คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 :: Rainbow hair (spoil)
CHAPTER 2
“Rainbow hair”
ผิดคาด
ผิดคาดมากๆ
เออ ผิดคาดเหี้ยๆเลยล่ะครับ..
ตาคมของบอดี้การ์ดหมาดๆอย่างคิมจงอินก้มลงมองใบหน้าเรียบนิ่งของเด็กหนุ่มอายุ 17 ในแฟ้มประวัติที่เพิ่งได้รับมาจากมือไอ้เจ๊กหน้าเหี่ยวเสี่ยวลู่หาน หมดกัน คุณหนูอ่อนแอป่วยกระเสาะกระแสะของกู กลายมาเป็นเด็กผู้ชายอายุ 17 ท่าทางแข็งแรงสุขภาพพลานามัยสมบูรณ์ดีนี่ไปได้ยังไง
เอออย่าสงสัยว่าไอ้ชื่อลู่หานนี่โผล่มาได้ยังไง ก็ไอ้เจ๊กซื่อบื้อคนที่ล่อลวงจงอินมาทำมิดีมิร้ายจนสะบักสะบอมไปทั้งตัวนั่นแหละ!
พูดแล้วแผลที่ถูกเจ๊กตัวยักษ์อัดเข้าเต็มๆที่สะโพกซ้ายเมื่อตอนช่วงสายก็เจ็บขึ้นมาแปลบๆเลยทีเดียวเชียว
อย่าให้ได้ฉะกันอีกครั้งนะมึง! คราวหน้ากูซัดไม่เลี้ยงแน่! (ซาวน์มา)
เออ แต่ก็คงจะทำได้ยากแล้วล่ะครับ ในเมื่อไอ้เจ๊กร่างยักษ์ที่ไอ้หน้าเหี่ยวลู่หานแนะนำว่าชื่อ ‘เหล่าเกา’ นั้น ตอนนี้กลายมาเป็นรุ่นพี่ที่คอยควบคุมความประพฤติของคิมจงอินไปซะแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คือระยะนี้มันอยู่ในช่วงทดลองงานน่ะ เพราะไอ้คุณชายอู๋อี้ฝานที่ดูท่าทางแล้วยังไงๆมันก็มาเฟียในคราบนักธุรกิจชัดๆกลัวว่าไอ้เด็กเตะฝุ่นอายุ 22 ปีอย่างคิมจงอินคนนี้จะดูแล ‘น้องชาย’ ได้ไม่ดีพอน่ะสิ
ซึ่งตัวเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนักว่าเด็กอายุ 17 ตัวสูงชะลูดในรูปถ่าย แถมท่าทางกวนประสาทหน้าตายนี่มันจะดูแลตัวเองไม่ได้ตรงไหน
แต่เอาว่ะ! เจ้านายเขาสั่งมา จะให้ไปขัดก็เกรงกลัวว่าลูกปืนในกระบอกที่เหน็บอยู่ตรงบั้นเอวจะถูกส่งเข้ามาอยู่ในกระบาลเสียเปล่าๆ เพราะฉะนั้นแล้วคิมจงอินก็คงจะต้องก้มหน้าก้มตาฟังคำสั่ง ‘คุณท่าน’ ไปเสียดีกว่า
แต่ในระหว่างนี้ก็คงจะต้องหางานประจำทำอย่างจริงๆจังๆไปพลางๆเลยล่ะครับ บอกแล้วไงว่าไอ้งานเส้นทางสีดำอย่างมาเฟียยากูซ่าอะไรเทือกนี้ คิมจงอินไม่อยากจะยุ่งอะไรเสียเท่าไร ถึงจะไม่ได้ไปเกี่ยวข้องตรงๆเพราะเป็นแค่บอดี้การ์ดของน้องชายมาเฟีย แต่ไม่รู้ว่าวันดีคืนดีจะโดนหางเลขเข้าซังเตไปอีกตัวด้วยรึเปล่า เพราะฉะนั้น ชิ่งได้เร็วเท่าไรยิ่งเป็นผลดีต่อตัวเองเท่านั้น
“คิมจงอิน!”
