คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ANGEL STEP : step 1 {100%}
ANGEL STEP : STEP 1
“It’s must be L-O-V-E♡”
(**แนะนำให้เปิดคลอไปเบาๆเพราะเสียงแร๊ปของชานอูจะทำให้ท่านไม่มีสมาธิได้555555)
“คิม จงอิน!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงดังกัมปนาททะลุฝ้าเพดานจากชั้นล่างมาถึงห้องนอนขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ดูคับแคบไปถนัดตาเพราะพื้นห้องที่เต็มไปด้วยกองเสื้อผ้าใช้แล้วที่วางสุมกันไว้จนน่ากลัวว่าจะมีสิ่งมีชีวิตไม่พึงประสงค์มาอาศัยทำรัง หนังสือการ์ตูนที่วางระเกะระกะไม่เป็นที่เป็นทาง กองชีทที่รวมกันเละเทะอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็ก ยังไม่นับเตียงขนาดกลางที่กินพื้นที่ของห้องไปถึง 2 ใน 4
รวมๆแล้วห้องนี้มันก็โคตรจะโกโรโกโสเลยล่ะครับ
ร่างหนาลุกขึ้นมาจากเตียงนอนแสนอบอุ่นที่ไม่รู้ว่าซักผ้าปูที่นอนครั้งล่าสุดไปเมื่อไร ชูแขนขึ้นสุดก่อนจะบิดขี้เกียจด้วยท่าทางกากกรังที่สุดในชีวิต มือหนาลดลงมาขยี้ตาที่ยังมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเนื่องจากมัวไปด้วยขี้ตา ความง่วงยังคงฝังสถิตไปทั่วทุกอณูกายจนอยากจะล้มตัวลงไปนอนแล้วตื่นมาอีกทีในเช้าวันพรุ่งนี้ แต่เกรงว่าคุณนายแม่ที่ตะโกนเรียกปาวๆอยู่ตอนนี้คงจะกระทืบเท้าหน้าหงิกขึ้นมาบิดหูจนเขียวเป็นแน่แท้
“จงอิน จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!” เสียงแหลมของตะโกนดังมาอีกระลอกจนจงอินตัดสินใจตะโกนตอบกลับไปเพราะเกรงว่าขืนเงียบไปนานกว่านี้เขาคงได้โดนเล็บแดงๆของแม่บังเกิดเกล้าแหกอกแน่ๆ
“รู้แล้วๆ กำลังลงไป” เสียงทุ้มตะโกนตอบกลับไปด้วยเสียงไม่ดังนัก แต่ก็คงดังพอที่จะลงไปถึงชั้นล่าง ขายาวก้าวลงไปบนพื้นพรมที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าใช้แล้วจนต้องเดินเอี้ยวตัวไปมาด้วยท่วงท่าทุเรศทุรังอย่างน่าสงสาร มือหนาก้มลงไปเก็บถ้วยมาม่าคัพกินแล้วหลายกระป๋องที่วางไว้ข้างกองชีทบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก เพราะถ้าขืนปล่อยเซอร์มันไว้นานกว่านี้ จงอินคงต้องแชร์ห้องนอนกับแมลงสาบใช้แน่ๆ
“ว่าไงคุณนาย นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงเชียว” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างกวนประสาทเมื่อลงบันไดมาเห็นหน้าคุณนายใหญ่แห่งตระกูลคิมที่นั่งกอดอกทำหน้าหงิกงอกว่าเดิมเมื่อเห็นสภาพลูกชายคนเล็กสุดรักสุดสวาท(ประชด!) ลงมาในสภาพเสื้อกล้ามย้วยๆกับกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ดูน่าจะผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน
คุณนายคิมรับไม่ได้!!!!
“สายจนตะวันจะแทงตูดอยู่แล้ว แกเพิ่งจะเสด็จลงมาจากวิมานได้รึไงฮะ! แล้วดูสารรูปเข้าสิ อะไรเนี่ย ฉันรับไม่ได้ อร้ายยยย” คิมแตฮีตะโกนเสียงดังลั่นบ้านอย่างกระฟัดกระเฟียด หายใจฟืดฟาด แต่ดูเหมือนลูกชายจะยิ่งหัวเราะชอบใจที่เห็นคุณแม่ยังสาวอาละวาดฟาดงวงฟาดงาจนบ้านแทบยุบ
“อะไรกัน ชุดนอนใครเขาก็ใส่กันอย่างนี้ทั้งนั้นแหละคุณนาย จะให้ใส่สูทนอนรึไงหืมมมมม” ลากเสียงยาวอย่างกวนประสาท เรื่องกวนตีนนี่ขอให้บอกล่ะ ถ้าคิมจงอินเป็นที่สอง ก็คงไม่รู้ว่าจะให้ใครเป็นที่หนึ่งแล้วล่ะครับ (หัวเราะ)
“โอ้ย ฉันล่ะปวดหัว อุตส่าห์มีลูกชายคนเล็กกับเขาทั้งที ดันซกมกสกปรกที่สุด เรียนก็แทบจะกิน F แทนข้าว แล้วดูซิอะไรเนี่ย มาม่าคัพกินแล้วตั้ง 4-5 กระป๋อง นี่แกปล่อยไว้เน่าบนห้องเหม็นๆนั่นกี่วันแล้วเนี่ยหา” เสียงแหลมๆของคนเป็นแม่ไม่ได้ทำให้จงอินรู้สึกรำคาญ กลับกันเขารู้สึกชอบฟังเสียงบ่นของร่างบางที่มีศักดิ์เป็นแม่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าเขาโรคจิตรึเปล่า แต่มันก็เพลินดี
