รักหมดใจ นายซาตาน

ลำดับตอนที่ #3 : การลงทุน Investment

การลงทุน

The investment

               

                “หา..!! เมื่อกี้คุณปีติว่ายังไงนะคะ มุกได้ยินไม่ค่อยชัด มุกต้องหูฝาดไปแน่ๆเลย” มุกรินทร์ต้องตกตะลึงที่จู่ๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ห่างแค่เพียงโต๊ะกั้นกล่าวออกมาในสิ่งที่หล่อนเองยังคาดไม่ถึง

                 “ไม่หรอกครับ สิ่งที่คุณมุกได้ยินนะเป็นความจริงครับ ผมจะขอซื้อรูปทุกรูปของคุณ ผมชื่นชมฝีมือของคุณ เพราะฉะนั้นได้โปรดขายมันให้ผมเถอะนะครับ” ปีติกล่าวกับมุกรินทร์ด้วยสีหน้าที่จริงจังและรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อจากเธอ “คุณปีติคะ รูปของมุกมันเยอะนะคะ มุกไม่เข้าใจเลยคะ ว่าคุณปีติจะต้องการมันไปเพื่ออะไร ลำพังที่คุณซื้อมันไปแสดงที่แกลอรี่แล้วมันก็เยอะนะคะแถมยังขายไม่ออกอยู่เลย แล้วนี่คุณจะมาขอซื้อมันอีกตั้งเยอะตั้งแยะ คุณจะเอาไปทำอะไรคะ คงไม่ได้เอาไปเผาทิ้งใช่ไหมคะ” มุกรินทร์ถามสิ่งที่เธอสงสัยอยู่และไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มต้องการอะไร “ผมคงไม่ลงทุนซื้อรูปพวกนั้นเพื่อไปทำอะไรอย่างที่คุณว่าหรอกครับ ผมแค่จะเอามันไปตกแต่งที่ร้านของผม คิดว่ามันคงเข้าบรรยากาศของร้านและผมเองก็อยากให้คนอื่นๆได้มีโอกาสได้สัมผัสผลงานของคุณ ผลงานที่ทำให้ผมรู้สึกทึ่งนะครับ” ปีติบอกกับหญิงสาวด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่มจนทำให้คนที่อยู่ตรงข้ามได้แตยิ้มแบบเฝื่อนๆ “คุณปีติก็พูดเกินไปคะ ถ้ามันน่าทึ่งขนาดนั้น มันก็คงขายออกบ้างละคะ คงไม่ถูกดองนานขนาดนั้นหรอกคะ ว่าแต่…ร้านอะไรเหรอคะที่คุณจะเอาไปตกแต่งนะคะ มุกจะได้ดูว่ามันพอจะเข้ากันได้ไหมกับผลงานของมุกคะ” มุกรินทร์ถามชายหนุ่มผู้ซึ่งตอนนี้เธอแทบจะเห็นเขาเหมือนเทวดามาโปรด “ร้านกาแฟครับ ว่างๆเชิญคุณมุกที่ร้านนะครับ สำหรับคุณมุกผมถือว่าเป็นแขกคนสำคั่ญ ผมคิดราคาพิเศษเลยครับ” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหยอดใส่เธอ “คะ ร้านอยู่แถวไหนละคะ ว่างๆมุกได้จะแวะไปคะ” มุกรินทร์ถามชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ร้านอยู่ที่ซอยสกาวรัตน์ 21ครับ ชื่อร้าน Like Light ใกล้ๆกับเวชยานนท์กรุ๊ปครับ” ชายหนุ่มกล่าว “คะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วมุกขอตัวนะคะ ส่วนเรื่องรูป มุกจะเอามาให้คุณที่นี่นะคะ” มุกรินทร์ว่าพลางดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นั่งทำให้คนอีกฝั่งต้องลุกตาม     “เอ่ออ...เดี๋ยวครับคุณมุก ผมว่าอย่างนี้ดีกว่าครับ ผมจะให้คนไปรับรูปที่บ้านคุณ คุณจะได้ไม่ต้องลำบาก พอคุณจะส่งรูปมาให้ผม ก็โทรเข้าเบอร์ผมได้เลยครับ นี่ครับนามบัตรของผม”ชายหนุ่มยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆส่งให้กับหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะหยิบมันมาจากลิ้นชักเมื่อสักครู่ “เอาอย่างนั้นเหรอคะ มุกเกรงใจคุณจังเลยคะ อุตส่าห์ซื้อรูปแล้วยังต้องลำบากไปเอาเองอีก แต่ยังไงก็ตาม มุกต้องขอบคุณคุณปีตินะคะ ที่ช่วยซื้อรูปของมุก นี่คะนามบัตรของมุก” มุกรินทร์หยิบมันมาหลังจากที่อีกฝ่ายก็ได้ส่งมันมาให้แก่หล่อน จึงเป็นมารยาทที่หล่อนจะต้องมอบมันให้แก่เขา

