⊿◤[SNSD✖EXO] -HunSic- O(H)VER THINKING [sehun jessica]

ตอนที่ 14 : ตอนที่ สิบสี่ l ลักพาตัว

 
14

ในที่สุดซอฮยอนก็สามารถลากกระเป๋าเข้ามาในห้องได้สำเร็จเพราะเบลบอยมีไม่เพียงพอต่อความต้องการไงละเลยต้องขจัดปัญหาด้วยการยกขึ้นมาเองซะเลย  ตอนเดินทางมาโรงแรมโชคดีที่พวกเธอเซฮุนและพี่ดีโอได้นั่งรถบัสคันเดียวกัน ยกเว้นเจสสิก้ากับยุนอาที่ได้นั่งอีกคัน เมื่อเก็บของเข้าที่ทิฟฟานี่ก็หลับปุ๋ยไปแล้ว ส่วนรูมเมทที่มาจากเซนต์เจอร์ก็สลบไสลไม่ต่างกัน ทิ้งให้ซอฮยอนผู้ไม่หลับใหลนักหัวโด่ตาค้างอยู่เพียงผู้เดียว

“เอาไงต่อดีนะ”คนแก้มป่องยกไอโฟนมากด ไล่สายตามองแผนที่ในกรุงเทพรวมถึงภาพสถานที่ท่องเที่ยว  อย่างว่าเธอไม่มีทางอุดอู้อยู่ในห้องสีเหลี่ยมนี้แน่  เลื่อนไปได้สักพักสายตาก็ไปปะทะเข้ากับรูปภาพอาหารน่าตาน่ารับประทานที่เธอเคยอ่าน เจอในหนังสือแนะนำอาหารขึ้นชื่อของประเทศไทย ซอฮยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะคว้ากระเป๋าแบนด์ดังมาสะพายข้าง ไปตามล่าหาผัดซีอิ้วกันเถอะ

ซูโฮปิดปากห้าวเขาเพิ่งตื่นเพราะเมื่อคืนไปเที่ยวถนนข้าวสารมา คนได้มาก่อนก็ได้เปรียบตรงนี้แหละ ความจริงที่มาก่อนไม่ได้มาทำงานหรอก ส่วนชานยอลกับไคยังนอนแฮงค์อยู่ในห้องอยู่เลย แต่เพราะเขาดื่มไม่มากเลยไม่เละเหมือนไอ้สองคนนั้น

ติ้ง!!!!

เมื่อลิฟท์เปิดออกก็เจอกับร่างเพรียวยืนอยู่เพราะจำได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของเอนเจิลตัวน้อยจึงเอ่ยทัก 

“ซอฮยอน จะไปไหนครับ”เมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟท์ก็เปิดฉากถามคนข้างกาย หญิงสาวเกร็งเล็กน้อยเพราะไม่สนิทกัน

“ว่าจะไปหาทานไอ้นี่น่ะค่ะ”เธอยื่นไอโฟนที่มีภาพผัดซีอิ๋วให้ชายข้างกายดู เห็นในโพลบอกว่าเป็นอาหารข้างทางที่นักท่องเที่ยวชอบทานมากที่สุดอันดับ1  ซูโฮเห็นก็กลืนน้ำลายลงคอเพราะหิวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาเห็นอาหารน่าตาแปลกๆแต่น่าทานมันก็อดไม่ไหวจริงๆ มันคล้ายผัดไทที่เขาทานที่ถนนข้าวสารเมื่อคืนนะ แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียวหรอก

“น่าทานจัง”ซูโฮมองอาหารในภาพตาเป็นประกาย

“ไปด้วยกันมั้ยคะ”ถามออกไปอย่างไม่จริงจังนัก ถ้าจะไปก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน

“จริงหรอครับ”ว่าด้วยความตื่นเต้นก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างของซอฮยอนมากุมไว้  เด็กสาวยิ้มขำกับท่าทางกระโตกกระตากของปริ๊นซ์สุดหล่อพร้อมพยักหน้าอนุญาต

ติ้ง!!! ประตูลิฟท์มาเปิดออกที่ชั้น20 ร่างของอีกคนที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์ทำเอาซอฮยอนดึงมือจากซูโฮออกแทบไม่ทัน ใบหน้าเรียบนิ่งของดีโอไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เขาเพียงแค่ก้าวเข้ามาภายในกล่องสีเหลี่ยมแคบๆนี้โดยไม่ทักทายใครๆ

“ดีโอแกจะไปไหนวะ”ซูโฮถามดีโอทันที เพราะเวลาที่ไปดื่มนอกจากชานยอลแล้วเขาก็ไปด้วยทำให้รู้จักกับคนที่เข้ามาใหม่

“ข้างนอก”ดีโอตอบซูโฮ แต่สายตามองไปที่ปุ่มกดชั้นภายในลิฟท์

“ดีเลย ไปด้วยกันมั้ย ฉันกับซอกำลังจะไปทานผัดซีอิ๋วกันพอดีเลย”

“ไม่ละฉันอยากเดินคนเดียว ขอบใจ”คนชวนพยักหน้า เข้าใจดีว่าดีโอเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง เวลาดื่มก็แทบจะไม่คุยกับใครเอาแต่กระดกอย่างเดียว

พอดีกับที่ลิฟท์เปิดออกที่ชั้นร๊อบบี้ ดีโอเดินลิ่วออกไปไม่สนใจหญิงสาวกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเลยสักนิด ทิ้งให้ซอฮยอนมองตามแผ่นหลังคนเย็นชาไปอย่างน้อยใจ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ แต่ตอนที่อยู่สนามบินอินชอนเขายังช่วยเธอยกกระเป๋าอยู่เลย แล้วจู่ๆทำไมถึงทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน  เธอไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าความรู้สึกนี้คือความรัก รักทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้รักตอบกลับมาหรือเปล่า

