยกมือขึ้นจับเรือนผมที่ปลิวน้อย ๆ ไปไว้หลังหู

          "งั้นเดี๋ยวเราทำเอง" ผมว่าพลางหยิบหมอนขึ้นมาฟาดกับหน้าตักไล่ฝุ่น และพบว่ามีบางอย่างกำลังเดินผ่านขาขวาไป

          ไอ้นี่อีกแล้ว...

          ชนิดาวิ่งโร่เข้ามา ก่อนจะก้มลงมองอย่างตื่นเต้น มันเพียงแต่อ้าปากหาว ก่อนที่จะร้องแป๊วเพราะถูกเธอดึงขึ้นไปกอด

          "น่ารักจังเลย – เธอเลี้ยงมันไว้หรอ" เธอกอดมันแน่น จนผมกลัวว่ามันจะตายคามือไปซะก่อน

          "ทำนองนั้น" ผมตอบไม่เต็มเสียง

          "มันชื่ออะไรหรอ"

          "มัน – เอ่อ" ก็ผมยังไม่ได้ตั้งเลยนี่

          "ท่านชาย"

          เจ้าแมวส้มส่งเสียงร้องอย่างโกรธ ๆ – แต่ผมกลับยักไหล่ให้มัน – ก็นิสัยแกมันบอกอย่างนั้นเลยนี่

          ชนิดาวางมันลงกับพื้น และท่านชายก็เผ่นแผล็วหายไปชั้นล่างทันที

          "เธอก็รีบไปอาบน้ำเถอะ – จะหกโมงแล้ว"

          "คร้าบท่านหญิง"

          "ใครท่านหญิงกันคะคุณผู้ชาย"

--------------------

          เครื่องแบบสีกากีของลูกเสือเสนาดูจะซีดลงไปอีกเมื่อผมเคยนำมันไปล้างคราบสกปรกที่ได้มาจากค่ายลูกเสือที่ออกจะสมบุกสมบันหลายต่อหลายครั้ง - แต่ยศพิเศษหลายต่อหลายอย่างที่ผมมีมากกว่าคนอื่นเค้าก็ทำให้ผมเริ่มรู้สึกชอบเสื้อตัวนี้มากขึ้นทุกที – ยกเว้นเวลาใส่ที่ทำให้ผมเสียเวลาไปโรงเรียนอีกมากมาย

          ฝีมือทำครัวของผมไม่เคยลดลง – จนบัดนี้ความรู้ที่ถูกแม่สั่งสอนมากำลังส่งผลดี เพราะอาหารที่ผมทำ – ผมมักจะใส่อะไรพิเศษลงไปนิดหน่อยเช่นสมุนไพร – แต่คราวนี้ทุกอย่างเกลี้ยงตู้เย็น ที่ทำได้ก็แค่อาหารทั่ว ๆ ไปเท่านั่นแหละ

          ผมยกจานข้าวสามจานมาอย่างทุลักทุเล จานหนึ่งส่งให้กับชนิดา อีกจานวางไว้บนโต๊ะ ส่วนอีกจานร่อนเบา ๆ ไปให้ท่านชายที่ไม่คิดจะขยับไปไหนเลยนอกจากโซฟา – ข้าวไข่ดาวของผมดูจะหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับอีกสองที่เหลือ ซึ่งชนิดาก็ชำเลืองมาทางผมเกือบจะทุกครั้งที่ผมหันไปทางอื่น และหลบตาไปทานข้าวทุกครั้งที่ผมหันมามอง – ผมเพียงแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เฉย ๆ

          หกโมงสามสิบนาทีแล้วเมื่อผมออกจากบ้าน ดูชนิดาจะเขินนิดหน่อยเมื่อผมเสนอจะหิ้วกระเป๋าให้แบบเมื่อวาน – แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ถนนใหญ่ตอนนี้รถราเริ่มบางตาลงบ้างแล้วหลังจากติดมาทั้งวันทั้งคืน ชนิดากับผมเดินไปกันแบบเงียบ ๆ ไม่มีใครคุยอะไรกัน หนทางที่ใกล้ ๆ กลับดูจะไกลขึ้นไปอีกเมื่อผมพยายามคิดหาเรื่องคุยเพื่อทำลายความเงียบของเราสองคน

