⊿◤[SNSD✖EXO] -HunSic- O(H)VER THINKING [sehun jessica]

ตอนที่ 1 : ตอนที่ หนึ่ง l อะเฮื่ออออออ

1

ตึก ตึก ตึก

“อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวก็ตกหรอก”เสียงเข้มเฮ้วทันทีเมื่อคนตัวเล็กด้านหน้าวิ่งลงบันไดด้วยความเร็วแสง มองแล้วใจมันหายวาบกลัวเหลือเกินว่าน้องสาวจะได้แผล ทว่าอีกคนไม่ได้รับฟังหรือไม่ก็แกล้งหูทวนลม เจสสิก้ายังคงรักษาความเร็วดุจเกลือรักษาความเค็มจนกระทั่งมาหยุดอยู่ชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่

เลย์หรืออี้ชิง ฝาแฝดคนโตทำหน้ามุ่ยตามลงมาติดๆ ไหล่ทั้งสองข้่างก็แบกกระเป๋าตามมาด้วย ใบนึงของเขา อีกใบก็ของยัยตัวแสบนั่นแหละ

“แสบ พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันได”ดีโอหรือคยองซู แฝดคนที่สอง เอ่ยเสียงเครียดขณะที่ถือจานอาหารเช้ามาเสิร์ฟ

“รู้แล้วละน่า”เจสสิก้าว่าเสียงอ่อน สีหน้าดูเหมือนไม่ได้สำนึกอย่างที่พูดเลยแม้แต่น้อย

“แล้วนี้ไอ้กัมจงไปไหน”

“อยู่นี้ๆ”ไคหรือจงอินแฝดคนที่สามวิ่งลงมาในสภาพผมเผ้ารุงรัง ไม่หนำซ้ำเสื้อเชิ้ตสีขาวยังไม่ได้ติดกระดุมสักเม็ดเดียว

“ไปเที่ยวมาเหรอกัมจง”ฝาแฝดคนสุดท้องถามคนที่นั่งแหมะลงฝั่งตรงข้าม

“ครับ”ไคตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้พร้อมกับยิ้มแหยะๆส่งให้

“แสบ ชีทวิทย์เก็บใส่กระเป๋าให้แล้วนะ”เลย์ว่าพลางทาเนยบนแผ่นขนมปัง

“อืม”

“วันนี้ก็อย่าไปทะเลาะกับคิงมันอีกละ เดี๋ยวไปกวนประสาทมันมากๆถูกต่อยหน้าใครจะช่วย”ไคบอกเพราะวันนี้เขากับเลย์ต้องไปอบรม ส่วนดีโอก็มีติวกับครูยุนโฮเพื่อไปแข่งวิชาการในวันพรุ่งนี้ สรุปแล้ววันนี้ไม่มีใครว่างมาอยู่กับยัยตัวแสบซักคน

“รู้แล้วๆ”เจสสิก้าไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ในกรณีที่หมอนั่นมาหาเรื่องเธอก่อน เธอรับปากไม่ได้หรอกว่าจะไม่ตอบโต้กลับไป

เจสสิก้ามีพี่ชายฝาแฝด 3 คน แล้วพวกเขาก็ทำตัวราวกับว่าอายุห่างกับเธอตั้ง 10 ปี ทั้งๆที่หากกันไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำไป ทำเหมือนน้องคนเล็กคือเด็กที่ต้องประคบหระหงมตลอดเวลา ป๊ากับมี๊ทำงานอยู่ที่อเมริกาส่วนเธอแล้วพี่ชายลงมติกันเป็นเอกฉันท์ว่าจะเรียนอยู่ที่นี้ไม่ย้ายไปไหน วันหยุดก็จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ ไม่มีคนใช้ประจำเนื่องจากพวกเราชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า

ส่วนเรื่องโรงเรียน...ความจริงเธอเรียนอยู่ธันเดอร์ไฮสคลู แต่มีเหตุผลบางอย่างที่สามสิงห์ไม่ยอมบอกเธอว่าทำไมถึงให้ย้ายมาเรียนที่ไพลอสไฮสคูล ทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนก็จะจบมัธยม5อยู่แล้ว แต่ช่างเธอ มาคุยเรื่องสิ่งที่ต้องเจอในแต่ละวันดีกว่า

ศัตรูหมายเลข 1 ของเธอเอง ไอ้คิงคองคริส!!!

