⊿◤[SNSD✖EXO] -HunSic- O(H)VER THINKING [sehun jessica]

ตอนที่ 7 : ตอนที่ เจ็ด l Sorry

“เราสองคนซื้อเค้กมาฝาก”เลย์ชูถุงขนมเค้กขึ้น เขาเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อมาเจอหน้าน้องสาวสุดที่รักสักหนึ่งนาทีก็ยังดี ก็อยากเห็นหน้าไอ้ตัวแสบนี่นา

“อะ เอ่อ หวัดดี”คำทักทายถูกเค้นออกมาอย่างยากลำบาก ซ่า จู่ๆของเหลวจากฟ้าก็สาดเทลงมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ฝนเม็ดใหญ่เทกระหน่ำลงมา

“เฮ้ย! เข้าบ้านเถอะฟานี่”เลย์อุทานก่อนจะคว้าข้อมือเล็กวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน จงอินก็วิ่งตามเข้ามา

เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นจะเป็นห้องรับแขก เจ้าของตายิ้มเห็นข้อเสียของการแต่งบ้านให้โล่งก็วันนี้แหละ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของสองหนุ่มผู้มาใหม่เจื่อนลงถุงเค้กที่ถืออยู่ถูกปล่อยให้ร่วงลงพื้นอย่างไม่ใยดี  เมื่อเห็นใบหน้าน้องสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนคนที่เหลือต่างอ้าปากค้างมองคนมาใหม่ เจ้าของบ้านยกมือกุมขมับ เจสสิก้าเด้งตัวขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว

“พวกนาย”น้องสาวสุดท้องครางออกมา สายตาแข็งกร้าวของพี่ชายทั้งสองมองมาที่เธอทำให้เธอไม่กล้าขยับตัว ถ้าดีโออยู่ตรงนี้ด้วยอีกคนมีหวังว่าโลกทั้งใบของเธอต้องพังครืนลงหนักกว่านี้แน่ๆ

“ใครทำ!!!!”พี่ชายคนโตเดินไปหยุดตรงหน้าน้องสาวที่รักเหมือนแก้วตาดวงใจแล้วกัดฟันถาม

“เลย์คืออย่างนี้นะ”ยุนอาโพล่งขึ้น

“แกเงียบไปเลยยุนอา”น้ำเสียงเด็ดขาดทำเอายุนอาต้องเดินไปหลบอยู่ข้างหลังยูริ

“เอ่อ เล่าก็ได้”เจสสิก้าทำหน้าหงอย ก่อนจะเปิดปากเล่าทุกอย่าง ไม่คิดที่จะพูดถึงนายคิงที่เป็นคนออกคำสั่ง อย่างน้อยหมอนั่นก็ไม่ได้ตั้งใจ

“แล้วพวกมันอยู่ไหน”จงอินกอดอกมองหน้าน้องสาวเขม็ง สี่สาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะจงอินเป็นคนที่อารมณ์ร้อนมาก และเวลานี้เขาก็น่ากลัวสุดๆไปเลย

“ตำรวจจับไปแล้ว”ทิฟฟานี่ช่วยตอบ

“นั่นจะไปไหน”น้องสาวถามพี่ชายคนเล็กที่หันหลังจะเดินออกจากบ้าน

“ไปประกันตัวพวกมันออกมา”คนที่เหลือขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ยกเว้นเลย์ที่รู้ความคิดน้องชายดี

เซฮุนยกมุมปากขึ้น สายตากร้าวของพี่ชายทั้งสองของเพื่อนสนิททำให้เซฮุนพอจะรู้ว่าเลย์จะไปประกันตัวพวกมันออกมาทำไม ความคิดไม่เลวแหะ

“จะไปประกันตัวพวกมันทำไม ให้พวกมันติดคุกน่ะดีแล้ว”ยูริพูดพร้อมแคะหู

“นอนอยู่ในคุกมันสบายเกินไป”เลย์เบือนสายตาไปที่คนถาม แม่สาวผิวเข้มหุบปากฉับ"กัมจงไปกันเถอะ”ก่อนจะหันไปเรียกน้องชาย แล้วกอดคอก้าวเร็วๆออกไปพร้อมๆกัน

“พวกนาย...”

