คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9++พี่ชายใจดี++
ภารกิจรักแห่งชาติภาค 2 ใกล้จะวางขายอีกไม่กี่วันนี้แล้วค่ะ
ขอฝากภาคแรกไว้ด้วยนะคะ ^^
++++++++++++++++
ช่วงตีห้า
อากาศหนาวเย็น เวียงพิงค์ถูกเพื่อนปลุกลุกขึ้นมาแต่เช้า
บอกว่าจะพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เวียงพิงค์งัวเงียลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันแต่ยังไม่อาบน้ำ
ออกมาอีกทีไหมซีก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว รออยู่พักหนึ่ง เพื่อนสาวก็เปิดประตูกลับเข้ามา
สีหน้าท่าทางเซ็ง ๆ
“สงสัยจะไม่ได้ไปแล้วละพิ้งค์”
“ทำไมล่ะ”
“พี่สัวยังไม่ตื่นเลย
เมื่อวานอุตส่าห์นัดกันไว้ดิบดี เราไม่กล้าไปเคาะห้องด้วย” ไหมซียื่นปาก
จะเคาะปลุกก็ไม่กล้าเพราะเกรงใจพี่สะใภ้กับหลาน
เวียงพิงค์ไม่รู้ว่าไหมซีจะพาไปที่ไหนแน่
เห็นพูดถึงภูเขาฟูจิ เวียงพิงค์ก็สนใจ
“เราไปกันเองไม่ได้เหรอ” สาวชาวกรุงเสนอ
ซึ่งเพื่อนสาวก็พยักหน้า
แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก
“ก็คงต้องงั้นน่ะแหละ
เราเอากุญแจรถมาละ รีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทันพระอาทิตย์ขึ้น”
เวียงพิงค์รีบลุก
คว้ากระเป๋าเดินตามเพื่อนออกไป ยังไม่ทันพ้นบริเวณหน้าบ้านพักดี
ก็เจออวัศย์วิ่งผ่านมาเสียก่อน เวียงพิงค์ลอบมองเขา อวัศย์อยู่ในชุดเสื้อกล้าม
กางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบ ดูจากลักษณะท่าทางแล้วเหมือนกำลังวิ่งออกกำลังกาย
“อ้าว พี่วัศย์
ตื่นเช้าจัง” ไหมซีทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริง
อวัศย์หยุดฝีเท้า
ยืนตรงหน้าสองสาว มองเลยไปข้างหลังไหมซีแวบหนึ่งก็เห็นเวียงพิงค์หลบตาวูบ
“เราก็เหมือนกัน
จะไปไหนกันน่ะ”
“ไหมจะพาพิ้งค์ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่เขาตะเคียนโง๊ะค่ะ”
เวียงพิงค์ก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ไหน
อวัศย์พยักหน้ารับแล้วถามต่อว่า
“ไปกันสองคนน่ะเหรอ”
“ค่ะ”
“ไปยังไง” ชายหนุ่มสงสัย เขาตะเคียนโง๊ะจะว่าใกล้ก็ไม่ใช่ไกลก็ไม่เชิง
ถึงอย่างไรก็ต้องขับรถไป
“ขับรถพ่อไปค่ะ
ทีแรกนัดพี่สัวไว้ แต่ป่านนี้ยังไม่ยอมตื่น” ไหมซีได้ทีบ่น
ในขณะที่ผู้ฟังขมวดคิ้วมุ่น
“ไหมขับรถไม่แข็งไม่ใช่เหรอ”
คำถามของอวัศย์ทำเอาไหมซีหน้าเจื่อน
“ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อยค่ะ” หล่อนตอบอุบอิบ
อวัศย์มองไปทางคนข้างหลัง
เวียงพิงค์สบตากลับมาพอดี เขาถอนใจแล้วก็หันมาพูดกับญาติว่า “ทางมันชัน