กลางสนามหญ้าแสนกว้างขวาง นักเรียนสี่ร้อยกว่าชีวิตต่างยืนเรียงแถวตามสายชั้นเพื่อเคารพธงชาติ เป็นกิจกรรมยามเช้าที่เจสสิก้ามั่นใจว่านักเรียนทุกคนเกลียดมันมากรวมถึงเธอด้วย

โป้ก!!

จู่ๆวัตถุแข็งๆบางอย่างก็ลอยมากระแทกหัวฝาแฝดคนสุดท้องเต็มแรง โครงหน้าน่ารักหันขวับไปด้านหลัง สิ่งแรกที่เห็นก็คงหนีไม่พ้นตัวการที่ยืนอยู่อีกแถวไม่ไกลนัก...

ไอ้คิงคองคริส

คริส วู คิงแห่งไพลอสยักคิ้วที่ลงทุนไปไถปลายออกให้เป็นขีดเล็กๆสองขีด ส่งใบหน้ายียวนให้น้องสาวของเพื่อนสนิท เนื่องจากก่อนหน้านี้แอบก้มเก็บหินปาใส่หัวยัยตัวแสบ ไม่รู้สิมันหมั่นไส้ เห็นแล้วอยากทำให้เจ็บ...สะใจดี

ส่วนคนถูกแกล้งมุ่ยหน้า ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มแน่นเป็นเส้นตรงแล้วสะบัดกลับไปยังครูที่เอาแต่พูดเรื่องกฏระเบียบไม่หยุด แก้มเนียนใสแดงก่ำจากแดดยามเช้าบวกกับความกรุ่นโกรธที่ปะทุไม่มีท่าทีว่าจะลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย

“สิก้า เจ็บมากมั้ย”ฮวัง ทิฟฟานี่ นิ่วหน้าถามเพื่อนหลังจากเลิกแถวและกลับมานั่งที่ห้องเรียนเพื่อรอครูประจำชั้นโฮมรูม

“เจ็บสิ ไอ้บ้าเอ๊ย!! คอยดูนะฟานี่ ฉันจะเอาคืนให้มันเจ็บกว่าฉันเป็นล้านเท่า”ว่าอย่างเครียดแค้น มือก็กำปากกาแน่น เพียงจินตนาการว่ามันคือคริสเธอก็ยิ่งอยากหักมันให้แหลกคามือ ส่วนทิฟฟานี่ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

เจสสิก้าเพิ่งย้ายมาเรียนที่ไพลอสได้สองเดือน ยอมรับว่าเป็นคนพูดไม่เก่ง ทว่าเพราะเพื่อนใหม่เป็นคนเข้ากับคนง่ายแล้วก็ใจดีกับเธอกว่าใครๆทำให้สนิทกันอย่างรวดเร็ว เพียงวันแรกที่เข้ามาคนตรงหน้าก็ดันไปมีเรื่องกับคิง คนที่มีตำแหน่งใหญ่ที่สุดของไพลอส แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น...แย่งโต๊ะทานข้าวเที่ยง

