Lovesickness (상사병) l HunSic,Kaistal :: Sehun x Jessica , Kai x Krystal

ตอนที่ 1 : Chapter 01 : Be-gin

            คฤหาสน์ตระกูลจอง

ร่างเพรียวบางยืนนิ่งงันอยู่หน้ากระจกเงาแม้จะเหมือนว่าเธอกำลังสำรวจความเรียบร้อยของตนเอง ทว่าจองซูจองกลับเหม่อลอยเสียอย่างนั้น ชุดเกาะอกสีขาวกร่อมเท้าเมื่อมาอยู่บนร่างระหงมันยิ่งดูสง่าแต่คนสวมกลับมองเห็นว่ามันไม่ต่างอะไรกับเชือกรัดร่างน่าอึดอัดเสียเต็มประดา

“ซูจอง แม่ให้มาตามน่ะ”ใบหน้าน่ารักของจองซูยอนโผ่ลเข้ามาเสี้ยวเดียว เจ้าของห้องตวัดตาเย็นชาใส่

“เธอควรจะหัดเคาะประตูก่อนจะเข้าห้องคนอื่น”ว่าเสียงห้วนก่อนจะหยิบกระเป๋าถือใบเล็กแสนหรูมาถือ มืออีกข้างก็ถลกกระโปรงราตรีกรุยกรายขึ้นแล้วก้าวไปยังทางออก อีกคนที่ยืนอยู่ก่อนก็เปิดประตูให้กว้างพร้อมๆหลีกทางให้น้องสาว นัยน์ตากล่อมแป๋วก็มองซูจองหรือคริสตัล ด้วยความชื่นชม สวยจริงๆเลย ไม่แปลกที่ใครๆก็เรียกยัยเด็กนี่ว่าเจ้าหญิง

เนตรคู่คมที่ล้อมกรอบด้วยอายเชวโดว์สีเบจไล่มองพี่สาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอไม่ไปด้วยเหรอ”

คนในชุดเสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงยีนส์ขาสั้นขาดสั่นหน้ายิ้มๆ “บอกแม่ว่าไม่อยากไป แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วให้อยู่อ่านหนังสือแทนน่ะ...ว่าแต่วันนี้เธอสวยมากเลยนะ”

คนฟังถึงกับยิ้มเยาะไม่ใช่ยิ้มเยาะซูยอนหรอกแต่กำลังสมเพชตัวเอง ในขณะที่พี่สาวเธอสามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ แล้วทำไมเธอถึงทำบ้างไม่ได้ เช่นงานคืนนี้ไม่เห็นอยากจะไปเลยสักนิด แม้แต่เสี้ยวก็ไม่อยาก ข้าวก็กินหม้อเดียวกันทำไมเกิดมาฉลาดแถมสวยกว่าก็ไม่รู้

“เสร็จพอดี ไปกันเถอะ”ลีทงเฮลูกชายบุญธรรมของคุณหญิงจองเดินติดกระดุมแขนเสื้อออกมาจากห้องข้างๆก็เอ่ยบอกน้องสาวคนเล็ก ก่อนที่จะมาหยุดมองจองซูยอน“ทำไมแต่งชุดนี้ละ ไม่ไปด้วยกันเหรอ?”

“ไม่ค่ะะ”ริมฝีปากจิ้มลิ้มยิ้มเผละก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตนเอง มีเพียงสายตาสองคู่มองตามเท่านั้น

ทงเฮเบือนกลับมาหาซูจองยิ้มอบอุ่นส่งให้เอ่ยชมแล้วเดินลงไปชั้นล่างพร้อมๆกัน

ซูจองน่ะเหมือนเจ้าหญิง หรือ นกในกรงทองทุกคนให้ความรักให้ความสนใจ สวยสง่า ฉลาดเพรียบพร้อมจับต้องได้ยาก

ในขณะที่ซูยอนก็ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ปถุชนธรรมดาๆคนหนึ่งหรืออาจจะไม่เหมือน? มนุษย์ธรรมดาที่ไหนกันจะสอบตกได้ทุกเทอม

แม้จะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดทว่ากลับไม่มีอะไรที่สองคนนี้จะคล้ายคลึงกันเลยสักนิด สักนิดก็ไม่มี...