          "นี่ ปวินทร์"

          ผมหันหน้าขึ้นมามองเธออย่างสงสัย ชนิดากำลังมองไปยังเสาไฟฟ้าด้านหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ที่แน่ ๆ เธอเรียกชื่อผมอยู่ล่ะ

          "หือ"

          "เธอมีเพื่อนเยอะมั้ย"

          "ก็" ผมหยุดนิดหนึ่ง มองเสาไฟฟ้าที่ชนิดาจ้องไปอย่างสงสัยว่ามันมีอะไรอยู่บนนั้น "นิดหน่อย"

          "แล้วเพื่อนเธอชอบรึเปล่าที่มาคุยกับเค้า"

          ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอ – คำว่าเพื่อนของเธอดูจะกำกวมเหลือเกินสำหรับผม

          "ก็ไม่เป็นไรนี่ เธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร" ผมว่าพลางยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน "แล้วเธอล่ะ อยู่ที่โรงเรียนเก่ามีเพื่อนบ้างมั้ย"

          ชนิดาชะงักไป ผมไม่ใช่คนโง่ และดูออกว่าเธอไม่อยากตอบ เธอคงจะมีเพื่อนน้อยมากเลยสินะ

          "ก็..."

          "ช่างเหอะ" ผมตัดบทเสียงนิ่มที่สุดเท่าที่นิสัยห้วน ๆ ของผมจะทำได้ ก่อนจะก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ "หกโมงสี่สิบแล้วนี่ เธอบอกจะไปตอนกี่โมงนะ"

          "เจ็ดโมงจ้ะ"

          "เริ่มเหนื่อยรึยังล่ะ"

          "ถามยังงี้แสดงว่าเหนื่อยแล้วล่ะซี่" ชนิดาเปลี่ยนเสียงเป็นร่าเริงล้อผมอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะออกวิ่งนำไปด้านหน้าอย่างร่าเริง "วิ่งแข่งกันไปโรงเรียนเอาไหม"

          "งี้เธอก็ขี้โกงนี่" ผมว่าพลางชูกระเป๋าของชนิดาขึ้นสูงอย่างประท้วง

          แต่เธอเพียงแต่หัวเราะร่าพลางวิ่งกึ่งกระโดดนำหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว

          "เฮ้ – รอด้วยสิดา"

          และด้วยเหตุอันใดไม่ทราบ ผมยิ้มโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำขณะกระหืดกระหอบวิ่งตามเธอไป

--------------------

          ไอ้ภูมิรอผมอยู่ในห้อง – ซึ่งผมเองก็ไม่เคยแปลกใจ มันไม่เคยมาหลังเจ็ดโมงเลยซักครั้ง บางครั้งมันก็ไปคลุกอยู่กับห้องเครื่องเสียงเพื่อเตรียมเทปเคารพธงชาติ หรือบางทีมันก็ไปประชุมพี่เลี้ยงอะไรของมันเกือบจะทุกวัน ดูเหมือนวันนี้มันจะลางานทั้งหมด แล้วตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปอยู่บนห้องแทน

          ผมหยุดดูภาพที่ไอ้ภูมิวาด หมอนี่วาดภาพเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ผิดกับผมที่ฝึกวาดจนแทบตายยังวาดได้แค่งู ๆ ปลา ๆ

          "ภาพไรวะ" ผมเงยหน้าถามมันที่กำลังจ้องตอบอย่างเซ็ง ๆ

          "โด่ – จินตนาการอะ มีป่าววะ" ภูมิว่าพลางดึงสมุดไปจากมือผม "แกนี่ไม่เคยจะเข้าใจ"

          ผมลอบถอนหายใจ ขณะที่ชนิดาชะโงกหน้าข้ามไหล่ของผมไป – เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเธอไล่ไปตามไหล่ของผมจนรู้สึกนิ่มแปลก ๆ

          "วาดรูปสวยจังเลย" เธอว่าพลางจ้องเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น "ปวินทร์ – เพื่อนเธอวาดรูปการ์ตูนญี่ปุ่นเหมือนมืออาชีพเลย"

