คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12++พระเอกชื่อเพราะ++
ซีรีส์ภารกิจรักแห่งชาติ พร้อมโหลดทั้ง 2 ภาคแล้วนะคะ
จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อประชากรในประเทศไทยลดเหลือเพียง 33 ล้านคน
+++++++++++++++++++++
สถานที่แห่งนี้ เมื่อหลายสิบปีก่อน ได้เป็นฐานที่ตั้งปืนใหญ่ ยิงสนับสนุนให้กับหน่วยดำเนินกลยุทธ์ในพื้นที่ เวียงพิงค์อ่านแล้วนึกภาพตาม การรบสมัยนั้นคงจะดุเดือดเข้มข้นมากแน่นอน ถึงขนาดผู้บัญชาการรบเสียชีวิตในสมรภูมิด้วย
และเมื่อก้าวเข้าไปด้านในเวียงพิงค์ก็ได้เห็นชัดเจนขึ้น อาวุธยุทธโธปกรณ์ทั้งที่ยังมีสภาพสมบูรณ์ดีและทั้งที่กลายเป็นเศษซากปรักหักพัง ทั้งรถสายพานหุ้มเกราะ เฮลิคอปเตอร์ ปืนใหญ่หลายขนาด ถูกจัดเรียงไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษาเป็นความรู้ในพิพิธภัณฑ์อาวุธแห่งนี้
เวียงพิงค์ลองอ่านรายละเอียดปืนใหญ่ประเภทหนึ่ง ปืนใหญ่กลางกระสุนวิถีโค้ง 03 ขนาด 155 มม. ปฏิบัติการในพื้นที่รอยต่อสามจังหวัด ตั้งแต่ พ.ศ.2511-2525 ...ยาวนานทีเดียว เวียงพิงค์คิดในใจ ดูเหมือนประเทศของหล่อนจะไม่เคยสงบสุขอย่างแท้จริงเลยหรือไร
หญิงสาวไล่ดูรายชื่อฐานยิงต่าง ๆ ที่ปืนใหญ่กระบอกนี้เคยผ่านสมรภูมิมา มีอยู่ 8 ฐาน ฐานอิทธิเป็นฐานสุดท้าย นั่นคงหมายถึงเสร็จสิ้นภารกิจที่ฐานแห่งนี้แล้ว เจ้าปืนใหญ่ก็คงได้ปลดระวางพักผ่อนอยู่ที่นี่…
เมื่อเวียงพิงค์เงยหน้าขึ้นจากป้าย หรี่ตาผ่านเปลวแดดเจิดจ้ามองหาเพื่อนสาวก็เห็นว่าเดินไปนู่นแล้ว พุ่งตรงไปยังจุดชมวิวด้านใน
ไหมซีคงจะเห็นอาวุธยุทโธปกรณ์พวกนี้จนเบื่อแล้วเพราะมาหลายรอบ แต่ละรอบลุงเขยก็คงจะเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยละเอียดยิบ ผิดกับผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกัน เวียงพิงค์สังเกตเห็นเขาให้ความสนใจอาวุธทุกชนิดที่เดินผ่าน ทุกจุด เขาหยุดยืนดูใช้เวลานานกว่าหล่อนด้วยซ้ำไป แต่สุดท้ายก็ไล่มาทันกันตรงปืนใหญ่กระบอกนี้
“พวกชื่อพระยาตานี อินทรีย์กลืนช้าง พระพิรุณแสนห่า พวกนี้คือชื่ออะไรเหรอคะพี่วัศย์” ในเมื่อไหมซีไม่อยู่บรรยายข้อมูลให้ฟังเวียงพิงค์ก็ต้องถามเอาจากคนที่เหลืออยู่
อวัศย์เหลือบมองคนถามนิดหนึ่ง แล้วก็ตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ
“เป็นชื่อปืนใหญ่และฐานยิง”
คนถามพยักหน้าหงึกหงัก
“อ๋อ ชื่อเพราะดีนะคะ เข้าใจตั้ง”
“เขาเป็นพระเอกนี่ ก็ต้องตั้งชื่อให้เพราะ ๆ หน่อย”
“ใครเป็นพระเอกคะ” หล่อนเอียงคอถาม
อวัศย์เอื้อมมือไปแตะตรงฐานปืนใหญ่แล้วก็ตอบว่า “ก็ปืนใหญ่ไง เวลาทหารออกลาดตระเวนถูกพวก ผกค.ล้อม ก็ได้ปืนใหญ่นี่ละ คอยยิงช่วยให้หลุดรอดออกมาจากวงล้อมได้ ถ้าไม่มีพระยาตานี อินทรีย์กลืนช้าง พระพิรุณแสนห่า พวกเราก็อาจจะต้องสูญเสียกันมากกว่านี้ การรบอาจจะต้องยืดเยื้อไปนานกว่านี้ด้วย”