 

ระยะเวลาในการทักทายปั้นหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลาทำให้ฉันเอี้ยนแทบจะอ้วกออกมาครั้งละหลายๆหน หลังจากปลีกตัวมาได้ก็เลี่ยงมาอยู่ในห้องน้ำฉันคิดว่ามันเป็นที่ที่เหมาะสุดๆในเวลานี้แล้วแหละ อิจฉาซูยอนชะมัด ไม่เห็นต้องมาทำอะไรแบบนี้เลย แต่ฉันไม่ได้อิจฉาความโง่ของยัยนั่นหรอกนะ มันคือข้อยกเว้นอันใหญ่หลวงเลยแหละ

ฉันว่าฉันออกมานานมากสมควรแล้วที่จะต้องกลับไปเผชิญกับงานสวมหน้ากากของพวกไฮโซพวกนั้น เมื่อสำรวจความเรียบร้อยจนมั่นใจก็เดินกลับไปที่งาน ทว่า…

“อื้ม อือ อื้ม อะ อ๊า~”ฉันชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าดังมาจากซอกทางเดินมืดๆนั่น และไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเสียงที่ได้ยินมันคืออะไร ทุเรศสิ้นดีเลยว่ามั้ย? พวกที่ไม่รู้จักควบคุมความต้องการของตัวเอง หรือไม่ถ้าอยากขนาดนั้นทำไมไม่เปิดห้องข้างบนให้มันรู้แล้วรู้รอดอุจาดที่สุดเลย

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆกลอกตาด้วยความสมเพช ขามันกำลังจะเดินไปข้างหน้าแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีร่างสูงออกมาจากมุมอับนั่นเสียก่อน ฉันว่าฉันไม่น่าหยุดเดินตั้งแต่ทีแรก

เขาเดินออกมาพร้อมๆกับชุดทักสิโด้ที่หลุดลุ่ย ทรงผมที่ฉันคิดว่ามันถูกเซตเป็นอย่างดีก็กระเซอะกระเซิง ถ้าไม่ใช่ คิมจงอิน ฉันว่ามันคงทุเรศ เพราะเป็นเขาไง มันเลยดูโคตรอุบาทก์ทันที “อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

ไม่ได้อายหรือสำนึกเลยสินะถึงได้ตีสีหน้าได้เป็นธรรมชาติแบบนี้ ฉันเลือกที่จะเดินหนีแต่ไอ้บ้านี้กลับเลือกที่จะเดินมาดักทางไว้ จงอินยิ้มกว้างจนตาหยีมาให้ ฉันเกลียดเพราะเขาเป็นคนนิสัยแบบนี้แหละ บ้า ทะลึ่ง วุ่นวาย เห็นอะไรก็ทำเป็นเล่นไปหมด ไม่นานผู้หญิงร่างอรชรไซส์อกบึมบัมก็ก้าวออกมา แล้วเลยไปราวกับว่าไม่รู้จักคนที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าฉันสักนิด แล้วฉันจะอยู่ตรงนี้ให้เสียสายตาทำไม

“ถอยไป”

“ฮู้ว ทำไมพูดเสียงเย็นชาแบบนี้กับน้องชายว่าที่สามีละซูจอง”

“ถอยไป คิม-จง-อิน”

“ซูจอง อ่า รู้ป่ะถ้าเธอแต่งงานกับแทมินไปเธอจะเจอฉันบ่อยกว่านี้อีกน๊า”จงอินยังยิ้มทำเสียงทะเล้นไม่เลิก จนฉันรู้สึกหมั้นไส้อยากถอดรองเท้าส้นเข็มที่สวมอยู่ฟาดปากมอมๆของเขา

“ถอย”

“แต่งหน้าเข้มไปหรือเปล่าเนี่ย”

“1”

“แต่วันนี้สวยจัง^^”

“2”

“รองเท้าสูงมากเลยนะ เธอเกือบเท่าฉันแน่ะ”

“3”

ผลัวะ!!!