“แม่จะเอาไรกับผมอีกล่ะ ปล่อยให้ไอ้มยองซูมันฉลาดไปคนเดียวเถอะ เจ๊ยองเอจะได้มีคนให้ลูกตัวเองข่มได้ไง555555555” แอบเหน็บแนมมนุษย์ป้าบ้านติดกันไปเบาๆอย่างหมั่นไส้ ก็ยัยป้านี่ล่ะที่ชอบมาโม้เกรดเฉลี่ยลูกตัวเองว่าได้ A อย่างงู้นอย่างงี้ ทั้งๆที่ไม่ได้ดูเล้ยว่าลูกเจ๊แกอยู่ม.ต้นส่วนคิมจงอินน่ะ มหาลัยปีสองนะครับป้า! -_-
“ยัยยองเอน่ะนะ ย้ายออกไปชาติเศษละย่ะ ย้ายไปได้ก็ดี ฉันล่ะหมั่นไส้นางมานานละ ลูกอยู่ม.ต้นแท้ๆ ดันมาอวดงู้นงี้ว่าฉลาดกว่าลูกชายฉัน เฮอะ” คุณนายคิมพ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างแรงก่อนจะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นจากลูกชายตัวสูง
“ใจเย็นนะคุณนายนะ5555 ทำหน้าบูดบ่อยเดี๋ยวได้หน้าแก่ไปมากกว่านี้หรอก แล้วนี่เรียกลงมาทำอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย”
10 โมงเช้านี่ก็คงถือว่าเช้าสำหรับคนที่เพิ่งได้นอนตอน 6 โมงอ่ะนะ อย่าคิดอะไรโง่ๆอย่างเช่นว่าคิมจงอินคนนี้อ่านหนังสือเป็นเด็กดีหรือนั่งทบทวนการบ้านจนดึกดื่นอะไรเทือกนั้นนะครับ เขาก็เหมือนเด็กผู้ชายวัยรุ่นทั่วไปที่นอนโง่ๆตีฮอนอยู่บนเตียงยันเช้านั่นล่ะ -_,-
ถามว่ามันดีต่อสุขภาพมั้ย? ก็ไม่หรอกครับ แต่บางทีพอเสพติดอะไรไปแล้ว นานๆเข้ามันก็ยากที่จะถอนตัวนี่นะ
“มีครอบครัวใหม่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆแทนยัยป้ายองเอมนุษย์อวดลูกนั่นแล้วนะยะ เพิ่งขนของมาเมื่อเช้านี่เอง” คุณนายคิม แตฮีจีบปากจีบคอเล่าก่อนจะยื่นมือเรียวสวยให้สาวใช้ในบ้านทาเล็บมือให้
“อาฮะ แล้ว?”
“ก็ไม่มีไรมากหรอก ฉันแค่อยากให้แกเอากระเช้าผลไม้นั่นไปทักทายเขาเฉยๆน่ะ” ว่าก่อนจะชี้นิ้วเรียวไปที่กระเช้าผลไม้บนเคาน์เตอร์
“เรียกมาแค่เนี้ย!?” what คุณนายแม่ต้องการอะไรจากจงอินครับ -_- นี่ถูกลากจากเตียงนอนแสนอบอุ่นมาเพื่อคุณแม่คนสวยที่นึกครึ้มอกครึ้มใจต้องการจะสร้างสัมพันธภาพต่อเพื่อนบ้านเนี่ยนะ
“เออ แค่นี้ล่ะ บอกให้ไปก็ไปสิ ตอนแรกฉันจะใช้ให้คนโตเอาไปให้ แต่พี่เขาบอกว่าจะรีบไปเรียน เห็นว่าสายแล้วด้วย ก็เลยไม่อยากใช้ไง”
เลยมาใช้กูแทนสินะ -_- ไอ้ประโยคที่บอกต่อกันมาว่าพ่อแม่รักลูกทุกคนเท่ากัน ใช้ไม่ได้กับคุณนายแตฮีแห่งตระกูลคิมหรอกครับ ดูสรรพนามที่เรียกก็น่าจะรู้ คนโตอย่างนั้น มยองซูที่รักอย่างนี้ ทีคุยกะกูนี่แทบจะหยิบสารพัดคำด่ามาใช้ นี่มันเข้าข่ายพ่อแม่รังแกฉันชัดๆ!
“ไอ้มยองซูไม่มีเรียนซะหน่อยวันนี้” ร่างหนาพูดบอก ในใจก็คิดค่อนขอดพี่ชายร่วมอุทรต่างๆนาๆ
ไปเรียนบ้านพ่อมึง เอ้ยไม่ๆ พ่อเดียวกันนี่หว่า ไปเรียนบ้านมึงสิ อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงไปจีบสาวม.ปลายน่ะ ไอ้โคแก่เอ้ย!
“คนโตบอกว่าไปเรียนก็ไปเรียนสิ เอ๊ะ! แกเอาเวลาที่มัวแต่จับผิดพี่ไปล้างหน้าล้างตา แล้วเอากระเช้าผลไม้ไปให้บ้านคุณโอได้แล้วย่ะ” ร่างบางเงยหน้าจากนิตยสารขึ้นมาชี้หน้าด่าจงอินที่ตอนนี้เอามือปิดหูทำหน้ามึนเหมือนไม่อยากรับฟัง ขายาวก้าวเดินขึ้นบันไดเพื่อจะกลับไปนอนต่ออย่างไม่สนโลก
“คิม - จง – อิน !!”
ยังคงเดินต่อไป
“จงอิน 1!!”
เดินต่อไปครับ เป้าหมายคือเตียงนอนอันแสนอบอุ่น(และเน่าเหม็น)
“2 !!”
เมื่อเห็นว่า(ไอ้)ลูกชายบังเกิดเกล้ายังคงเดินดุ่มๆขึ้นบันไดไปแบบ “กูไม่สนมึงหรอกค่ะ บายส์!” คุณแม่ยังสาวจึงงัดไม้ตายสุดท้ายออกมา เสียงหวานกระซิบเสียงเบาแต่ชัดถ้อยชัดคำ และทุกถ้อยคำล้วนกระแทกเข้ารูหูของร่างหนาที่ตอนนี้หยุดเดินกะทันหันราวกับมีคนมากดปุ่ม stop
“ฉัน – จะ – ตัด – เน็ต!!”