 “ขอโทษนะเยริน พี่คงช่วยเธอไม่ได้”

“ทำไมละคะ”

“คือเรื่องความรู้สึกเป็นเรื่องของคนสองคนน่ะ ทางที่ดีถ้าเธอชอบเซฮุนเธอก็ต้องใช้ความพยายามของตัวเอง”

“นั่นสินะคะ ฉันควรจะพยายามก่อนจะขอให้รุ่นพี่ช่วย ว่าแต่...พี่เซฮุนชอบอะไรไม่ชอบอะไรช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะ”

หลังจากปฏิเสธจะช่วยรูมเมทตัวเองให้สมหวังในความรักกับเพื่อนสนิท ทว่า เจสสิก้าก้มานั่งถอนหายใจอยู่ริมสระว่ายน้ำของโรงแรม ไม่ช่วยก็เหมือนช่วยนั่นแหละ เล่ารายละเอียดเจ้าตัวแสบไปซะขนาดนั้น แล้วถ้าเยรินบอกรักเซฮุนแล้วเขาจะตอบว่ายังไง จะรับรักหรือเปล่า แล้วถ้าพวกเขาคบกันล่ะ เธอจะทำยังไง  

ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมากระวนกระวายเรื่องเพื่อนสนิท เซฮุนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น สักวันเขาก็ต้องมีคนรัก แต่แค่คิดใจดวงน้อยก็กระตุกวูบขึ้นมา

มีคนรักงั้นเหรอ

คิดแค่นี้ทำไมขอบตาต้องร้อนผะผ่าวขึ้นมากันนะ ร้ายกาจที่สุดก็แค่มีแฟนเธอแค่หวงเพื่อนใช่มั้ยเจสสิก้า ก็เซฮุนคือเพื่อนนี่นา 

ชานยอลเอียงคอซ้ายทีขวาทีเพื่อขับไล่ความปวดเมื่อยตามตัว เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยจนร้าวไปทั้งตัว ลืมไปด้วยซ้ำว่ากลับโรงแรมมาในสภาพไหน พอตื่นเลยลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายด้วยการว่ายน้ำ แต่พอเดินมาถึงสระว่ายน้ำสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างบางแสนคุ้นเคย ไม่รอช้ามี่จะเข้าไปหาเรื่อง เออ หมายถึงทักทาย

“นอนเป็นพะยูนเกยตื้นเชียวนะ ยัยปีศาจ”เจสสิก้าเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะตีหน้าเบื่อหน่ายใส่เด็กตัวสูงที่ชอบมาพิรี้พิไรกับเธอ

“แล้วที่นายล่ะ ไปไหนมาไหนทำไมต้องพกจานดาวเทียมมาทำไมตั้งสองจาน”พูดพลางจับหูสองข้างของตัวเองล้อเลียนอีกฝ่าย

“ยัยฮอบบิท เมื่อไหร่เธอจะเลิกล้อเรื่องหูฉันสักทีฮะ”ชานยอลหน้าตูมยกมือมาปิดหูสองข้างไว้

“ก็นายมากวนประสาทฉันก่อนนิ เฮอะ”คนตัวเล็กเดินกระแทกตัวคนร่างสูง ครั้งนี้ชานยอลไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆจัดการล็อคคอของยัยฮอบบิทไว้แถมแจกมะเหงกไปสองสามโป๊ก

“ไอ้หูกาง นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ นายตายแน่”คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักแต่เพราะแรงผู้หญิงคงสู้แรงผู้ชายไม่ได้ สองร่างขยับไปมาจนมาอยู่ริมขอบสระว่ายน้ำ

ตูม!!!!!

เป็นไปตามคาดมวยคู่เอกได้ตกลงไปในน้ำพร้อมกัน ชานยอลโผล่พ้นน้ำขึ้นมากอบลมหายใจก่อนจะกวาดสายตามองหาคนตัวเล็ก ทว่ากลับไม่เห็นร่างคุ้นตาโผล่ขึ้นมาเลย

“นี่ยัยปีศาจ โผล่หัวขึ้นมาเลยนะ ฉันบอกให้เลิกล้อเล่นไง”ใจเต้นคิงแห่งเซนต์เจอร์ไม่เป็นส่ำ หวังแค่ว่าเจสสิก้าจะล้อเล่น  จนแล้วจนรอดร่างในน้ำยังไม่มีท่าทีว่าจะโผล่ขึ้นมา“เจสสิก้า!!! เจสสิก้า!! ฉันไม่สนุกด้วยนะ”เรียกเท่าไหร่ก็ไร้วี่แวว ชานยอลไม่รอให้หัวใจบีบรัดไปมากกว่านี้เลยดำลงไปหวังจะดึงยัยปีศาจขึ้นจากน้ำ

หลังจากที่ชานยอลดำลงไป เจสสิก้าก็โผล่ขึ้นมามองร่างที่ว่ายอยู่ใต้น้ำหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ชอบแกล้งเธอดีนัก คนตัวเล็กว่ายท่ากรรเชียงเล่นอย่างสบายใจเพื่อคอยให้ไอ้หูกางขึ้นมาเห็นว่าเธอสบายขนาดไหน จนกระทั่งใบหน้าหล่อโผล่พ้นน้ำไม่รอช้าที่จะแลบลิ้นกวนประสาท ทว่าใบหน้าน่ารักกลับต้องเจื่อนลงเพราะคนตัวโตไร้แววขี้เล่นอย่างคราวก่อนๆ ชานยอลไม่เปล่งเสียงกร่นด่าหรือบ่นเป็นตาเฒ่าแม้แต่นิดเขาเลือกที่จะสะบัดหน้าไปทางอื่นแล้วว่ายกลับขึ้นฝั่งเงียบๆ 

“นี่นายงอนฉันหรอ”คนตัวเล็กวิ่งตามร่างสูงจนทัน ชานยอลทำเป็นไม่ได้ยินรีบดินดุ่มๆไปที่ลิฟท์