          "ขอบใจ – อันที่จริงชั้นเองก็วาดเล่น ๆ ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรหรอก" ภูมิได้โอกาสเลยรีบคุยทันที – ผมเบือนหน้าหนีมันอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะโยนกระเป๋าของตัวเองไว้บนเก้าอี้และเดินพรวด ๆ ออกจากวงสนทนา

          "ปวินทร์ จะไปไหนหรอ" ชนิดาตะโกนถาม ทำท่าจะลุกตามไป

          "ปล่อยมันไปเหอะ – คนอย่างมันไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะไปไหน"

          ผมลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเพื่อนรักพูดแบบนั้น ก่อนจะตัดสินใจไปยืนรับลมที่ริมระเบียงห้อง

          "เออใช่ – วิน ไอ้วิน"

          ผมเกือบจะทำเป็นไม่หันไปมองแล้ว – เว้นแต่ถ้ามันเรียกผมแบบเอาเป็นเอาตายอย่างนี้ – ผมถึงจะเข้าใจว่านี่เป็นเรื่องด่วน ไม่ใช่เรียกผมไปเผาแบบครั้งที่แล้ว

          "อะไร" ผมหันไปถามภูมิที่ตอนนี้ลุกขึ้นทำหน้ายิ้ม ๆ

          "จะว่าไป - นายน่าจะแก้ข่าวเรื่องที่นายไปแอบชอบสาวมอปลายได้แล้วนะ" ภูมิว่าพลางยิ้มกริ่ม

          ผมเลิกคิ้วขึ้น – ใครกันที่ไปปั้นน้ำเป็นตัวขนาดนั้น

          "ใครบอกแกว่างั้น"

          "ไม่รู้สิ – รู้สึกว่ารุ่นพี่คนนั้นเค้าจะพยายามกระจายข่าวด้วยแหละ"

          ผมสังเกตสีหน้าของชนิดาที่เริ่มหมองลงเรื่อย ๆ ตามคำพูดของไอ้ภูมิ – เป็นอะไรของเขากัน

          "แล้วมันสำคัญอะไรนักหนา"

          ผมถามกลับ ขณะที่เพื่อนเกลอทำหน้าเหมือนโลกจะแตกซะให้ได้ – บ้ารึเปล่าวะไอ้นี่

          "สำคัญ – สำคัญมาก ๆ ด้วย"

          มันกระโดดข้ามโต๊ะเรียนมาประชิดตัวผม ก่อนจะส่งเสียงกระซิบ

          "ตกลงแกชอบพี่เค้าจริง ๆ หรอ"

          "บ้าสิ" ผมว่าเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใคร

          "งั้นทำไมไม่บอกความจริงไปล่ะ"

          "ใครกันที่อยากฟัง"

          "จริงหรอปวินทร์"

          ผมมองข้ามไหล่ของภูมินทร์ไป และพบกับสายตารอคอยคำตอบของชนิดา – แววตาเย็นชาเผยให้เห็นครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะหลบหน้าผมไป – แล้วนี่เธอเป็นอะไรอีกล่ะ

          "บอกเค้าไปสิวะว่าไม่จริง"

          ทำไมผมต้องทำอะไรให้มันเหนื่อยด้วย ก็ในเมื่อชนิดาไม่ใช่แฟนผม – แล้วเธอก็คงเห็นผมเป็นเพื่อน ไม่ใช่แฟน

          แล้วมีประโยชน์อะไรที่ต้องไปพูดเรื่องนี้กับเพื่อน

          แต่ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ที่มันกลับรู้สึกผิดโดยที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิด – อาจจะเป็นเพราะดาที่ส่งสายตาเคลือบแคลงมาให้ผมก็ได้ – แล้วทำไมผมต้องรู้สึกผิดกับสายตาของเธอล่ะ...