ภาพวันนั้นเธอจำได้ขึ้นใจไม่มีทางลืมได้เลย เพราะที่นี่ไม่มีใครหือกับคริสสักคน 

เจสสิก้าคือคนแรก 

คนเดียว 

และคงเป็นคนสุดท้าย

….ที่กล้าเอาน้ำถูพื้นราดคิงหน้าหล่อกลางโรงอาหาร

“อะนี่”มือของใครบางคนยื่นผ้าขาวบางห่อน้ำแข็งมาตรงหน้าคนเจ็บ เพียงเงยขึ้นก็พบรอยยิ้มอบอุ่นแต้มบนใบหน้าหวานหยดของปริ๊นซ์ส่งมาให้ และรอยยิ้มชวนมองก็เผื่อแผ่มาถึงเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆด้วย ทำเอาคนเผลอมองแทบลมจับ เมื่อก่อนจะหาตัวคิงนี่ไม่ยากเท่าหาตัวปริ๊นซ์เลยนะ ลู่ฮาน ชอบเก็บตัว หาตัวจับยากจะตายชัก แต่สองเดือนที่ผ่านมาจะเห็นบ่อย แล้วก็ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้แหละ

“ขอบใจ”คนหน้ามุ่ยยังไงก็ยังเป็นเช่นนั้น แม้จะไม่ได้รับรอยยิ้มตอบกลับแต่ลู่ฮานก็ไม่ได้ถือสา เพราะเจสสิก้าจะหงุดหงิด ยิ้ม หัวเราะ โกรธ จะยังไงก็น่ามองเสมอ...ไม่รู้ทำไมชอบมอง มันก็เพลินตาดี

“แล้วนี่ไม่มีเรียนเหรอ”ทิฟฟานี่ถามเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนคนละห้อง คนหน้าหวานจึงต้องละสายตามามองหัวหน้าห้องบีบ้าง

“มี แต่เอาน้ำแข็งมาให้แสบประคบหัวก่อน งั้นไปนะ เที่ยงจะมารับไปทานข้าว”

“ไม่...”เพียงจะอ้าปากปฏิเสธก็สายเกินไปเสียแล้วเมื่อลู่ฮานก้าวยาวๆจากไปไม่รอฟังเสียงทักท้วงอะไรเลย

พ้นหลังปริ๊นซ์ไปทิฟฟานี่ก็เหมือนนึกขึ้นได้ “แล้วลู่ฮานรู้ได้ยังไงว่าแกเจ็บหัวอะ”

“ฉันไม่รู้ ชั่งเถอะ”เจสสิก้าบอกปัดวางผ้ามาประคบบนหัวอย่างไม่ได้สนใจจะนึกหรือคิดถึงอะไร นอกเสียจากแผนการเอาคืน...คริส

เพียงครูก้าวขาออกจากห้อง เจสสิก้าก็ได้โอกาสยืดแข้งยืดขา ปากก็อ้าหาววอดด้วยความง่วงงุ่น ทิฟฟานี่สกิดให้รีบลุกเพราะหิวมากแล้ว พอเดินออกมาก็พบว่าลู่ฮานยืนรออยู่ อ่า หมอนี่ช่างตื้อจริงๆเลยนะ

“ไปเถอะ”คนหน้าหวานย้ายมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกแล้วยื่นไปตรงหน้าน้องสาวเพื่อนสนิท

“ฉันไม่ได้เป็นง่อยนะเสี่ยวลู่”เจสสิก้าส่ายหน้าอย่างระอากับการกระทำของปริ๊นซ์ที่มองเห็นเธอเป็นแค่เด็ก จะไปไหนต้องจูงไม้จูงมือตลอด ทั้งๆที่อายุก็เท่ากันแท้ๆ

เมื่อยัยตัวแสบก้าวนำหน้าทิฟฟานี่ที่ยืนอึ้งรอบที่ร้อย ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจสสิก้าปฏิเสธการจับมือของลู่ฮาน ทว่าดูกี่ครั้งเธอก็ยังอึ้งอยู่ดี มือของปริ๊นซ์ ผู้หญิงที่ไหนก็อยากจับ เธอยังอยากเลย…

            เมื่อตักอาหารเรียบร้อยก็มานั่งทานอาหารด้วยกัน ทว่าท่าทางเจสสิก้าดูแปลกๆไป เอาแต่หยิบไอโฟนมากดดูแล้วดูอีก

