โอมเพี๊ยง!!ขอให้รักฉันเป็นจริง

ลำดับตอนที่ #2 : เป็นฉันจริง ๆ หรอ

บทที่ 2  เป็นฉันจริง ๆ เหรอ

            “อ่ะ...เอ่อ...ฉัน...อ่ะ”

                ฉันอ้ำอึ้ง  ฉันไม่เคยเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง ฉันฝันไปอีกแล้ว  ฝันอีกแล้วหรอนานะ  แต่ทำไม?  จินตนาการถึงเหมือนจริงได้ถึงขนาดนี้  ไม่! มันเป้นความฝัน  มันเป็นภาพลวงตา  ในโลกนี้ไม่มีใครหล่อบาดตาบาดใจได้อีกแล้ว  นอกจากรุ่นพี่อามาเนะที่ฉันเคยแอบชอบมาตลอด 

“ฟุจิวาระ เธอจะตอบฉันว่าไง”  ว๊าย!ตอนนี้ภาพลวงตามันกำลังเลื่อนลอยเข้ามาใกล้ ๆ ฉันแล้ว  ฉันหลับตาปี๋  และหวังว่าภาพนั้นจะหายไปในอีก 3 วินาที  1..........2..........3 !!!  อ่ะ!! กรี๊ด !!! ฉันร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ  ภาพนั้นไม่หายไปและมันทำให้ฉัน.....เอี๊ก..!!!  เป็นลมดีกว่า

--- --- --- --- ---- ---

“นานะ ๆ ๆนานะจัง”  เสียงปลุกนั่นคือเสียงที่ฉันคุ้นเคย  ยัยมิกะดูมีสีหน้าเป็นห่วงทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น  ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลที่เงียบวังเวงและโชยไปด้วยกลิ่นยา  ทำไมใจฉันหวิว ๆ จริงเลยนะ  ความฝันเมื่อกิ๊ยังติดตาไม่หาย  ทำไมมันเหมือนจริงจังเลย

“มิกะ  เมื่อกี๊ฉันฝันร้ายด้วยล่ะ”

ยัยมิกะดูมีสีหน้าตื่นเต้นทันทีที่ฉันจะเล่า “ฉัน...ฝันว่า...มีคนมาขอฉันเป็นแฟน”

“อย่างนั้นเขาเรียกว่าฝันร้ายหรอยะ  ยัยนานะ”ยัยมิกะผลักหัวฉัน  พลางเอามือเท้าสะเอวก่อนจะหัวเราะดังลั่นในห้องพยาบาล “รู้ไหม  เธอนี่สุดยอดเลยจริง ๆ นานะจังที่ร๊าก  ตอนนี้ข่าวเรื่องที่พี่ชูจิคุงมาขอเธอเป็นแฟนน่ะดังกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียน  กลบข่าวที่เธอไม่ถูกกับรุ่นพี่อามาเนะไปเลย”

“อะไรนะ!!  นี่ฉันไม่ได้ฝันไปหรอเนี่ย  ไม่จริงอ่ะ”ฉันเริ่มสับสนในตนเอง  ระหว่างว่ามันเป็นความจริงหรือว่าเป็นความฝันกันแน่  โอย..นานะจัง  อยากเป็นลมอีก895  รอบ

“และตอนนี้...แต่น..แต้น...แต๊น..!!!  ดูสิยังนานะจังใครมาหาเธอ”

อ่ะ..ไม่จริง  ยัยมิกะเธอพาใครมา  นั่นรุ่นพี่ชูจิคุงไม่ใช่หรอ  เขาคงไม่ได้มาหาฉันมั้ง  และอีกอย่างฉัน..ฉันก็ไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเลย  เขาคงมาหาคนอื่นมั้ง - - ดูสิเนี่ยมือไม้ฉันสั่นหมดเลย  เหงื่อเม็ดโตตรงขอบหน้าผากกำลังจะย้อยเข้าปากฉันแล้วนะ..ทำไมจู่ ๆ ในห้องนี้ก็ร้อนวูบวาบไปหมดล่ะ  ใครก็ได้ช่วยเปิดแอร์หรือพัดลมให้ที