          ผมอ้าปาก – แต่ทันใดนั้นใครบางคนก็กระชากคอผมจนเซไปตามแรงแขน เสียงร้องหนัก ๆ ของผมตามมาด้วยดวงตาของภูมิที่มองเลยผ่านหัวผมไป ดูสีหน้าของมันซีเรียสเกินปกติ – นี่คงไม่ใช่เรื่องหยอกกันเล่น ๆ แล้ว

          "ว่าไงไอ้น้องรัก"

          เสียงหนัก ๆ ของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น ขณะที่เจ้าของเสียงดันผมไปติดประตูห้องที่ทาบสนิทไว้กับกำแพง – ผมรู้สึกถึงแรงแขนของเขา คงมากไม่ใช่น้อยที่จะฉุดคนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามให้ปลิวตามไปด้วยเหมือนเศษกระดาษแบบนี้

          ผมเงยหน้าขึ้นมอง และพบใบหน้านิ่ง ๆ ที่แสร้งทำหน้าบิดเบี้ยวเหมือนนักเลงทั่ว ๆ ไปที่ดูแล้วน่าซัดเข้าซักเปรี้ยง ถ้าไม่ติดที่เพื่อนของหมอนี่ที่เดินตามกันมาสองคน – ใบหน้าที่มีพลาสเตอร์ประดับไว้ตรงหน้าผากคงจะเป็นสัญญาณอันตรายว่าคน ๆ นี้ไม่ได้เก่งแค่หาเรื่อง

          "อ้าว – รุ่นพี่ชิดชัย" เสียงเย็น ๆ ของไอ้ภูมิเรียกดวงตาของคู่กรณีให้หันไปมองได้ครู่หนึ่ง ก่อนจะตวัดกลับมาจ้องตากับผมเหมือนเดิม "วันนี้มาหาเรื่องเพื่อนผมแต่เช้า มีธุระอะไร"

          "อ้อ – ไม่มีอะไรหรอก" เห็นชัด ๆ ว่าพี่ชิดชัยโกหกเต็มประตู เพราะที่พี่เค้ามากระชากลากถูผมไปไหนมาไหนนี่คงไม่ใช่การทักทายกันธรรมดาแล้ว "ชั้นแค่มาทักทายเฉย ๆ"

          "มีอะไรก็บอกมาตรง ๆ ดีกว่าพี่" ผมพูด พลางยกมือขึ้นจับแขนของพี่ชิดชัยไว้ พลางออกแรงดันเพื่อให้มันหลุดออกจากรอบคอผมซักที

          พี่ชิดชัยหัวเราะเบา ๆ

          "งั้นแกก็บอกมาสิ – ว่าเรื่องที่แกไปแบชอบนัทน่ะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า"

          ผมเกือบหัวเราะออกมาแล้วทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เวลา – ที่แท้พี่ชิดชัยก็หวงแฟน – ถ้าตอบไปว่าไม่ เรื่องก็คงจบโดยไม่มีใครเจ็บตัว แล้วยังแก้ข่าวกับชนิดาได้ด้วย – ผมแอบยิ้มในใจ พลางเงยหน้ามองรุ่นพี่เพื่อตอบคำถาม – แต่ภูมิดูเหมือนจะหายใจออกจากจมูกแรง ๆ เป็นเสียงแค่นหัวเราะ

          "ถ้าใช่แล้วจะทำไมหรอพี่"

          คำตอบของมันทำเอาผมเหลียวไปมองอย่างตกใจ ผมอยากจะต่อยหน้าไอ้ภูมิจริง ๆ แล้วสิ ตอบแทนผมซะเสร็จสรรพเลยนะ แถมยังตอบเป็นแบบที่ผมเลือกเป็นคำตอบท้ายสุดที่ผมอยากจะตอบซะด้วย

          "งั้นหรอ"

          มือซ้ายที่ไม่ได้บีบคอผมกำลังเงื้อสูงขึ้น ไอ้ภูมิยังคงยืนนิ่ง ๆ อยู่ในห้อง – นอกจากมันจะยุให้คนตีกันได้แล้ว - มันยังปล่อยให้ผมโดนอัดอีก – นี่มันไม่ห่วงผมรึไง!!!

