คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3
3
“นังนี่มันเป็นใครคะแกง นี่แกงแอบมีกิ๊กเหรอ!!!” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อธนทัตเดินเข้ามาในบ้านได้ไม่นาน เมื่อเขาหันไปตามเสียงก็พบว่าต้นเสียงนั้นนั่งอยู่ที่โซฟา
“เฮ้ย สต๊อป!!! มาได้ไงเนี่ย!!? ตกอกตกใจหมด เฮ้อ~~~ นึกว่าน้ำตาลมา” ธนทัตถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อพบที่มาของเสียง จะไม่ให้เขาเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันหล่ะ ก็คุณเพื่อนสุดที่รักเธอเล่นปรากฎตัวแบบไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าแบบนี้ แล้วยังแกล้งทำเป็นว่าที่คู่หมั้นเขาอีก
“ฮ่าๆๆ แกนี่มันจริงๆเลยไอ้แกง กลัวยัยนั่นไปฟ้องคุณแม่ของแกรึไงวะ”
“ก็กลัวอ่ะดิ ที่กลัวนี่ไม่ได้กลัวยัยนั่นมันเหวี่ยงเอานะ แต่ฉันกลัวแม่ฉันมากกว่าบ่นทีนึงยาวจนจะวิ่งรอบประเทศไทยได้อ่ะ” ธนทัตพูดอย่างหวาดๆ “แล้วนี่ต๊อปมาได้ไงอ่ะ ยัยเฟรมบอกเหรอว่าเราอยู่ที่นี่? แล้วที่มานี่มีไรป่าว??? ” ธนทัตถามขึ้นด้วยความสงสัย ขณะที่ยังอุ้มโสรญาอยู่
“ยัยเฟรมมันไม่ได้บอกอะไรฉันหรอก อีกอย่างฉันโทรถามมันแล้ว มันบอกว่าแกไปไหนไม่รู้ ฉันเลยเดาว่าแกน่าจะมาอยู่ที่นี่” วริษฐาตอบ “แล้วทำไมยะ??? เพื่อนจะมาบ้านนี่มาไม่ได้เหรอคะ!? ต้องมีธุระด้วยใช่มั้ยคะถึงจะมาหาคุณได้!!!” พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มที่
“ป่าว จะมาก็มาได้ แต่คราวหน้าคราวหลังแกก็หัดบอกฉันมั่งดิ” ธนทัตพูดเสร็จก็เดินขึ้นชั้น 2 ไป โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนสาว
“เฮ้ย ไอ้แกง กลับมาก่อนดิ แล้วนั่นใครวะ เฮ้ย มาตอบฉันก่อนดิ๊” โวยวายเสร็จแล้วก็รีบดินตามขึ้นไป
“บอกฉันมานะเว้ยไอ้แกง เรื่องยัยเด็กน้อยที่แกอุ้มอยู่เนี่ย” วริษฐารีบถามเมื่อเดินมาถึงตัวธนทัต
“เออ เดี๋ยวฉันบอกแกเองแหละ ไปเก็บของได้แล้วไป๊” พูดเสร็จก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป
“ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย เด็กน้อย ฝันดีนะจ๊ะ” ธนทัตพูดกับร่างอันสลบสไลของโสรญา
“ฟี้~ฟี้~คร่อกก” มีแต่เสียงหายใจเข้าออกอันสม่ำเสมอและเสียงกรนของโสรญาเท่านั้นที่ดังขึ้นคล้ายคำตอบ
“ฮ่าๆๆ เป็นสาวเป็นนาง มากรนเสียงดังอย่างนี้ได้ยังไง” ธนทัตพูดขึ้นอย่างติดตลก “ฝันดีนะจ๊ะสาวน้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเจออะไรอีกเยอะ หึหึ” พูดเสร็จก็ยิ้มร้ายๆแล้วเดินออกไป
