แวมไพร์ร้ายสั่งใจให้หลงรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

      
   เมื่อ...สิ่งที่เราทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจ...และผลกระทบจากมันก็คือ....มันสามารถที่จะเปลี่ยนการใช้ชีวิตของเราไปตลอดกาล และ ใครจะคิดได้ว่า เพียงแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำ จะสามารถก่อความวุ่นวายที่ไม่มีวันจบสิ้น และยังล่วงรู้ถึง...สิ่งที่ไม่ควรจะรู้!

   
   "ยูเมะจัง" เสียงใสๆของเพื่อนสาวที่ดังมาแต่ไกล ทำให้ฉันต้องหันหน้าไปตามเสียงเรียก

   
   "มีอะไรเหรอ?" ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย

   
   "แก...รู้...ไหม...แฮ่ก....มี...นักเรียน...ใหม่....มา...แฮ่กๆ" เธอพูดไปหอบไป ฟังแทบจะจับใจความไม่รู้เรื่อง แต่ใบหน้านั้นมีแต่รอยยิ้มฉายออกมา

   
    "อ้อ เหรออออ....." ฉันลากเสียงยาว พลางมองหน้าเพื่อนตรงๆ "แล้วไงล่ะย่ะ?" 


    "แก...แก ยังไม่รู้ถึงความหล่อเลยนะย่ะ" มันพูดอย่างเร็ว แล้วก็หายใจอีกเฮือกหนึ่ง "ต้องเจอก่อน แล้วแกจะตาค้าง" มันว่าแล้วก็ดื่มน้ำที่ฉันยื่นให้

 
    "อ้อ ตาค้าง" ฉันว่าแล้วก็พยักหน้าให้กับคำพูดตัวเอง "ตาค้างที่ว่า เนี่ยหล่อของแกแล้วเหรอ?" ว่าแล้วก็ยักคิ้วใส่


    "ยัยยูเม๊ะ!" เรียกซะสูงจนแสบหู "เชอะ ฝากไว้ก่อนนะย่ะหล่อน" มันว่าแล้วก็ชี้หน้าฉันทันที


    "รอตอนนั้นก่อนก็แล้วกันนะ ฮ่าๆ" ฉันว่าแล้วก็เดินนำเพื่อนไป ปล่อยให้มันทำหน้าบูดเบี้ยวอยู่ด้านหลังฉัน


     ฉันมีชื่อว่า ยูเมะ เป็นสาวน้อยม.ปลายที่สดใส ร่าเริง ฉันเป็นพวกเฉยๆชาๆ (เพื่อนบอกมา) และเป็นพวกที่ไม่ค่อยเชื่อนอกจากสิ่งที่เห็น


     เพื่อนสาวที่หน้าบูดเบี้ยวด้านหลัง มีชื่อว่า โซระ เป็นเพื่อนที่คลั่งไคล้ในสิ่งที่ดูหล่อ(?) น่ารัก สวยงามต่างๆนานา (ไม่รู้จะหลงใหลอะไรหนักหนา)


     - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ห้อง 2-B


      เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้อง สิ่งที่ฉันได้ยินประโยคแรกคือ....

    
      "นี่เธอ เขาว่าเด็กใหม่หล่ออ่ะ" เสียงของเพื่อนสาวร่วมห้องดังขึ้น และเป็นประโยคแรกหลังจากฉันเปิดประตู ฉันเดินไปหลัง (เป็นเด็กหลังห้อง)


      "โย้ ยูเมะ" เสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่ดังขึ้น ฉันหันไปดู ก็พบมือที่แบออกมา


      "อะไรย่ะ?" ฉันหันไปถามทันที


      "จะมีอะไรอีกล่ะ?? การบ้านไง" หนุ่มผมสีทอง หน้าตาดี พูดแล้วก็ยิ้มยิงฟันให้ฉันทัน


      ".....เฮ้อ...ฉันเหนื่อยใจกับรอยยื้มของนายจริงๆ เลยเคนตะ" ฉันมองหน้าแปปหนึ่ง ก่อนที่จะส่งสมุดการบ้านให้

