คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO
ชีวิตบัณฑิตจบใหม่ป้ายแดงของคิม จงอินคนนี้มันช่างชอกช้ำระกำใจยิ่งนัก
หลังจากตระเวนเดินสายหางานจนแทบจะรอบกรุงโซลเป็นเวลาได้เกือบครึ่งปี .. ครับ นั่นแหละ ชวดทุกครั้ง #เรื่องมันเศร้าขอเหล้าเข้มๆ ไอ้ช่วง 2-3 เดือนแรกมันก็ไม่ค่อยลำบากเท่าไรหรอก เศษตังค์ที่ได้จากพ่อจ๋าแม่จ๋ากับเบี้ยเลี้ยงเล็กๆน้อยๆจากการฝึกงานมันยังพอประทังชีวิตวิทยาศาสตร์บัณฑิตง่อยๆคนนี้ได้อยู่บ้าง
แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา .. เข้าใจเลยว่ายาจกที่แท้จริงมันเป็นยังไง อดออมแดกรามยอนทุกวันจนผมจะร่วงหมดหัวอยู่รอมร่อ ตัวดำไม่พอ หัวได้ล้านอีกนี่กูคงไม่เหลืออะไรดีในชีวิตแล้วสินะ
รู้ซึ้งเลยว่าชีวิตที่ไม่มีงานทำมันลำบากหยั่งงี้นี่เอง (ทำเสียงพี่อ่าง เถิดเทิง)
ถามว่ามันลำบากมากรึเปล่า? ก็ไม่มากหรอกครับ ก็แค่ว่าอยู่ในขั้นที่หม่อมม๊าจากปูซานแดนไกลโทรมาสวดยับวันละหลายล้านรอบได้เท่านั้นเอง(ยักไหล่) นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำโทรศัพท์รุ่นปาหัวหมาคอหักตายก็สั่นครืดๆเป็นจังหวะabc ชักกระตุกเลยทีเดียว
“ว่าไงม๊า”
( ม๊าอารายของแก อั๊วไม่มีลูกตกงาน ) หมางเมินยิ่งนัก กาวใจของลูก..
“โถ่ม๊า นี่เพิ่งจบไปแปปเดียวเอง อั๊วยังไม่ได้หางานแบบจริงจังซะหน่อย” ซะที่ไหนล่ะ เดินวนเวียนเป็นผีตายโหงรอบโซลจนชาวบ้านเขาหวาดผวากันหมดกูยังไม่ได้เลย ไอ้งานเนี่ย
( แปปเดียวของแกน่ะ ไอ้เด็กแถวบ้านเรามันหางานจนได้เงินเดือนเป็นกอบเป็นกำแล้วย่ะ )
“ม๊าก็ต้องเข้าใจว่าปูซานกับโซลมันไม่เหมือนกันอ๊า” แค่ชื่อก็สะกดไม่เหมือนกันแล้ว ม๊าอย่าเอามาเหมารวมกันสิครับ จงอินขอโร้ง
( ไม่เหมือนกับเหมือนอั๊วก็ไม่รู้ล่ะ แต่อั๊วไม่อยากมีลูกไร้น้ำยา แกผลาญตังค์อั๊วไปกับค่าเทอมมหา’ลัยยังไม่พอ ค่าเหล้ายานั่นก็อีกมหาศาล ถึงตอนนี้แกควรจะหาเงินมาชดใช้ให้อั๊วได้เลี้ยว! )
“โห่ม๊าอ่า อั๊วขอเวลาอีกแปปเดียว จะเอาตังค์ไปให้ม๊าใช้แน่นอน ม๊าอย่าเพิ่งงอนเด้ งานในโซลมันก็ใช่ว่าจะหาง่ายๆซักหน่อย ละอั๊วรู้ทันนะว่าม๊าอยากให้อั๊วกลับเพราะอะไรอ่ะ!!” ยัยเด็กผีจองอึนจีไงล่ะ =_=