ยอมครับ
.
.
.
คิม จงอินมนุษย์ผิวสีแทน(ไม่ดำนะว้อย!)วัย 20 ปี ยืนเกาตูดที่สวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์สุดโสโครกอย่างทุเรศทุรังอยู่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดกลางที่อยู่ติดกับบ้านของเขาเพียงรั้วกั้น มืออีกข้างถือกระเช้าผลไม้ขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะหนักไปเพื่อใคร
ใช่ครับ เขาคือคิมจงอินที่ถูกคุณนายคิมแตฮี แม่เลี้ยงใจร้ายจอมบงการใช้(ขู่บังคับ)ให้ยกอีกระเช้าผลไม้ที่หนักชิบหายวายวอดนี่มาให้ครอบครัวที่ย้ายเข้ามาในบ้านข้างๆ นี่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงรึเปล่า ถึงได้ถูกจิกหัวใช้งานแบบอันลิมิเต็ดแบบนี้ กูนี่รู้สึกอยากจะสวมรองเท้าแก้วขึ้นมาตงิดๆเลย -_-
ถึงจะชอบไปกวนตีนกวนประสาทให้ได้ยินเสียงแว้ดๆนั่นบ่อยๆ แต่จงอินก็ใช่ว่าจะชอบถูกบงการให้ทำนู่นทำนี่แบบนี้นะครับ เฮ้ยูว กูก็ใช่ว่าจะโรคจิตขนาดนั้นป่ะ แล้วพอถามว่าคนใช้มีทำไมไม่ให้ไป เหตุผลที่นางตอบกลับมาคือ
‘ก็เห็นมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่?’
เออครับ ทาเล็บให้คุณอยู่ครับ ดี ชีวิตกู ..
ร่างหนาส่ายหน้าอย่างปลงๆกับความเป็นมนุษย์ป้าขั้น max ของคุณนายคิม นี่ถ้าไม่เอาเรื่องตัดเน็ตมาขู่ เขาไม่มีวันมายืนอยู่ตรงนี้แน่ล่ะ =_= มือหนากดกริ่งแรงๆพร้อมกับยืนทำหน้าโง่ๆอยู่ที่ประตูรั้ว
มองสารรูปตัวเองตอนนี้แล้วสะใจพิลึก หน้าตาเมาๆเหมือนคนเพิ่งตื่น กับเสื้อกล้ามเน่าๆย้วยๆพร้อมด้วยบ๊อกเซอร์ยานๆ นั่นล่ะครับ สภาพเดียวกับตอนลงมาจากห้องเลย หน้าตาหูเหอก็ไม่ได้ล้าง เรียกว่าอุบาทว์อัปปรีเต็มขั้นเลยล่ะ ไม่รู้ว่าคนบ้านนี้เปิดมาแล้วจะตกใจจนไม่กล้ารับของรึเปล่า (หัวเราะ)
มือหนารัวกดกริ่งไปอีกสองสามทีเมื่อชักจะโมโหที่ไอ้คนบ้านนี้ไม่ออกมาเปิดประตูซักที อารมณ์ที่อยากจะปากระเช้าบ้าๆนี่ทิ้งแล้วขึ้นไปนอนผึ่งแอร์ให้สบายอารมณ์มีมากขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะทะลุปรอท
‘กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
ถ้าไม่เปิดกูจะปาอีกระเช้าห่าเหวนี่เข้าไปแล้วนะโว้ย!!
“มาแล้วครับๆๆๆ” เสียงตะโกนปนเสียงหอบดังขึ้นมาจากหลังประตูรั้ว เออ มาได้ซะทีนะมึง ปล่อยกูรอจนรากจะงอกไชเข้าไปในพื้นหน้าบ้านแล้วเนี่ย
ร่างหนาผิวเข้มยืนเต๊ะหน้าเป็นกุ๊ยหน้าปากซอยราวกับจะมาหาเรื่องคนที่กำลังไขกลอนอยู่หลังประตูรั้ว ด้วยสารรูปคนที่เพิ่งตื่นนอน บวกกับหน้าตาอ้อนตีนแบบไม่บันยะบันยัง คงจะทำให้คนที่อยู่หลังประตูกลัวจนขวัญผวาแน่
นี่ใคร!? ถามที คิมจงอินอดีตหัวหน้าแก๊งหมาผยองนะครับ แก๊งไถตังค์ชาวบ้านที่โด่งดังที่สุดในหมู่โรงเรียนมัธยมแถบกังนัม (แต่ว่าโดนครูปกครองด่าจนแก๊งแตกกระจายไปแล้วครับ -_- อย่าบอกใครนะ อาย) โทษฐานที่ทำให้รอนาน กูจะด่าให้มึงกลัวจนหัวหดเลย คอยดู
‘แอ๊ด’
เสียงเปิดประตูที่ดูแล้วค่อนข้างจะฝืดไปสักนิดดังขึ้นอย่างช้าๆ ก็ไม่น่าแปลกอะนะ ดูจากความงกของอีป้ายองเอ คงไม่ยอมเสียตังค์มาหยอดน้ำมันประตูให้คนที่จะย้ายเข้ามาอยู่แทนหรอก -_- จงอินยืนเต๊ะทำหน้าโหดด้วยสภาพเสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์กากๆ มือข้างนึงถือกระเช้าแล้วแกว่งไปมา อีกข้างท้าวสะเอวอย่างกวนส้น
ไหนๆ ออกมาให้เห็นหน้าทีครับ กูจะฟาดแม่งให้กลัวจนไม่กล้าออกจากบ้านเลย (เหยดแหม่ โหดบริงๆ)
“ขอโทษที่ให้รอนะครับๆ.__.”
