คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6++เสียงเพรียกจากพงไพร++
ขอฝากนิยายเรื่องภารกิจรักแห่งชาติไว้ด้วยนะคะ
ภาค 2 กำลังจะวางขายเร็วๆนี้ค่ะ
ใครยังไม่ได้อ่านภาค 1 รีบตามมานะคะ เรารอคุณอยู่ที่โลกอนาคตค่ะ ^^
++++++++++++++++++++++++++++
แม้เป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว
แต่อากาศที่เขาค้อช่วงกลางวันก็นับว่าร้อนจัด แดดแรง เดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมงเวียงพิงค์ก็รู้สึกเหนียวเนื้อตัวไปหมด
หลังได้อาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงค่อยสบายตัวขึ้น
ช่วงหัวค่ำ
อากาศเย็นลงกำลังสบาย เวียงพิงค์อาบน้ำเสร็จ จึงออกมานั่งรับลมที่ระเบียงบ้านพัก
ส่วนไหมซีกลับไปดูพ่อที่บ้านก่อนนอน
เวียงพิงค์สังเกตว่า
บ้านพักที่นี่มีระเบียงทุกหลัง สมกับที่ชื่อรีสอร์ตระเบียงหมอก
พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาหล่อนอาจจะได้เห็นทะเลหมอกเขาค้อจากหน้าระเบียงโดยไม่ต้องดั้นด้นไปชมวิวที่ไหนไกล
หญิงสาวนั่งรับลมเพลิน
ๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย หูยินเสียงลมพัดหวิวปะปนมากับเสียงอะไรบางอย่าง
เวียงพิงค์เงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเป็นเสียงคนเรียก แต่จับใจความไม่ได้ชัด
หล่อนหันรีหันขวางมองหาต้นเสียง
จึงได้พบชายแต่งกายชุดสีเขียวทั้งเสื้อและกางเกงขายาว ดูคล้ายทหาร
เขาสวมหมวกสีเขียวมีลายปักรูปดาวสีแดงตรงกลาง ที่เสื้อมีคล้าย ๆ
เอี๊ยมเข็มขัดคาดอยู่
ชายผู้นั้นมองมาที่หล่อนและกวักมือเรียกด้วย
เวียงพิงค์มองซ้ายมองขวา แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เขาเรียกหล่อนแน่
หล่อนจึงเดินลงจากระเบียงห้อง ก้าวเข้าไปหาชายผู้นั้น ยังมองหน้าเขาไม่ชัดเลย
จะเป็นอวัศย์หรือไม่หล่อนก็ไม่แน่ใจ เขาเดินหันหลังไปอีกทาง
เวียงพิงค์ยังได้ยินเสียงเรียกอยู่เป็นระยะจึงก้าวตามไปแต่ก้าวเท่าไหร่ก็ไม่ทันกันเสียที
“ว้าย !” เวียงพิงค์สะดุดก้อนหินเสียการทรงตัว
จังหวะนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างโอบรั้งเอวของหล่อนไว้
ตัวของหล่อนถูกพลิกตวัดอย่างรวดเร็ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเวียงพิงค์งงว่าเกิดอะไรขึ้น
ได้สติกลับมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนตัวของใครคนหนึ่ง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น
กะพริบตาปริบ ๆ พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสาดแสงรำไรลงมาพอให้เห็นใบหน้าคนข้างล่าง
ดวงตาคมกล้าคู่นั้นจ้องมองมาทำเอาเวียงพิงค์หนาวสะท้านไปทั้งตัว
หล่อนมานอนอยู่บนตัวเขาได้อย่างไรกัน
!
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงดุ ๆ
ดังขึ้นทำเอาเวียงพิงค์สะดุ้งโหยง รีบใช้มือยันกายขึ้น
เมื่อลุกขึ้นได้แล้วจึงเห็นสภาพของเขาได้ชัด อวัศย์นอนแผ่อยู่บนพื้นดิน
เมื่อครู่หล่อนล้มทับไปที่ตัวเขาเต็มแรงทีเดียว
“พิ้งค์ขอโทษค่ะ
พี่วัศย์เป็นอะไรไหมคะ” หล่อนรีบช่วยดึงตัวเขาขึ้นมา
แต่ชายหนุ่มลุกขึ้นด้วยกำลังของตัวเองมากกว่าแรงฉุดของหล่อน
“ผมไม่เป็นไร
คุณเถอะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เขามองสำรวจร่างบอบบาง
สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“เจ็บแขนนิดหน่อยค่ะ” เวียงพิงค์จับที่ท่อนแขน เมื่อครู่ตอนล้มลงแขนข้างขวากระแทกพื้นเล็กน้อย
ถ้าไม่ได้เขาเอาตัวรองรับไว้หล่อนคงร้าวไปทั้งตัว
“ดูสิ
พี่วัศย์เปื้อนหมดเลย” หล่อนเห็นสภาพของเขาแล้วก็ยิ่งหน้าเสีย
รีบยกมือไหว้
“พิ้งค์ขอโทษนะคะ
ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ พิ้งค์นี่ซุ่มซ่ามจังเลย เดินไม่ทันดู” ขอโทษแล้วหล่อนก็ก้าวเข้าไปช่วยปัดเศษดิน
ออกบ้างไม่ออกบ้างแต่ก็พยายามช่วย จึงเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้ว่าเขาสวมเสื้อยืดสีขาว
เพราะฉะนั้นชายชุดเขียวที่เรียกหล่อนอยู่เมื่อครู่นี้ก็คงไม่ใช่เขาแน่
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง”
+++++++++++++++++++++++
|
|
ความคิดเห็น