คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 18++ระเบียงหมอก++
นิยายเรื่องใหม่ล่าสุด โพรโมชันหมดเขตวันพรุ่งนี้แล้วนะคะ (11 กันยา 64)
อย่าพลาดราคาพิเศษกันนะคะ ทดลองอ่านตัวอย่างฟรีก่อนได้ค่ะ ^^
+++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้น แม้ได้นอนพักผ่อนไม่เต็มอิ่มนัก
แต่เวียงพิงค์ก็ตื่นแต่เช้า ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เห็นเพื่อนยังหลับอุตุอยู่ก็เห็นใจว่าเมื่อคืนคงวุ่นกับเรื่องของหล่อนจนนอนไม่เต็มอิ่มจึงไม่ปลุก
เวียงพิงค์คว้ากระเป๋าถักสะพายข้างย่องออกมาจากห้องเพียงลำพัง
อากาศยามเช้าเย็นสบาย มีเสื้อคลุมไม่หนามากตัวเดียวก็เอาอยู่
หญิงสาวขึ้นบันไดไปที่ห้องอาหาร
อาคารแต่ละหลังของรีสอร์ตไม่ได้ตั้งเรียงเป็นระนาบเดียวกันแต่จัดวางไล่ระดับสูงต่ำ
เป็นแลนด์สเคปที่ออกมาสวยงาม ไม่แข็งทื่อ
ห้องอาหารอยู่สูงกว่าบ้านพักทุกหลัง
เวียงพิงค์ขึ้นไปถึงก็ยืนชมทะเลหมอกอยู่ตรงระเบียง
เมื่อได้ที่แล้วก็คว้าเอาอุปกรณ์วาดเขียนในกระเป๋าออกมา
ลงมือวาดรูปโดยมีธรรมชาติเบื้องหน้าเป็นแบบ
สักพักใหญ่ ๆ
ความสงบของหล่อนก็ถูกทำลาย....
“ตื่นเช้าเหมือนกันนะ”
หญิงสาวหันขวับกลับไปมองด้านหลัง
เห็นเจ้าของรีสอร์ตยืนหน้านิ่ง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่วัศย์” หล่อนส่งยิ้มทักทายแก้เก้อออกไป
อวัศย์จ้องมองมานิ่ง ๆ
แล้วถามเสียงเรียบว่า “เมื่อคืนละเมอขึ้นมาอีกไหม”
เวียงพิงค์สั่นหัว
“ไม่เห็นไหมว่าอะไร แสดงว่าพิ้งค์คงหลับปุ๋ยตลอดคืนละค่ะ”
ดวงตาคมกล้าหรี่ลงนิดหนึ่ง
ยังไม่ทันได้สอบสวนอะไรต่อ เวียงพิงค์โชคดีได้เสียงระฆังพักยกเข้ามาช่วย
“คุณวัศย์
วันนี้ป้าลองทำไข่กระทะนะคะ จะรับเลยไหม” ป้ากรองเดินออกมาบอกจากครัว
ทีแรกเวียงพิงค์คิดว่ามีตนอยู่บนนี้คนเดียว
ที่แท้แม่ครัวคนเก่งตื่นแต่เช้าเข้าครัวแล้ว น่าจะมาถึงก่อนหล่อนมาด้วยซ้ำ
“หิวหรือยัง” เจ้าของบ้านหันมาถาม
หญิงสาวส่ายหน้า
“ยังค่ะ แต่กินเลยก็ได้”
เขาพยักหน้าแล้วก็หันไปสั่ง
“ยกมาสองที่เลยครับป้า”
ป้ากรองรับออเดอร์แล้วก็ถอยกลับไปจัดการในครัว
อวัศย์หันมาถามแขกต่อ
แต่คราวนี้เปลี่ยนเรื่อง “ไหมยังไม่ตื่นเหรอ”
“ตอนพิ้งค์ออกมายังไม่ตื่น
แต่ตอนนี้น่าจะตื่นแล้วนะคะ” เวียงพิงค์คาดเดา
อวัศย์พยักหน้าแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้าง
ๆ ...ตรงนั้นมีโต๊ะไม้สักอยู่ตัวหนึ่ง เดี๋ยวคงได้ใช้เป็นที่กินอาหารเช้าไปโดยปริยาย
“อาหารฝีมือป้ากรองเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง”
เขาถามเรื่อย ๆ สายตาจดจ้องมองทะเลหมอกจาง ๆ ตรงหน้า