“อย่าคิดแม้แต่จะห้าม”จงอินหันหลังมาชี้หน้าน้องสาว น้ำเสียงแสนเย็นยะเยือกกดต่ำจนเจสสิก้ากลืนคำพูดมากมายกลับไปกองอยู่ในช่องท้อง

“เอาไงวะตามไปดีมั้ย”ยุนอาเดินเข้ามาสะกิดแขนเพื่อนยิกๆ

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น รีบไปกันเถอะ”คนตัวเล็กวิ่งฝ่าฝนที่ตกกระหน่ำออกไป แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถของเซฮุน เจ้าของรถก็วิ่งตามขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัย ส่วนยูริ ยุนอา ซอฮยอน และทิฟฟานี่ต่างขึ้นรถอีกคันตามมา โดนมียุนอานั่งตำแหน่งคนขับ

“แกเลิกจิกมือ กัดปากตัวเองได้แล้วโคยางี”เซฮุนหน้าหงิกก่อนจะยกมือผลักหัวเพื่อนเบาๆ

“ฉันเจ็บนะ”คนตัวเล็กหันข้างไปตะกุยไหล่เพื่อน

“ที่จิกมือกัดปากไม่เจ็บหรือไง ดูสิ ห้อเลือดไปหมดแล้ว”ชายหนุ่มปล่อยมือจากพวงมาลัยเพราะตอนนี้รถติดไฟแดงอยู่ ก่อนจะยกมือคนตัวเล็กขึ้นมาพลิกไปมา

“แกนี่คิดมากไม่เข้าท่าเลย”ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมให้เพื่อนดูรอยแผลจากการจิกบนมือของตัวเอง

“ก็มีแค่เรื่องแกนี่แหละที่ฉันคิดมาก”เซฮุนที่เอาแต่ก้มสำรวจรอยแผล ไม่รู้ตัวเลยว่าประโยคของตัวเองทำให้คนตัวเล็กชะงัก ลูกแก้วสีน้ำตาลเข้มลอบมองเสี้ยวหน้าคมอย่างลืมตัว เซฮุนดูเปลี่ยนไปเยอะมาก ทำไมเธอถึงไม่เคยสังเกตเลยนะ

ตึก ตึก ตึก อยู่ๆก่อนเนื้อข้างซ้ายก็เต้นแรงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

“สิก้า โคยางี โคยางี”คนตัวเล็กสะดุ้ง มองหน้าเซฮุน”แกเป็นอะไร เรียกตั้งนานไม่ได้ยินเลยเหรอ”

“ไม่ โทษทีคิดอะไรเพลินไปหน่อย”ละสายตาจากใบหน้าคมของเพื่อนก่อนจะดึงมือของตัวเองมาวางไว้บนตัก ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ หัวใจเธอต้องเต้นแรงเหมือนเมื่อกี้อีกแน่เลย ว่าแต่...ทำไมมันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้นะ

“แกคงเครียดเรื่องพี่ชายแกสินะ”ชายหนุ่มพยักหน้าไม่คิดโกรธคนตัวเล็ก

“อะ...อืม”เจสสิก้ายักคิ้วเรียวขึ้นลง พอดีกับรถคันหน้าเคลื่อนตัว บทสนทนาจึงจบลง

“ขับเร็วๆสิวะเลย์”จงอินนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับกอดอกเอ่ยอย่างหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำยิ่งพาให้ใจคนเป็นพี่เดือดดาด เกิดมาไม่เคยเลยจริงๆ ไม่เคยปล่อยให้เจสสิก้าเป็นแผลถึงขนาดนี้ พวกไอ้เวรนั่นกล้าดียังไงมาทำให้แก้วตาดวงใจของพวกเขาเจ็บปวด เหอะ อย่าว่าแต่ร่างกายเลย ทำร้ายจิตใจก็ไม่ได้!!!

“โอ๊ย แกก็เห็นว่ารถมันติด เป็นไปได้นะฉันอยากหายตัวไปที่โรงพักด้วยซ้ำ”เลย์กำพวงมาลัยไว้แน่น อยากจะตั้นหน้าคนที่มันทำร้ายน้องสาวหัวแก้วหัวแหวนเต็มที

“คอยดูนะ ฉันจะถลกหนังหัวพวกมันมาจิ้มเกลือ จิ้มพริกเรียงตัวเลย แล้วค่อยควักลูกตามัน ก่อนจะตัดมือพวกมันคนล่ะข้าง”พี่ใหญ่พูดด้วยสีหน้าเหี้ยม

“ที่พูดนี่คือจะทำ”

“ทำแบบนั้นก็ติดคุกหัวโตดิวะ”จงอินเบ้ปาก ไอ้เราก็นึกว่าจะแน่ “แต่ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย ฉันทำจริง”แต่ประโยคสุดท้ายทำเอาน้องชายปรับสีหน้าแทบไม่ทัน เห็นหน้าหวานๆ แต่โหดจริงอะไรจริง ไม่นานรถพี่ชายขี้หวงก็แล่นมาถึงสถานีตำรวจ จงอินเปิดประตูกระโดดลงไปคนแรก

“เฮ้ย รอด้วยดิวะ”เลย์ตะโกนเรียกน้องชายก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยวิ่งตามลงไป

ปัง !!!!