( ก็นั่นไง ถ้าในโซลมันหางานยากนักแกก็กลับมาหางานที่นี่ได้แล้ว พอแกทำงานได้ปุ๊บก็จะได้แต่งงานกับน้องอึนจีไง นี่ม๊ากะป๊าหาฤกษ์เรียบร้อยแล้วนิ! หมอดูเขาบอกว่าดวงแกกะน้องน่ะเป็นคู่แท้!! สวรรค์ส่งน้องมาเพื่อล้างมลทินให้แก! )
นั่นไง กูพูดไม่ทันขาดคำ
“ม๊า! อั๊วบอกแล้วไงว่าไม่แต่งกะอึนจี ไม่แต่งกะอึนจีอ่ะ! ม๊าไม่เคยฟังอั๊วเลย” นี่ล่ะครับ อีกหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่คิดอยากจะกลับไปทำงานที่ปูซานทั้งๆที่คิดถึงเตียงนอนเน่าๆที่บ้านใจจะขาด
ตั้งแต่วันรับปริญญา หม่อมม๊ากะคุณป๊าที่รักก็บินลัดฟ้ามาหาถึงโซล ไอ้กูตอนแรกก็อุตส่าห์ดีใจ วิ่งหน้าแรดไปรับถึงหน้ารั้วมหา’ลัย แต่พอเจอหน้ายัยเด็กชะนีคิตตี้จองอึนจีเท่านั้นล่ะ .. เฮ้อ อย่าพูดถึงมันดีกว่า the past is in the past ละกัน (มาเป็นเพลง let it go เลยทีเดียว)
ปกติคิม จงอินไม่ใช่คนรังเกียจผู้หญิงหรอกนะครับ ออกจะชอบด้วยซ้ำ แฮ่กๆ ไม่ๆ ข้ามประเด็นนี้ไปช่างมันเถอะ เอาเป็นว่ายัยเด็กอึนจีนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ โค-ตะ-ระ น่ากลัว ยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้เลยล่ะ
( เอ๊ะ! แกนี่มันยังไงกันนะ ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกยังหางานไม่ได้ภายในอาทิตย์นี้ อั๊วกะป๊าของแกจะไปจิกหัวแกถึงหอพักเน่าๆที่โซลให้กลับมาปูซานให้ได้! )
“ม๊า!!!!!!!! อะไรอ่ะ” ไม่ยอมครับ งานนี้ต้องดิ้น ติ่งต้องดิ้น!
( ไม่มีคำว่าปราณีอะไรทั้งนั้น เตรียมตัวเก็บของกลับปูซานได้เลยจงอิน! )
“เห้ยม๊า เดี๋ยวม๊า! เออคอยดู อั๊วจะหางานไปเย้ยหน้าม๊าเลยคอยดู ฝากบอกอึนจีเลยนะว่าแม้แต่ขาอ่อนของอั๊วยัยเด็กนั่นก็ไม่มีวันเห็น เฮอะ!”
( … )
“ม๊า! เฮ้ยม๊า! คุณนายคิม!”
อ้าววางไปแล้ว ( ￣(エ)￣ )
นี่หมายความว่าภายในวันอาทิตย์นี้..
ถ้าเขาหางานไม่ได้ = โดนหม่อมม๊าจิกหัวกลับปูซาน
กลับปูซาน = แต่งงานกะชะนีคิตตี้จองอึนจี
แล้ว แล้ว …
ถ้าเขาหางานไม่ได้ภายในอาทิตย์นี้ = แต่งงานกะยัยจองอึนจีน่ะสิวะ!!!!!!!
งานอยู่ไหน! มาหาเก๊าที!!
TBC
ฝากติดตามนะคะ :D เขียนอาจไม่ดีหรืออาจไม่สนุก55
มีข้อผิดพลาดตรงไหนติชมในคอมเม้นได้เลย
ไม่ก็ติดแฮชแท็ก #ficbodyguard ในทวิตได้โลดดดด
@seenam234
ความคิดเห็น