เขาและเธอเพราะโชคชะตาหรือเรื่องบังเอิญ

การพบกันของเขาและเธอครั้งนี้ 

เกิดขึ้นเพราะโชคชะตาหรือเรื่องบังเอิญ

นายแพทย์พีรวัฒน์ / หมอพี

ศรัณย์ลิตา  / พลอยชมพู

สวัสดีค่ะ ทดลองแต่งนิยายครั้งแรก แก้เบื่อหลังจากปิดเทอมค่ะ 

เนื่องมากจากชอบคลื่นชีวิตมาก ชอบเคมีหมากญ่า เลยนำมาตั้งเป็นเมจนิยายเรื่องนี้ค่ะ

สนุก ไม่สนุกคอมเม้นได้นะคะ

ฝากนักเขียนหน้าใหม่คนนี้ไว้ด้วยนะคะ

v

v

v

v

v

v

v

v

v

v

v

v

v

v

บทนำ

                การกลับมาแผ่นดินเกิดของบิดามารดาของเธอในครั้งนี้  ซึ่งเธอเคยคิดมาว่าเธอคงไม่กลับมาอีก  เนื่องจากเธอควรเดินทางไปเรียนต่อตามที่บิดามารดาคาดหวังไว้ หลังจากที่เธอได้ใช้ชีวิตพักผ่อนตามใจตัวเองเป็นเวลานานราว 5 เดือน ในที่แห่งนี้ ... ที่ที่มีแต่ความทรงจำดีๆ ความทรงจำที่เธอไม่อาจลืมมันได้ คนที่ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้ ครั้งนี้ เธอได้พบกับเขาอีกครั้ง แต่ความรู้สึกเดิมที่เคยมีมันหายไปแล้ว

                ศรัณย์ลิตา หรือ พลอยชมพู ทายาทคนเล็กของบริษัท ศรัณย์กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ด้านการผลิตสินค้าอุตสาหกรรมลำดับต้นๆของฮ่องกง ซึ่งหากชาวดั้งเดิมฮ่องกงจะรู้ว่า ประธานบริษัทนี้ ไม่ใช่ชาวฮ่องกงโดยกำเนิด แต่เพราะการที่อยู่ฮ่องกงมานานจนคิดว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สอง ประธานบริษัทอย่าง หม่อมราชวงศ์ศรัณย์ ประกาศรักษ์ หรือ มิสเตอร์ ศรัณย์ ที่ชาวฮ่องกงส่วนใหญ่รู้จักกันนั้น ไม่เคยกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดของตัวเองอีกเลย เหมือนกับว่าเขาต้องการลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้น

ศรัณย์ลิตาเองก็สงสัยมาโดยตลอดว่าเหตุใดบิดาถึงไม่คิดอยากจะกลับไปเมืองไทยอีก ทั้งๆที่ เมืองไทยนั้นก็มีบริษัทลูกของ ศรัณย์กรุ๊ป เปิดอยู่เช่นกัน ตัวเธอเองนั้นเกิดและเติบโตในฮ่องกง เธอจึงได้สัญชาติฮ่องกงโดยกำเนิด แต่เธอกลับต้องเรียนรู้   วัฒนธรรมไทย ภาษาไทย จากมารดาของเธอ ฤทัยนาค ที่พร่ำสอนเธอมาตลอดตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก “ท่านได้แต่บอกว่า ถึงลูกจะเกิดและโตฮ่องกง แต่ป๊ากับม๊าของลูกเป็นคนไทย ดังนั้นลูกก็เป็นคนไทย จึงควรที่จะเรียนรู้ภาษาไทยไว้บ้าง”

เธอเคยได้ไปบ้านเกิดของบิดามารดาเธอครั้งหนึ่งเมื่อ 5 เดือนที่ผ่านมา เธอไปในฐานะ พลอยใส เด็กสาวชาวฮ่องกงที่ไปตามหาพ่อแม่ในไทย ไม่ใช่ ศรัณย์ลิตา ลูกสาวเจ้าของบริษัท ศรัณย์กรุ๊ป ที่เธอไปครั้งนั้น เธอต้องการไปเที่ยวเมืองไทยที่เขาว่ากันว่าสวยงาม แถมคนไทยยังใจดี เป็นเมืองที่น่าอยู่ แถมยังเป็นบ้านเกิดของบิดามารดา อีกทั้งม๊าของเธอยังย้ำเสมอว่า ‘ลูกเป็นคนไทย ที่เกิดในต่างแดน’ ดังนั้นเธอจึงควรมาสัมผัสเสียบ้างว่าบรรยากาศมันเป็นไปอย่างที่เธอคาดไว้หรือเปล่า