“เธอเป็นยังไงบ้างล่ะ”  เขาถามพลางนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ ฉัน  อูย...ใจเต้นหมดเลย  เต้นเป็นจังหวะร๊อคด้วย  อูย.. “ทำไมหน้าซีดล่ะ  ไม่สบายอยู่รึเปล่า”

“อ่ะเอ่อ..อืม”ฉันไม่รู้จะตอบยังไง  มือไม้ไม่มีเรี่ยวมีแรง  ตื่นเต้นไปหมด 

“เรื่องที่ฉันถามเธอวันนี้  เอาไว้ก่อนก็ได้นะ”เขายิ้ม  ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ  ว่าแต่แล้วนี่ยัยมิกะจังหายไปไหนแล้วเนี่ย  ไวว่องว่องไวจริงเล๊ย.ย.ย.เพื่อนคนนี้  อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนก็ไม่ได้

“คือ....ฉันอยากจะถามว่า...ว่า...นะ..นะ..นาย..ชอบฉันที่ตรงไหน”โอย..พูดออกไปจนได้ใจหายหมดกว่าจะพูดแต่ละคำออกมา

“ไม่รู้สิ  เพราะถูกชะตากันมั๊ง”  เขายิ้ม  อ๊าย!!!น่ารักอีกแล้ว  นี่ฉันหลงความหล่อของคนอื่นอีกแล้วหรอเนี่ย  ไม่ไหวจริง ๆ เลยยัยนานะจัง

“ไม่เคยมีใครถูกชะตากับฉันเลยนะ”

“ก็ฉันนี่ไง  และก็ยังมีเพื่อนเธออีกคน”

“นายแน่ใจหรอว่าจะขอฉันเป็นแฟน”  ตอบสิว่าแน่ใจ..ชูจิคุง

“อืม....!!!”มัวอ้ำอึ้งอะไรอยู่ได้  ฉันรอฟังอยู่นะ “ก็ถ้าไม่แน่ใจแล้วจะทำถึงขนาดนี้ไหมล่ะ” กรี๊ด!!!โดนใจมาก...แต่ต้องทำเป็นเก๊กไว้  เก๊กเข้าไว้สินานะ

“งั้นเรามาเริ่มจากคำว่าเพื่อนก่อนได้ไหม”เขามองหน้าฉัน  เมื่อฉันพูด “ฉันชอบให้ทุกคนมองเห็นตัวตนที่แท้จริงกันก่อน  ถ้าหลังจากนั้นเกิดไม่ถูกใจอะไรขึ้นมาจะได้ไม่เจ็บปวดกันทีหลัง  ได้ไหม?”ฉันยื่นข้อเสนอ  ถ้าหากเขาไม่ยอมก็คงไม่ต้องพูดอะไรกันอีก  การเริ่มจากคำว่าเพื่อนเป็นการเริ่มต้นที่ดีที่สุดสำหรับฉัน  และถ้าเราไปกันไม่รอดจริง ๆ ต่างฝ่ายต่างจะได้ไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้

“อืม..ตกลง”เขาพยักหน้าและยิ้มนิด ๆ “งั้นวันนี้เราไปเที่ยวที่ไหนดี”

“เอ่อ..คงไม่ได้อ่ะ  พอดีต้องไปรับน้องที่โรงเรียนแล้วก็ไปจ่ายตลาดแทนแม่”

“งั้นหรอ..ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังละกัน”

“อืม...”ฉันดูงุ่นง่านจังทำอะไรไม่ถูกเลย  ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย

“เธอมีเบอร์โทรศัพท์ไหม  แลกเบอร์กันได้ป่ะ” 

มันจะดีไหมเนี่ยถ้าฉันให้เบอร์เขาไป  แต่เขาอุตส่าห์ขอนี่นา  ก็ดีเหมือนกันเพราะทั้งโทรศัพท์ฉันมีเบอร์ที่เมมเอาไว้แค่ 4 เบอร์เอง หนึ่งเบอร์ยัยมิกะ  สองเบอร์แม่  สามเบอร์พ่อ  และสี่เบอร์โรงเรียน(เผื่อฉุกเฉิน)  ดีนะที่ฉันยังไม่สิ้นคิดขนาดเมมเบอร์ตัวเองเอาไว้  ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะหาว่าบ้าไปมากกว่านี้แน่เลย