          "อึก..." ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือขวาของพี่ชิดชัยบีบแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเหมือนถูกอัดกระป๋อง – หมัดที่เงื้อถูกหยุดไว้หลังศีรษะของเจ้าตัว ใบหน้านั้นกลับดูกวนพระบาทายิ่งกว่าขามา ก่อนริมฝีปากจะเหยียดยิ้ม

          "ให้ตอบอีกที"

          ผมกำลังประมาณแรงหมัดของพี่ชิดชัยอยู่เงียบ ๆ ขณะจ้องไปยังใบหน้าของเขา – ไอ้ภูมิก้าวมายืนอยู่ข้าง ๆ ผมอย่างรวดเร็วแล้วฉีกยิ้ม

          "ตอบยังไงก็เหมือนเดิม – จริงมั้ยเพื่อน – นาย ชอบ นัท"

          และนั่นเป็นฟางเส้นสุดท้ายของรุ่นพี่ชิดชัย และนั่นเป็นโอกาสของผม หมัดซ้ายที่หวดเข้ามาทำให้แรงในการบีบของมือขวาลดลง ผมจึงกระชากแขนขวาขึ้นปัดทั้งแขนขวาและก้มตัวหลบหมัดของรุ่นพี่ได้

          แต่โชคดูจะไม่เข้าข้าง เพราะหมัดซ้ายของเขานั้น กระแทกเข้าเต็ม ๆ คิ้วผมจนหน้าสะบัดกระแทกประตูไม้เสียงดังลั่น

          "โอ๊ย!!!"

          ผมสกัดกั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า หมัดของรุ่นพี่ถึงแม้จะเฉี่ยวไปแต่ก็พอจะทำให้เลือดตกยางออกได้ ถ้าโดนเต็ม ๆ ดั้งไม่หักเลยรึไงเนี่ย – ผมฉากออกจากมุมอับเพื่อตั้งหลัก ไอ้ภูมิพุ่งเข้ากระแทกท่อนแขนใส่แฝดร่างผอมที่เดินมากับพี่ชิดชัยจนงายหลังไปทั้งคู่ ผมมองได้ถึงแค่นั้น เพราะพี่ชิดชัยดึงมือซ้ายออกมาแล้ว

          ตอนนี้เพื่อนร่วมห้องของผมที่เหลือออกมาออกันที่ประตูห้องจนหมด – ผู้ชายก็ส่งเสียงเชียร์ดังลั่นอย่างสนุกสนาน – ส่วนพวกผู้หญิงก็อยู่เงียบ ๆ คอยลุ้นว่าเมื่อไหร่อาจารย์จะเดินผ่านมา – ส่วนชนิดา...

          "หลบได้หรอแก"

          รุ่นพี่ชิดชัยพุ่งตัวเข้ายันด้วยเท้าขวา – ซึ่งตรงตามความรู้ศิลปะการต่อสู้ของผม – และคราวนี้ผมหลบได้แบบไม่มีพลาด – ยังแถมด้วยการฟาดศอกเข้าไปที่ท้องแข็งเป๊กของพี่ชิด – แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเป็นอะไรนักนอกจากชะงักงอตัว – ซึ่งนั่นทำให้ผมตั้งหลัก – และกระโดดหมุนตัวเตะก้านคอแบบวิชามวยใส่รุ่นพี่ชิดชัยจนเซล้มไป

          นักเรียนชายส่งเสียงเฮดังลั่น – นักเรียนหญิงบางคนกรี๊ด – จะเพราะพี่ชิดชัยแพ้หรือเพราะผมชนะก็ไม่อาจรู้ – ที่แน่ ๆ ไอ้ภูมิกำลังเตะเข้าสีข้างของแฝดตัวเตี้ยสองคนที่นอนกองอยู่บนพื้นนั่นอย่างแรงจนกลิ้งไปคนละทาง ซ้ำยังทิ้งท้ายด้วยคำด่าสารพัด

          ผมรู้สึกถึงบางอย่างอุ่น ๆ ไหลผ่านเปลือกตาที่ปิดเพราะสัญชาตญาณ – ผมคงจะคิ้วแตก ในขณะที่พี่ชิดชัยคงจะคอเคล็ดไปอีกนาน เพราะครูฝึกของผมก็เคยโดนอย่างนั้นไปครั้งนึงเหมือนกัน – แกยังบอกเองเลยว่ารุนแรงสมเป็นวัยรุ่น – คราวนี้หวังว่ารุ่นพี่คงหมดโอกาสทำซ่ากับผมแล้ว ความอับอายนี่คงจะอยู่ติดตัวไปอีกนาน