5 เดือนก่อน ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

‘เฮ้ยยยยย เอากระเป๋าฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ’  

แค่มาวันแรก ภาพฝันอันสวยหรูที่ฉันเคยคิดไว้กับไทยแลนด์สยามเมืองยิ้มก็พังลงทันที เพราะอะไรนะเหรอ ฉันโดนวิ่งราวกระเป๋าจ้า และตอนนี้ไอคนชั่วนั่น มันก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ แล้วที่นี้จะทำยังไงล่ะ ทุกอย่างอยู่ในนั้นหมด ไม่ว่าจะเป็นพาสปอร์ต บัตร ATM บัตรอะไรสารพัด เครื่องสำอางที่จำเป็น หายไปทันที

แต่ท่ามกลางความโชคร้ายในครั้งนั้น ก็มีบุคคลใจดีมีเมตตา ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตอนที่ฉันตกระกำลำบากเช่นนี้

“ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ ” ฉันได้แต่นั่งกระพริบตาปริบๆเหมือนคนจะร้องเพราะอับจนหนทางแล้ว ก็ใช่น่ะสิ มาเมืองไทยครั้งแรก ไม่รู้จักใครสักคน แถมที่สำคัญยังโกหกป๊ากับม๊าอีกว่ามาพักบ้านเพื่อน ก็เธอน่ะอยู่ฮ่องกงมาตั้งแต่เด็กจะมีเพื่อนคนไทยที่ไหนกัน เธอก็แค่อยากจะลองใช้ชีวิตแบบผจญภัยดูก็เท่านั้นเองงงงงง

“ เอ่อ คุณครับ ได้ยินผมพูดมั้ยครับ เอ่อ ... Can you speak Thai language ? ”

“ ค่ะ ฉันพูดไทยได้ค่ะ ” เธอรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“แล้วมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ ว่าแต่คุณเป็นคนไทยรึเปล่า ”

“ค่ะ ฉันเป็นคนไทย ได้ทุนไปเรียนฮ่องกงตั้งแต่ยังเด็ก ”

“ แสดงว่าคุณเพิ่งมาที่นี่ ”

“ค่ะ หลังจากไปเรียนจนจบ ฉันก็พึ่งมาครั้งแรก แถมยังโดนชิงกระเป๋าอีก”

“แล้วคุณพักที่ไหนครับ ผมจะพาไปส่ง” เขาถามอย่างเป็นห่วง

“เอ่อ คือ ฉันอาศัยอยู่กับครอบครัวบุญธรรมชาวฮ่องกงน่ะค่ะ ตอนนี้พวกท่านย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ฮ่องกงอย่างถาวรแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ฉันเลยมาตามหาพ่อแม่ของฉันที่เป็นคนไทย” โกหกไปก่อนละกัน เผื่อคุณคนนี้จะใจดีหาที่พักให้ฉันชั่วคราวก่อน

“คุณมีเพื่อนชาวไทยบ้างมั้ยครับ”

“เท่าที่ฉันจำความได้ ฉันก็ย้ายไปอยู่ฮ่องกงแล้วค่ะ เลยไม่มีเพื่อนที่นี่เลย ” เธอพูดตามความจริง

“เอาอย่างนี้ คุณไปพักบ้านผมก็ได้นะ ผมอยู่กับน้องสาวสองคน แต่ตอนนี้เธอไปเที่ยวกับเพื่อน กว่าจะกลับคงอีกนาน คุณพักห้องน้องผมก็ได้ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ส่วนเรื่องเอกสารของคุณในกระเป๋า เดี๋ยวผมเพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยติดตามให้ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณคุณมากนะคะ”  มีที่พักแล้วยัยพลอยเอ๊ย

“ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมพีรวัฒน์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณ?”

“พลอยชมพูค่ะ เรียกพลอยเฉยๆก็ได้”