“โอ๊ย!!!!”กระเป๋าถือในมือฉันฟาดลงกลางหัวคนกวนประสาทเต็มๆจนเขาทรุดลงไปนั่งกุมหัวบนพื้น ทันทีที่สบโอกาสก็เดินข้ามคนล้มตรงเข้าไปยังงานทันที ไม่รู้ว่าหัวแตกหรือเปล่า? แต่แล้วไง

ก็สมควร…

“นะ นะซูยอน ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยน๊าT^T”เสียงโหยหวนดังมาจากปลายสาย ฉันได้แต่กรอกตาแล้วปิดหนังสือที่ท่องอยู่ลง

“นี่มันดึกแล้วนะแทยอน แกควรจะไปนอนเพราะพรุ่งนี้แกต้องพาฉันไปสอบซ่อมกับด๊อกเตอร์ชางมินนะ”

“แก แต่วันนี้แบคฮยอนขึ้นร้องเพลงอะ ไม่อยากพลาด”

“แต่...”

“คุณลุงคุณป้าไม่อยู่ ทางสะดวกปิ๊งๆ แกไม่ต้องหาเรื่องเลี่ยงฉันเลย ฉันรู้หรอกแกอยู่บ้านคนเดียว โอเคตามนั้นตอนนี้อยู่หน้าบ้านแกและ ออกมาได้เลย”ดะ เดี๋ยวนะ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป แล้วอะไรคือมาถึงหน้าบ้าน ฉันอยากจะพูดหรือโต้ตอบบ้างนะถ้าไม่ติดว่าแทยอนวางสายไปแล้ว

“เร็วๆซี่”แทยอนกึ่งลากกึ่งจูงฉันเดินไปยังโต๊ะวีไอพีที่จองเอาไว้ มุมนี้มุมดียัยนี่เป็นเจ้าประจำเพราะสามารถเห็นคนบนเวทีได้ชัดเจน เพลงบีสท์หนักๆดังกระหึ่มจนฉันอดโยกหัวไปด้วยไม่ได้

อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงไคลแม็กซ์ของคืนนี้ เวลาที่แทยอนลากสังขารมาทั้งๆที่พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า

ผู้ชายสี่คนขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆรวมถึงคนข้างๆฉันไงที่โหยหวนราวกับจะเป็นจะตาย วง Monster วงร๊อคที่ใครๆต่างรู้จักและคลั่งไคล้มีสมาชิกทั้งหมดสี่คนคือชานยอลมือกลอง แบคฮยอนเบส เลย์กีต้าร์ และคยองซูร้องนำ

ทว่าบนเวทีกลับไม่ได้มีแค่สี่คนน่ะสิ มันมีคนที่ห้าเพิ่มมาด้วย “แก๊...นั่นมันโอเซฮุนห้องเอนิ”แทยอนเขย่าแขนจนหัวฉันโคล่งไปมาเมื่อเห็นเซฮุนยกสายกีต้าร์ขึ้นมาคล้องบ่า ฉันโวยวายแกะมือคนบ้าไร้สติออกพร้อมกับบ่นออกไป รู้จักสิก็เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันถึงจะอายุน้อยกว่าฉันก็เถอะ ทว่าเซฮุนกับซูจองกลับสอบเทียบเกรดสิบสองได้ ทั้งๆที่ความจริงต้องเรียนเกรดสิบเอ็ดสองคนนี้น่ะถูกเรียกว่าคู่ขวัญเพราะชอบตัวติดกัน พอเดินไปด้วยกันทีไรคนหนึ่งก็สวย อีกคนก็หล่อ มันก็เลยดูเหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกกระมัง แต่โทษทีน้องสาวฉันมีคู่หมั่นแล้ว เลยเป็นได้แค่คู่จิ้น

พวกคนบนเวทีดูจะวุ่นวายอยู่กับการตั้งคอร์ด ปรับคีย์อยู่จวบจนถึงเวลาชานยอลเคาะกลองเป็นจังหวะ ตามด้วยเบสหนักๆและกีต้าร์ คนในฟลอร์ก็โยกย้าย กระโดดไปตามทำนองเพลงร๊อคอย่างเมามันส์ ฉันกำลังจะหันไปหาแทยอน แต่โทษทีตอนนี้ที่โต๊ะมีฉันนั่งหัวโด่อยู่ส่วนคนที่ชวนมา นู่นไงชักดิ้นชักงออยู่หน้าสเตจนู่น