ฟาดเลยครับ ..
ฟาดลงมาให้เต็มหัวใจพี่เลย..
โว้ยยยยยย คนอะไรน่ารักขนาดนี้ครับ น่ารักชิบหายวายวอด น่ารักโลกพังทลาย น่ารักจนอยากจะลักกลับไปนอนกอดที่บ้าน หน้าขาวๆใสเกลี้ยงเกลาไม่มีแม้แต่รอยสิวหรือรูขุมขน ตาเรียวรีหยีลงอย่างน่ารักเมื่อปากเรียวสวยสีชมพูน่าจูจุ๊บนั่นกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้เขา พ่อแม่ทำกันอีท่าไหนลูกถึงออกมาได้น่ารักขนาดนี้ครับ ตอบบบบบ!
“เอ่อ.. เป็นอะไรรึเปล่า” มือขาวๆน่าไล้เลี้ย เอ้ย! น่าสัมผัสนั่นยกขึ้นมาโบกไปมาเบาๆที่หน้าของเขา นัยน์ตาเรียวสวยมองมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นไอ้จิ๊กโก๋หน้าบ้านอย่างเขายืนทำหน้าตะลึงอ้าปากค้างอย่างทุเรศทุรัง
“เอ่อ ปละ เปล่าๆ” เอ่ยตอบไปอย่างอ้อมแอ้มพร้อมหลบสายตาอย่างเขินอาย โอ้ย กูเขิน ทำไมนัลลั๊คคคขนาดนั้น เธอหลุดจากฝันมาหรือไง TwT วงหน้าขาวกับเรือนผมสีชมพูอ่อนเหมือนสายไหมน่ากินขยับเข้ามาใกล้เพื่อเงยมองดูหน้าของไอ้ตุ๊ดตัวดำที่ตอนนี้ยืนก้มเขินจนหน้าจะทิ่มดิน
“แน่ใจเหรอ หน้านายแดงมากเลยนะ ไม่สบายรึเปล่า” พูดพร้อมยู่ปากทำหน้าเบ้อย่างน่ารัก ให้ตายเถอะ! ขนาดจงอินที่เห็นคุณนายคิม แตฮีทำปากเบ้ปากแบะใส่อยู่ทุกวัน ยังไม่น่ารักเท่าหน้ายู่ๆที่คนตัวเล็กข้างหน้ากำลังทำอยู่เลย ฮรอลล TwT
“ไม่ ไม่เป็นไรๆ แดดมันร้อนเฉยๆ” เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างขัดเขินเล็กน้อย เวรเอ๊ย!! ถ้ารู้ว่าจะเจอคนน่ารักแบบนี้ เขาไม่ยอมออกจากบ้านมาด้วยสารร่างเน่าๆแบบนี้แน่ๆ โอ้ย ตอนนี้ที่ปากมีคราบน้ำลายรึเปล่า ที่ตาจะมีขี้ตามั้ยนะ ขออนุญาตกลับบ้านไปรีโนเวจตัวเองใหม่ตอนนี้ทันมั้ยนะ ..
“เพราะเรามาช้าใช่มั้ย นายเลยต้องยืนตากแดดนานขนาดนี้ ขอโทษนะ ._.” ร่างเล็กยืนทำหน้าจ๋อยคอตก ปากบางเบะออก โว้ย โมเอ้แอทแทคพี่จงอินอดีตหัวหน้าแก๊งหมาผยองมากๆครับ ฮรอลลลลลล TT/////////TT
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่ได้เป็นอะไรครับ” เอ่ยตอบอย่างรวดเร็วจนลิ้นเกือบจะพันกันเมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าที่จ๋อยลงไปถนัดตา
“จริงเหรอ ดีจังเลย~” ปากบางสีชมพูที่เมื่อครู่เบะลงยิ้มออกมาอย่างน่ารักจนเห็นเขี้ยวขาวๆสองข้าง ตาหยีจนขีดเป็นรูปสระอิ ไอ้หัวใจเวร อย่าเต้นแรงสิวะ คนตรงหน้าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังระรัวเป็นจังหวะกลองชุดของเขามั้ยเนี่ย T//////////////T
“แล้วนี่มีอะไรรึเปล่าอ่า เรากำลังจัดของอยู่ เพิ่งได้ยินเสียงกริ่งเลยรีบวิ่งมา” อย่ายิ้มครับ อย่ายิ้ม.. รอยยิ้มของคุณอาจทำให้หัวใจของผมวายตายได้
“เอ่อ แม่เราให้เอานี่มาให้” พูดพร้อมยกกระเช้าผลไม้ที่ตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกว่ามันหนักแล้ว เมื่อมายืนต่อหน้าคนน่ารัก ต่อให้ยกหินหนักร้อยตันพี่จงอินก็บ่ยั่นครับผ้ม!!
“ว้าว~ ขอบใจมากๆนะ เราชอบกินผลไม้มากๆเลย ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ^^” ร่างบางยกยิ้มกว้างก่อนจะรับกระเช้าผลไม้มาถือ เซนิดๆด้วยน้ำหนักที่ค่อนข้างมากเอาการ
“งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ ยังจัดของไม่เสร็จเลย” ร่างบางพูดบ่นงุ้งงิ้งอย่างน่ารัก ก่อนจะโบกมือบ้ายบายพร้อมรอยยิ้มตาหยีมาให้
ขาเรียวยาวในกางเกงสามส่วนสีฟ้าอ่อนหมุนตัวหันหลังไปช้าๆ
“เดี๋ยว!” มือกรังๆไม่รักดีที่ไปไวกว่าความคิดตอนนี้ไปหยุดอยู่ที่ข้อมือเรียวขาวของอีกฝ่ายเรียบร้อย จงอินได้แต่ยืนอ้ำอึ้งเมื่อคนตัวขาวหันหน้ามาทำหน้างุนงงใส่ แต่ก็ไม่วายยิ้มน้อยๆให้อย่างขบขันเมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่ตอนนี้คงตลกแดกน่าดู
“มีอะไรรึเปล่า ?” คนตัวขาวเอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นว่าเขายังคงยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างไปไม่เป็น
“เอ่อ ..”
