คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7++ทหารดุ++
นิยายเรื่องใหม่ใกล้จะวางขายต้นเดือนกันยานี้แล้ว
ขอฝากเรื่องเก่าล่าสุดไว้ก่อนนะคะ ^^
(สนใจอีบุ๊กคลิกที่รูปนี้หรือลิงก์ด้านล่างตอนได้เลยค่ะ)
+++++++++++++++++++++
“แต่มันเปื้อนเยอะมากเลยนะคะ ที่แขนมีแผลด้วย เลือดออกไหมคะเนี่ย” หล่อนจับแขนข้างซ้ายของเขามาพลิกดู เหมือนจะเห็นรอยถลอกอยู่จุดหนึ่ง
“ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับไปดูที่บ้าน” เขาตัดบทแล้วก็ใช้มือข้างขวาของตัวเองดึงแขนข้างซ้ายออกจากมือของหล่อน กิริยานั้นทำให้เวียงพิงค์นึกฉุกใจอะไรบางอย่าง
หล่อนเงยหน้า สบตาเขา ยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกเขาสอบสวนกลับมาก่อน
“ว่าแต่คุณเถอะ ดึกดื่นป่านนี้ เดินมาทำอะไรแถวนี้”
เวียงพิงค์เกือบจะบอกไปแล้วว่ามีคนเรียกหล่อนออกมา แต่ยั้งปากไว้ทัน หล่อนลองคิด ๆ ดู ถ้าไม่ใช่อวัศย์ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ไหมซีเคยบอกว่าคนงานก่อสร้างไม่ได้พักที่นี่ กลางคืนเหลือแค่แม่บ้านกับแม่ครัว และมียามคนหนึ่งเดินตรวจตรารอบบริเวณ ผู้ชายในรีสอร์ตก็น่าจะมีแค่อวัศย์กับยามคนนี้
หล่อนจะบอกเขาตรง ๆ และถือโอกาสถามว่าเป็นใคร หรือจะเงียบไว้ก่อนดี เวียงพิงค์คิดหนัก แต่เมื่อเห็นสายตาดุ ๆ ของเขาแล้วหล่อนก็ไม่อยากต่อความยาว อ้างไปเสียว่า
“พิ้งค์ออกมาตามไหมน่ะค่ะ แต่จำทางไม่ได้ มันมืด ๆ ด้วย”
เจ้าของที่ขมวดคิ้วกับคำตอบของหล่อน
“นี่มันทางเข้าป่า จะไปบ้านไหม ต้องไปทางนู้น ตามแสงไฟไป” เขาชี้ทางบอกแขก
“อ๋อค่ะ” เวียงพิงค์มองตามแล้วก็พยักหน้าเออออไป หันกลับมาอีกทีก็พบว่าเขาจ้องมองหล่อนอยู่เหมือนเดิม
แววตาของเขานิ่ง แต่ก็แผ่รังสีบางอย่างออกมาทำให้เวียงพิงค์ไม่กล้าสบตาด้วยนัก
“เดี๋ยวไหมก็คงกลับ คุณเดินกลับไปพร้อมกับผมเถอะ” เขาบอกสั้น ๆ แล้วออกเดินนำ เผลอแวบเดียวนำหล่อนไปหลายช่วงตัว
เวียงพิงค์จึงต้องเดินแกมวิ่งตามมา
“แถวนี้มีทหารอยู่ไหมคะพี่วัศย์” หล่อนถามขณะก้าวขาฉับ ๆ ให้ทันเขา
อวัศย์หันมาหรี่ตามองแล้วก็ตอบสั้น ๆ ว่า “มี”
เวียงพิงค์พยักหน้าเบา ๆ นึกในใจ...แสดงว่าไม่ได้ตาฝาดแน่
“ไหมเล่าให้คุณฟังเหรอ”
คำถามของเขาปลุกหล่อนจากภวังค์ความคิด
“คะ ?”
“ไหมเป็นคนบอกคุณว่าผมเป็นทหารใช่ไหม” เขาเน้นเสียงถามให้ชัด ๆ เพราะหล่อนทำหน้าเหลอหลาเหมือนไม่เข้าใจ
เวียงพิงค์ฟังแล้วก็งง ก่อนจะนึกได้ว่าคำถามเมื่อครู่นี้ เขาคงเข้าใจว่าหล่อนถามถึงเขา ก็ไหมซีเพิ่งบอกว่าเขาเคยเป็นทหารนี่นา หล่อนลืมไปเสียสนิท
“เอ่อ... ใช่ค่ะ ไหมบอก แล้วนอกจากพี่วัศย์ ที่นี่มีทหารคนอื่นอีกหรือเปล่าคะ”
ชายหนุ่มฟังคำถามของหล่อนแล้วก็ขมวดคิ้ว ทำไมหล่อนจึงถามเช่นนั้น และท่าทางสนใจใคร่รู้นั้นก็ดูชอบกล
“ที่นี่เป็นรีสอร์ตไม่ใช่ค่ายทหาร” เขาตอบห้วน ๆ ทำเอาคนรอฟังคำตอบทำหน้าจ๋อย
เขาเดินมาส่งหล่อนถึงหน้าบ้านพักพอดี จึงหยุดถามว่า
“แผลต้องใส่ยาหรือเปล่า” เขาพยักพเยิดหน้าไปที่แขนของหล่อน
หญิงสาวก้มดูแขนตัวเองแล้วก็เงยหน้ายิ้มตาหยี
“พิ้งค์มีในกระเป๋าค่ะ แต่ไม่น่าจะต้องใส่หรอก ไม่ใช่แผลสด อาจจะแค่ทายาแก้ฟกช้ำ”
คนถามพยักหน้าแล้วก็พูดเรียบ ๆ ว่า “ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็โทร.ไปบอกได้ เบอร์อยู่ที่หัวเตียง”
“ขอบคุณค่ะ”
“เข้าห้องแล้วก็ล็อกด้วย อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านโดยไม่จำเป็น โดยเฉพาะค่ำมืดแบบนี้ ผู้หญิงคนเดียวอันตราย” เขากำชับอีกเรื่อง ทำให้หล่อนหน้าจ๋อยกว่าเดิม
“ค่ะ” เวียงพิงค์ตอบเสียงอ่อน พออวัศย์บอกว่ากลับเข้าห้องได้หล่อนก็รีบเผ่น ไม่อยากยืนสู้สายตาดุ ๆ อย่างนั้นนานนักหรอก
จากนั้นไม่ถึงสิบนาที ไหมซีก็กลับมา เวียงพิงค์กำลังอาบน้ำอยู่พอดีจึงออกมาเปิดประตูให้เพื่อนช้า
“ขอโทษที พอดีเราอาบน้ำอยู่”
“อ้าว ก่อนเราจะไปพิ้งค์อาบแล้วไม่ใช่เหรอ” เพื่อนสาวชาวม้งทำหน้างุนงง มองเวียงพิงค์ในชุดนอนอีกชุดหนึ่งซึ่งเป็นคนละตัวกับที่หล่อนเห็นก่อนออกไป
เวียงพิงค์ยังไม่ทันได้อธิบาย ไหมซีเหลือบไปเห็นชุดนอนตัวเก่าที่เพื่อนถือออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน
“เฮ้ย ทำไมชุดนอนเปื้อนแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นน่ะพิ้งค์”
+++++++++++++++
 |
|
|
|
ความคิดเห็น