คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่ 44++นึกเป็นห่วง++
ถ้าชอบนิยายแนวทหารแนะนำเรื่องพราวเวหาอีกเรื่องค่ะ
++++++++++++++++++++++
“ขึ้นรถสิ เขาไปกันแล้วนั่น เห็นไหม” อวัศย์หันมาบอกร่างบางที่ยืนทำหน้ามึนอยู่ฝั่งประตูคนนั่ง เขาเปิดประตูจะขึ้นรถแล้วแต่หล่อนยังไม่ตามมา
เวียงพิงค์ได้สติ รีบเปิดประตูขึ้นมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เวียงพิงค์ได้นั่งเบาะหน้าของรถคันนี้ เธอมองสำรวจรถของเขาอย่างสนใจ
คนขับออกรถไปได้สักพักหนึ่ง ก็ทำลายความเงียบในรถขึ้นมา
“สอนเด็ก ๆ เป็นยังไงบ้าง สนุกไหม”
เวียงพิงค์หันมามองคนถาม แล้วพยักหน้า
“สนุกค่ะ”
“แล้วกลับไปจะทำอะไรต่อ”
เมื่อเขาชวนคุยด้วยท่าทางสบาย ๆ ผู้โดยสารก็คลายอาการเกร็งลง
“ใจจริงพิ้งค์อยากเปิดโรงเรียนสอนศิลปะของตัวเอง แต่ก็คงต้องดูเรื่องงบประมาณก่อน ถ้ายังไม่พร้อมก็คงไปสมัครสอนตามโรงเรียนอื่นก่อนค่ะ”
“เห็นไหมบอกว่ามีเรือนจำติดต่อมาด้วย”
หญิงสาวทำตาโต ไม่นึกว่าเพื่อนสาวจะเอาเรื่องของเธอไปเล่าลึกถึงขนาดนี้ ถึงจะไม่ใช่ความลับอะไรแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเล่าให้คนทั่วไปฟังแน่ ๆ
“ใช่ค่ะ งานสอนศิลปะนักโทษหญิง พิงค์ก็สนใจอยู่เหมือนกัน เสร็จงานนี้จะลงไปคุยรายละเอียดค่ะ”
แม้ดวงตาจะจ้องมองถนนและท้ายรถคันหน้า ซึ่งก็คือรถของไผท แต่หูของอวัศย์ตั้งใจฟังคนข้าง ๆ เล่าเจื้อยแจ้ว
“งั้นคงไม่ต้องห่วงเรื่องตกงานละนะ อาจื๋อตั๋วเขาพูดให้ฟังว่าเป็นห่วงเด็ก ๆ กลัวจะหางานทำในกรุงเทพลำบาก ค่าครองชีพมันก็สูง คงอยากให้ไหมกลับมาอยู่บ้าน”
เวียงพิงค์เคยได้ยินเพื่อนพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟังเหมือนกัน
“ไหมก็มีงานอยู่ในใจเยอะเหมือนกันค่ะ คงต้องลองให้รู้ก่อน ถ้าไม่ได้ยังไง ก็ยังมีบ้านให้กลับมาเสมอ”
ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วกลับมานอนที่นี่ ยังมีอาการเดินละเมออีกไหม” เขาวกกลับมาถามเรื่องของเธออีก
คำถามนี้ทำให้ใบหน้าของเวียงพิงค์ร้อนเห่อ เพราะตัวเองมีชนักติดหลังอยู่เยอะ
“ไม่มีแล้วค่ะ” หล่อนตอบอุบอิบ เสมองข้างทาง ภาวนาขออย่าให้เขาถามอะไรต่อ เพราะไม่อยากปั้นเรื่องโกหกอีก เท่าที่โกหกเขาไปก็มากพอแล้ว
“ดี ยังนึกเป็นห่วงว่าจะเดินละเมอตกเหวไป เดี๋ยวจะได้กลายเป็นผีเฝ้าป่า”
เวียงพิงค์หันขวับกลับมามองคนพูด เห็นแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา เพราะเขามองตรงไปที่ถนน จึงไม่รู้ว่าเขาพูดด้วยอารมณ์ไหน
“วันนี้เอากุญแจมาให้ด้วย ยังไงก็ควรจะล็อกกุญแจห้องไว้ก่อนนอน เผื่อมีอาการขึ้นมาอีก อยู่ในเก๊ะน่ะ” เขาพยักพเยิดหน้าให้หล่อนเปิดลิ้นชักหน้าคอนโซล ท่าทางหวังดีอย่างจริงใจทำให้เวียงพิงค์ชักรู้สึกผิด
“ขอบคุณค่ะ” เวียงพิงค์พึมพำขอบคุณ แล้วเปิดดู พบแม่กุญแจพร้อมลูกกุญแจชุดเดิมนอนรออยู่ในนั้น
+++++++++++++++++++++++++++++
E-book เรื่องเต็มพร้อมโหลดที่นี่ค่ะ
 |
|
|
|
ความคิดเห็น