(ยัยเตี้ย ขาสั้น ไปให้พ้นเลย)

“ชานยอล นายจะไม่พูดอะไรเลยรึไง”

(ไม่พูดเฟ้ย ชิ)

“ก็นายมาแกล้งฉันก่อนนิ ฉันก็แค่เอาคืน”

(เอาคืนโดยการทำให้ฉันแทบจะบ้าตายเนี้ยนะ มันเป็นการเอาคืนที่...ทำร้ายฉันยิ่งกว่าเอาปืนมายิงซะอีก)

“ปาร์คชานยอล เลิกเดินหนีฉันสักที มันเหนื่อยนะ โอเค...ฉันขอโทษ”ร่างสูงหยุดก้าวทันที ทำให้ร่างที่ตามมาชนเข้ากับแผ่นหลังเขาเต็มๆ

“จะหยุดทำไมไม่บอกก่อนฮะ”เจสสิก้าเฮ้วใส่แผ่นหลังคนตรงหน้า พลางจับจมูกตัวเองเพราะรู้สึกแสบไปหมด ถ้าไม่ผิดจริงไม่ยอมง้อนะจะบอกให้

“คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก”เจสสิก้าเดินอ้อมมาเผชิญหน้ากับคิงต่างโรงเรียนก็เห็นว่าเขายังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่เลิก

“รู้แล้วน๊า แล้วหน้าแบบนี้เลิกสักที มันทำให้ฉันรู้สึกว่านายกำลังจะตายเพราะมะเร็งต่อมลูกหมาก”

“ไม่เคารพฉันบ้างรึไง ฉันเป็นคิงเลยนะ”ทำปากยื่นราวกับเด็กเล็กเวลางอน

“ไม่อะ นายยังไม่แอดวานซ์พอ”เจสสิก้าโบกมือปัดๆเชิงรำคาญเป็นจังหวะที่ลิฟท์เปิดออกคนตัวเล็กจึงก้าวเข้าไปตาด้วยชานยอล

“คงรออีกสักสิบชาติ”ระหว่างอยู่ในลิฟท์ก็บ่นอุบอิบอย่างน้อยใจ แต่ก็ไม่รอดพ้นหูเจสสิก้าไปได้หรอก คนตัวเล็กอมยิ้มขำคนตัวโต คนอะไรขี้งอนชะมัดเลย ลิฟท์มาหยุดที่ชั้นของชานยอล  เขาก้าวออกไปแล้วแต่ก็ไม่ได้เดินไปไหนสายตายังจ้องมองคนภายใน ขณะที่ลิฟท์ค่อยๆปิดลง เจสสิก้าก็พูดในสิ่งที่ไม่คาดคิดพร้อมรอยยิ้มน่ารักนั่น

“บ๊ายบาย พี่ชานยอล”ผ่านไปหลายนาทีชานยอลนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ขาเหมือนถูกอะไรสักอย่างมาตรึงเขาไว้ คงจะเป็นเสียงเมื่อครู่นั่นแหละ เขาไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ยัยปีศาจเรียกเขาว่า “พี่”  พี่ชานยอล

งาน Machine

คนเริ่มทยอยมาร่วมงานแล้ว พิธีเปิดก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่มีการกล่าวเปิดงานจากคิงโรงเรียนเจ้าภาพ และช่วงสำคัญ เปิดตัวเอนเจิลอย่างเป็นทางการ

ใบหน้าเอนเจิลตอนนี้หงิกงอเพราะกำลังถูกรุมจับแต่งหน้าแต่งตัวตั้งแต่ขึ้นมาถึงห้องพัก บอกว่าได้รับคำสั่งจากคิงแห่งธันเดอร์ให้มาแต่งตัวให้เธอ ตกลงแล้วใครกันแน่ที่เป็นคิงปริศนาคนนี้กัน ด้วยเพราะกลัวอำนาจมืดเลยต้องยอมให้ช่างแต่งหน้า ทำผม ละเลงเธอได้ตามใจชอบ ถึงไม่เคยเจอแต่ก็พอได้ยินกิติศัพท์มามากเหมือนกัน ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นคิงที่โหดที่สุดในสามคน แต่ที่พูดกันกลับไม่เคยมีใครเห็นตัวจริงของเขาสักคน

ภายในงานยูริ ยุนอา ซอฮยอน ทิฟฟานี่ และแทยอนเข้ามาในงานเรียบร้อยแล้ว สาวๆสวมชุดเดรสสั้นน่ารักสมวัย ยูริกับยุนอายืนไม่นิ่งเกาไปตามตัว บิดไปมา นอกจากกระโปรงนักเรียนแล้วเวลาอยู่บ้านหรือออกไปไหนพวกเธอก็ไม่คิดที่จะหยิบ กระโปรงมาสวมเลยนี่นา

“ทำไมมันถึงได้รุ่มร่ามขนาดนี้นะ”ยูริหน้ามุ้ย

“นั่นสิ ใจฉันจะขาดอยู่แล้ว”ยุนอาสีหน้าไม่ต่างกับเพื่อน

“เอาน๊า ไม่กี่ชั่วโมงเองทนเอาหน่อยแล้วกันนะ”แทยอนยื่นแก้วน้ำผลไม้ส่งให้สองสาว

“ฉันว่าพวกเธอใส่ชุดนี้สวยมากเลยนะ”ทิฟฟานี่ช่วยเสริม หุ่นเพรียวบางใส่อะไรก็ดูดี ยุนอาถอนหายใจใส่ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อนอีกคน ถ้าเป็นทุกครั้งซอฮยอนจะร่วมวงสนทนาด้วยทุกครั้ง จะยกเหตุผลต่างๆนาๆทำให้เธอกับเพื่อนมั่นใจในตัวเอง แต่เวลานี่แม่หมอของกลุ่มกลับยืนใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ซอ ซอ ซอฮยอน”สติที่หลุดลอยไปถูกดึงกลับมาด้วยเสียงเรียกและแรงสะกิดเบาๆของเพื่อนสนิ