“ก็ได้  เบอร์xx-xxx-xxxx”เขาจดลงบนกระดาษแผ่นหนึ่งที่เตรียมมาพร้อมยังกะวางแผนไว้ล่วงหน้าเลย“อืมขอบใจ  แล้วฉันจะโทรหานะ”เป็นไปไม่ได้หรอก  อย่างมากนายก็คงเอาทิ้งหรือไม่ก็ลืมไว้ในกระเป๋ากางเกง  ซักอบรีดมันจนเปื่อย  กว่าจะรู้ก็เบอร์ยุ่ยไปหมดแล้ว

ฉันยิ้มเก้อๆ ฉันรู้แกวหรอกน่า  ไม่มีใครคิดอยากจะคบกับฉันจริง ๆ หรอก  และมันก็มักเป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้เสมอ  โดยเฉพาะนาย  รุ่นพี่ชูจิคนที่ป๊อบปูล่าเอาการในหมู่สาว ๆ ฉันดีใจนะที่นายทำให้ฉันได้ใจเต้นตูมตามในวันนี้  แต่ความคิดที่แวบเข้าในสมองทำให้ฉันคิดได้ว่า  คนอย่างนายคงไม่คิดจริงจังกับฉันเท่าไหร่หรอก

“ไม่ไปเรียนหรอ”ฉันถามเป็นแกมไล่เขาไปในตัว

“เออ..ใช่..”เขาพูดอย่างนึกได้ “ต้องไปก่อนนะ  แล้วพรุ่งนี้เจอกัน  บาย”แล้วเขาก็เดินจากไป  เฮ้อ..มันเป้นความรู้สึกที่ดีนะ  ดีมาก ๆ เลยด้วย  แต่ทำไม  ฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ ในตัวของรุ่นพี่คนนี้ก็ไม่รู้  มันดูเหมือนรุ่นพี่เขาฝืน  เหมือนถูกบังคับให้ทำ  คงไม่มีอะไรมั้ง  คิดมากไปน่านานะจัง

-- --- --- --- -- - - -- --- --

“เจ้าเหมียว  เมี๊ยว ๆ ๆๆๆแกอยู่ไหนเนี่ย เมี๊ยว ๆ ๆ ฉันเอาข้าวกล่องมาให้แกด้วยแหละด้วยแหละ  เมี๊ยว ๆ ๆๆ”ฉันร้องเรียกเจ้าเหมียวที่หนองน้ำหลังโรงเรียน  วันนี้มันไปไหนนะ  ฉันตามหาตั้งนานแล้วยังไม่เจอเลย “เจ้าเหมียว เมี๊ยวๆๆๆๆๆ แกอยู่ไหนน่ะ”

“เหมี๊ยว !! เหมี๊ยว!!”

ฉันยิ้มอย่างดีใจเมื่อมันโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใกล้  “ทำไมวันนี้ดูมอมแมมจังเลย  เจ้าของอาบน้ำให้บ้างรึเปล่า”ฉันกะแกล้งแซวเล่น ๆ แต่หวังว่าเจ้าของคงไม่ได้ยิน “วันนี้ฉันเอาข้าวกล่องมาให้แกด้วยตามที่สัญญาเอาไว้”  ฉันแกะห่อข้าวกล่องและยื่นมันว่างไว้ตรงหน้าเจ้าเหมียว  มันคุ้ยกินข้าวด้วยความหิว  น่ารักเชียว  พลางส่งเสียงร้องราวกับขอบคุณฉัน “กินให้อิ่มเลยนะ  ฉันทำเต็มที่เลย  แต่หน้าตามันอาจจะ...เอาเถอะ  ยังไงก็อร่อยก็แล้วกัน”ฉันหัวเราะให้กับตัวเอง  ก่อนจะนึกถึงวันที่ฉันเจอแมวตัวนี้  มันพูดภาษาคนได้  และก็ให้พรฉันด้วย  ตอนนี้พรอาจจะเป็นจริงแล้วก็ได้  รุ่นพี่ชูจิคุงไง  แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันแปลก ๆ อยู่ในความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