“หืม~” โอ้ย แค่เสียงหืมเบาๆก็แอทแทคหัวใจพี่จงอินยิ่งนัก ฟฟฟฟฟ T//T
“เอ่อ.. อย่าลืมกินข้าวเช้านะ”
พ่อมึง!!!! ไม่ใช่ประโยคนี้สิวะ!!!
“ฮ่าๆๆ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ เดี๋ยวเราจะไม่ลืมกินข้าวเที่ยงแทนละกัน~” ร่างบางหัวเราะเสียงใส แต่กูนี่อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ถามโง่ๆไปแล้วยังลืมเวลาอีกต่างหาก ไอ้จงอินคนโง่เอ้ย!
“มีอะไรอีกรึเปล่า ^^”
“เอ่อ ไม่มี เอ้ยมีๆๆๆ” ลิ้นหนาพันกันมั่วเมื่อเจอสายตาของคนตัวขาวตรงหน้าที่จ้องมา ตาเรียวรีเป็นรูปสระอินั่นยิ้มกว้างอีกครั้งจนแก้มบุ๋ม
“ฮ่าๆๆ นายตลกจัง ตกลงมีหรือไม่มีเนี่ย”
“มีครับ มีๆๆ”
“หืมม ตกลงมีอะไรเหรอ^^~ ” หน้าขาวๆเอียงลงเล็กน้อยพร้อมจ้องมาตาแป๋ว
“ฉันชื่อจงอินนะ คิมจงอิน”
“อ่า.. จริงด้วย คุยกันมาตั้งนานยังไม่ได้ถามชื่อกันเลย ขอโทษนะ ._.” ปากแดงๆยู่ลงเล็กน้อย
“เราชื่อเซฮุนนะ โอเซฮุน ♡~”
นางฟ้า .. นี่มันนางฟ้าชัดๆ
50%
ร่างหนาเดินลากเท้าเข้ามาในบ้านอย่างเลื่อนลอยจนคุณนายคิมที่กำลังนั่งอ่านนิตยาสารแฟชั่นอย่างเพลิดเพลินตกใจจนแทบสิ้นสติ เมื่อเห็น(ไอ้)ลูกชายคนเล็กที่มักจะทำสีหน้าท่าทางอยู่แค่สองแบบคือ หน้าตากวนส้นตีน (จนน่าประทับส้นเข็มสี่นิ้วให้เป็นรอยไปสักวันสองวัน) กับหน้ามึนๆเหมือนคนยังไม่ตื่นนอน แต่ตอนนี้กลับเดินลอยตาเยิ้มเข้ามาในบ้าน ปากหนายกยิ้มตลอดเวลาเหมือนคนเป็นบ้า แก้มทั้งสองข้างเห่อขึ้นสีแดง( แต่ดูไม่ค่อยจะออกหรอกนะเพราะมันดำ -_- )
นั่งนึกไปนึกมา ไอ้อาการยิ้มตาลอย แหกปากยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแบบนี้มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน หรือว่าจะเคยเป็นเมื่อนานมาแล้วกันนะ ..
เดี๋ยว.. เดี๋ยวนะ อาการแบบนี้มัน
นี่มันอาการของคนตกหลุมรักชัดๆ!!!!!!!!
“จงอิ๊นนนนนนนน!!!!!” เสียงแหลมของคุณนายคิมแตฮีแหวดังลั่นบ้าน จนร่างหนาที่กำลังเดินอย่างไม่ได้สติสะดุ้งตกใจ
“มะ.. มีอะไรเนี่ย เรียกซะเสียงดังเลย” จงอินที่สติเพิ่งกลับเข้าร่าง ตอบไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก ในหัวยังนึกถึงวงหน้าขาวๆกับตาเรียวรีที่มักจะหยีลงเป็นรูปสระอิเพราะเจ้าตัวชอบส่งยิ้มจนปากแดงๆนั่นแยกออกกว้างมาให้
โงร้ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งเขินเอ่าะ! T/////////T #กัดผ้า งืดๆ
“จงอิน!!”
“เห้ย!!” ร่างหนาตะโกนอย่างตกใจเมื่อเสียงแหลมๆของคุณนายแม่ที่มาตะโกนข้างหูอย่างดังจนได้ยินเสียงวิ้งๆในหู หือ ขี้หูกูเต้นระบำเลยมั้ยล่ะ -_-
“เล่นไรเนี่ยคุณนาย! ไม่รู้หรือไงว่าหูคุณลูกอาจดับได้ถ้าคุณนายยังทำเช่นนี้อีกบ่อยๆนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างทีเล่นทีจริง แต่เนื้อความไม่ได้ล้อเล่นสักนิด ตอนนี้เขารู้สึกว่าข้างในหูมันส่งเสียงดังวิ้งๆๆไปหมด
“ก็ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบแล้วไม่ฟังเองนี่! มัวแต่ยืนเหม่อยิ้มอย่างกะคนเป็นบ้า!!” เสียงแหลมเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจก่อนจะกอดอกเชิดหน้าอย่าง ‘ฉันไม่ผิด แกนั่นแหละที่ผิด’
“โอเคๆ คุณลูกผิดครับ คุณนายแม่มีอะไรจะให้นางซินรับใช้ โปรดบอกมา” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนใจแต่ก็แอบขำกับท่าทางของคุณนายคิมแตฮีที่ยืนกอดอกเชิดหน้าจนคอแทบจะเคล็ด
“ฉันแค่อยากจะถามว่า .. ” เสียงแหลมเอ่ยลากยาว
“ว่า…………………..?”