ฝ่ามือใหญ่ตบโต๊ะเสียงดัง ทำเอาตำรวจรวมถึงผู้ต้องหาคนอื่นๆสะดุ้ง

“ว่าไงนะ ถูกประกันตัวไปแล้ว”เลย์ขมวดคิ้วเป็นปม ริมฝีปากหนาเม้มแน่นจนเกิดเป็นล่องบุ๋ม

“ทำไมถึงให้ประกันตัวง่ายๆละคุณตำรวจ”จงอินก็หน้าเครียดไม่ต่างกัน คดียาเสพติดไม่น่าจะให้ประกันตัวได้ง่ายๆ แต่เขาสองคนมั่นใจว่าจะประกันตัวพวกมันได้นะ ก็อย่างว่าอำนาจของพ่อแม่ไง

“ขอโทษด้วยนะครับ เรื่องนี้ผมให้ข้อมูลไม่ได้จริงๆ”สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างปรึกษา ถ้าพวกมันถูกประกันตัวไป เจสสิก้าก็อาจจะตกอยู่อันตราย พวกเลวๆแบบนี้ต้องคิดหาทางแก้แค้นแน่  สองหนุ่มกอดคอเอาศีรษะพิงกัน

เอาไงดีย้ายไอ้ตัวเล็กไปอยู่อเมริกาเลยดีไหม>>>>>จงอิน

ย้ายไปอยู่นอกโลกเลยดีกว่า>>>>>เลย์

จะบ้ารึไง>>>>>จงอิน

ถ้าทำได้ฉันทำแน่>>>>เลย์

ย้ายประเทศก็พอแล้วมั้ง>>>>>จงอิน

ไม่ย้าย!!!!>>>>?

ใครวะ บังอาจเข้ามาใน ห้วงกระจิตเราสองคน>>>>เลย์

นั่นสิ บังอาจจริงๆ>>>>>จงอิน

เราเอง!>>>>?

“เฮ้ย/เฮ้ย”พี่ชายขี้หวงสะดุ้งโหยง เมื่อหันหลังไปเจอคนตัวเล็กยืนประชิดอยู่ข้างหลัง ส่วนเซฮุน ยุนอา ซอฮยอน ยูริและทิฟฟานี่ก็เดินตามเข้ามา

“ฉันไม่ย้ายโรงเรียน”

“มาตอนไหน”

“เมื่อกี้ มาถึงตอนพวกตัวส่งกระแสจิตให้กันไง”

“เฮอะ ไม่ย้ายก็ต้องย้าย อยากไปอยู่ประเทศไหนเลือกเลย”เลย์กอดคอน้องสาวให้มายืนใกล้ตัว

“ก็บอกแล้วว่าไม่ย้าย”คนตัวเล็กดิ้นพยายามออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล

“ย้าย”)))--__->>>> ทุกคน

“ไม่ย้าย”-__--((((>>>>ทุกคน

“ย้าย”)))--__->>>> ทุกคน

“ไม่ย้าย”-__--((((>>>>ทุกคน

“ย้าย”)))--__->>>> ทุกคน

“ไม่ย้าย”-__--((((>>>>ทุกคน

“ย้าย”)))--__->>>> ทุกคน

“ไม่ย้าย”-__--((((>>>>ทุกคน

“ย้าย”)))--__->>>> ทุกคน

“ไม่!ย้าย!”-__--((((>>>>ทุกคน

“โอ๊ย หยุด!!!!”ยุนอาที่เริ่มจะเวียนหัวยกมือห้าม สามพี่น้องหายใจหอบ ทำไมแค่เถียงกันเหมือนว่าไปวิ่งรอบโลกมาเลยนะ

“ไปคุยกันที่บ้านเถอะ”ทุกคนหันไปมองคนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่

“ใครถามแกไอ้เซฮุน”เลย์มองหน้าเด็กชายข้างบ้านด้วยใบหน้ากวนประสาท

“ไม่มี แต่อายแทน”เซฮุนพูดหน้านิ่ง หันไปมองรอบๆก็เห็นว่าคนทั้งโรงพักกำลังมองพวกเขาอย่างสนใจ

“ไปแสบ กลับบ้าน!!!!  เราต้องเคลียร์กันอีกหลายเรื่อง!!!!”จงอินคว้าข้อมือน้องสาวให้เดินตาม