          เพราะพวกพี่รวมสามคน แพ้เด็กมัธยมสามเพียงสองคน

          จะนับว่าเพราะโชคช่วยก็ไม่ถูกนัก เพราะผมเองก็ถูกเสี้ยมสอนมาจากอาจารย์หลายแห่งหลายที่ ทั้งประสบการณ์ตรงในวัยเด็กและประสบการณ์โหดสดจากวัยรุ่น – หลอมให้ผมกลายเป็นคนที่วิวาทเก่ง – แต่ผมกับไอ้ภูมิก็ไม่เคยทำอะไรเกะกะเกเรคนอื่น เว้นแต่จะป้องกันตัวจริง ๆ – ซึ่งเวลาแบบนี้ไอ้ภูมิมักจะเปลี่ยนเป็นเด็กนักเลงเหมือนนิสัยเก่าของมันที่โรงเรียนประถม – ซึ่งทุกครั้งมันก็หยุดตัวเองได้ – ผมเองก็ทึ่งในตัวมันเหมือนกันนะ

          ผมเดินช้า ๆ ฝ่ากลุ่มเพื่อนที่กำลังยื่นมือมาตบบ่าตบไหล่เขาราวกับเป็นซูเปอร์สตาร์เข้าไปในห้อง – ไอ้ภูมิไม่ได้เข้ามาหยิบกระเป๋าเหมือนผม มันกำลังหัวร่อลงลูกคอกับเพื่อนชายหลายคนที่รู้สึกสนุกสนานกับการต่อสู้เมื่อครู่

          ผมเดินตรงไปยังกระเป๋า รูดซิปปิดพลางดึงมันขึ้นมาสะพายบนบ่าเหมือนเดิม – กุญแจบ้านยังอยู่ในกระเป๋าผม การจะทิ้งกระเป๋าไว้บนห้องขณะไปเข้าแถวดูจะเป็นความคิดที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ผมยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ปลายคาง – บางทีการไปทำแผลอาจเป็นอีกอย่างที่ผมต้องทำ เพราะดูเหมือนเลือดจะไม่หยุดไหลง่าย ๆ – แถมอาจจะหกมาเปื้อนเสื้อจนเละไปหมดเหมือนครั้งก่อน ๆ ที่เขาเคยมีเรื่องวิวาทก็ได้

          "ปวินทร์"

          ผมเงยหน้าขึ้น และเห็นสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยจากชนิดา – เธอจ้องผมอยู่นานโดยไม่หลบตาเหมือนอย่างเคย ผมกับเธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและบรรจงเช็ดเลือดบนแก้มและปลายคางของผมอย่างเบามือ – เธอเข้ามาใกล้ผมเหลือเกินจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจสั่น ๆ ของอีกฝ่าย

          ใบหน้าของเธอ – แววตาของเธอ มันไม่ได้บอกสิ่งที่เธออยากจะถามผม – และเธอคงจะไม่พูดอะไรออกมาเป็นแน่ ถ้าผมไม่ถามเธอว่า ตกลงเธอเช็ดเลือดให้ผมทำไม

          "เป็นอะไร" ผมถาม พยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ

          "ปะ...เปล่า" ชนิดาตอบพลางหลบสายตาผมอีกครั้ง "ชั้น...คิดว่าเธอควรไปห้องพยาบาลนะ"

          "ไม่เป็นไรหรอก – แค่นี้เล็กน้อย" ผมว่า พลางยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน "เป็นห่วงเราด้วยหรอ"

          ดูชนิดาจะชะงักไปนิดหน่อย เธอเอามือกุมไว้ที่หน้าอกขณะมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าผม "ห่วงสิ"

          ผมยิ้มอีกครั้ง และคราวนี้ชนิดาสังเกตเห็น

          "ปวินทร์ – เธอยิ้ม" ดูเธอจะตกใจเหลือเกิน – คงเพราะเธอไม่เคยเห็นผมทำหน้าสบาย ๆ เลยก็ได้มั้ง เธอจ้องเข้ามาที่ริมฝีปากผมจนผมต้องรีบหุบมันลงด้วยความตกใจ

          "ทะ...ทำไม"

          "เค้าจะบอกว่าเวลานายยิ้ม – นายดูหล่อมากไง" เสียงไอ้ภูมิดังขึ้น ก่อนที่สายตาและเสียงล้อเลียนจากทั้งห้องก็ดังขึ้นกึกก้อง