“คนข้างบ้านที่ไปเจอมาน่ะ แซ่บใช่มั้ยล่ะ?” เสียงหวานทำท่ากระซิบป้องปากด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้ขั้นสุด ตากลมสวยเบิกกว้างเมื่อเห็นสีหน้าของลูกชายที่ค่อยๆเปลี่ยนจากสีดำเป็นแดงเข้มขึ้นมาเรื่อยๆ ปากเรียวสวยอ้ากว้างอย่างตกใจ
“อะไรเนี่ยยย สีหน้าแบบนี้หมายความว่าไง! บอกมาเดี๋ยวนี้ๆๆๆ” ซักไซ้ต่ออย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอาการของลูกชายตรงหน้าที่แสดงออกอย่างปิดไม่มิด
“อะ.. อะไรของแม่เนี่ย ถามอยู่ได้ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” บอกปัดอย่างตะกุกตะกักเมื่อเห็นสายตาของมารดาที่จ้องมาอย่างไม่ปิดความสงสัย ดวงหน้าคมพยายามจะปกปิดอาการเขินด้วยการตีหน้าขรึม แต่เมื่อพาลนึกไปถึงวงหน้าขาวๆของคนข้างบ้านที่ยังลอยอยู่เต็มหัว ไอ้อาการแก้มแดงร้อนมันก็เห่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ตายแล้ว! อกอีแตฮีจะแตก ลูกชายของฉันเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์แล้วเหรอเนี่ย!” แต่เสียงตะโกนอย่างดังจากคุณนายคิมแตฮีก็ปลุกสติคิมจงอินที่มันล่องลอยไปถึงบ้านตระกูลโอให้มันกลับมาอย่างช่วยไม่ได้
“วัยเจริญพงเจริญพันธุ์ไรของแม่เนี่ย! คิดไรเฟอะฟะๆ พอๆ เดี๋ยวพ่อกลับมาวันศุกร์นี้ได้โดนบ่นอีกหรอก” เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างปลงๆพลางส่ายหัวเมื่อเห็นท่าทางของคุณนายแตฮีที่ดูจะตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้ แม่ของเขานี่บทจะบ๊องนี่ก็เกินขีดจำกัดจริงๆ
“เหอะ พ่อแกน่ะเหรอ หนีฉันไปมีชู้แล้วมั้ง เดือนนึงจะโผล่หน้ามาให้เห็นซักที” จงอินยิ้มขำกับอาการแง่งอนของคนเป็นแม่ อันที่จริงแล้วพ่อของเขาหรือ คิม แจวุค เป็นวิศวกรปิโตรเลียมที่ต้องทำงานกลางทะเล นานๆทีถึงจะได้กลับเข้าโซลมา เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องมีกงกิ๊กบ้านเล็กบ้านน้อยนี่ตัดไปได้เลย เพราะถ้าจะมีจริง พ่อของเขาคงได้มีกิ๊กเป็นปลาโลมาไม่ก็แท่นขุดเจาะน้ำมันแทนที่จะเป็นผู้หญิงสวยๆสักคน (หัวเราะ)
ขายาวก้าวเดินขึ้นบันไดไปเพื่อจะกลับไปนอนต่อ ความง่วงที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อเช้าเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“แกจะไปไหนจงอิน ยังไม่ได้ให้คำตอบฉันเลยนะไอ้ลูกชายบ้า!!” เสียงแหลมตะโกนดังไล่หลังมา จนจงอินอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปล้อเลียนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พร้อมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่ากวนประสาทที่สุดในชีวิต
“ไม่บอกเว้ย! :P”
“หนอย อย่าคิดว่าฉันจะทำอะไรแกไม่ได้นะ!” ร่างบางตะโกนไล่หลังตามร่างสูงของลูกชายที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างอารมณ์เสีย แต่แล้วคุณนายแตฮีก็ยกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อภาพที่เห็นคือคุณนายโอเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประตูรั้วหน้าบ้านกับหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังอีกคน
“แกเสร็จฉันแน่จงอิน!”
จงอินลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างงัวเงียอีกครั้งในรอบที่สองของวัน หันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงตีบอกเวลาสิบเอ็ดโมงตรงเด๊ะ อะไรกัน เขาเพิ่งนอนไปได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ - - ร่างหนาบิดกายอย่างขี้เกียจสองสามทีก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องลุกขึ้นมาจากที่นอนอันแสนอบอุ่นอย่างช่วยไม่ได้ เสียงเคาะประตูเบาๆที่ฟังดูแล้วคงจะไม่ใช่คุณนายแม่แน่ๆ ถ้าเป็นรายนั้นล่ะก็ ป่านนี้ประตูของเขาคงจะยุบไปแล้วเพราะการเคาะที่เกินชาวบ้านมนุษย์มนาเขาทำกัน
อาจจะเป็นแม่บ้านซักคน หรือไม่ก็พ่อที่กลับบ้านมาก่อนกำหนด ไม่น่าใช่ไอ้มยองซูแน่ล่ะ รายนั้นกว่าจะกลับบ้านก็ดึกดื่น แม่งไปม่อสาวเอ๊าะๆแถวโรงเรียนกวดวิชาที่กังนัมจนหมดเนื้อหมดตัวแล้วมั้ง
เสียงเคาะประตูที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาต้องรีบเดินไปเปิดประตู เพราะถ้าหากเป็นพ่อคงได้โดนรายนั้นบ่นหูชาแน่ ปากหนาตะโกนตอบกลับไปอย่างเซ็งๆที่ต้องโดนปลุกกลางคัน ”ครับๆ กำลังจะไปเปิดแล้วเนี่ยย =_=”
จงอินที่ใส่เพียงแค่เสื้อบ๊อกเซอร์ตัวเดียว(อีเสื้อกล้ามนั่นถอดโยนไปไว้ไหนไม่รู้ละ กูร้อน -_-) ยืนเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเปิดประตูและเตรียมตัวเตรียมใจในการเจอคำเทศนาจากคุณพ่อสุดที่รัก
แอ๊ด < เสียงบานพับประตูที่ฝืดพอๆกับประตูรั้วเจ๊ยองเอ
“สวัสดีจงอิน ^-^~” ร่างบางเจ้าของรอยยิ้มสดใสหลังบานประตูเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรและไม่ได้ใส่ใจจะโกรธที่มายืนรอไอ้ดำที่นอนอืดเป็นหมีในห้องแบบเขา ผมสีชมพูอ่อนที่เหมือนสายไหมน่ากินแบบนี้ ตาเรียวสวยที่หยีลงเป็นสระอิแบบนี้ ปากเรียวบางที่ฉีกยิ้มกว้างแบบนี้ ..