“มีอะไร”

“แกดูใจลอยไปนะ ไม่สบายรึเปล่า”

“ไม่หรอก ขอไปเข้าห้องน้ำนะ”ซอฮยอนยื่นแก้วน้ำผลไม้ของตัวเองฝากให้ยุนอาถือ เดินเลี่ยงออกจากงานไป เธอไม่มีกะจิตกะใจพูดหรือมองใครจริงๆ

ซอฮยอนมองตัวเองสะท้อนจากกระจก แววตาเธอตอนนี้มันกำลังฟ้องถึงความอ่อนแอ ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะมาเสียใจให้คนที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก เคยอ่านแต่ในหนังสือนวนิยาย นักประพันธ์เขียนบรรยายถึงความรักระหว่างหนุ่มสาวความทุกข์ทรมานตอนที่ต้องเสียใครคนใดคนหนึ่งไป ตอนที่ได้อ่านเธอไม่ได้เข้าใจลึกซึ้ง แต่เวลานี้ถ้อยคำต่างๆมันพรั่งพรูเข้ามาในหัวไม่ยอมหยุด เข้าใจลึกซึ้งในทันทีแล้วตอนนี้

ดีโอพยุงซันนี่ที่เขาชนเธอล้มจนต้องคอยดูแลมาส่งหน้าห้องน้ำ ความจริงแล้วมันเป็นความผิดของเขาด้วยที่ทำให้เธอเจ็บ เขาควรที่จะรับผิดชอบจนกว่าเธอจะเดินเองได้โดยที่ไม่ต้องมีใครคอยพยุง ซอฮยอนที่กำลังจะออกจากห้องน้ำต้องชะงักค้างไปมองมือของหญิงสาวร่างเล็กที่จับท่อนแขนของชายหนุ่มไว้แน่น ขาเหมือนถูกแช่แข็ง ก่อนจะละสายตาไปมองมองหน้าเขา สายตาของพี่ชายเพื่อนสนิทยังเย็นชากับเธอเหมือนเดิม

“ขอโทษนะคะ”ซันนี่พูดอย่างเกรงใจ ซอฮยอนที่รู้ตัวว่ายืนขว้างทางอยู่ก็หลีกทางให้ร่างเล็กเดินกะเผกเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ดีโอและเธอยืนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ที่เดิม ไม่ใช่สิ คนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกคือเธอแค่คนเดียวต่างหาก

ซอฮยอนสะบัดหน้าจากชายหนุ่มเดินเลี่ยงไปอีกทาง คิดว่าเขาจะรั้งเธอไว้ แต่เปล่าเลย ดีโอกลับยังยืนนิ่งใบหน้าเย็นชาไม่เปลี่ยน เป็นซอฮยอนเองที่ทนไม่ไหว เดินกลับไปยืนจ้องหน้าเขา น้ำใสเอ่อขึ้นมาอย่างน่ารังเกียจ

             “ฉันเกลียดนาย! นายมันมนุษย์หินไร้หัวใจ!”เหมือนเธอจะเห็นแววตาเขาสั่นไหวพริบตาก็กลับมาเย็นชาดังเดิม คงจะตาฝาดไปคนไม่มีหัวใจแบบนี้ไม่มีทางหวั่นไหวได้หรอก

             “พูดอะไรของเธอ ไม่สบายหรอ”ดีโอทำเป็นไม่เข้าใจที่คนตรงหน้าพูด รู้ว่าซอฮยอนก็มีใจให้แต่ทำอะไรไม่ได้จริงๆ อยากรวบร่างเพรียวมากอดปลอบ แต่ต้องห้ามตัวเอง ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ เขาควรจะหยุดความรู้สึกเหล่านี้ซะ

“นายให้ความหวังฉันแล้วก็เมินเฉยอย่างเลือดเย็น ทุเรศ! ไอ้ทุเรศ!”ซอฮยอนผลักร่างของคนเย็นชาไปกระแทกกับผนังเต็มแรงก่อนจะวิ่งจากไป ความจริงแรงแค่นี้มันทำให้เขาเซไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เพราะน้ำตาและเสียงสะอื้นปานจะขาดใจของเธอทำให้ดีโอทรงตัวไม่อยู่ ร่างเขาค่อยๆรูดไปกับผนังจนมานั่งชันเข่าอยู่กับพื้น ยกมือสองข้างมากุมขมับ ใจสลายไม่ต่างกับคนที่เดินจากไปสักนิด

“โธ่เว้ย!!!!!!”

เจสสิก้ายืนสำรวจตัวเองในกระจกหลังจากพวกช่างมือโปรออกไปจนหมด ยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจ ไม่ผิดหวังที่ปล่อยให้ช่างพวกนี้รุมแต่งหน้าทำผมให้ ตอนนี้เธอเหมือนเอนเจิลจริงๆ ไม่ได้อยากจะชมตัวเองหรอกนะ แต่ว่าช่างพวกนั้นชมมาอีกทีน่ะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ร่างบางละสายตาออกจากกระจกเดินไปเปิดประตู คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อไม่เห็นใครเลย สายตาก็หลุบต่ำลงเห็นกล่องขนาดกลางสีขาวลายดอกเดซี่วางอยู่บนพื้น เจสสิก้าหยิบมันขึ้นมาเปิดการ์ดที่แนบมากับกล่อง

Only Angel

ไม่รอช้ารีบเปิดกล่องของขวัญทันที ก็เห็นว่าเป็นสร้อยที่มีจี้ลายแปลกๆ แต่เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน คนตัวเล็กจับที่คอตัวเองก็เห็นว่ามันยังโล่งอยู่ อีกอย่างจี้ลายนี้ก็ไม่เลว เร็วเท่าความคิดเจสสิก้ารีบสวมมันไปที่คออย่างทันทีทันใด