เบือนสายตากลับไปยังเวที เซฮุนอยู่ในชุดเท่ห์ๆเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ๊คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนส์สีดำขาดๆส่งผลให้เขาดูโดดเด่นมาก ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาเล่นดนตรีเป็นและท่าทางราวกับมืออาชีพ มิหนำซ้ำยังดูเอ่อ...มีเสน่ห์สุดๆไปเลย นอกจากเรื่องเรียนและกีฬาแล้ว คนจะฉลาดก็อัจฉริยะไปเสียทุกอย่างเลยสินะ

“เม็ดนี้ได้มากจากดูไบค่ะตีราคาไม่ได้เลยนะคะ”

“อุ้ยตาย น้ำงามๆมากเลยคะคุณหญิง”

ฉันนั่งมองแม่จีบปากจีบคออยู่ข้างคุณหญิงคิมซังยอนแม่ของคู่หมั่นฉันเอง ข้างๆท่านก็คือไอ้ลูกชายตัวดีไงละ จงอินมองมาที่ฉันแล้วทำเชิดหน้าไปทางอื่น ราวกับว่ากำลังงอนฉันอยู่ พับผ่าสิ ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด

“จงอินพาซูจองไปหาอะไรทานสิจ๊ะ”

จงอินเบือนสายตากลับมาหาฉันก่อนจะยิ้มสุภาพ สุภาพอย่างงั้นเหรอ หน้ากากชัดๆ

“ได้ครับแม่ เชิญครับคุณซูจอง”

คุณซูจอง?

“ไม่เป็นไรค่ะจงอินฉันอิ่มแล้ว เชิญคุณตามสบายเลยนะ”

“งั้นดีเลย ผมก็อิ่มแล้ว งั้นเราไปเต้นรำกันเถอะครับ”

“ฉันเต้นไม่เก่ง จะเป็นภาระคุณเปล่าๆนะคะ”ฉันยิ้มแบบมารยาทดีให้เขา แต่จงอินรู้ว่าฉันกำลังหมดความอดทน เขาเลยยิ่งได้ใจ

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ตาจงอินน่ะเต้นเก่งไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ไปเถอะๆ”คุณหญิงซังยอนหันมาบอกฉัน “จงอินฝากว่าที่พี่สะใภ้เราด้วยนะ”ประโยคสุดท้ายก็บอกคนที่ฉันเหม็นขี้หน้า

สุดท้ายฉันเลยจำใจมายืนกลางฟลอร์กับฝาแฝดคู่หมั่นตัวเอง มือหยาบกร้านของจงอินเลื่อนมาโอบเอวฉันก่อนจะรั้งให้เข้าไปใกล้เขา

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ”ฉันกัดฟันบอกเขา เล็บจิกลงตรงบ่าเขาจนอีกคนนิ่วหน้า

“เล่นแรงไปแล้วนะ”จงอินเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้แต่นั่นก็แค่แอ็คติ้งที่แสนจะโอเว่อร์เท่านั้นแหละ กลิ่นน้ำหอมแนวเซ็กซี่ลึกลับของเขาทำให้ฉันอยากจะอ้วก ไม่ใช่ว่าไม่หอมหรอกแค่ไม่ชอบกลิ่นนี้

“สมควรโดน อะ”ฉันถูกจงอินกอดกระชับเอวจนจมูกเราแทบจะชนกันอยู่รอมร่อ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดลงที่แก้มฉัน และฉันก็รับรู้ได้ว่าทุกคนมองมายังเราสองคน

ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ จนฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย “เธอว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเรา...จูบกัน”

“ยะ...อย่านะ...อุ๊บ!”