และตอนนี้ก็ยังไม่สว่าง อันตรายนะ”
สองสาวหันมามองหน้ากัน
มีลางว่าจะอดไปเสียแล้ว
อวัศย์เห็นสีหน้าหงอย
ๆ ของทั้งคู่แล้วก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้าไม่กลัวว่าไปกับพี่จะเป็นอันตราย
ให้พี่ไปส่งไหม”
“จริงเหรอคะ
พี่วัศย์ใจดีจัง” ไหมซีทำตาโตเป็นไข่ห่าน
แทบจะกระโดดกอดคอเขาเลยทีเดียว
อวัศย์ทำหน้านิ่ง ๆ
ปรายตามองไปทางหญิงสาวอีกคน
“ถามเพื่อนเราก่อนดีกว่าว่ากล้าไปกับพี่หรือเปล่า”
เวียงพิงค์ทำหน้าเหวอเมื่อทั้งสองคนหันมามองที่หล่อนเป็นตาเดียว...ไป
ๆ มา ๆ ไหงมาลงที่หล่อนได้
“ไปไหมพิ้งค์” ไหมซีกระตุ้นถาม
ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจเจ้าบ้านเวียงพิมพ์อยากจะเหวี่ยงค้อนให้สักที
เขาตั้งคำถามแบบนั้นจะให้หล่อนตอบว่าไม่ไปได้อย่างไรล่ะ
“ไปสิ” หล่อนตอบสั้น ๆ
ไหมซีทำท่าดีใจ
และกระตุ้นให้รีบเดินทางเพราะกลัวจะไม่ทันพระอาทิตย์ขึ้น
อวัศย์ขอแวะเอากุญแจรถที่บ้านพัก
สองสาวเดินตามมาติด ๆ ระหว่างรอเขาขึ้นไปเอากุญแจในบ้าน เวียงพิงค์กระตุกแขนเพื่อน
“ไหม”
“ฮื้อ”
เวียงพิงค์มองขึ้นไปข้างบน
ยังไม่เห็นอวัศย์ออกมา จึงกระซิบถามต่อ “แขนซ้ายพี่วัศย์ใช้งานไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่
แต่เรื่องขับรถพิ้งค์ไม่ต้องห่วงนะ พี่เขาขับคล่อง มีใบขับขี่โดยเฉพาะของเขาอยู่
ขับขึ้นลงเขาค้อ – กรุงเทพ อยู่บ่อย ๆ ...จะว่าไป
นั่งไปกับพี่วัศย์รู้สึกปลอดภัยกว่าไปกับพี่สัวด้วยซ้ำ”
“ถ้าไหมว่างั้นก็โอเค” ท่าทางไหมซีมั่นอกมั่นใจ
เวียงพิงค์จึงไม่เซ้าซี้
เมื่ออวัศย์หยิบของพร้อมแล้ว
ทั้งสามคนก็เดินไปที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่ที่โรงจอดรถ รถจอดชิดกับแนวกระถางต้นไม้ทำให้ฝั่งคนนั่งด้านซ้ายขึ้นไม่ได้
ไหมซีต้องรอให้อวัศย์ถอยรถออกมาก่อน ส่วนเวียงพิงค์นั่งด้านหลัง
จึงต้องไปขึ้นฝั่งขวา ฝั่งเดียวกันคนขับ ทั้งสองเปิดประตูรถพร้อมกัน
ก่อนจะก้าวขึ้นรถอวัศย์หันมาพูดมาว่า
“ไม่ต้องกลัวหรอก
รับรองว่าพาไปถึงที่ครบสามสิบสอง”
สาวชาวกรุงชะงัก
เงยหน้าเหลอหลาขึ้นสบตาเขา ท่าทางหล่อนตื่น ๆ เมื่อถูกทักอย่างนั้น
“พิ้งค์ไม่ได้กลัวค่ะ” หล่อนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
อวัศย์พยักหน้านิด
ๆ
“งั้นผมคงเข้าใจผิด
เห็นหน้าซีดเป็นไก่ต้มก็นึกว่ากลัว” เขาว่าแล้วก็ก้าวขึ้นรถ
เวียงพิงค์ทำหน้าเหวอ
ยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองโดยอัตโนมัติ หน้าหล่อนซีดอย่างเขาว่าจริงหรือ ?
 |
|
|
|
ความคิดเห็น