คนที่หลบอยู่อีกมุมนึงลอบยิ้มออกมา แอบลุ้นอยู่นานว่าคนตัวเล็กจะสวมสร้อยของเขามั้ย สุดท้ายเธอก็ทำให้เขาโล่งใจ ในเมื่อมีแหวนแล้ว มีสร้อยด้วยไม่เห็นเป็นไรเลย คิงแห่งธันเดอร์คิด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เจสสิก้ากรอกตาขึ้น เธอเพิ่งปิดประตูไปเมื่อกี้เองนะใครมาอีกละเนี้ย เมื่อเปิดประตูออกมา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทำเอาอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นเขามาอยู่ตรงนี้

คริสยกนาฬิกาขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้เทาขึ้นไปรับยัยเด็กตัวป่วนตั้งนานแล้วทำไมถึงยังไม่ลงมาซักที นี่ก็จะถึงเวลาเปิดงานแล้วด้วย เริ่มอยากไม่เป็นคิงก็ตอนนี้แหละอยากขึ้นไปรับเองแต่ก็ปลีกตัวไปไม่ได้

ปริ๊นซ์หน้าหวานของเจสสิก้าก็ร้อนใจไม่ต่างจากเพื่อนสนิท เดินไปมาจนซิ่วหมินเวียนหัวอยากจะอาเจียนหลายสิบหน  ดีนะที่ห้องแต่งตัวมีแค่เขา ลู่ฮานแล้วก็คริส ถ้าไม่อย่างคนอื่นคงมีบุญได้เห็นสีหน้าร้อนใจของสองคนนี้ไปแล้ว

“ใจเย็นๆสิวะ แสบคงยังแต่งตัวยังไม่เสร็จน่ะ คงสวยเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆแน่เลย คอยดูนะฉันจะขอแสบเต้นรำสักเพลง ”ลู่ฮานและคริสชะงักหันมามองเจ้าของเสียงตาขวาง  ทำเอาซิ่วหมินที่จะแกล้งแหย่เพื่อนเล่นต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก “เฮ้ย ฉันจำได้ว่าลืมหยิบสคิปต์เปิดงานมาให้แกไอ้คริส งั้นฉันไปเอามาให้นะ”ก่อนจะถูกรุมประชาทัณฑ์ ประธานนักเรียนก็วิ่งจู๊ดจากห้องแต่งตัวไปอย่างรวดเร็ว

ทิ้งให้สองหนุ่มถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย ได้แต่นั่งคนละมุมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง และเรื่องที่คิดคงหนีไม่พ้นเรื่องหัวใจที่กำลังมีปัญหาอยู่ ถึงไม่มีใครบอกแต่ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าเพื่อนสนิทคิดยังไงกับยัยตัวแสบ แต่แค่ไม่มีใครยอมรับเท่านั้นเอง เส้นบางๆที่กั้นพวกเขากับเจสสิก้าไว้คือดีโอ  ได้รักคนตัวเล็กแต่ต้องเสียเพื่อนตายไปมันดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่หรอก แต่ในส่วนลึกของหัวใจมันกำลังค้านอย่างหนัก

ถ้ามีเจสสิก้าอยู่ข้างกายมันก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ

ร่างผู้มาเยือนโผล่เข้ากอดคนตัวเล็กไว้แน่น ไหล่สั่นไหวถึงไม่มีน้ำตาไหลออกมาให้เห็นแต่สายตาที่กำลังฉายแววเจ็บปวดมันทำให้น้องสาวทรมานไปด้วย

“ดโย เป็นอะไร ทำไมถึง...”เจสสิก้ากอดตอบพี่ชายของเธอไว้พลางงุนงง อะไรทำให้พี่ชายเธออ่อนล้าได้ขนาดนี้

“พี่ขอโทษ”ดีโอขอโทษในสิ่งที่คนในอ้อมกอดไม่เข้าใจ ตั้งแต่มาถึงเธอก็เพิ่งจะเจอพี่ชาย แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอเลยนะ

“ขอโทษเราเรื่องอะไรเหรอ”พี่ชายสูดลมหายใจเข้าก่อนจะดันตัวออกจากน้องสาวเพื่อจะได้มองหน้าสวยให้ชัดๆ ยิ่งเห็นหน้าน้องสาวกับดวงตาใสแป๋วยิ่งทำให้คนเป็นพี่รู้สึกผิด เขาเผลอใจไปกับซอฮยอน เขาทำผิดต่อน้องสาวคนเดียวของตัวเอง

“พี่รักแสบนะ”คนตัวเล็กระบายยิ้มยกมือไปวางที่ท้ายทอยพี่ชายดันลงมาจนหน้าผากพี่ชายแนบเข้ากับหน้าผากเนียน

“เสียใจอะไรมาละ ฮืม อยากเล่าให้ฟังมั้ย”ดีโอจ้องตาน้องสาวในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหน้าของกันและกัน เวลาที่พี่ชายคนไหนเสียใจเจสสิก้ามักจะทำแบบนี้ ไม่ต้องมีคำปลอบใจ แต่ความอบอุ่นและสายตาห่วงใยที่ส่งผ่านมาพวกเขาก็รู้ว่าน้องสาวกำลังส่งคำปลอบใจนับร้อยนับพันมาให้พวกเขา คำปลอบใจที่ใครหน้าไหนก็ให้พวกเขาไม่ได้ นอกจากน้องสาวเพียงคนเดียว

“ไม่มี”

“อยากเล่าเมื่อไหร่ก็บอกนะจะรอ เป็นห่วงมากรู้มั้ย”เจสสิก้าเลื่อนใบหน้าเบี่ยงไปเกยคางบนบ่าพี่ชายหลับตาลงกอดเขาไว้หลวมๆ ดีโอพยักหน้าน้อยๆรับรู้ว่าน้องสาวเป็นห่วง ซบใบหน้าลงกับไหล่เล็ก

