คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
2
ซ่า ~ ซ่า ~ ซ่า ~
เสียงคลื่นและสายลมที่กำลังพัดเข้าหาฝั่งทำให้หญิงสาวต้องฟื้นตื่นจากนิทราอย่างงัวเงีย
เธอระบายยิ้มอ่อนๆออกมาเมื่อพบว่าที่ๆเธออยู่นั้นเป็น...ทะเล สถานที่ซึ่งเธอโปราดปรานที่สุด ก่อนที่เธอจะต้องสะดุ้งตื่นอย่างเต็มที่ เมื่อฉุกคิดได้ว่าใครเป็นคนพาเธอมา และพามาด้วยวิธีใด แถมตอนนี้เธอก็ไม่ได้อยู่อย่างสบาย แต่กลับถูกมัดไว้กลางชายหาด !!!
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เป็นเพราะนายนั่นคนเดียว นี่ผู้หญิงทั้งคนเลยนะคะ สวยด้วย ทำไมถึงกล้าทำกับฉันเยี่ยงนี้ ฮือออออออออ
“เป็นบ้าอะไรฮะ อยู่ๆก็จะร้องไห้ หรือว่าเธอจะปวดฉี่ 555” คำถามที่มากับท่าทางกวนๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวดังขึ้น
“นี่ ปล่อยฉันไปเหอะนะ นะนะนะ รึไม่ก็พาฉันกลับบ้านก็ได้ ป่านนี้ญาติพ่อแม่พี่น้องฉันเป็นห่วงฉันแย่แน่เลย นี่นายลองคิดดูนะ ว่าถ้าฉันเป็นอะไรไป คนอื่นเขาจะเสียใจมากแค่ไหน โลกใบนี้จะขาดคนสวยๆอย่างฉันไปตั้งหนึ่งคนเลยนะ...”
“พอๆๆ หูฉันจะหนวกแล้ว พูดมากอยู่ได้ น่ารำคาญ!!!” ธนทัตพูดขัดโสรญาขึ้น เนื่องจากเห็นว่า ถ้าเขายังปล่อยให้โสรญาพูดต่อไปเรื่อยๆ เขาคงต้องหูหนวก ไม่ก็รำคาญจนทนไม่ไหวจนต้องโปะยาสลบยัยนี่ให้หยุดพูดแล้วหลับอีกครั้งเป็นแน่
“ปากคอเราะร้าย เชอะ คิดว่าตัวเองพูดน้อยนักรึไง แล้วนี่จะปล่อยฉันได้ยังห้ะ” ประโยคหลังนี่เธอพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
“เออๆๆ ฉันปล่อยเธอก็ได้” ธนทัตพูดขึ้นอย่างปลงๆ ถ้ายัยนี่จะบ่นได้ขนาดนี้นะ รู้งี้เขาโปะยาสลบไปยันเช้าก็ดี
“จริงอ่ะ นายนี่น่ารักที่สุดเลย” โสรญาพูดขึ้นอย่างดีใจสุดๆ แต่เธอคงไม่คิดหรอกว่าคำพูดไม่กี่คำของเธอเมื่อสักครู่นี้ จะทำให้หัวใจของใครบางคนแถวๆนี้ เต้นแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“นี่ๆ นายเป็นอะไรอ่ะ นี่ตกลงจะปล่อยฉันแล้วใช่มั้ย” โสรญาถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้านิ่งไปนาน แถมหน้าดูแดงๆผิดปกติ
“ป่าวๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ธนทัตรีบแก้ตัว “แล้วเธอก็เข้าใจถูกแล้วที่ว่าฉันจะปล่อยเธอ แต่...”
“แต่อะไร นี่ฉันเริ่มจะรำคาญนายแล้วนะ ลีลามาก” โสรญาบ่นอย่างอารมณ์เสีย จะปล่อยก็ไม่ปล่อย ลีลาอยู่ได้ ขีดความอดทนของเธอก็มีขีดจำกัดนะเออ (นี่อดทนอยู่นะ!!!)
“ใจเย็นๆเด่ แก่แล้วรึไง ขี้บ่นจริง” ธนทัตพูดขึ้นบ้าง “ที่ฉันพูดว่าจะปล่อยเธอน่ะ ฉันจะปล่อยจริง แต่.. แต่เธอต้องทำความสะอาดบ้านให้ฉัน พร้อมเป็นเบ๊ของฉัน 1 วัน โอเคมะ???” ธนทัตพูดขึ้นอย่างเป็นต่อ เขาคิดว่าโสรญาคงไม่ทำตามที่เขาพูดแน่นอน และยิ่งมั่นใจมากขึ้นเมื่อเห็นโสรญาทำหน้าเหวอ
“คิดว่าฉันไม่กล้าล่ะสิ หึๆ รู้จักคนอย่างฉันน้อยเกินไปรึเปล่า” โสรญาพูดพึมพำอยู่คนเดียว “โอเค ฉันยอมเป็นเบ๊นาย แล้วก็ทำความสะอาดบ้านให้นายก็ได้ แต่นายต้องปล่อยฉันนะ” เอาสิ คิดไม่ถึงใช่มั้ยล่ะว่าฉันกล้าน่ะ ดูดิอ้าปากจนแมงหวี่จะเข้าไปในปากแล้ว 555
“ก็ได้ ถ้าเธอกล้า ฉันก็กล้า” ธนทัตพูดเสร็จแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้โสรญาโวยวายอยู่คนเดียว
“เห้ยย นาย!!! กลับมาก่อนเส่ ไม่กล้าอ่ะดิ โด่ว อ่อนอ่...” โสรญารีบสงบปากสงบคำทันที เมื่อเห็นธนทัตเดินทำหน้าถมึงทึง+ถือมีดพกเดินเข้ามา “นะ นาย นายจะทำไรอ่ะ ฉันกลัวนะT_T”
ฉึบ!!!
“กรี๊ดดดดดดดด”
“เฮ้ย ยัยบ้า ล้มทับมาได้ หนักนะเนี่ย ลุกได้แล้ว ลุก” ธนทัตพูดขึ้นพร้อมกับดันตัวโสรญาให้ลุกขึ้นนั่ง
“อ้าว สลบก็ไม่บอก นี่ฉันต้องอุ้มเธอเข้าบ้านใช่มั้ยเนี่ย รู้งี้จับมัดไว้ในบ้านก็ดี” บ่นเสร็จแล้วก็อุ้มโสรญาเข้าบ้านไป
“นังนี่มันเป็นใครคะแกง นี่แกงแอบมีกิ๊กเหรอ!!!”
ความคิดเห็น