ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก
เสียงร้องเพลงอันแผ่วเบา ดังแว่วมาตามสายลม
เด็กสาวซึ่งตัดสินใจที่จะเดินขึ้นไปชมวิวอยู่อย่างเงียบๆ บนดาดฟ้านั้น
ได้ยินเสียงร้องเพลงมาจากที่นั่น เป็นเสียงของใครกัน
เมื่อเดินขึ้นไปถึงชั้นดาดฟ้า เธอก็พบกับเด็กหนุ่ม ผมหยักศก ยืนอยู่เพียงคนเดียว
“ .....ในเมืองที่มีแต่ผู้คนมากมาย เธอเกลียดใช่ไหมเมืองแบบนี้
ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังอยากให้เธอรู้สึกดี....
หากแม้ว่า จะต้องลงเอยชีวิตด้วยความน่าเบื่อ
แต่ฉันก็จะต้องทำให้เธอมีความสุขให้ได้......”
“เพลงนั้นน่ะ....เธอแต่งเองเหรอ” เด็กสาวผมยาวรวบสวมแว่น พูดด้วยรอยยิ้มอันชื่นบาน
“ ......” โคว มาโคโตะ ซึ่งได้ขับขานบทเพลงเมื่อกี้นั้นได้หยุดชะงักลงด้วยความตกใจเล็กน้อย
ก่อนจะหันหลังไปมองเด็กสาว ที่ยืนอยู่ เขาค่อนข้างที่จะขี้อายเวลาที่ได้ร้องเพลงให้ใครฟัง จึงเกิดอาการหน้าแดง
“ เธอนี่เอง....มาที่นี่มีธุระอะไรเหรอ” เขาค่อยๆพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มอย่างขวยเขิน แล้วเด็กสาวก็เดินเข้ามายืนข้างๆเขา
“ก็เปล่า....แค่จะมายืนชมวิวเฉยๆ” เธอตอบแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มมาที่เอวของโคว มาโคโตะ ที่เป็นเด็กหนุ่มที่บ้าจี้คนนึง
“ฮะ...เฮ้ย ทำอะไร!” มาโคโตะสะดุ้งแล้วพยายามหลบตัวจากนิ้วชี้แสนซนของเธอ
“เธอชื่ออะไรนะ” เด็กสาวมองหน้าเขาแล้วถาม
“ โคว มาโคโตะ” เขามองหน้าเธอด้วยความรู้สึกแย่เล็กน้อยที่มีคนจำตัวตนและชื่อของเขาไม่ได้แม้จะอยู่ห้องเดียวกัน
“ฉัน โคฮารุ วาโกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เธอแนะนำตัวเอง
“ แล้ว.....” มาโคโตะเกริ่นขึ้นมา
“......” วาโกะเองก็รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อแต่ก็เหมือนจะไม่ได้สนใจเขานัก
“เธอ...มาจากโรงเรียนไหนเหรอ” เขาถาม
“ โรงเรียนS”
“ที่นั่นก็ดีนี่นา ทำไมถึงย้ายมาล่ะ” มาโคโตะถามอีก
“ ก็รู้สึกเบื่อน่ะ....” โรงเรียนSเป็นโรงเรียนมัธยมชื่อดัง แต่วาโกะกลับหันเข้าเรียนที่มัธยมปลายแห่งนี้
“ เป็นเด็กเก่าสินะ” วาโกะถามแล้วหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเปิดเชคอะไรบางอย่างในนั้น
“ อืม....” วาโกะพยักหน้าตอบรับแล้วไม่พูดอะไรอีกนอกจากจะมองลงไปยังหน้าจอมือถือของเครื่องที่จับอยู่
จู่ๆก็เกิดบรรยากาศเงียบแปลกๆนานนับ5นาที ทั้งคู่ไม่พูดกันอีกเลยหลังจากที่จบบทสนทนานั้น
แต่มาโคโตะก็รู้สึกอึดอัดกับความเงียบนี้ จึงพูดขึ้น
“ ลมเย็นๆอย่างนี้เนี่ย น่านอนจังเนอะ”
“นั่นสินะ” วาโกะตอบทันทีที่เขาพูด
“ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้น่าจะมีเก้าอี้ตั้งอยู่สักตัวสองตัวนะ” วาโกะพูดเสริมต่อ
“นั่นสินะ.....งั้นวันหลังผมจะแบกเก้าอี้ขึ้นมาให้มั๊ยล่ะ” มาโคโตะเสนอ
“จะแบกมาทำไมล่ะ ไม่ต้องหรอก พื้นบนดาดฟ้าเนี่ยก็ไม่ได้สกปรกอะไรมากมายนัก” วาโกะบอก
“.....งั้นวันหลังหากระดาษมาปูนั่งมั๊ยล่ะ” มาโคโตะแนะนำ
“ ไม่เอาอ่ะ เปลืองกระดาษจะตาย เอาไปวาดรูปยังดีซะกว่า”
“ เธอวาดรูปได้ด้วยเหรอ” มาโคโตะถามด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
“อืม แต่ก็ยังกากอ่ะนะ”
“ ผมก็เหมือนกัน......”
“ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว ลงไปข้างล่างมั๊ย” วาโกะมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วหันมาบอกกับมาโคโตะ
“ อ่ะ....งั้นเหรอ” วาโกะเดินลงนำหน้าไป แล้วมาโคโตะค่อยเดินตาม เขามองไปยังแผ่นหลังเล็กๆของวาโกะ
แล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่กำลังก่อตัวอยู่ในใจของเขามันทำให้หัวใจเต้นแรงมากพอๆกับตอนที่ได้ร้องเพลงเสียอีก
นับว่าเป็นความรู้สึกอันดับสามหลังจากที่ได้เริ่มต้นชีวิตม.ปลายของมาโคโตะเลยทีเดียว
ความคิดเห็น