“อร่อยมากค่ะ
โดยเฉพาะยำยอดมะระกุ้งสด ถ้าจัดจานให้สวยกว่านี้อีกนิด
เสิร์ฟแขกของรีสอร์ตได้สบาย” แขกตอบอย่างตรงไปตรงมาและยังเสนอความคิดเห็นอีกด้วย
อวัศย์พยักหน้ารับฟัง
เขาตั้งใจจะให้ป้ากุลเป็นหัวหน้าแม่บ้าน ป้ากรองเป็นหัวหน้าแม่ครัว
สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน เป็นคนในพื้นที่
อวัศย์อยากจ้างงานชาวบ้านแถวนี้มากกว่าหามาจากในเมือง เพราะชาวบ้านจะได้มีรายได้
และคุ้นเคยกับพื้นที่ดีอยู่แล้วด้วย แต่ก็คงจะต้องคุมเรื่องมาตรฐานกันเข้มงวดสักหน่อย
โดยเฉพาะช่วงแรก
“เมื่อกี้คุณวาดอะไรอยู่เหรอ” เขาเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว
แต่เวียงพิงค์ก็ดีใจที่ไม่เปลี่ยนกลับไปเรื่องอาการนอนละเมอของหล่อน
“วิวหน้าระเบียงค่ะ” หล่อนส่งให้เขาดูผลงาน
อวัศย์รับไปดูโดยไม่ออกความเห็นอะไร
“พิ้งค์ว่า
ตรงระเบียงห้องอาหารนี่ เป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดของรีสอร์ตเลยนะคะ” หล่อนว่าพลางมองออกไปเบื้องหน้า วิวกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
มีทิวเขาเรียงสลับไล่ไปตามเส้นขอบฟ้า
“ใช่
วันที่มีทะเลหมอกหนา ๆ หมอกจะค่อย ๆ ไล่เข้ามาถึงตรงนี้เลย” เขาชี้ให้หล่อนดู
ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า
“ผมขอซื้อรูปนี้ได้ไหม”
เวียงพิงค์อึ้ง
แต่ถ้าเขาขอซื้อก็น่าจะแปลว่าชอบ...
“ถ้าพี่วัศย์ชอบ
พิ้งค์ยกให้เลยค่ะ ถือเป็นการตอบแทนสำหรับที่พักสวย ๆ และอาหารอร่อยนะคะ”
อวัศย์ไม่ได้ตอบว่าอะไร
เมื่อหล่อนตอบยกให้ เขาก็เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้เลย
ระหว่างนั้นป้ากรองยกไข่กระทะร้อน ๆ หอมฉุยมาเสิร์ฟพอดี
“ไข่กระทะน่ากินจังเลยค่ะป้ากรอง” เวียงพิงค์ชื่นชมให้กำลังใจ
หล่อนคิดว่าคนทำอาหารก็เหมือนคนสร้างสรรค์ผลงานศิลปะ
เมื่อมีคนชื่นชมเห็นคุณค่า ผู้สร้างสรรค์ก็อดที่จะปลื้มปริ่มไม่ได้
เวียงพิงค์เข้าใจอารมณ์นี้ดี เมื่อมีโอกาสจึงรีบเอ่ยชม
“ขอบคุณค่ะ
เย็นนี้อยากกินอะไรบอกป้านะ ป้าจะได้เตรียมไว้”
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนยิ้มให้แล้วป้ากรองก็ขอตัวกลับเข้าครัว
ก่อนลงมือกิน
เวียงพิงค์มองมาที่อวัศย์ เห็นเขาลงมือนำหน้าไปแล้ว
แวบเดียวจัดการไปเกือบครึ่งกระทะ แสดงว่าน่าจะอร่อย แต่แหม
จะเอ่ยชมคนทำให้ชื่นใจสักคำก็ไม่ได้ กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือยังไงก็ไม่รู้นะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
โพรโมชันหมดเขตวันพรุ่งนี้แล้วค่ะ (11 กันยา 64)
 |
|
|
|
ความคิดเห็น