เสียงทุ้มเหน่อของเจ๊กร่างยักษ์พูดขึ้นเสียงดัง มือใหญ่ปัดผ่านไปมาตรงใบหน้าของชายหนุ่ม คิมจงอินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะปัดมือนั่นออกไป
“ว่าไง”
ร่างใหญ่เลิกคิ้วเล็กน้อยจนสุดท้ายคิมจงอินต้องพ่นลมหายใจออกมาจากจมูกเสียงดัง แล้วขานรับเสียงเบา
“ว่าไงครับรุ่นพี่”
“ดีมาก วันหลังจะได้จำไว้ว่าเวลาพูดกับฉันหรือใครๆจะต้องมีหางเสียง เพราะแกคือไอ้เด็กใหม่ในช่วงทดลองงาน เข้าใจใช่มั้ย?”
จ้าอีรุ่นพี่ (กลอกตา)
“เข้าใจมั้ย!”
“เข้าใจครับ!”
คิมจงอินอยากจะกัดลิ้นสิ้นใจตายไปเสียตรงนี้ พร้อมกับสาบานกับตัวเองไว้เลยว่าจะรีบหางานใหม่ให้ได้ภายในเร็วๆนี้อย่างแน่นอน!
เสียงไอ้เจ๊กรุ่นพี่เหล่าเกาพึมพำเบาๆว่า ‘ดีมากๆ’ มือใหญ่ล้วงกระดาษยับๆในกระเป๋ากางเกงสแลคที่คงจะไปเปลี่ยนเป็นตัวใหม่มาเพราะใหม่สะอาดเนี้ยบกริ้บ ต่างจากกางเกงสแลคตัวเก่งของคิมจงอินที่สภาพราวกับไปผ่านสงครามโลกครั้งที่สามมา ไอ้เหล่าเกาก้มลงมองในกระดาษนั่นเล็กน้อยก่อนจะยื่นมันมาให้จงอิน
“วันนี้เริ่มงานวันแรกคุณท่านเลยกะจะให้แกพักผ่อนก่อน เหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงกว่าคุณหนูจะเลิกเรียน เอาเป็นว่าภารกิจวันนี้คือพาคุณหนูกลับบ้านภายในเวลาหกโมงให้สำเร็จ”
อั้นล่ะ! มีภารกงภารกิจ นี่มาเป็นบอดี้การ์ดหรือมาเล่น running man กันวะครับ
“ในมือของแกคือแผนที่ภายในโรงเรียนของคุณหนู จุดสีดำที่มาร์กไว้คือสถานที่ที่คุณหนูมักจะอยู่บ่อยในที่สุดในช่วงเลิกเรียน และที่ดอกจันทร์ไว้ข้างล่างคือสถานที่อื่นในกรณีที่คุณหนูอาจจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่อื่น”
ร่างหนาก้มลงมองกระดาษแผนผังโรงเรียนที่ถูกวาดขึ้นอย่างโคตรจะชุ่ยราวกับใช้ตีนเขี่ย จุดมาร์กสีดำที่ไอ้รุ่นพี่เหล่าเกาพูดถึงก็มีอยู่ตรงสนามบาส ห้องน้ำชาย ห้องชมรมเต้น ซึ่งก็มีอยู่ไม่กี่จุด แต่ไอ้ดอกจันทร์นี่สิปัญหาใหญ่ มายาวเป็นหางว่าว ไอ้ลายมือไก่เขี่ยเหมือนเด็กอนุบาลพยายามฝึกเขียนเกาหลียิ่งทำให้จงอินต้องเพ่งอ่านจนสมองแทบระเบิด
และไอ้ลายเซ็น LH ตัวใหญ่ที่ลงกำกับไว้ที่ปลายกระดาษทำให้ไม่ต้องไปนั่งคิดหาไอ้ตัวการบ่อนทำลายศิลปะชาติจากที่ไหนไกล
(ไอ้)รุ่นพี่เหล่าเกาหันมากำชับอีกครั้งเสียงดังด้วยใบหน้าที่โคตรจะจริงจังเท่าที่ตาตี่ๆกับสำเนียงเหน่อๆจะทำได้
“อย่าลืมว่าภารกิจวันนี้คือพาตัวคุณหนูกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยภายในเวลาหกโมงเย็น ทราบไม่ทราบ!”
ทราบจ้า
(coming soon)
สกรีมดังๆที่ #ficbodyguard นะก๊ะ
ความคิดเห็น