          Rrr~ใครโทรมาแต่เช้านะ ไม่รู้หรือไงว่ากว่าฉันจะได้นอนมันกี่โมงกี่ยาม มือพยายามคว้านหาเจ้าต้นเหตุที่รบกวนเวลานอน ตาก็ยังปิดสนิทไม่อยากจะลืมสู้กับแสงอาทิตย์ยามเช้า อ๊า~ เจอแล้วอยู่ใต้หมอนนี่เอง โอ๊ย ปวดหัวชะมัดเหมือนมันจะระเบิดเลย ตัวก็ร้าวไปหมดเมื่อคืนไม่ได้ลุกไปเต้นเลยสักหน่อย

“ซอบอเซโยววววว”

(เอ่อ...ผมขอสายเซฮุนหน่อยสิ)

“เซฮุน?...เซฮุนไหน โทรผิดแล้ว แค่นี้นะ”

Rrr~

(เซฮุน?)

“โว๊ยยย ก็บอกแล้วไงว่าโทรผิด โทรผิดเข้าใจ๊”ฉันรีบกดตัดสายและซุกหน้าลงกับหมอนนุ่มต่อทว่าพอจะหลับมันกลับไม่ง่วงแล้วซะงั้น อยากจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาตรีนิแดดและโตเบโก ฉันเด้งตัวนั่งยีผมให้ยุ่งเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด

Rrr~ โทรมาอีกแล้ว ใครอีกเนี้ยถ้าถามหาเซฮุนอีกจะด่าให้ลืมทางกลับบ้านไปเลย ฉันกำลังจะคว้าไอโฟนสีดำในมือ เอะ? ไอโฟนสีดำ...ฉันเปลี่ยนมือถือตั้งแต่เมื่อไหร่?

Soojung

ซูจองโทรมางั้นเหรอ? จะโทรมาทำไมห้องอยู่ข้างๆกันแค่นี้เอง

“ซะ...”

ยังไม่ทันจะทักเสียงห้าวก็ดังตัดมาเสียก่อน (เซฮุนนายอยู่ไหน?นี่มันสายแล้วนะ งานวิจัยต้องส่งวันนี้และมันอยู่กับนาย ฉันให้เวลาสิบนาที ถ้านายยังชักช้าแยกกันทำไปเลย! อ้อ แต่งตัวมาให้เรียบร้อยด้วยละ อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลาแค่เรื่องเมื่อคืนก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว เร็วๆ!)

ฟริ้ว~ลมพัดผ่านร่างเสมือนยืนอยู่กลางเขาแล้วถูกทอร์นาโดโหมกระหน่ำใส่ นั่นเสียงซูจองจำไม่ผิดแน่ แต่คนที่ยัยนั่นพูดถึงไม่ได้หมายถึงฉันทว่าหมายถึงเซฮุน ทำไมมีคนโทรมาหาฉันแล้วถามหาเซฮุนตั้งสามครั้งสามหน

ฉันย่นคิ้วก่อนจะละไอโฟนออกจากหูทว่าหน้าจอปลดล๊อกทำให้ฉันงงขึ้นไปอีก รูปทะเล? แต่ฉันจำได้ว่ารูปล๊อคหน้าจอฉันเป็นรูปแอลซ่ากับแอนนา

แต่เดี๋ยวก่อน...ฉันเลิกให้ความสนใจกับไอโฟนแล้วกวาดมองรอบๆห้อง นะนี่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉันนิ เบือนสายมามองเตียงฝั่งซ้ายร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับสนิทเปลือยท่อนบนสวมแค่บ็อกเซอร์ก็ทำเอาฉันแทบจะกรี๊ด ดีที่ตะครุบปากได้ทัน

เซฮุน!!

ตายๆฉันมาอยู่กับเขาได้ยังไง แล้วเรามีอะไรเกินเลยหรือเปล่า? จะว่าไปฉันก็ไม่ได้สวมชุดตัวเองสวมแค่เสื้อยืดสีดำตัวโคล่งตัวเดียวโดดๆ โนบรา โนอันเดอร์แวร์ ชัดเจน ชัดเจนมากว่าเมื่อคืนมันมีอะไรมากกว่านอนนิ่งๆ

 พอจะนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืน...แต่ก่อนจะย้อนไปถึงตอนนั้นฉันว่าฉันเพ่นก่อนจะดีกว่า ต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ฉันจะเก็บเป็นความลับไปจนวันตายเลย บุญของซูยอนทีเซฮุนยังหลับเป็นตาย บุญแล้วจริงๆเรื่องน่าอัปยศแบบนี้จะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด!!!