เวียงพิงค์พยักหน้าเข้าใจ นอกจากต้องขอบคุณทหารที่เสียสละเลือดเนื้อเพื่อปกปักรักษาแผ่นดินไทยแล้วก็คงจะต้องขอบคุณอาวุธยุทโธปกรณ์เหล่านี้ที่ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ ช่วยผ่อนแรงมนุษย์ลงไปได้มาก แต่ถ้าบนโลกนี้ไม่ต้องมีระเบิด ไม่ต้องมีรถถัง ไม่ต้องมีปืนใหญ่ ไม่ต้องมีการเข่นฆ่ากันเลย คงจะดีกว่ามาก เวียงพิงค์คิดในใจแม้รู้ว่านั่นเป็นเพียงแค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ
ก่อนเดินไปยังทางออกซึ่งก็เป็นทางเดียวกับที่ใช้เข้ามา ทั้งสามคนเดินผ่านป้ายที่ตั้งอยู่หน้าอาคาร ข้อความบนป้ายนั้นทำให้เวียงพิงค์ต้องหยุดชะงักตั้งใจอ่านด้วยความสนใจ อีกสองคนจึงต้องพลอยหยุดตามไปด้วย
‘พ่อหนูเป็นทหาร’ คือชื่อกลอนบทนั้น ด้านล่างมีชื่อผู้ประพันธ์คือ ‘น้องแจ้’ เนื้อความเขียนถึงพ่อที่ไปรบบนเขาค้อ ลูกรอพ่อกลับบ้าน สุดท้ายเหลือเพียงธงชาติคลุมร่างพ่อกลับมา
บทกลอนบนป้ายนั้น ทำเอาเวียงพิงค์น้ำตาซึม เมื่อเหลือบมองคนข้าง ๆ ไหมซีไม่มีอาการอะไรมากแต่สีหน้าก็นิ่งกว่าปกติ ส่วนผู้ชายตัวโต ไม่มีอาการใด ๆ เขาอ่านข้อความบนป้ายนั้นอย่างนิ่งสงบ เวียงพิงค์รีบยกมือเกลี่ยน้ำตา หล่อนกลายเป็นคนอ่อนไหวเพียงคนเดียวหรือนี่
“เราเพิ่งรู้ว่าสมัยนั้นที่นี่เขารบกันจริงจังมากขนาดนี้” เวียงพิงค์พูดกับเพื่อนระหว่างเดินออกมาจากฐาน ดีใจที่ได้มาที่นี่ วันนี้หล่อนได้ความรู้ไว้ประดับสมองเพิ่มเติมอีกมากมาย
“จริงจังสิพิ้งค์ ยืดเยื้อนานเป็นสิบปีด้วย สูญเสียไปไม่รู้เท่าไหร่ เดี๋ยวขึ้นไปที่อนุสรณ์ผู้เสียสละเขาค้อ พิ้งค์จะเห็น รายชื่อผู้เสียชีวิตยาวเป็นหางว่าว” ไหมซีพยักพเยิดหน้าไปนู่น ทำให้เวียงพิงค์กับอวัศย์รู้ว่า ไหมซียังมีจุดหมายปลายทางต่อไปจัดไว้รออยู่
อนุสรณ์ผู้เสียสละเขาค้อที่ไหมซีว่า ขับรถเลยขึ้นมาจากฐานอิทธิอีกเพียงเล็กน้อย มีที่จอดรถสะดวกสบาย ตรงที่จอดรถมีร้านขายของที่ระลึก ซึ่งพ่อค้าแม่ค้าก็คือชาวเขาเผ่าม้งนั่นเอง
สิ่งแรกที่โดดเด่นเตะตาเวียงพิงค์เป็นอย่างแรกเห็นจะเป็นแท่งหินอ่อนทรงสามเหลี่ยมที่ตั้งอยู่บนยอดเขา มีป้ายด้านหน้าตรงทางขึ้นเขียนข้อความว่า ‘อนุสรณ์ผู้เสียสละเขาค้อ’
“รูปทรงสามเหลี่ยม หมายถึงการปฏิบัติการร่วมกันระหว่างสามฝ่าย คือ ทหาร ตำรวจและพลเรือน”
“ส่วนอื่นก็มีความหมายหมดไม่ว่าจะเป็นความกว้างของฐาน ความสูงของแท่งหินอ่อน มีความหมายแฝงไว้ทั้งหมด เราจำรายละเอียดไม่ได้ละ แต่ข้างในมีบอกไว้”
“จำได้แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว”
“มาตั้งหลายที ลุงยศพูดเสียหลายหน จำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่าไงละ”
สองสาวหัวเราะประสานเสียงกัน จุดรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากของร่างสูงที่เดินตามอยู่ข้างหลัง
+++++++++++++++++++++++
E-book เรื่องใหม่ล่าสุดพร้อมโหลดที่นี่ค่ะ
 |
|
|
|
 |
|
ความคิดเห็น