.
.
.
พ่อ – มึง – สิ้น !!!!!!
นี่มันโอเซฮุน! โอเซฮุนตัวเป็นๆมาอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง(วะ!)
“จงอิน เห็นเราแล้วถึงกับตกใจเลยเหรอ~” ร่างบางหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นคนตัวสูงผิวเข้มที่ทำหน้าตาตกใจ อ้าปากเหวอจนแมลงวันจะบินเข้าไปทำรังในปาก
“เอ่อ .. นิดหน่อยน่ะๆ” จงอินตอบกลับไปอย่างอ้อมแอ้มพลางหลบสายตาของคนน่ารักที่ส่งมาแอทแทคจนหัวใจพี่แทบจะหยุดเต้น โอ้ย อย่างกับอีตุ๊ดหัวโปกที่เขินอายเวลาไปสารภาพรักรุ่นพี่ที่แอบชอบยังไงยังงั้น!
“ละ แล้วมีอะไรรึเปล่า?”
“พอดีว่าแม่ของเรามาขอบคุณคุณแม่ของจงอินเรื่องกระเช้าผลไม้อ่ะ แล้วก็อยู่เม้าท์กันยาวเลย คุณแม่ของจงอินเลยฝากเราให้ขึ้นมาตามจงอินไปกินข้าวน่ะ^^” ปากบางส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างที่ดูแล้วเจ้าตัวคงจะเป็นคนพูดเก่งไม่น้อย ตาเรียวสวยหยีลงเมื่อเจ้าตัวส่งยิ้มมาให้เขา
โอ้ย กูฟิน!
“งะ.. งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแปปนะๆ เซฮุนลงไปรอข้างล่างก็ได้” คนตัวสูงได้แต่เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก มองคนตัวบางตรงหน้าที่ทำสีหน้าคิดไม่ตก คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “เป็นอะไรรึเปล่า”
“คือ.. คุณแม่ของจงอินบอกว่า เราต้องลากจงอินลงไปให้ได้อ่ะ แล้วถ้าเราลงไปก่อนมันจะเป็นอะไรรึเปล่า แต่ถ้าจงอินลำบากใจเราจะลงไปก็ได้นะๆ”
คุณนายแตฮีนี่เผด็จการตั้งแต่กับลูกตัวเองยันลูกชาวบ้านจริงๆ -_-
“เอ่ออออ.. เอางี้ งั้นเซฮุนไปรอฉันในห้องก็ได้ เดี๋ยวจะรีบอาบน้ำแล้วจะได้ลงไปพร้อมกัน โอเคมั้ย”
“โอเคเลย! ^o^~”
#ใจเต้น .////////////////////////////////.
คิม จงอินกำลังยืนตัวเกร็งอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าขนาดกลางที่ตั้งอยู่ในห้องนอนตัวเอง ไม่ใช่ว่ากระแดะมาหนาวตัวสั่นหลังจากที่นอนเปิดแอร์ 18 องศามาถึง 20 ปีหรอกนะ แต่ไอ้คนต้นเหตุที่ทำให้เขาเกร็งจนหำจะหดอยู่ตอนนี้น่ะเหรอ นั่งยิ้มแป้นแล้นน่ารักอยู่บนเตียงไงล่ะ
ยิ้มทีนี่ใจพี่กระตุกไปถึงรัสเซีย T///////////T
จะว่าเกร็งก็ไม่ใช่ขนาดนั้นหรอก ให้เรียกว่าอายยังง่ายกว่า ไอ้ตอนแรกที่จะให้เข้ามารอในห้องกูก็ลืมนึกว่าสภาพห้องตอนนี้ราวกับอยู่ในสนามรบที่อิรัก สกปรกรังหนูที่สุดในจักรวาล แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อเจ้าตัวเข้ามาแล้ว แถมยังทำท่าเหมือนเห็นสิ่งอัศจรรย์ที่สุดในโลกยังไงยังงั้น
“จงอิน”
“วะ.. ว่าไง” ยืนคิดอะไรอยู่เพลินๆ มาเรียกงี้สะดุ้งเลย - -
“ปกติจงอินนอนห้องรกๆอย่างงี้ตลอดเลยเหรอ”
เจ็บ คำถามนี้เจ็บ ……
“เปล่าหรอก พอดีช่วงนี้งานเยอะน่ะ เลยไม่ค่อยได้เก็บห้องเฉยๆ”
ตอแหล!
“อ๋ออ แย่เลยเนอะ” คนตัวบางพยักหน้าทำเหมือนจะเชื่อ แล้วก็หันไปสนใจอะไรรอบๆห้องอีกเหมือนเคย ทำให้บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง
.
.
.
เกร็งดากเลยกู -_-
หลังจากยืนอย่างเกร็งอยู่นานสองนาน ในที่สุดจงอินก็เลือกเสื้อยืดสีดำพอดีตัวกับกางเกงยีนส์มาใส่อย่างลวกๆ แล้วหันไปชวนให้คนตัวบางที่นั่งทำหน้าเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่บนเตียงให้ลงไปข้างล่าง “เซฮุน ?”