ผลัก!!!!! อยู่ๆร่างที่เธอกอด ไว้ก็ล้มลงไปนอนกุมศีรษะบนพื้น เจสสิก้าเบิกตากว้างเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาเต็มมือพี่ชาย เงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้ชายร่างใหญ่สองคนยืนจังก้า คนหนึ่งถือกระบอกปืนไว้ ส่วนอีกคนจ้องมาถือไม้ท่อนใหญ่ มือหยาบกร้านออกแรงกระชากร่างบางจนปลิวตาม

“ปล่อยนะ ชะ...”คำขอความช่วยเหลือถูกกลืนหายไปเหมือนกระบอกมัจจุราชจ่อมาที่หัว

“เดินไป อย่าปากมากนะมึง ไม่งั้นมึง ตาย!”ภาษาเกาหลีที่มันพ้นออกมาชัดถ้อยชัดคำยิ่งทำให้เจสสิก้างงเข้าไปใหญ่ พวกมันเป็นใคร

“หยุดนะ พวกแกจะทำอะไรรุ่นพี่ฉันฮะ”เยรินที่เดินออกมาจากลิฟท์วิ่งเข้าไปดึงมือพวกคนชั่วออกจากเจสสิก้า คนที่จับข้อมือคนตัวเล็กไว้จึงสะบัดมือไปที่ใบหน้าเด็กสาวจนล้มไปนั่งกับพื้น

“เยริน! อย่าทำอะไรเธอนะ ถ้าจะทำก็ทำฉันคนเดียว” น้ำตาไหลไม่หยุดยิ่งเห็นเลือดไหลออกจากมุมปากและจมูกของคนที่เข้ามาช่วยเธอยิ่งทำให้เจสสิก้าร้อนใจ“หนีไปเยริน หนีไปสิ”เยรินส่ายหน้าไม่ยอมลุกไปไหน กลับกอดขาคนร้ายอีกคนไว้แน่น ดีโอพยายามจะพยุงตัวขึ้นไปช่วยน้องสาว แต่คนร้ายอีกคนก็เตะเข้าไปที่ท้องจนเขาจุก

“อย่าทำอะไรรุ่นพี่นะ ปล่อยรุ่นพี่ฉันเดี๋ยวนี้!!!”คนร้ายที่จัดการกับดีโอแล้วก็ตรงมากระชากผมยาวของเยรินให้ออกห่างจากคนร้ายอีกคนที่ยกปืนจ่อหัวเจสสิก้าอยู่

“ไม่ใช่เรื่องของมึงอย่าแส่”พูดจบก็ชกไปที่ท้องจนร่างบางลงไปนอนกับพื้นทางเดิน พยักหน้าในเพื่อนที่ร่วมทำชั่ว พาเจสสิก้าไปทางบันไดหนีไฟ เยรินกับดีโอที่พยุงตัวได้เตรียมจะวิ่งตามแต่พวกมันก็ขู่ไว้

“อย่าตามมานะมึง ถ้าตามมาหัวอีนี่เละ!!!”

“แสบ!!!”แม้แต่เสียงยังแทบจะไม่มี ใจคนเป็นพี่แทบสลายเมื่อเห็นพวกมันพาร่างน้องสาวเดินออกไปไกลเขาเรื่อยๆ

เจสสิก้าถูกลากให้ลงบันไดอย่างทุลักทุเล เพราะรองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่ ทำให้เธอเจ็บเท้ากับข้อเท้าไปหมด ลงมาไม่กี่ขั้นพวกมักก็หยุดชะงัก เจสสิก้าก้มหน้าอย่างยอมแพ้ต่อชะตากรรม เลือดของพี่ชายที่ยังอยู่ในสมองทำให้เธอไม่มีแรงจะต่อกลอนกับใครแล้วจริงๆ

“มาทำอะไรกันเหรอ”เสียง คุ้นหูทำให้คนที่ถูกจับตัวมาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นแบคฮยอนยืนอยู่ที่พักบันได เขาเอียงคอทำหน้าสงสัย ล้วงกระเป๋าพิงแผ่นหลังไปกับผนังถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่นเธอจะชมว่าเขาน่ารัก แล้วหยิกแก้มเข้าแรงๆ แต่เวลานี้ท่าทางและสีหน้าของแบคฮยอนกลับดูน่ากลัวมากในสายตาเธอ

“แบคฮยอน ไปตามคนมาช่วยเร็วเข้า”เจสสิก้ารีบบอกร่างสมส่วนด้วยความร้อยรนกว่าเขาจะถูกทำร้าย

“หลบไปนะโว๊ย!!!”ผู้ร้ายจ่อปืนไปที่คนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“โอ๊ะ ผมมาขวางทางหรอครับ ขอโทษนะครับ”แบคฮยอนยกมือปิดปาก ก้มหัวขอโทษผู้ชายหน้าเหี้ยมทั้งสอง แต่ก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมหลีกไปไหน เจสสิก้าส่งซิกให้แบคฮยอนหนีไป เพราะถ้าเขายังอยู่เขาต้องตายแน่ๆ

“ขอโทษแล้วก็ถอยไปสิวะไอ้นี่”มัน ริ่มจะหัวเสีย ผลักร่างของแบคฮยอนจนเซ แต่ก่อนที่เจสสิก้าจะเข้าไปห้าม แบคฮยอนก็กระโดดสูงตะหวัดขาเตะปลายคางของคนที่จับมือเธออยู่  ทำให้มือที่จับไว้คลายออก เป็นจังหวะให้แบคฮยอนฉวยข้อมือเล็กดึงเธอมายืนข้างตัว มองคนร้ายที่ยืนสูงกว่าพวกเขาทั้งสองแค่สามสี่ขั้นเขม็ง

