คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 28++ไอ้เปียกับไอ้เขียว++
เช้าวันรุ่งขึ้น เวียงพิงค์ตื่นก่อนไหมซี
อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมานั่งวาดรูปข้างนอก วันนี้มีคนงานกลุ่มหนึ่งเข้างานเร็วกว่าปกติ
เวียงพิงค์จึงเดินไปเยี่ยม ๆ มอง ๆ ว่าเขากำลังทำอะไรกัน
เห็นแบกถุงแบกกระสอบมากองพะเนิน
“ตรงนี้จะทำอะไรเหรอจ๊ะลุง” หล่อนเยี่ยมหน้าเข้าถามคนงานที่กำลังใช้เสียมขุดดินอยู่
เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มยิงฟันให้หญิงสาว
“ลงดอกไม้ครับคุณ
คุณวัศย์แกจะเริ่มเอามาลงแล้ว ให้ขุดแปลงไปถึงนู่น” เขาชี้ไปตามแนวดินที่ขุดไว้
เวียงพิงค์มองตามพอจะเห็นเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้าง
เพราะมีการขุดขอบเขตรูปทรงเอาไว้แล้ว
เป็นแปลงดอกไม้ทรงคดเคี้ยวเชื่อมต่อโอบล้อมด้านล่างห้องอาหารสามทิศ
ถ้าลงดอกไม้จนเต็มแล้วคงสวยน่าดู
หล่อนยืนคุยกับคนงานสักพัก
เจ้าของรีสอร์ตก็เดินเข้ามา เวียงพิงค์ยืนตัวเกร็งทันที เพราะเขาไม่ได้มาคนเดียว
แต่มีวิญญาณตามติดมาด้วยอย่างเมื่อวาน
เมื่ออวัศย์มาหยุดยืนตรงหน้า
เวียงพิงค์ก็ยิ้มทักทายออกไปก่อน
อวัศย์มองนิ่ง ๆ แล้วทักว่า
“เมื่อคืนละเมอไหม”
เวียงพิงค์ส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ แล้วก็ล็อกกุญแจตามที่พี่วัศย์สั่งด้วย”
“ดี” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็หันไปคุยกับคนงาน
เวียงพิงค์ฉวยจังหวะที่เขาเดินห่างออกไปนิดหนึ่ง
กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ตรวจตราพันธุ์ไม้ ชายชุดทหารยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล หล่อนจึงกระซิบถาม
“คุณรู้จักพี่วัศย์เหรอคะ”
เขาหันขวับมามองหล่อนทันที
ท่าทางตกใจ เขาทำตาโตมองหล่อนนิ่ง ๆ
ต้องใช้เวลารวบรวมสติพักหนึ่งถึงได้ถามกลับมาว่า “คุณเห็นผมเหรอ”
“ค่ะ”
“แล้วทำไมอนลไม่เห็น”
เวียงพิงค์คิดว่าคำถามนี้ตอบสั้น
ๆ ไม่ได้ ถ้ายืนคุยตรงนี้เดี๋ยวอวัศย์ต้องสงสัยแน่ จึงคิดแก้ปัญหา
“ออกไปคุยกับฉันตรงนู้นได้ไหมคะ” หล่อนพยักพเยิดหน้าไปตรงมุมปลอดคน
เขามองตามแล้วก็พยักหน้าตกลง
เวียงพิงค์จึงบอกขอตัวกับอวัศย์แล้วทำท่าเหมือนจะเดินกลับห้องพักแต่ระหว่างทางเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็ก
ๆ ระหว่างบ้านสองหลัง ชายชุดดำเชื่อฟังดี เดินตามหล่อนมาโดยตลอด
เมื่อหล่อนหยุดเขาก็ตั้งคำถามทันที
“คุณเป็นใคร”
เวียงพิงค์ยังไม่ทันแนะนำตัวเขาก็พูดขึ้นมาเองว่า
“เอ๊ะ คุณคือหมอชลใช่ไหม”
หญิงสาวขมวดคิ้ว
ชื่อนี้อีกแล้ว มีคนเข้าใจว่าหล่อนคือ ‘หมอชล’ ถึงสองคนแล้ว
ใบหน้าของหล่อนเหมือนกับหมอผู้นี้มากหรือไร เวียงพิงค์มีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด
“ใช่แน่ ๆ” ชายชุดดำพูดเองเออเอง
เวียงพิงค์ยังไม่อยากจะอธิบายเรื่องตัวเอง
หล่อนอยากรู้เรื่องอีกฝ่ายมากกว่าจึงถามกลับ
“แล้วคุณเป็นใคร”
เขายืดตัวตรงเท้าชิด
ตะเบ๊ะทำความเคารพอย่างนายทหาร
“ผมทหารพรานบุญสิน
ทองทาครับหมอ ทหารพรานจู่โจมค่ายปักธงชัย สังกัดหน่วยเดียวกับไอ้นลนั่นแหละ
มันคงเคยเล่าเรื่องผมให้หมอฟังบ้างละมั้ง
นี่พยายามจะคุยกับมันเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง มันไม่ตอบอะไรผมเลย มันทิ้งหน้าที่ปล่อยให้เพื่อนในหน่วยรบกับพวกไอ้เปียแทบตาย
มันมานั่งสบายเฉิบอยู่นี่กับหมอนี่เอง”
‘ไอ้เปีย’ ใครกันอีกล่ะนี่
เวียงพิงค์เวียนหัว วันก่อนก็ ‘ไอ้เขียว’ วันนี้มี ‘ไอ้เปีย’ มาอีกคน ที่แน่ ๆ
ฟังแล้วรู้ว่า ‘ไอ้เปีย’ กับ ‘ไอ้เขียว’ นี่ต้องไม่ถูกกัน
ถ้าให้เดา ไอ้เขียวก็คงหมายถึงพวกทหาร
ไอ้เปียก็คงหมายถึงพวกผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์
ระหว่างที่เวียงพิงค์กำลังครุ่นคิด
รวบรวมข้อมูล อีกฝ่ายก็พูดกำชับขึ้นมาว่า
“เอ้อ
แต่หมอจะให้หัวหน้าหน่วยเรารู้เรื่องหมอกับไอ้นลไม่ได้เลยนะครับ เรื่องหมอกับอนล
มีแค่เพื่อนสนิทของไอ้นลเท่านั้นที่รู้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผม
จะให้หัวหน้าเห็นไอ้นลแอบนัดพบกับหมอไม่ได้เด็ดขาด หมอต้องระวังด้วย”
เวียงพิงค์งงหนักกว่าเดิม
นี่เป็นข้อมูลใหม่ที่เน้งไม่ได้พูดถึง นอกจากหมอชลแล้ว ยังมีตัวละครชื่ออนลโผล่มา
ซ้ำยังเป็นคนที่น่าจะมีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้อีกด้วย ว่าแต่อนลคือใครกัน
แล้วทำไมทหารพรานบุญสินจึงเรียกอวัศย์ว่าอนล ?
+++++++++++++++++++++++
E-book พร้อมโหลดที่นี่ค่ะ
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น