“ตาม ไปกันด้วยละ ช่วยกันปิดดีนัก”พูดจบเลย์ก็เดินจากไป ทิ้งให้พวกคนที่ช่วยกันปิดเรื่องยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ยกเว้นเซฮุนที่กำลังสงสัยว่าใครกันนะ ที่ประกันตัวพวกไอ้เดนนรกนั่นออกไป

พลั่ก ตุบ ตับ พลั่ก

“อ๊ากกกกกกกกกก”เสียงร้องโหยหวนดังลอดออกมา คนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ด้านนอกได้แต่นั่งจิบไวน์อย่างเรียบเฉย ไม่นานเสียงก็เงียบลง ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับชายวัยประมาณ 35 ปีที่แต่งชุดเต็มยศไม่ว่าจะออกจากบ้านหรือในบ้านก็ตาม

“เรียบร้อยครับ คุณหนู”โค้งรายงานหน้าที่ที่ได้รับ

“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกผมว่าคุณหนู”ชายหนุ่มแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกอย่างชัดเจน

“ครับ คุณหนู”พ่อบ้านยังทำเป็นไม่รู้สึกทุกข์ร้อน ก็เขาเลี้ยงเด็กหนุ่มมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จะให้เรียกอย่างอื่นนอกจากคุณหนูก็คงไม่ได้

“ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ ว่าแต่พวกมันตายหรือยังครับ”วางแก้วลงก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง

“ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตครับ”

“ดี ส่งพวกมันออกนอกประเทศไปเลย”

“ครับ”สั่งเสร็จร่างสูงของลูกชายเจ้าของบริษัทสายการบินยักษ์ใหญ่ก็เดินออกจากคฤหาสน์ไป ชายวัย35มองตามแผ่นหลังกว้างก่อนจะส่ายหน้า

พอเจอเขากัดเข้าจะเป็นจะตาย บอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา แต่ตัวเองกลับสั่งให้เขาไปประกันตัวพวกที่ทำร้ายเธอออกมา  แล้วเอามาขึ้นศาลเตี้ยของตัวเอง โดยให้เหตุผลง่ายๆว่า

“พวกมันบังอาจมาทำร้ายคนของผม  ผมเป็นถึงคิงจะปล่อยให้พวกมันมาหยามได้ไงกัน”

เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยว่าไหม

ทั้งๆที่ให้ตำรวจจัดการก็ได้ แต่พอลับหลังเพื่อน ก็สั่งให้เขาพาไปถึงสถานีตำรวจเพื่อลากตัวสารเลวพวกนั้นออกมา เฮ้อ คุณหนูคริสของพ่อบ้านแดซอง ปากแข็งจริงๆ เกลียดให้ได้ตลอดก็แล้วกัน

บรรยากาศชวนอึดอัดภายในห้องรับแขกบ้านสี่พี่น้องทำเอาเด็กสาวทั้งห้าสาวแทบไม่กล้าหายใจ ถึงห้องจะกว้าง เครื่องปรับอากาศจะทำงาน แต่ยูริ ยุนอา ซอฮยอน เจสสิก้าและทิฟฟานี่ ยังต้องยกมือปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก สายตาเหมือนราชสีห์จ้องมองเหยื่อของจงอินและเลย์ที่มองมามันไม่ต่างอะไรกับ ไรเฟิลดีๆนี่เอง

“ทำไมมากันเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ”ดีโอที่เพิ่งกลับจากการแข่งขันวิชาการที่เขตอื่นวางกระเป๋าลงบนโต๊ะไม้ริมห้อง เลิ่กคิ้วเชิงถามใส่คนที่ตีหน้ายักษ์

“เรื่องมันยาว แกรอก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง”จงอินโบกมือปัดไป เพราะเขาต้องสะสางกับคนพวกนี้ก่อน

“เธอน่ะ จูฮยอน ฉันไว้ใจเธอที่สุดนะเว้ย ทำไมไม่บอกพวกเราสักคำ”เลย์เปิดปากเอ่ยกับซอฮยอนด้วยน้ำเสียงที่แสนจะผิดหวัง

“เราบอกให้ปิดเองแหละ ตัวอย่าว่าพวกนี้เลย”เจสสิก้ากุมมือเพื่อนสนิทไว้แน่น

“ก็ผิดกันหมดนั้นแหละ เห็นพวกพี่เป็นหัวหลักหัวตอกันเหรอ”แววตาขี้เล่นหายไปจากพี่ชายคนโตเหลือ ไว้เพียงสายตาที่เหมือนหอกคมกำลังทิ่มแทงน้องสาวคนสุดท้อง

“ขอโทษ”เจสสิก้าเอยเสียงแผ่ว ขอบตาเริ่มร้อมผ่าวขึ้นมา ครั้งนี้เธอไม่ได้บีบมันออกมาเหมือนครั้งก่อน เธอเสียใจและรู้สึกผิดจริงๆ

“พี่เสียใจนะแสบ แสบกำลังทำให้พี่รู้สึกเหมือนพี่ชายที่ไม่ได้เรื่อง เป็นพี่ชายที่สมควรตายๆไปซะ”พี่คนโตเม้มปากเป็นเส้นตรง ยิ่งเห็นรอยช้ำที่ตัวน้องสาว ยิ่งเหมือนถูกกระแทกด้วยอะไรสักอย่างไปทั้งตัว มันเจ็บ เจ็บจนไม่อยากมีชีวิต

“ฮึก ขอโทษ เราขอโทษ”พี่ใหญ่เดินไปคุกเข่าตรงหน้าน้องสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา สี่สาวที่เหลือน้ำตาซึมขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่บ่อยนักหรอกที่จะเห็นสี่พี่น้องดราม่าได้ถึงขนาดนี้

“พี่คิดนะ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแสบไว้ใจพี่”เลย์ยิ้มขืนๆ"แต่วันนี้ พี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนอื่น เป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่มีความหมายสำหรับน้องสาวที่พี่รัก”เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกคนตัวเล็ก บ่งบอกอารมณ์ว่ากำลังโกรธจริงๆ

“ฮึก ขอโทษ”คนตัวเล็กสบตาที่กำลังแสดงออกมาว่าเจ็บปวดจริงๆของพี่ชายคนโต ได้แต่พูดคำว่าขอโทษเพราะตอนนี้สมองมันตื้อไปหมดแล้ว

“ต้องรอให้ตัวเองนอนอยู่ห้องไอซียูใช่มั้ย  ถึงจะบอกพวกพี่ได้”จงอินพูดขึ้นอีกคน สายตาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

“ขอโทษ ฮือๆ”

“อย่าขอโทษ พี่ยังไม่พร้อมจะยกโทษให้ตอนนี้”พูดแค่นั้นก็ลุกออกจากห้องรับแขกไป ส่วนพี่ชายคนเล็กก็เดินออกไปอีกทาง ทิ้งให้น้องสาวร้องไห้ตัวโยนอยู่บนโซฟา ซอฮยอน ยูริกอดปลอบคนตัวเล็ก เซฮุนได้แต่เบือนสายตาไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นเพื่อนสนิทต้องร้องไห้ มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูรองจากเห็นเธอเจ็บตัวนั่นแหละ

ยุนอากระทุ้งศอกใส่ทิฟฟานี่เบาๆ เจ้าของตายิ้มถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินตามร่างพี่ชายคนรองออกไป ตอนแรกว่าจะไม่ทำนะ แต่พอมาเห็นเจสสิก้าร้องไห้หนักขนาดนี้เลยยอมใจอ่อน

ดีโอเดินมาคุกเข่าตำแหน่งเดิมกับพี่ชายคนโต เขาไม่รู้เรื่องราวอะไรหรอก แต่ถ้าเจสสิก้าร้องไห้ขนาดนี้อีกสองคนมันยังเดินหนีได้เขาก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่พอตัวเลยแหละ ซอฮยอนและยูริคล้ายอ้อมแขนออกจากคนตัวเล็ก ก่อนจะลุกไปยืนข้างๆยุนอาและเซฮุนที่มุมห้อง พี่ชายคนรองยกมือเช็ดน้ำตาที่เปรอะแก้มเนียนของน้องสาวเบาๆเพราะกลัวว่าจะเจ็บ

“ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง”คนที่ยืนอยู่ตัวแข็งทือขึ้นมา เมื่อเห็นดวงตาที่กำลังสั่นระริกของดีโอ ผู้ชายคนนี้ที่เคยเรียบเฉยกับทุกอย่าง ตอนนี้กำลังแสดงความอ่อนแอออกมาเพราะน้องสาวที่รักมาก

“ดโย ฮึก ”เจสสิก้าโน้มตัวกอดพี่ชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าไว้แน่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะปฏิเสธอ้อมกอดของน้องสาว แต่ครั้งนี้ดีโอกลับอยากให้คนตัวเล็กกอดเขาไม่ยอมปล่อย  ถ้าเจสสิก้าอ่อนแอ เวลาเขาคงเป็นคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้กับอะไรทั้งนั้น

TBC

ผมไม่สามารถแสดงออกให้คุณได้เห็นทั้งหมด

◊ SQWEEZ