“นี่เจ้าเหมียว...ฉัน..ขอบใจแกมากเลยนะ  เรื่องเมื่อวาน  ที่แกให้พรฉันไปน่ะ  ขอบใจมากนะ  ตอนนี้มันเห็นผลทันตาเลยล่ะ”

“แล้วเธอชอบไหมล่ะ”อ่ะ..เจ้าเหมียวพูดภาษาคนอีกแล้ว  แสดงว่าฉันไม่ได้สร้างเรื่องมาหลอกตัวเองจริง ๆ ด้วย

“ก็ชอบหรอกนะ  แต่...”

“แต่อะไรหรอ”

“ฉันรู้สึกไม่ชอบในลักษณะนี้  มันดีที่มีคนมาบอกรัก  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดอะไรมากมายกับเราเลย  ฉันไม่อยากเจ็บ  ไม่อยากรักเขาข้างเดียว  เขาเป็นคนเด่นคนดังในโรงเรียน  ต้องมีคนชอบมากมายอยู่แล้ว  สาว ๆ ที่สวยกว่าฉันมีถมเถไป  มันขัดแย้งกันที่เขาจะมาชอบฉัน  ขอบใจนะสำหรับพรข้อนั้น  แต่ฉันว่าไม่เอาแล้วล่ะ  ฉันเป็นตัวของฉันดีกว่าเยอะเลย”  ฉันยิ้มให้กับเจ้าเหมียว

“เธอไม่ชอบพรของฉันหรอ  หรือว่าผู้ชายคนนั้นไม่ถูกใจพอ”

“ไม่ใช่  ฉันชอบพรของนายมาก  แล้วรุ่นพี่ชูจิคุงก็หล่อมากด้วย  ไม่ใช่สิ..หล่อมาก ๆ ด้วย”  ฉันหยุดพูดถึงตรงนี้  จู่ ๆ เจ้าเหมียวก็หัวเราะออกมา “หัวเราะอะไรยะเจ้าเหมียว”

“เปล่า ๆ ๆแค่ขำอะไรนิดหน่อย  อย่าไปสนใจเลย  แล้วเธอชอบความรักแบบไหนล่ะ  โรแมนติก  หวาน ๆเลี่ยน ๆ หรือแบบบู๊ล้างผลาญ  เอาแบบซาดิสต์ ๆ เลยมั้ย”

“บ้าน่า  ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบความรุนแรงนะ”

“ก็เห็นเธอตัวใหญ่ดี  เหมือนผู้ชายเลย  ไม่แน่เธออาจจะชอบรักแบบแนวนั้น”โหย...วันนี้เจ้าเหมียวพูดกินใจเลย

“เจ้าเหมียว!  แกมันก็ชอบมองคนแต่ภายนอก  ผู้หญิงอย่างฉันถึงแม้จะดูเหมือนผู้ชาย  แต่ฉันก็ต้องการความรักแบบผู้หญิงคนอื่น ๆ เหมือนกันนะยะ  แต่ติดอยู่ตรงที่ฉันชอบให้ความรักมันเป็นแบบกันเองมากกว่า  เอาแบบเฮถึงไหนไปถึงนั่นประมาณนี้  ฉันชอบความรักที่มีความรู้สึกคล้าย ๆ แบบเพื่อนฝูง  ไม่ใช่หวานจนเลี่ยนเกินไป  หรือแบบซาดิสต์ซะขนาดนั้น  จำไว้นะ  ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะ”

“อ่ะหรอ...ฉันนึกว่าเธอเป็นผู้ชายซะอีก”