“หนีไป!!!”เขาปล่อยมือเล็กก่อนจะดันหลังให้เธอลงบันไดอีกทาง เจสสิก้าส่ายหน้ากลับกุมมือแบคฮยอนไว้แน่น

“ฉันจะไม่ทิ้งนายแน่!!!”แบคฮยอนถอนหายใจ ไม่มีเวลามาไล่คนหัวดื้อ เพราะสายตาเหลือบไปเห็นเงาดำกำลังใกล้เข้ามา

“ถ้าไม่ไปก็จับมือฉันไว้ อย่าปล่อยเด็ดขาด!!!”จังหวะที่คนร้ายอีกคนพุ่งเข้ามาแบคฮยอนเบี่ยงตัวหลบ เหวี่ยงคนตัวเล็กไปอยู่ข้างหลังก่อนจะกระแทกเข่าไปที่หน้าท้องของมัน เจสสิก้าดูอึ้งไป สายตาหวาดระแวงและอ่อนต่อโลกของแบคฮยอนที่เธอเห็นทุกครั้งที่เจอตอนนี้มันกลับวาววับ หมือนหมาป่าที่เตรียมพร้อมจะฉีกเหยื่อเป็นชิ้น

ปึง!!!! ประตูบันไดหนีไฟถูกเปิดออกมาพร้อมกับคนที่เธออยากเจอใจแทบขาด

“ไอ้ฮุน พาสิก้าออกไป”เซฮุนพยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะเตะไปที่มือที่กำลังเล็งปากกระบอกปืนไปยังเจสสิก้า ปืนที่ลอยคว้างกลางอากาศหล่นมาอยู่ในมือเขาทันที นักรบแห่งธันเดอร์เล็งปืนไปที่พวกมัน คนร้ายหมดสภาพท้ายหลังเข้าหากันยกมือขอชีวิต

“สิก้ามานี้”เซฮุนดึงให้เพื่อนสนิทมายืนข้างตัวเองก่อนจะโอบไหล่เล็กที่กำลังสั่นไว้

“ไปได้แล้วเซฮุน”แบคจ้องเพื่อนหน้านิ่ง เซฮุนเม้มปากก่อนจะส่งปืนที่ถืออยู่ให้แบคฮยอนไป หลังจากนั้นพาร่างอ่อนแรงของเจสสิก้าออกไปจากบันไดหนีไฟ

“ฮุนเราจะปล่อยให้แบคอยู่กับพวกนั้นไม่ได้นะ”เจสสิก้าพยายามแกะมือเซฮุนออกเพราะเป็นห่วงแบคฮยอน ถึงจะมีปืนแต่ก็ไม่น่าไว้วางใจ

“แกนั่นแหละหยุดดิ้นได้แล้ว แกควรจะห่วงไอ้พวกสารเลวนั่นมากกว่านะ ไม่ใช่ไอ้แบค”เซฮุนหยุดเดิน จ้องหน้าเพื่อนสนิทที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง เซฮุนหมายความว่ายังไง ถึงจะเห็นว่าแบคฮยอนเตะต่อยเก่งขั้นเทพก็เถอะ แต่แค่ในความรู้สึกเหมือนว่าแค่ฝันไปเท่านั้น“ไป กลับห้องฉันจะไปส่ง”เซฮุนโอบเอวคอดไว้หลวมๆ แต่เธอก็ขืนตัวไว้อีก

“ดโยกับเยรินล่ะ พวกเขาช่วยฉันแล้วก็ถูกทำร้าย แล้ว...”ถึงจะยังตื่นกลัว แต่แค่มือของเพื่อนlobmมากุมไหล่ไว้ แค่ได้เห็นหน้าเขา แค่ได้ยินเสียง ความกลัวมันก็มลายหายไป ทิ้งไว้แต่ความห่วงใยที่มีต่อพี่ชายและคนที่ยอมเสี่ยงเพื่อช่วยเธอ

“เฉินพาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงตัวเองก่อนเถอะ สภาพแกตอนนี้ดูได้ที่ไหน”กวาด สายตามองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า สวมรองเท้าส้นสูงข้างเดียว เดรสยาวกรอมเท้าสีขาวมีรอยเปื้อนแถมยังยับย่น ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าที่มีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ แต่กลับไม่ได้ทำให้ความสวยของหญิงสาวหายไปเลยแม้แต่น้อย เจสสิก้าตอนนี้เหมือนนางฟ้าตกสวรรค์ไม่มีผิด

“เกิดอะไรขึ้น”เทาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาคนทั้งสอง มองเจสสิก้าอย่างตื่นตะลึง ทำไมเอนเจิลอยู่ในสภาพนี้ เทาหน้าเครียดขึ้นมา เขาแค่ขึ้นมารับเจสสิก้าช้าไปไม่กี่นาทีพอมาถึงห้องพักก็ไม่พบใคร เห็นแต่คราบเลือดเปรอะเต็มพื้นพรมตามทางเดิน พอจะโทรติดต่อพวกรุ่นพี่ที่ใช้ในเขามารับยัยตัวแสบก็ติดต่อใครไม่ได้ เลยตัดสินใจวิ่งตามหาเจสสิก้าจนมาเจอที่ชั้นล่างถัดลงมา

“มีคนร้ายบุกเข้ามาทำร้ายยัยนี่”เซฮุนตอบแทน ลืมความขุ่นมัวที่มีต่อคู่อริไปก่อน

“ตายละสิแล้วแสบจะไปงาน Machine ไหวหรอ ข้างล่างต้องแย่แน่เลย”เทาขยุ้มผมสั้นจนยุ่ง ใครก็ต่างเฝ้ารอการเปิดตัวของ Angel ถ้าเจสสิก้าไปร่วมงานไม่ได้ แล้วพวกนักเรียนที่เตรียมจะก่อเรื่องพวกนั้นคงมีจังหวะทำลายง่ายแน่ๆ

“อืม ฝากแกไปบอกคนข้างล่างด้วยแล้วกัน”