“มีอะไรเหรอสิก้า ทำไมไม่ทานข้าวละ”ทิฟฟานี่ถามขึ้น

“ก็เซฮุน หมอนั่นน่ะ ไม่อ่านไลน์ฉัน โทรไปก็ไม่รับ ต้องไปเกเรอยู่แน่ๆเลย จะกินข้าวเที่ยงหรือยังเนี่ย!”ยัยตัวแสบบ่นกระปอดประแปด เท้าคางไปกับฝ่ามือ ใบหน้าก็ยุ่งเหยิงอย่างกับอะไรดี

ทิฟฟานี่ปิดปากฉับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเลื่อนไปมองคนหน้าหวานที่เอาแต่ตักอาหารเข้าปากไม่พูดหรือออกความเห็นเลย แต่ดูก็รู้ว่าเขาฟังอยู่ถึงจะทำเป็นไม่สนใจก็เถอะ

“มันคงกกผู้หญิงคนอื่นอยู่ละมั้ง”ทว่าเสียงกวนประสาทแสนคุ้นเคยก็ลอยเข้ามากระทบโซนประสาทการได้ยินจนได้ เจสสิก้าวางไอโฟนลงกับโต๊ะจนเกิดเสียงแล้วผุดลุกหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับคนตัวโต

“ฉันเพิ่งรู้ว่าหมาในปากนาย ชอบกินเผือก!”

“เธอกล้าว่าฉันเหรอ”คริสตะเบ็งเสียงลั่นจนใบหน้าแดงก่ำ เขาเป็นคิงนะ ยัยนี่โง่หรือไง

“นายยังกล้าว่าฉันเลย ตัวเองมาหาเรื่องก่อนแท้ๆ”

“ก็เธอจะมาอยู่ให้รกหูรกตาฉันทำไม ลาออกไปซะสิ”

เจสสิก้ากลอกตาไปมาเท่าจำนวนความเซ็งก่อนจะเฮอะราวกับฟังเรื่องตลกเสียเต็มประดา ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆต่างละจากอาหารเที่ยงแล้วมามองดูเหตุการณ์ตอนนี้แทน

“ฉันชักจะเริ่มสงสัยแล้วนะ”

“...”

“ที่นายชอบมาหาเรื่องฉันเนี่ย เพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทของเซฮุนศัตรูนาย หรือเพราะนายอยากหาเรื่องใกล้ฉันกันแน่”

คำถามของคนตรงหน้าสร้างเสียงหัวเราะขบขันให้กับคริสเป็นอย่างมาก“นี่เธอฝันอยู่เหรอ รู้อะไรมั้ย ที่ฉันแกล้งเธอนอกจากฉันจะเกลียดไอ้เซฮุนแล้ว ฉันยังเกลียดเธอด้วย ดีไม่ดี ฉันเกลียดเธอมากกว่ามันอีก”

“พนันกันมั้ยล่ะ”

“อะไร”

“ถ้านายชอบฉันเมื่อไหร่ นายต้องไปจากชีวิตฉันแล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก แต่ก่อนจะไปต้องทำตามคำสั่งฉันด้วย ว่าไง”

“ตกลง แล้วถ้าเธอชอบฉันละ”

“นายก็พูดมาสิ จะให้ฉันทำอะไร”

คริสนิ่งไปครู่เดียวแววครุ่นคิด “ยังไม่รู้ ไว้ฉันจะบอกวันที่เธอเดินน้ำตาตกมาสารภาพว่ารักฉันแล้วกันนะ”เอ่ยจบก็แลบลิ้นล้อเลียนแล้วเดินล้วงกระเป๋าจากไป ทิฟฟานี่จึงได้จังหวะก้าวเข้ามาเทียบเคียงเจสสิก้า

“ไปรับปากแบบนั้นจะดีเหรอสิก้า ถ้าเกิดแกรักคิงขึ้นมาจริงๆ...”น้ำเสียงลำบากใจของเจ้าของตายิ้มถูกแทนที่ด้วยความมั่นอกมั่นใจของยัยตัวแสบ

“ซึ่งมันไม่มีวันนั้นแน่นอน”

TBC

  ◊ SQWEEZ