                ปีติลอบถอนหายใจ เขาเองก็ไม่คิดว่าเขาจะได้พบกับหญิงสาวที่เขาเคยเจอเมื่อประมาณอาทิตย์ก่อนนั้น หญิงสาวที่เขารู้สึกปิ๊งตั้งแต่แรกเห็น ในตอนนั้นเองเขาคิดว่าเขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้พบหล่อนอีกแล้ว แม้ว่าเขาจะพยายามขับรถผ่านแถวนั้นแทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยที่จะเห็นร่างบางระหงชวนมองปรากฏต่อสายตาเขาอีก ทุกครั้งที่มีการติดต่อเรื่องซื้อรูปของเธอนั้น เขาไม่เคยที่จะมีโอกาสได้พบหน้าเธอสักครั้ง เลขาของเขาเป็นผู้รับหน้าที่นี้ตลอด เมื่อใดที่เธอเข้ามาส่งรูปที่แกลอรี่นี้ จะต้องมีเหตุให้เขาไม่สามารถที่จะรอรับรูปได้ เขาจะต้องมีอันติดธุระทุกครั้งไป มีเพียงเสียงใสๆที่เขาได้ยินในครั้งแรกแค่ครั้งเดียว แค่เสียงนั้นก็ทำให้เขาตกหลุมรักแล้วจนไม่อาจสามารถที่จะปฏิเสธรูปของเธอได้ และวันนี้เขาเองก็ต้องอึ้งไปชั่วขณะที่จู่ๆผู้หญิงคนนั้นดันเป็นผู้หญิงคนเดียวกับผู้หญิงที่เขาโทรไปนัดซึ่งเขาเองก็แปลกใจอยู่นิดนึงที่เสียงปลายสายนั้นเปลี่ยนไป แต่เสียงนั้นก็มีสเน่ห์อยู่ไม่น้อยถ้าไม่ติดว่าเจ้าของเสียงนั้นจะไม่กวนประสาทจนเกินไป เขาก็คงจะตกหลุมรักเข้าให้แล้ว มุกรินทร์คือผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกอยากมอบความรัก ความห่วงใยความจริงใจให้เธอ อยากได้ร่างบางๆนั้นมาแนบกาย เขาพร้อมที่จะสลัดความเจ้าชู้ได้ หากเพียงแค่เธอพร้อมและยอมรับเขาให้เข้าไปในหัวใจของเธอ และหากว่าการที่เขาลงทุนซื้อรูปของเธอเพื่อให้เขาได้มีโอกาสพบเธออีก ทำไมเขาจะต้องปฏิเสธที่จะทำมันด้วย

                “ก๊อกก!!....ก๊อกก!!...ก๊อกก!!...”หลังจากที่ชายหนุ่มเฝ้าพร่ำเพ้อถึงหญิงสาวอยู่ได้เพียงไม่นาน ก็ปรากฏเสียงที่ทำให้เจ้าตัวถึงกับรำคาญใจ

                “เชิญเข้ามาได้ครับ” ชายหนุ่มกล่าวตอบอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นเลขาของตนจึงพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าหญิงสาวต้องการจะพูดอะไร “คุณปีติคะ มีแขกมาพบคุณคะ จะให้ดิฉันเชิญเข้ามาเลยไหมคะ” เลขาสาวเอ่ยถามเจ้านาย            “อืมม…เชิญเข้ามาสิ” พูดจบปีติก็จัดแจงเก็บข้าวของเพื่อต้อนรับแขกที่อีกสักครู่จะเข้ามา