“ฉันไหว”คนในอ้อมแขนเซฮุนโพล่งขึ้น ดูจากสีหน้าเทางานวันนี้ก็ไม่ต่างกับงานมอบตำแหน่ง Angel อย่างเป็นทางการให้เธอ บางคนยังไม่รู้ว่าเธอเป็น Angel ด้วยซ้ำ แล้วถ้าพวกนั้นเข้าใจผิดคิดว่าทิฟฟานี่ยังเป็น Angel อยู่ยัยนั่นคงจะแย่

“แกจะพูดอะไรหัดดูสภาพตัวเองหน่อยสิวะ”คนหวง ห่วงเพื่อนหน้าหงิกทันที แค่จะยืนเขายังต้องพยุงเลย

“ฮุน...ฉันเป็น Angel นะ หน้าที่ฉันคือทำให้ทั้งสามโรงเรียน สามัคคีกัน แล้วถ้าฉันไม่ลงไป แกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” ก็จริงพวกชอบก่อกวนคงพังงานจนเละ แล้วคนที่จะเดือดร้อนก็คงเป็นทิฟฟานี่แล้วก็...เจสสิก้า

เซฮุนจำต้องยอมพยักหน้าพยุงเจสสิก้าเดินไปที่ลิฟท์แทนห้องพัก ส่วนตายังมองคนตัวเล็กเป็นระยะ ใจยังปวดหนึบไม่หายถ้าแบคฮยอนไปช่วยเจสสิก้าไม่ทัน หัวใจของเขาคงแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี

เทาเป่าปากโล่งอกไปอีกเปราะ แต่มีอีกเปราะที่โล่งไม่ได้ และคงจะโล่งยาก แค่คิดก็แทบจะร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด พวกเฮียๆเอาเขาตายแน่ ถ้าเห็นสภาพ Angel ตัวน้อยของพวกเขาอยู่ในสภาพตกสวรรค์แบบนี้

คริสเดินกลับเข้ามาให้ห้องพักหลังเวทีหลังจากกล่าวเปิดงาน Machine จบ สายตาสอดส่องหาคนตัวเล็กที่คิดว่าเมื่อกลับเข้ามาจะเห็น

แต่ก็ไร้วี่แวว

“ไอ้เทามันไปรับแสบถึงไหนวะ อย่าให้เจอนะโดนดีแน่”คริสกระดกน้ำดับกระหายไม่วายคาดโทษรุ่นน้อง  ลืมตัวเรียกเจสสิก้าว่าแสบตามคนอื่น

“อย่าไปว่ามันเลย คงหาอะไรในงานทานจนเพลินละมั้ง”ลู่ฮานช่วยแก้ต่างในเทา เพราะตั้งแต่มาถึงโรงแรมพอหมอนั่นได้ทานอาหารไทยเท่านั้นแหละ นั่งติดพันบนโต๊ะอาหารหลายชั่วโมงเลย

แอ๊ดดดดด !!!!

คนมาใหม่ทำเอา คริส ลู่ฮาน และซิ่วหมินเด้งตัวจากโซฟาทันทีทันใด สภาพ Angel ของพวกเขาทำไมถึง...สวยขนาดนี้!!! ชั่งเถอะเอาเป็นว่า เจสสิก้ายังดูสวยแม้ดูเหมือนจะถูกรุมทึ้ง

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้”คนหน้าหวานตรงไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเจสสิก้าไว้ มองดวงตาที่ยังเอ่อไปด้วยน้ำใสแล้วใจหายขึ้นมา

“ถอยไป”คนที่ยืนอยู่ข้างคนตัวเล็ก แกะมือลู่ฮานออกก่อนจะผลักเขาให้ถอยห่างจากสมบัติของตัวเอง อย่ามามีเรื่องกันตอนนี้ได้มั้ยนะ เธอเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

“ฉันถูกคนลอบเข้ามาทำร้ายน่ะ แต่ไม่เป็นอะไรแล้ว ซิ่วหมิน ฉันต้องขึ้นเวทีเวลาไหน”เจสสิก้าตอบคริสและลู่ฮาน ก่อนจะถามซิ่วหมิน คนที่เป็นพ่องานจัดทุกอย่างในคืนนี้

“อีกห้านาที แต่เราว่าแสบไม่ต้องขึ้นก็ได้ กลับไปพักบนห้องเถอะนะ”พ่องานมองนาฬิกา ถึงจะกังวลกับเรื่องที่ต้องเจอหลังจากเจสสิก้าไม่ได้ขึ้นไปเปิดตัวในงาน แต่ดูจากหน้าน้องสาวแล้วยัยตัวแสบคงไม่ไหว

“ฉันไหว”

“ดื้อไม่เลิกเลยนะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะขึ้นไปด้วยแล้วกัน”คริสเดินเข้าไปโยกหัวเจสสิก้าด้วยความเอ็นดูคนตัวเล็กถึงจะเป็นห่วงมาก แต่สายตาที่มุ่งมั่นของเธอมันทำให้เขาไม่อยากขัดใจ

“ไม่ต้องหรอก”หนุ่มๆดูจะโล่งใจขึ้นมากเมื่อเจสสิก้าระบายยิ้มออกมา ยกเว้นคนเดียวที่ยิ้มไม่ออก ก็เทาไงละ

เมื่อทุกคนเดินออกไปจากห้องเหลือแต่ลู่ฮานกับเทา รุ่นพี่ตรงไปดึงหูของรุ่นน้องที่ตัวสูงกว่าอย่างโมโห เขาอุตส่าห์ช่วยแก้ต่างกับคริสให้ดันมาทำให้เขาเสียหน้าซะเอง ขอคืนคำพูดที่ช่วยมันเมื่อกี้ไปแล้วกัน ใครที่อ่านไปแล้ว ก็ช่วยลืมๆไปนะ

TBC









◊