“อะ เอ้อ! ขอโทษนะ จงอินแต่งตัวนานมากเลย เราเลยง่วงนิดหน่อย แหะๆ .//.” เจ้าตัวทำหน้าเขินๆตอบอ้อมแอ้ม แก้มขาวๆนั่นแอบมีสีแดงขึ้นมานิดๆ
น่ารักโว้ยยยยยยย
เกิดมาไม่เคยเจอสิ่งมีชีวิตอะไรที่น่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย T///T แม่ครับ ผมรักเขา
“อ้าวจงอิน กว่าจะลงมาได้นะแก ฉันเม้าท์กับคุณนายโอรอแกจนเหงือกจะแห้งหมดแล้วเนี่ย” เสียงแหลมๆของคุณนายคิมแตฮีดังขึ้นหลังจากที่จงอินกับเซฮุนเดินลงบันไดมา คุณนายแตฮีที่ตอนนี้นั่งเม้าท์น้ำลายแตกฟองกระจายกับผู้หญิงยิ้มสวยที่ดูท่าทางใจดีอยู่คนหนึ่ง
ที่เขาว่ากันว่าดูนางให้ดูแม่นี่คงจะเป็นเรื่องจริง หน้าตาดูใจดีเป็นมิตรน่ารักกริ๊บกริ้วเหมือนลูกเลยอ้า >________<
“สวัสดีครับคุณนายโอ” เขาหันไปโค้งตัวให้คุณนายโอแล้วหันมาทำหน้าเซ็งใส่แม่ตัวเองต่อ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีแขกอยู่ละก็ จะตะโกนถามแม่ดังๆไปแล้วว่านี่มันคืออะไรกันห๊า!!!!!!
“สวัสดีจ้ะ นี่เหรอจงอินที่เธอพูดถึง ตัวจริงนี่หล่อเชียวนะ ^^” เสียงอบอุ่นพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ไม่ขนาด..”
“โอ้ย! หล่อสิคะคุณพี่ ครอบครัวนี้นี่เขาหน้าตาดีกันทั้งบ้านล่ะค่ะ อย่างพี่ชายคนโตเขามยองซูก็ได้เป็นเดือนมหาลัยเมื่อสองปีที่แล้วด้วยนะคะ”
แม่ =_____________________=
“จริงเหรอคะ ชักอยากจะเห็นทุกคนเลยจริงๆ”
“ไม่ขนาดนะ..”
“จริงสิคะ! ตาจงอินนี่ตอนแรกก็เกือบจะได้เป็นเดือนคณะแล้วล่ะค่ะ แต่ติดอยู่ที่ว่าความสามารถพิเศษอะไรก็ไม่ค่อยจะมีนอกจากหน้าตาดีไปวันๆอ่ะค่ะก็เลยชวด ไว้เดี๋ยวตอนเย็นน้องจะไปหาคุณพี่ที่บ้านนะคะ แล้วเดี๋ยวเราจะได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยทีเดียว โฮะๆ”
โอ้ยหน่อ =_=
“ฮะๆๆๆ” เสียงหัวเราะใสๆดังมาจากคนตัวบางข้างกายที่ยิ้มจนตาหยี โอ้ย อย่าครับ อย่าฆาตรกรมมพี่ด้วยความน่ารักของเธอเลย TT__TT
“หัวเราะอะไรเนี่ย”
“เราขำจงอินน่ะแหละ จงอินกับคุณแม่นี่ตลกดีเนอะ ^-^~”
“อย่าขำดิ อายจะตายแล้วเนี่ย =_=” หันไปทำหน้าเซ็งๆใส่คุณนายแม่ที่ยังคงเม้าท์ขายลูกจนน้ำลายแตกฟอง ยิ่งทำให้เสียงหัวเราะใสๆของคนข้างกายดังขึ้นกว่าเดิม
“อ้าว เม้าท์เพลิน ลืมบอกเลยว่าฉันจะวานให้แกไปซื้อของที่ซุปเปอร์หน้าปากซอยให้หน่อยนะ นะจ๊ะจงอิน ^_^” กดกันกูเหลือเกิน..
“เราไปด้วยได้มั้ยๆๆ”
*0*
“เซฮุนอย่าไปกวนจงอินสิลูก” เสียงปรามเบาๆดังมาจากคุณนายโอคนสวยที่ทำหน้ากังวลจนปากบางๆสีชมพูสวยที่ปกติจะยกยิ้มกว้างของคนตัวบางกลับคว่ำลง
ไม่นะครับคุณแม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไม่กวนหรอกครับ ผมไปคนเดียวก็คงจะเหงา ให้เซฮุนไปเป็นเพื่อนก็จะได้มีคนช่วยเลือกไงครับ ^^” พระเอกที่สุดในชีวิตเลยกู อะฮ่า
“เห็นมั้ยครับแม่ เซฮุนไม่ได้กวนซะหน่อย -^-” ทำปากเบะก็ยังนัลล๊าคคคคคคคคคคค
“เฮ้อๆ ก็ได้ๆ แม่ขอเตือนจงอินเลยนะว่าเซฮุนนี่ตัวก่อกวนเลยล่ะ” เสียงอบอุ่นของคนเป็นแม่พูดอย่างอ่อนใจ เรียกเสียงหัวเราะจากจงอินและเสียงบ่นงุ้งงิ้งจากคนตัวบาง
“ไม่หรอกครับ ฮ่าๆๆ”
โดนกวนไปทั้งชีวิตก็ยอมจ้า แอร้ย!
TBC
ฟิคบ้าๆบอๆ 555555555555555555
ติชมในคอมเม้นท์ ไม่ก็ติดแท็ก #นางฟ้าstep ในทวิตเตอร์ได้นะจ๊ะ
ปล.ชื่อแท็กเสี่ยวไปนิดนึง อย่าว่ากันนะจ๊ะน้องนาง
@seenam234
ความคิดเห็น