คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15++ชายชุดเขียว++
ไปค่ะทุกคน ชวนไปผจญภัยในโลกอนาคตกับซีรีส์ภารกิจรักแห่งชาติกัน
(สนใจอีบุ๊กคลิกที่รูปหุ่นยนต์ผจญเพลิงหรือลิงก์ด้านล่างตอนได้เลยค่ะ)
++++++++++++++
มาอีกแล้ว...เสียงนั้นมาอีกแล้ว
เวียงพิงค์ยินเสียงเรียกอย่างคืนแรก
คราวนี้ชัดเจนมากราวกับว่าคนเรียกมากระซิบอยู่ที่ข้างหู จนหล่อนข่มตานอนไม่ได้
พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง จะพลิกมากก็เกรงใจเพื่อนที่นอนอยู่ข้าง ๆ
กลัวจะปลุกไหมซีตื่นไปด้วย จึงตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้โซฟา แล้วก็พยายามเงี่ยหูฟังว่าเป็นเสียงอะไร
เหมือนเสียงคนเรียก...เสียงเดิมเสียด้วย
ทีแรกแหวกผ้าม่านดูก่อนไม่เห็นใครยืนอยู่ที่ระเบียง
เวียงพิงค์หันไปมองเพื่อนเห็นหลับสนิท
จึงตัดสินใจออกไปดูให้รู้ว่าเป็นเสียงใครกันแน่
“นั่นใครน่ะ” หล่อนเห็นใครบางคน
ยืนอยู่ข้าง ๆ บ้านพัก ไฟข้างนอกสลัว ๆ มองไม่ชัดว่าเป็นใคร
แต่น่าจะเป็นชายคนเดียวกับเมื่อคืนวาน
ร่างโปร่งบางเดินลงจากที่พัก
อ้อมไปยังหลังพุ่มไม้ ไม่เจอเขาอยู่ที่เดิม...นั่น
เขาเดินนำหล่อนไปทางชายป่าอย่างเมื่อคืนวานอีกแล้ว และหล่อนก็บ้า
เดินตามเขาไปด้วยสิ !
เมื่อถึงชายป่า
คราวนี้เขาไม่เดินหนีอีกต่อไป เขาหยุดนิ่ง หันมาประจันหน้ากับหล่อน
ท่าทางเขาดีใจที่เวียงพิงค์ออกมาพบ
เวียงพิงค์มองสำรวจ
เขาคือชายคนเดียวกันเมื่อคืนวานจริง ๆ
และก็น่าจะเป็นคนที่หล่อนเห็นเมื่อกลางวันนี้ด้วย
เขาสวมชุดเสื้อกางเกงสีเขียวชุดเดิม สะพายปืนไว้ข้างหลัง...เวียงพิงค์ก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่วิ่งหนี
ทั้งที่อีกฝ่ายมีอาวุธ แต่ท่าทางของเขาเหมือนมาอย่างเป็นมิตร
ดูหน้าแล้วอายุน่าจะอ่อนกว่าหล่อนสักสองสามปีด้วยซ้ำ
เขาพูดอะไรบางอย่าง
แต่ไม่ใช่ภาษาไทย เวียงพิงค์ฟังแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“อะไรนะคะ”
ดูเหมือนเขาจะนึกได้ว่าหล่อนไม่เข้าใจ
จึงยิ้มเผล่ แล้วเปลี่ยนเป็นใช้ภาษาไทยในประโยคต่อมา
“หมอชล
เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมครับ”
หัวคิ้วของเวียงพิงค์ผูกขมวดแน่นกว่าเดิม
แต่ยังไม่ทันไต่ถามอะไรก็มีเสียงดังสนั่นขึ้นมา
ปัง !
สาวชาวกรุงสะดุ้ง
แต่ชายตรงหน้าไม่ออกอาการเท่าไหร่ เขาทำเพียงแค่ยกปืนที่ถือติดตัวอยู่ขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม
สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น
“พวกมันมาแล้ว” เขาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา
เวียงพิงค์ทำหน้าเหลอหลา
กลอกตามองเลิ่กลั่ก เขาหมายถึงพวกไหนอีกล่ะ ? หล่อนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร
“มานี่เร็วหมอชล
ตามผมมา” เขาหันมาเรียก
สีหน้าจริงจังนั้นทำเอาหล่อนไม่กล้าขัดขืน เดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายอีกนั่นแน่ะ
วูบหนึ่งเวียงพิงค์ก็อยากจะเขกกะโหลกตัวเอง
หล่อนใช้อะไรคิด ถึงได้เดินตามคนแปลกหน้าต้อย ๆ เข้าป่าอย่างนี้
ขืนพ่อแม่รู้คงอกแตกตาย
“เกิดอะไรขึ้น
นั่นเสียงอะไร” หล่อนถามเสียงเครือเพราะได้ยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหวลั่นป่า
เหมือนเสียงปืน เสียงระเบิด สับสนอลหม่านไปหมด
“ชู่วร์” ชายชุดเขียวหันมาจุปาก
และก็เป็นจังหวะที่มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูเข้ามาจากป่าอีกด้าน เขาลุกขึ้นยิงโต้ตอบ
กรี๊ด !
เวียงพิงค์เบิกตาค้าง
กรีดร้องออกมาสุดเสียงแล้วก็เป็นลมล้มพับไป
++++++++++++++++++++++++
 |
|
|
|
ความคิดเห็น