 
     "อารายก๊าน รอยยิ้มฉันออกจะสว่างไสว" หนุ่มหัวทองรับสมุดแล้วก็ยิ้มให้อีกรอบหนึ่ง


     "สว่างจนจิตดับนะสิไม่ว่า" โซระโผล่หน้ามากัดทันที


     "อะๆ เปลี่ยนคำพูดยังทันนะ" เคนตะพูดแล้วก็ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ


     "ทุกคน นั่งที่ได้แล้ว" เสียงของหัวหน้าห้องขัดขึ้น เลยทำให้การเถียงระหว่างโซระกับเคนตะหยุดไปดื้อๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งโต๊ะข้างหน้าต่าง


ครืด!


      อาจารย์เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มใจดีส่งให้นักเรียนทุกคน


      "อาจารย์คิดว่านักเรียนทุกคนคงรู้กันหมดแล้วใช่มั้ยจ้ะ?" อาจารย์ว่าแล้วก็ยิ้มขบขันเล็กน้อย


      "ครับ/ค่ะ" เสียงนักเรียนตอบกันอย่างพร้อมเพรียง


      "...เอาล่ะ เชิญเข้ามาแนะนำตัวได้แล้วจ้ะ" อาจารย์หันหน้าไปที่ประตู ทุกคนเงียบกริบ


ตึก ตึก ตึก


      เสียงฝีเท้าที่ดังก้องอย่างเชื่องช้าเล็กน้อย สายตาทุกคู่จับจ้องที่เขาคนนั้น ผู้ที่มีผมสีเทาที่ดูหม่นๆ และดวงตาสีแดงอ่อนที่ดูน่าเกรงขามกับเย็นชา แม้
กระทั่ง...ตัวฉัน ยังไม่สามารถละสายตาได้เลย


      "ฉันชื่อ ไคโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เสียงที่ทุ้มดูน่ากลัวอ่อนๆนั้น ก้องในห้องเรียนที่เงียบกริบ เขากวาดสายตาไปทั่วห้องจนกระทั่งมาสะดุดกับฉัน เราสบตากัน แล้วดวงตาเขาเป็นอะไรที่มีเสน่ห์เหมือนกัน 


      "อืม...งั้นไคโตะคุง...ไปนั่งกับเคนตะละกันนะจ้ะ" อาจารย์มองไปทั่วห้อง เคนตะก็นั่งอยู่หลังฉัน ไคโตะเดินมานั่งอย่างว่าง่าย 



กริ๊ง!


        "อย่าลืมทำงานมาส่งด้วยนะจ้ะ" อาจารย์ว่าแล้วก็เดินออกไปทันที


        "ไคโตะคุง เราชื่อเอมิ ยินดีทีได้รู้จักนะ บลาๆๆๆๆๆๆ" เอมิ ไอดอลสาว ผู้เป็นที่ต้องการของผู้ชายทั่วโรงเรียน เดินมาทักทันที หากมีคนหนึ่งแล้ว คนที่สองที่สามก็จะมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีคนยืนล้อมไคโตะมากมาย


        ฉันหันหน้าไปมองไคโตะ ผมสั้นสีเทาหม่น ทำให้ดูมืดมน แต่ดวงตาสีแดงอ่อน นั้น ดูเจ้าเล่ห์และเย็นชาในเวลาเดียว สงสัยฉันคงจ้องไคโตะมากไปหน่อย เพราะไคโตะหันหน้ามาแล้วก็ส่งสายตาว่า


        'มีอะไรเหรอ?'