“ฮั่นแน่ ทำอะไรไอ้แกง จีบน้องเขาเหรอวะ มีบอกฝันดงฝันดีอะไรกันด้วยเนี่ย” วริษฐาแซวขึ้น เมื่อเห็นว่าธนทัตเดินออกมาจากห้องและปิดประตูแล้ว
“อะไรไอ้ต๊อป ไม่ได้จีบ” ธนทัตรีบปฏิเสธพัลวันด้วยสีหน้าอย่างคนร้อนตัว แล้วจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แล้วถามวริษฐา “แล้วนี่มาทำไมอ่ะ อย่าบอกนะว่ามาแค่มาหาฉันน่ะ”
“นี่แกจะบ้าเหรอ มาตั้งไกลเพื่อมาหาแกเนี่ยนะ เสียเที่ยวแย่ ฉันมาเที่ยวกับเพื่อน แต่มันมากันพรุ่งนี้ ฉันเลยจะไปขอแกมาอาศัยที่นี่สักคืนนึง แต่พอดีว่าแกไม่อยู่ที่บ้าน แล้วฉันก็คิดว่าแกน่าจะอยู่ที่นี่ ฉันเลยมาไง” วริษฐาตอบคำถาม พร้อมกับเดินลงบันไดไปชั้นล่าง แล้วตรงไปยังทะเลกับชายหนุ่ม
“อ๋อ แล้วดึกป่านนี้แกไม่นอนเหรอ เดินลงมาทำไม”
“นี่แกจะบ้าเรอะไอ้แกงส้มมม ไปดูนาฬิกาไป๊ นี่มันเพิ่งจะสามทุ่ม” หญิงสาวตอบขณะนั่งลงบนผืนทราย “เอ๊ะๆ รึว่าลืมเวลาเพราะใช้ไปกับน้องสาวคนสวยคนนั้นป่าววะ ฮ่าๆๆ”
“มั่วแล้วๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นสักหน่อย แกนี่ก็ชงจังเล้ย” ชายหนุ่มพูดพร้อมทรุดกายลงนั่งลงบนชายหาดข้างๆหญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เออๆ ว่าแต่...ยัยเด็กนั่นมันใครอ่ะ ทำไมมาอยู่กับแกได้” วริษฐาถามขึ้น หลังจากที่เธอสงสัยมาตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นว่าธนทัตคุยกับโสรญาที่ถูกมัดอยู่กลางหาดทรายหน้าบ้าน
“หึ ก็แค่เด็กที่ลุงฉันท่านฝากมาให้เรียนที่กรุงเทพฯ แค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรมากหรอก” ชายหนุ่มตอบพร้อมเบะปาก เหมือนไม่ค่อยเต็มใจที่จะรับโสรญามาดูแลตามคำฝากฝังของพ่อและแม่ของโสรญาและของเขา
ไม่สิ..ใจจริงเขาไม่อยากเจอกับโสรญาเลยด้วยซ้ำ!!!
“ลุงขาฝากลูกมาให้แกดูแล แล้วทำไมแกเอาลูกเขาไปมัดอยู่กลางชายหาดวะ”
“นี่แกเห็นเหรอ!!?” ธนทัตพูดขึ้นอย่างตระหนก “ห้ามบอกใครนะเว้ย ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่” ชายหนุ่มขู่คนเป็นเพื่อน ด้วยกลัวว่าถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูพ่อและแม่ของเขาแล้ว เขาจะเดือดร้อน
“เออ ฉันไม่บอกแม่แกหรอก”
“ดี งั้นฉันไปนอนหล่ะ กู๊ดไนท์” พูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป เมื่อวริษฐาเห็นว่าธนทัตเดินไปแล้วเธอจึงคุยโทรศัพท์กับแม่ของธนทัต
“ค่ะ คุณแม่ เรียบร้อยค่ะ ตอนนี้ต๊อปอยู่กับแกงแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ”
ความคิดเห็น