          ทั้งสองผละออกจากกันเหมือนเดิม – ผมจ้องหน้าเหล่าผุ้ชายที่ทำหน้าทะเล้นและเป่าปากอย่างหงุดหงิด – อยากจะต่อยพวกมันซักหมัดสองหมัดจัง – แล้วทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ – ไม่เข้าใจจริง ๆ

          ก่อนที่ใครจะได้ทำอะไร – ผมก็คว้าแขนของชนิดาและดึงเธอเดินออกมาจากห้อง – ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปมากกว่า

          "เฮ้ย – วินกับเด็กใหม่จูงมือกันด้วยเว้ย!!!"

          ระหว่างทางเดินลงบันไดนั้น ผมกับชนิดาไม่ได้คุยอะไรกันเลย แต่เธอกลับปล่อยให้ผมดึงไปอย่างว่าง่าย - กว่าจะเดินลงบันไดมาได้ก็ลำบากพอดู – เสียงเพลงโรงเรียนดังขึ้นแล้ว ผมจึงรู้สึกตัวว่าบีบแขนชนิดาแน่นไป

          "ขอโทษ – เจ็บมากไหม" ผมหันไปถามขณะปล่อยมือ

          และพบว่าตอนนี้เธออายหน้าแดงจนพูดอะไรไม่ออก ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะผมจูงมือเธอต่อหน้าคนทั้งห้อง – ละมั้ง

          "ไม่หรอก – แต่เธอต้องไปห้องพยาบาลนะ"

          ผมพยักหน้าพลางถอนหายใจ และออกเดินไปพร้อม ๆ กับชนิดาที่มองไปยังกลุ่มนักเรียนที่กำลังทยอยเดินไปเข้าแถว เลี้ยวเข้าห้องพยาบาลที่ตอนนี้ไร้ผู้คน

          "ทำแผลเป็นหรอ"

          "อะ อืม" ชนิดาตอบ หน้าแดงซ่าน

          "เป็นอะไรของเธอเนี่ย" ผมว่า พลางก้มตัวลงนั่งยอง ๆ ดูใบหน้าเธอที่ถูกผมปกปิดไว้ "แค่ทำแผลเราเอง ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นก็ได้"

          "ชั้นไม่ได้เศร้านะ" ชนิดาร้อง พลางเงยหน้าขึ้นเถียง

          "งั้นเมื่อกี๊เธอเป็นอะไรล่ะ" ผมย้อนถาม รู้สึกสนุกที่ได้เห็นเธออึกอัก – นี่ผมเป็นบ้าไปแล้วสินะ

          "ก็ ก็"

          "ช่างเหอะ"

          ผมว่าพลางยิ้มน้อย ๆ – เป็นยิ้มที่ทำให้ชนิดายิ้มตอบอย่างรวดเร็วเพราะดีใจ

          "ปวินทร์ยิ้มอีกแล้ว" เธอว่าเสียงร่าเริง

          "ก็เพราะเธอนั่นแหละ" ผมตอบกลับเสียงรื่นเริง

          โลกหยุดนิ่งไปชั่วคณะนึง

          ผมมองจ้องหน้านิ่งอยู่กับชนิดาที่แก้มแดงซ่านเพราะคำที่เพิ่งหลุดออกจากปากผมไป – เดี๋ยวก่อนสิ เมื่อกี้นี้ผมพูดว่าเธอทำให้ผมมีความสุขหรอ – ทำไมผมถึงพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้ล่ะ...

          "ชั้น...ดีใจนะ" เธอพูดเสียงสั่น "ที่ทำให้เธอยิ้ม"

          ผมยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ ก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวว่าเลือดยังคงไหลไม่หยุด จนตอนนี้ใบหน้าเริ่มแดงก่ำแล้ว และชนิดาก็หันมามองพอดี

          “ตายแล้ว – รีบไปเถอะ – เดี๋ยวเธอจะซีดตายซะก่อน” ชนิดาว่า พลางดึงมือผมไปยังห้องพยาบาล

          ผมยิ้มให้เธออีกแล้วหรอเนี่ย...

--------------------

          11 : 25 P.M.

08 / 02 / 2006