“แหนะ...ยังมาแซวกันอีก  ไอ้ข้าวกล่องเนี่ยไม่ต้องกินเลยไป”ฉันดึงข้าวกล่องออกมาทั้ง ๆ ที่เจ้าเหมียวยังคุ้ยข้าวอยู่เต็มปาก  ความจริงคุยกับเจ้าเหมียววันนี้สนุกมากเลย  และฉันก็ชอบที่ได้คุยกับใครสักคนแบบนี้”วันนี้

“เอามานะ  เอาขาวกล่องมานะ  ฉันยังไม่อิ่มเลย เอามา ๆ โอยหิว  รู้ไหมข้าวกล่องเธอน่ะอร่อยมากเลย”เจ้าเหมียวทำท่าตะกุยตะกายข้าวกล่องจากฉัน  จนฉันต้องยอมจำนนให้มันไปกินต่อ

“อ้าวกินเข้าไป ๆ ระวังจะจุกคอตาย”

“ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก  ฉันน่ะ  แมวเก้าชีวิตเชียวนะ  เคยได้ยินไหม  แมวเก้าชีวิต”

“อ้อ...หรอ!!!”ฉันอมขำเอาไว้”แมวเก้าชีวิตก็เก้าชีวิตเถอะ  เจอข้าวนานะจังคนนี้เข้าไปเห้นจุกคอตายมาทุกตัว”

“แอ๊กๆๆๆข้าวติดคอ  แอ๊กๆๆๆๆ!!!”เจ้าเหมียวแกล้ง  แต่ฉันยังเห็นยังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย “แอ๊ก ๆ ๆติดคอ  แต่ก็อร่อยอยู่ดี”

“แหม...ไอ้เรื่องกินน่ะตะกละจริงนะแกเนี่ย”

“โอย...มันแน่อยู่แล้ว  ฉันน่ะ  นักกินระดับทีมชาติ  คว้ามาแล้วหลายรางวัลเชียวนะ  ล่าสุดออกรายการทีวีรายการอะไรนะ  แมวหนุ่มที่หล่อที่สุด...นั่นก้ได้รางวัลชนะเลิศ”

“เวอร์ไปแล้ว  พูดเรื่องตะกละอยู่ดี ๆ เปลี่ยนมาหลงตัวเองเฉยเลย”

“ไม่ได้หลง...แค่พูดความจริง  แมวไม่เคยโกหกนะ”

“5555+++  ก็นี่ไงแมวกำลังโกหก  แมวตัวแรกและตัวเดียวของโลกที่หลงตัวเองที่สุด  5555+++”ฉันหัวเราะลั่น  นานแล้วที่ฉันไม่ได้หัวเราอย่างนี้  นานมากเลย  จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันสุดท้ายมันคือวันไหน

“ฉันพึ่งเห็นเธอหัวเราะนะเนี่ย ฉันหัวเราะด้วยคนสิ  555+++  เอ้า ! มาหัวเราะด้วยกันสิ 555++++5555+++วู้! วันนี้สะใจจริง ๆ เลย 555+++”แมวบ๊องตัวนี้ถ้าจะเพี้ยนเข้าไปทุกวัน  แต่ถึงยังไง  ก็ขอได้หัวเราะอย่างนี้หน่อยเถอะ

“55555++  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ55555++++”

วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย  เรื่องขอพรฉันไม่ขออีกแล้ว  ตอนนี้  ฉันจะเป็นตัวฉันให้ดีที่สุด  การได้มีคนที่มารักเรามันก็ดีหรอก  แต่การมีเพื่อนคุยที่เข้าใจเราน่ะมันสำคัญกว่า  ฉันชอบที่เป็นแบบนี้  ฉันชอบอยู่กับเจ้าเหมียว เจ้านี่มันทำให้ฉันลืมเรื่องราวอะไรหลาย ๆ อย่างที่หนักสมอง  และทำให้ฉันมีความสุขได้อย่างคาดไม่ถึง  มันเป้นความสุขที่หาไม่ได้อีกแล้ว  หาไม่ได้แล้วจริง ๆ สงสัยฉันจะหลงรักแมวตัวนี้เข้าแล้วล่ะมั๊ง  เจ้าเหมียวบ๊องเอ๊ย!!!~

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -