⊿◤[SNSD✖EXO] -HunSic- O(H)VER THINKING [sehun jessica]

ตอนที่ 16 : ตอนที่ สิบหก l สกาย

             ลู่ฮานนั่งมองคนตรงข้ามที่นั่งใจลอยตั้งแต่มาอยู่ในร้านไอศกรีม เห็นคนตัวเล็กชอบทานมันมากเลยพามาทาน หวังว่าถ้าได้ทานไอศกรีมที่ชอบเจสสิก้าจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง แต่เปล่าเลย ไอศกรีมรสช๊อคโกแลตชิพในถ้วยยังไม่ถูกแตะแม้แต่น้อย จนมันละลายทานแทบไม่เหลือรูปร่างเดิม

คนหน้าหวานตัดสินใจวางเงินค่าไอศกรีมลงบนโต๊ะ ก่อนจะฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้นเดินตาม เจสสิก้าดูแปลกใจไม่น้อย ที่จู่ๆเขาก็พลุนพลันพาเธอออกมา

“จะไปไหน”คนหน้าหวานไม่ตอบแค่หันมายิ้มน้อยๆให้เจสสิก้าเท่านั้น

ลู่ฮานจูงมือคนกำลังเศร้าขึ้นมาบนสะพานข้ามแม่น้ำเส้นใหญ่ ภาพแม่น้ำสายยาวแสงสีในเมืองกรุงเริ่มส่องสว่าง ทำให้คนตัวเล็กละสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้

“ชอบป่ะ”คนถูกถามพยักหน้าหงึกหงักหันมายิ้มกว้างให้คนข้างตัว

“นายมาที่นี่ถูกได้ไง”

“พี่เคยมากรุงเทพสองสามครั้งน่ะ”ปริ๊นซ์หน้าหวานโยกหัวคนตัวเล็ก“แล้วเราล่ะ ฮื้อ อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างรึยัง”

“ดีขึ้นบ้างแล้ว ขอบคุณนะ”เจสสิก้าตบไหล่เพื่อนสนิทฝาแฝดตัวเองแปะๆ ลู่ฮานอดยิ้มไม่ได้ ได้ยินว่าเจสสิก้าดีขึ้นเขาก็พอใจแล้ว“นายเคยมีความรักมั้ยอะนายปริ๊นซ์”เจสสิก้าพูดขึ้นลอยๆ ปริ๊นซ์แห่งไพลอสชะงักไปราวกับกำลังคิดบางอย่างอยู่

“ก็เคยนะ”มือหนายกเกาท้ายทอยแก้เก้อแล้วเบนไปมองแม่น้ำสุดลูดหูลูกตาแทนใบหน้านวลน่ารัก

“ตอนนายรัก นายเป็นยังไง”ลู่ฮานอดหันกลับมามองใบหน้าคล้ายกำลังคิดไม่ตกของเจสสิก้าไม่ได้

“ก็คงอยากเห็นหน้าเขาทุกวัน อยากอยู่ใกล้ๆ อยากได้ยินเสียง อยากดูแล อยากปกป้อง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคนที่เรานึกถึงมักจะเป็นเขาคนแรกเสมอ เวลาที่เห็นเขาเจ็บเราจะเจ็บกว่าหลายล้านเท่า ใจเต้นแรงทุกครั้งแค่ได้ยินใครเรียกชื่อเขา แต่จะเจ็บปวดทุกครั้งถ้าเขาให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเรา ประมาณนี้...มั้ง”ยิ่งพูดลู่ฮานยิ่งรู้สึกว่ามันเหมือนตัวเขาเอง

ความรู้สึกที่มีต่อคนข้างตัว

เจสสิก้านิ่งงันสบตาคล้ายกวาง สิ่งที่เขาบอกมันตรงกับสิ่งที่เธอรู้สึกทุกครั้งเวลาที่อยู่กับ

โอ เซฮุน

นี่เธอรักเพื่อนสนิทตัวเองเหรอ ไม่หรอก มันจะเป็นไปได้ยังไง เธอกับเซฮุนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่จำความได้ บางทีสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้อาจจะเรียกว่าอาการหวงเพื่อนสนิท แค่ความกลัว...กลัวว่าเซฮุนจะให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเธอ กลัวไม่มีเพื่อนไปเที่ยวเล่นอย่างเมื่อก่อน

ก็แค่นั้น...

เจสสิก้ามองยูริ เยริ และซอฮยอนหลับหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้าง ตอนแรกก็ว่าจะนอนเหมือนกัน แต่กลับนอนไม่หลับซะงั้น เมื่อวานพอกลับมาที่ห้องเยริก็เอาแต่พูดขอโทษเธอไม่หยุด เจสสิก้าได้แค่ลูบผมนุ่มอย่างปลอบโยน

สุดท้ายก็ออกมาเดินเล่นบนชายหาด แดดยามเช้ามันสร้างพลังงานให้คนได้จริงๆ ยกเว้นเธอ ร่างกายดูจะไม่รับอะไรเข้ามาง่ายๆเลย เดินมาได้สักพักก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเผชิญหน้าอยู่เป็นใคร หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกเลยตัดสินใจเดินหนี แต่ถูกเพื่อนสนิทคว้าข้อมือไว้ก่อน

“แกหลบหน้าฉันทำไม”เซฮุนที่ตั้งใจมาเดินเล่น บังเอิญมาเจอคนที่อยากจะพบหน้าตั้งแต่เมื่อวาน แต่เธอกลับเอาแต่หลบหน้าเขาซะอย่างงั้น มันน่าโมโหมั้ย ปกติถ้าเวลาทะเลาะกันไม่เคยโกรธกันข้ามวันเลย

“ฉันเปล่า”

“เปล่างั้นเหรอ แล้วทำไมต้องเดินหนี”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ปล่อยฉันได้แล้ว”เจสสิก้าพยายามจะแกะมือเซฮุนออก แต่นี่มันไอ้ปลาหมึก

“ไม่ปล่อย แกต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่อง”เพราะคนตัวเล็กไม่หยุดดิ้น เขาเลยจัดการรวบร่างเธอมาอยู่ในอ้อมกอดซะเลย ทำให้ใบหน้าของเจสสิก้าซุกไปกับอกซ้ายของเพื่อนสนิททำให้ได้ยินเสียงเต้นหัวใจของอีกฝ่ายชัดเจน

“ปล่อยนะ ไอ้ฮุนทำบ้าอะไรของแกฮะ”

“ใช่ฉันมันบ้า แต่ขอร้องล่ะ ช่วยฟังคนบ้าคนนี้ที ขอร้องละ ขอร้อง”เซฮุนกดจมูกโด่งไปบนผมนุ่มอย่างห่วงหา แค่วันเดียวที่ต้องห่างจากเจสสิก้าใจเขาก็อยู่แทบไม่สุข แถมยังห่างกันเพราะความไม่เข้าใจอีก ยิ่งแย่เข้าไปอีก

“...”

“เมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุ”คนฟังถึงกับกำเสื้อเซฮุนไว้แน่น

“...”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเด็กคนนั้นเลย ขอโทษนะ”เซฮุนสัมผัสได้ถึงความชื้นบนอกซ้ายยิ่งทำให้เขากอดเจสสิก้าแน่นขึ้นกว่าเดิม ทำไมนะ ทำไมยิ่งอยู่ใกล้แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนอยู่ไกลกันไปทุกที

“ทำไมต้องขอโทษด้วย...แกไม่ได้ทำอะไรผิด”คนตัวเล็กตอบเสียงอู้อี้ ล้มเลิกความคิดที่จะออกจากอ้อมกอดของเซฮุนถึงร่างกายมันจะค้านให้ตายแต่หัวใจเธอมันร่ำร้องที่จะอยู่ในอ้อมกอดเขา

“ผิดสิ ฉันผิด” ผิดที่คิดกับแกเกินเพื่อน...ฉันรักแก

“ไม่ผิดหรอก”เขาดันตัวเจสสิก้าออกสบตาที่มีน้ำใสคลออยู่อย่างไม่เข้าใจ ที่เขากอดกับผู้หญิงคนอื่น ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไง!

“...”

“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษแก ที่...เข้าไปขัดจังหวะ”เจสสิก้าไม่เข้าใจเหมือนกันทั้งที่จะพูดดีๆกับเพื่อนแล้วแท้ๆ แต่ก็ต้องจบลงด้วยการประชดประชัน แววตาคมมองคนตัวเล็กฉายแววเจ็บปวด

“ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย...ฉันแคร์แกมากนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเข้าใจทุกอย่าง เลิกพูดถึงเรื่องนั้นสักที ฉันลืมมันไปหมดแล้ว”เจสสิก้าผลักอกเซฮุนก่อนจะวิ่งผ่านเขาไป วิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกร่างสูงคว้าเอวเอาไว้อีก คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักแต่ไม่มีทีท่าว่าเซฮุนจะปล่อยเธอลงเลย เมื่อคนตัวแสบดิ้นไม่เลิกเซฮุนเลยตัดปัญหาอุ้มเจสสิก้าพาดบ่าดินตรงไปที่เรือยอร์ช คนถูกอุ้มอยู่เบิกตากว้าง ส่งเสียงโวยวายไม่หยุด สุดท้ายเธอก็สู้แรงและความเอาแต่ใจของเขาไม่ได้ ออกเรือมาได้ไม่ไกลเจสสิก้าก็ออกฤทธิ์จะกระโดดลงจากเรือ เซฮุนรีบหยุดเครื่องวิ่งมาจับร่างเล็กไว้

“ทำบ้าอะไรของแกฮะ อยากตายรึไง”

“แกนั้นแหละทำบ้าอะไร พาฉันกลับไปที่ฝั่งเดี๋ยวนี้”

“ไม่โว้ย ยังไงก็ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ให้มันเคลียร์ๆไปเลย แกจะมางอนฉันข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ ฉันไม่ยอม!”

เซฮุนแสยะยิ้มมองคนที่เอาแต่ดิ้นขลุกขลักพยายามจะแกะเชือกที่มัดมือและปิดปากออก คนฤทธิ์มากก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ความจริงเขาไม่อยากทำแบบนี้หรอกแต่มันจำเป็นจริงๆ

เจสสิก้ามองเพื่อนสนิทด้วยสายตาเครียดแค้นอย่าให้เธอแกะเชือกบ้านี่ไปได้นะ จะเอาคืนให้สาสมเลย ว่าจะออกห่างจากเขาแล้วเชียว แต่พอจะไปทำไมกลับต้องมาอยู่ใกล้กันทุกที ทำไมเซฮุนต้องพยายามอธิบายให้มากเรื่องทั้งที่เธอเป็นแค่เพื่อน

เมื่อแน่ใจว่าขับเรือออกมาไกลจนไม่มีใครตามมาได้แล้ว เซฮุนก็จอดเรือไว้กลางทะเลสีคราม เดินเข้าไปหาเจสสิก้าที่นั่งถูกมัดมือมัดปากไขว้หลังไว้

“เป็นไง หมดฤทธิ์รึยังฮะ โอ๊ย!!!”เจสสิก้ายกขาที่ไม่ได้ถูกมัดถีบไปที่ต้นขาเซฮุนจนเขาร้องเสียงหลง “เล่นแบบนี้ใช่มั้ย ด้ายยย”เซฮุนพยักหน้า ก่อนจะแกะผ้าปิดปากคนตัวเล็กออก หยิกแก้มทั้งสองข้างเพื่อลงโทษ เขาทำรุนแรงกว่านี้ไม่ได้แล้วแหละ เขาเอาคืนเจสสิก้าได้แค่นี้ ต่อให้ยัยนี่ทำเขาเจ็บกว่านี้ เขาก็ทำได้แค่หยิกแก้มเพื่อเอาคืนเท่านั้น

“ฉัน-ไม่-เล่น-แต่-เอา-จริง”เมื่อปากเป็นอิสระก็รีบโต้กลับทันที

“ฉันก็ไม่เล่น ฉันจริงจังเหมือนกัน ถ้าแกไม่ยอมบอกว่าทำไมไม่เลิกโกรธฉัน ก็นอนกลางทะเลกันไปเลย”

“ไอ้ ไอ้ โอ๊ยยย ฉันจะด่าแกยังไงให้สาสมกับความเอาแต่ใจของแก ฮึ้ย”อยากจะชี้หน้าด่าก็ทำไม่ได้เพราะมือถูกมัดไว้ เหมือนจะรู้ความคิด เซฮุนวาดแขนทั้งสองข้างไปด้านหลังเจสสิก้า เหมือนตอนนี้ทั้งเขาและเธอกำลังกอดกลายๆ จมูกโด่งชิดกับจมูกรั้นจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดบนผิวหน้า จากที่โวยวายกลับหยุดชะงักไปเมื่อสายตาคมจับจ้อง“ทำบ้าอะไรของแก”พยายามจะถอยดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม

“อยู่เฉยๆฉันจะแก้มัดให้”เซฮุนพูดเบาราวกระซิบ เขาใช้เวลาแก้เชือกอย่างอ้อยอิง อยากอยู่ใกล้ๆคนตัวเล็กให้นานๆ แต่สุดท้ายเวลาแห่งความสุขมักจะหมดเร็วเสมอ เชือกที่พันธนาการข้อมือเล็กไว้ก็คลายออก ทันทีที่เป็นอิสระก็ผลักอกเซฮุนให้ถอยแล้วลุกขึ้นยืน

“จะพูดอะไรก็พูดมาสิจะได้รีบกลับ”ไม่อยากอยู่กับเซฮุนตามลำพังนานนักหรอก ถ้านานกว่านี้เขาอาจจะรู้ว่าความรู้สึกของเธอมันไม่เหมือนเดิม เซฮุนจับไหล่เล็กให้หันมาเผชิญหน้า สบตาของเจสสิก้าแล้วเชยปลายคางมนขึ้นให้เงยมาสบตากัน

“ฟังให้ดีๆนะ ฉัน-ไม่-ได้-ชอบ-เยริ”เมื่อได้ฟังเจสสิก้าก็เม้มปากแน่น เซฮุนกลอกตาดูจากสีหน้าแล้วคงจะไม่เชื่อเขาสินะ “ฉันไม่ได้ชอบเยริจริงๆ เพราะฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว” ตัดสินใจพูด เพื่อเจสสิก้าจะได้เลิกคิดว่าเขาชอบรุ่นน้องตัวเองสักที คนฟังใจกระตุกวูบอย่างน่ากลัวแถมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตีหน้ายุ่งมากขนาดไหน

“ใคร ใครหรอที่แกรัก”พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น ข่มใจถามคนตรงหน้า ร่างสูงส่ายหน้า มือหนาก็ค่อยๆปัดกลุ่มผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงของเจสสิก้าให้เข้าที่

“ถ้าแกรู้ว่าฉันรักใคร แกอาจจะเกลียดฉันไปเลยก็ได้”

“ไม่ ฉันจะไม่เกลียดแกแน่ ถึงจะเป็นคนที่ฉันเกลียดฉันก็ไม่โกรธ จริงๆนะฮุน บอกมาเถอะ”

“แกไม่ต้องสนใจหรอกน่า เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ชอบเด็กนั่น เรามาคืนดีกันเถอะนะ”เซฮุนยกนิ้วก้อยขึ้นตรงหน้าคนตัวเล็ก เจสสิก้ามองมันอย่างเจ้าเล่ห์อ้าปากงับนิ้วก้อยของเพื่อนเต็มแรง เด็กหนุ่มร้องโอดโอย แต่ไม่กล้าดึงนิ้วออกมาเพราะกลัวบีเกิ้ลน้อยเจ็บฟัน

“เราไม่ได้ทะเลาะกันนะ ทำไมต้องคืนดีด้วย”เมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนเริ่มซีด เลยยอมปล่อยนิ้วก้อยที่ตอนนี้มีรอยฟันเธออยู่ ชกอกแกร่งอย่างหมั่นไส้

“แกพูดจริงหรอ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม”เซฮุนยิ้มกว้าง เจสสิก้าพยักหน้ายิ้มตอบ ร่างสูงดีใจดึงคนตัวเล็กมากอดจนตัวลอย คนถูกกอดได้แต่หัวเราะกับท่าทางไม่ต่างกับเด็กหกขวบของเขา

ไคตบบ่าแกร่งของเพื่อนต่างโรงเรียนดังปุๆเหมือนกับต้องการจะส่งกำลังใจให้ร่างสูง สายตาของชานยอลยังจับจ้องท้องทะเลไม่วางตา เขายืนอยู่ตรงนี้มานานมากแล้ว นานพอจะเห็นเจสสิก้าเดินอยู่คนเดียวจนกระทั่งเจอกับเซฮุน ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นอยู่ในสายตาเขากับไคตลอดเวลา พอจะรู้ว่าไม่มีหวัง แต่ลึกๆแล้ว เขาหวังว่าเจสสิก้าจะคิดอะไรกับเขาบ้าง

ไม่เคยต้องยอมให้ผู้หญิงหน้าไหนเลย ยัยเด็กปีศาจเป็นคนแรกที่ทำให้เขาปั่นป่วนทั้งร่างกายและ...หัวใจ ชานยอลได้แต่บอกไคว่าไม่เป็นอะไร แต่ใจเขามันกำลังแย่

เขาห้ามใจไม่ทัน

เซฮุนเซ็งเต็มประดา ว่าจะพาเจสสิก้าดำน้ำดูปะการังก่อนแล้วค่อยกลับ แต่คนตัวเล็กกลับดื้อจะกลับให้ได้ เฮอะ ใช่สิ ถ้าเป็นหนุ่มๆคนอื่นคงดำไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ถึงจะรู้สึกงอน แต่แขนที่พาดบนไหล่เล็กก็ไม่มีท่าทีว่าจะยกออกง่ายๆ เดินเข้ามาให้ห้องอาหารของโรงแรมก็เห็นแทยอน และทิฟฟานี่นั่งทานอาหารเช้าอยู่เลยนั่งทานด้วยกันซะเลย เซฮุนตักอาหารให้คนตัวเล็กอย่างเอาใจ ทำเอาอีกสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุไป

โต๊ะที่เต็มไปด้วยความรื่นเริงกลับเงียบเสียงลง เมื่อคนมาใหม่มายืนฉีกยิ้มอยู่หัวโต๊ะ

“นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็ลงมาหาอะไรทานกันนี่เอง”เจสสิก้าปัดมือที่เซฮุนกำลังจะป้อนปลาหมึกออกห่าง

“เยรินั่งก่อนสิ”เธอย้ายตัวเองที่นั่งข้างเซฮุนไปนั่งเบียดกับทิฟฟานี่และแทยอน เพื่อสละที่ให้คนมาใหม่ได้นั่ง เซฮุนหมวดคิ้วมองเพื่อนสนิทอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำขนาดนี้ เยริยิ้มเขินเดินลงมานั่งข้างเซฮุนก้มหน้างุด

“ทำไมลงมาคนเดียวล่ะ หมอห้ามเดินไม่ใช่หรอ”ทิฟฟานี่กลืนเนื้อปูลงคอก่อนจะถามคนที่นั่งตรงข้ามกับเธอ

“ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร แล้วก็หิวน่ะค่ะเลยลงมาหาอะไรทาน”gpibตอบพลางยิ้มกว้าง แทยอน ทิฟฟานี่สบตากันโดยอัตโนมัติ

“ฮุนตักแกงเขียวๆนั้นให้น้องหน่อยสิ”เจสสิก้าชี้ไปที่แกงเขียวหวานที่อยู่ใกล้มือเพื่อนสนิท

“ทำไมฉันต้องตักด้วย ไม่มีมือรึไง”ประโยคแรกถามเจสสิก้า แต่ประโยคสุดท้ายหันมาถามคนข้างตัว ทำเอาคนมาใหม่รีบหุบยิ้มน้ำตาคลอเต็มเบ้า

“ไอ้ฮุน ทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่ะ ถ้าแกไม่ตักฉันตักให้เองก็ได้”เจสสิก้าอยากลุกไปหยิกคนปากเสียแต่เพราะอยู่ห่างกันเลยลำบากที่จะลงโทษ ก่อนจะพยายามยื้อแขนไปที่ชามแกงเขียวหวาน ทำเอาเซฮุนกลอกตาขึ้นอีกรอบ ให้ตายเถอะ เขากลอกตาแบบนี้รอบที่ล้านแล้วมั้ง

“พอๆฉันตักเอง”เซฮุนปัดมือเจสสิก้าออก ตักแกงเขียวหวานลงในจานข้าวคนข้างตัวที่นั่งเงียบ “พอใจรึยัง”ตักเสร็จก็ไม่วายประชดคนตัวเล็ก เรียกค้อนวงใหญ่จากเจสสิก้าได้เป็นอย่างดี

“ฮุนแกทานข้าวเป็นเพื่อนเยรินะ พวกฉันอิ่มแล้ว”

“ฉันอีกแล้ว ทำไมต้องเป็นฉันตลอดเลยวะ”เซฮุนชักสีหน้าใส่

“ก็แกเป็นคนที่ฉันไว้ใจ น๊านะ เซฮุน”เจสสิก้าเข้าไปนวดเพื่อนอย่างเอาใจ พยักหน้าไม่เต็มใจนัก ทิฟฟานี่ แทยอนมองหน้ากันเลิ่กลัก เดินตามเจสสิก้าออกไปจากห้องอาหารทั้งที่ยังไม่รู้สึกอิ่ม

“สิก้า กำลังจะทำอะไร”ทิฟฟานี่วิ่งมาเดินข้างเจสสิก้าตามด้วยแทยอนขนาบไว้

“เปล่านี่ ทำไมหรอ”คนถูกถามเลิกคิ้ว ทำหน้าตายเร่งฝีเท้าในการเดิน

“ไม่ใช่ว่ากำลังจะจับคู่ให้ฮุนกับเยริหรอกหรอ” กึก!!!! คำถามจี้ใจดำพุ่งออกมาจากปากรุ่นพี่ตัวเล็ก ทำเอาเจสสิก้าชะงัก

“จริงๆด้วย ทำไมล่ะ ดูๆแล้วเซฮุนก็ไม่ได้สนใจเยริเลยนะ”เจ้าของตายิ้มเกาหัวที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ก็เพราะไม่ชอบนั่นแหละ ถ้าไม่ชอบต่อให้ชงแค่ไหนก็ไม่ขึ้นไม่ใช่เหรอ”เจสสิก้าเอ๊ยเสียงแผ่วหวิว

“ก็นั่นน่ะสิ แล้วจะทำให้ได้อะไรขึ้นมา”แทยอนขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อได้ยินคำตอบของรุ่นน้อง

“ไม่รู้สิ”เจสสิก้าเดินตรงไปที่ริมชายหาด เพราะเวลาแปดโมงเป็นเวลาของกิจกรรมแรกในภูเก็ต แทยอนกับทิฟฟานี่สบตากันฉายความลำบากใจออกมาชัดเจน มินจีน่ารัก แต่ก็ดูไม่น่าไว้วางใจในคราวเดียวกัน!!!

 

◊