คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
4
“ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว!!!”
“อื้ออออ “
“ตื่นสิยัยบ๊อง เร็วๆๆ”
“โอ๊ย อะไรกันนักหนา คนจะนอนเว้ย!!!” โสรญาตอบกลับไป พร้อมกับวาดมือไปด้านข้าง จนธนทัตหลบเกือบไม่ทัน
“ผู้หญิงอะไร นอนกินบ้านกินเมือง พูดก็ไม่เพราะ ไม่ตื่นใช่มั้ยยย ได้” ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
.
ซ่า~~~
“กรี๊ดดดดดดดด” เสียงของหญิงสาวที่ชื่อโสรญาดังขึ้น
“นายทำบ้าอะไรห้ะ เปียกหมดแล้วเห็นมั้ย เสียเวลานอนฉันหมด” หญิงสาวแหวใส่อย่างอารมณ์เสียเพราะถูกสาน้ำใส่+ถูกรบกวนเวลานอน
“ก็ฉันปลุกเธอตั้งนานแล้วนี่ อยากไม่ตื่นดีนัก สม” ธนทัตยิ้มเยาะ
“อาบน้ำเร็วๆล่ะ จะได้ลงไปกินข้าว” ชายหนุ่มกำชับ
“ย่ะ...รอให้ถึงทีฉันบ้างเหอะ” ประโยคหลังโสรญาพูดขึ้นอย่างแค้นๆ เมื่อธนทัตเดินออกไปแล้ว
“นี่นายทำเองเหรอ” โสรญาพูดขึ้นอย่างงงๆ เมื่อเห็นอาหารมากมายบนโต๊ะทานอาหาร โดยเฉพาะอาหารทะเล ก็แน่สิ...ที่นี่มันทะเลนี่
“ก็ใช่ไง นี่เธอคิดว่าฉันไปสั่งอาหารมาเรอะไง”
“ฉันจะกินได้มั้ยอ่ะ นายใส่อ่ะไรไว้ป่าวว” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเยาะๆ
“ถ้ากลัวนักก็ไม่ต้องกิน!!!” ชายหนุ่มพูดขึ้น
“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ ฉัน กินก็ได้” หญิงสาวพูดขึ้นเพราะกลัวว่าจะไม่ได้กิน
.
.
.
“เร็วๆๆ อย่าอู้ๆ กินเสร็จแล้วก็ทำตามสัญญาเลยย” ชายหนุ่มพูดขึ้น
“โอ้ยยย อะไรอ่า ฉันยังง่วงอยู่เลยน้า” หญิงสาวแกล้งแอ๊บง่วงอย่างทันที
“อย่าๆๆ มาจากสวนไม่ใช่รึไง”
“เกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ”
“อ้าว ก็อยู่สวนสตรอเบอร์รีบ้านเธอเขาไม่ต้องตื่นเช้ากันรึยังไงกันน” ชายหนุ่มพูด
“อ้ออ ไม่ต้องน่ะ พอดีว่าฉันเป็นลูกเจ้าของสวนอะนะ เลยไม่ต้องทำอะไร อีกอย่าง ที่สวนบ้านฉันไม่ได้มีแค่สตรอเบร์รีอย่างเดียวนะ ถ้านายจะระบุ ก็โปรดเอาให้ครบ” หญิงสาวพูดเชิดๆ แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากบ้าน แต่ยังไม่ทันจะก้วเท้าไปไหนก็ถูกธนทัตขัดขึ้นซะก่อน
“อ้าวเฮ้ย แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ”
“เดินเล่น” ตอบสั้นๆแล้วทำท่าจะก้าวเท้าอีกครั้ง
“เดี๋ยว”
“อะไร”
“ไม่ง่วงแล้วเหรอ” ชายหนุ่มย้อนถาม
“ไม่แล้ว” หญิงสาวตอบขึ้นอย่างไม่ทันคิด พลางจะเดินออกจากตัวบ้านไปอีกครั้ง แต่...
“หึหึ ก็ดี งั้นมาทำงานตามสัญญาได้แล้ว” ธนทัตพูดขึ้นพร้อมยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะแล้วเดินลากแขนโสรญาไปยังห้องเก็บอุปกรณ์
“เอ้า! ทำความสะอาดบ้านซะ เสร็จแล้วก็ไปล้างจาน จากนั้นมาหาชั้นที่ห้อง” ชายหนุ่มสั่งแบบไม่หยุดพักแล้วก็เดินขึ้นห้องนอนไป
“อ้ายยย อีตาบ้า ฉันไม่น่าไปเสียรู้นายเล้ยยย เออ ทำก็ทำ”
“สวัสดีค่ะเจ้ต๊อป” ศุภชญาเอ่ยทักทายวริษฐา
“หวัดดีจ้ะ แล้วนี่นึกไงเนี่ยฮะ ชวนเจ้มาเดินเที่ยวห้างเนี่ย”
“ก็ไม่นึกไงหรอก หนูแค่เบื่อๆน่ะ ไม่มีไรทำ ขี้เกียจอยู่บ้านด้วย” ศุภชญาพูดพร้อมเดินไปช้าๆ ไปตามทางหน้าพารากอนกับวริษฐา
“เจ้ก็นึกว่าจะถามเรื่องของเจ้าแกงซะอีก” วริษฐาเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
“รู้ได้ไงอ่ะ เกลียดคนรู้ทัน”
“555 เจ้เก่งไง”
“แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ ประเด็นสำคัญมันอยู่โน่นนน” ศุภชญาพูดพร้อมชี้นิ้วไปยังร้านไอศกรีมร้านหนึ่ง
“แหม่ อยากกินไอติม ข้าวปลาไม่กินนะ” วริษฐาพูด
“เถอะน่า เจ้เลี้ยงหนูหน่อยนะๆๆๆ” หญิงสาวพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“เออ”
.
.
.
“เห้ย เร็วๆๆ อย่าอู้ๆ” เสียงธนทัตดังขึ้น
“โอ้ยย อะไรนายเนี่ยห้ะ นี่ฉันก็ทำความสะอาดจนแทบล้างบ้านนายแล้วนะ” โสรญาแหวใส่
“ล้างได้ก็ดี เร็วๆต้วยล่ะ จะได้ไปล้างจานต่อ ฮ่าๆๆ” ธนทัตพูดแล้วพูดแล้วก็เดินจากไป
“ฮึ่ย อย่าให้ถึงทีชั้นบ้างเหอะ” โสรญาตะโกนไล่หลังไป
ความคิดเห็น