        ฉันยักไหล่พลางทำท่า 'ไม่มีอะไรหรอก' แล้วฉันก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามอ่อน ดูสวยงาม ฉันจึงจมดิ่งอยู่คนเดียว ตัดความรู้สึกรอบข้างออก
ไป 


        "เมะ...ฮิเมะ....ยัยฮิเมะ!!" เสียงของโซระดังข้างหู เอาฉันสะดุ้ง ดึงสติกลับมาทัน


        "อะไรย่ะ?? เรียกซะขี้หูฉันเต้นระบำเลยเนี่ย" ฉันพูดพลางทำหน้าเหนื่อยๆ เพราะ โซระมาตะโกนเรียกที่ข้างหู


        "เรียกดีๆก็แล้ว มันต้องร้ายๆ ให้ขี้หูระบำ ถึงจะได้ยิน" โซระว่าแล้วก็ทำหน้างอนใส่


        "เฮ้อ แล้วมีอะไรล่ะ?" ฉันถามอย่างเหนื่อยใจกับนิสัยของเพื่อนสาว


        "ไปกินข้าวเที่ยงเหอะ หิวแล้ว" โซระว่าแล้วก็ลุกขึ้น "แต่วันนี้เธอต้องเลี้ยงฉัน เพราะเธอทำให้ฉันอดอาหารพิเศษ" โซระชี้หน้าหาเรื่องฉันทันที


        "ตามใจๆ" ฉันหยิบกระเป๋าเงินแล้วก็ลุกบ้าง "เคนตะ พวกฉันไปก่อนนะ" ฉันหันไปมองเคนตะ ซึ่งตอนนี้เขาฟัง mp3 อ่านหนังสือ ในปากก็คาบขนมปังไปด้วย


        "อืมๆ" เคนตะพยักหน้า "อ่ะ...ฝากคืนหนังสือด้วยสิ ยังไงก็ไปแวะห้องสมุดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?" เคนตะยื่นหนังสือมาให้ฉันสองเล่ม โดยไม่เงยหน้าขึ้นเลยแม้นแต่น้อย 

 
        "เอ่อๆ" ฉันรับมา เคนตะยืมหนังสือเรื่อง 'ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น' และ 'แวมไพร์แต่อดีตกาล' ฉันเดินตามหลังโซระไปทันที


        หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จแล้ว ก็เดินไปห้องสมุดซึ่งตั้งอยู่กลางสวนโรงเรียน ไกลจากโรงอาหารสักครึ่งกิโลเมตร พอไปถึงหน้าห้องสมุด ฉันก็หย่อน หนังสือลงในช่อง 'คืนหนังสือ' แล้วก็เดินเข้าไปข้างในทันที


        "งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่โต๊ะเดิมนะ" โซระว่ายิ้มๆ แล้วก็เดินเข้าช่องนิยายไปทันที ฉันถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปหยิบหนังสือ 'ประวัติศาสตร์สากล' ที่เคยอ่านค้างไว้ แล้วก็เดินไปที่ ห้องสวน


        ห้องสวนเป็นห้องที่สร้างเหมือนโดมกระจก จะเห็นธรรมชาติข้างนอก และด้านในก็ทำให้ดูร่มรื่นไปด้วย พอฉันเดินไปที่โต๊ะประจำแล้วก็พบว่า มีคนมานั่งที่นั้นก่อนแล้ว ผู้ชาย ผมสีน้ำตาลที่ก้มหน้าอ่านหนังสือ ค่อยๆเงยหน้าให้เห็นดวงตาสีม่วงที่ดูลึกลับนั้นและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เขายิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มให้เขา พอฉันอ้าปากจะพูด


         "มานั่งด้วยกันไหมครับ?" เขาก็เอ่ยพูดก่อนฉัน ทำเอาฉันยิ้มขันๆ


         "งั้นขออนุญาตนะคะ" ฉันเดินไปนั่งใกล้ๆเขาทันที


          "เดี๋ยวสักครู่/เดี๋ยวสักพัก เพื่อนจะมานั่งด้วย" พวกเราหันหน้ามาพร้อมกัน แถมยังพูดพร้อมกันอีก มองหน้ากันไม่นาน ก็หลุดหัวเราะเบาๆออกมาพร้อมกัน

________________________________________________________________

เอาแค่นี้ดีกว่าา กรี๊ดดดด >_< 

ฝากเม้น และ ติชม ด้วยนะก๊าบผม