คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 4
16 DEC. 2014 // [UPDATE]
CHAPTER : 4
แบมแบมเดินเข้าไปใกล้ๆเงามืดมันเริ่มใกล้ และ ชัดขึ้นเรื่อยๆ
'เสียงอะไรอ่ะ' แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับจะร้องไห้ มันใกล้ขึ้นทุกทีทุกที
.
.
.
"แฮ่!! ฉันจะฆ่านาย นายต้องไปอยู่กับฉัน" แบมแบมรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก เขาพยายามที่จะวิ่งกลับไปแต่เขาเจ็บขาเอามากๆ แบมแบมพยายามที่จะวิ่งแต่ขาเจ้ากรรมกับสะดุดก้อนหิน
"โอ้ยย!! ช่วยด้วยครับ แจ๊คสันฮยอง" แบมแบมพยายามที่จะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่เขากลับเซไปที่บ่อน้ำแทน
"แจ๊คสันฮยองช่วยแบมด้วย..."
ในขณะที่แบมแบมกำลังจะตกลงไปในบ่อน้ำนั้น... กลับมีมือของร่างปริศนามาคว้าแบมแบมไว้ในอ้อมกอด แต่ร่างเล็กดังกล่าวที่เขาพยายามจะช่วยไว้กลับสลบไปแล้ว
"นี่นายกลัวผีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อย่าเป็นอะไรไปนะ" ยูคยอมพยายาม ที่จะพาแบมแบมออกไปจากสถานที่แบบนั้นเหมือนกัน เพราะว่ามันมักจะมีเสียงที่เขาไม่เคยรู้ว่ามันคือเสียงอะไรออกมาให้เขาได้ยินอยู่เรื่อยๆ ยูคยอมจึงอุ้มแบมแบมไปจนถึงที่พัก
"นายทำอะไรแบมแบม" เจบีพูดขึ้นทันทีที่เห็นยูคยอมอุ้มแบมแบมมา
"แบมแบมแค่กลัวผีจนสลบไปแค่นั้นเอง ผมแค่ไปเจอเข้าพอดีก็เลยพามาที่นี่" ยูคยอมพยายามหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองดูดีที่สุด
"งั้นฮยองจะพาแบมแบมไปเอง" เจบีอยากจะเอาแบมแบมออกมาจากอ้อมกอดของคนที่ทำให้แบมแบมร้องไห้เต็มที
"ไม่ต้องหรอกครับผมเป็นคนพามา ผมก็พาแบมไปเองได้ ไม่จำเป็น" ยูคยอมเดินไปที่ห้องเดิมทันที คนร่างสูงพยายามจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ว่ามาร์คเอื้อมไปเปิดได้เร็วกว่า
"นายรีบพาแบมแบมไปพักเถอะ" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงกังวลและกลัวว่าแบมแบมจะถูกทำร้ายอีกครั้ง แต่สีหน้าของยูคยอมดูจริงจังกว่าที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้ในเวลานี้ ยูคยอมรีบเดินเข้าห้องไปทันทีแล้ววางแบมแบมลงบนเตียงอย่างเบามือ มาร์คก็เดินตามเข้ามาด้วย มาร์คเริ่มสังเกตที่ขาของแบมแบม
"ทำไมขาของแบมแบมถึงบวมขนาดนี้ตอนที่ไปแบมแบมไม่ได้เดินไปไม่ใช่หรอ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" มาร์คพูดเสียงดังอย่างไม่น่าเชื่อเพราะทั้งเป็นห่วงและกังวล
"แล้วถ้าแบมแบมไม่เดินไปแล้วแบมแบมจะไปยังไงล่ะ" ตอนนี้ยูคยอมเริ่มจำอะไรได้บางอย่างตอนที่แบมแบมกำลังจะตกลงไปในสระบัวแบมแบมพูดถึงแจ๊คสันเขาเริ่มไม่แน่ใจกับความคิดนั้น
"แจ๊คสันไง ใช่แบมแบมขี่หลังแจ๊คสันไป แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหน"
ตอนนี้คำตอบมันชัดเจนว่ายูคยอมทำอะไรลงไปมันไม่ได้มีผลกับแบมแบมคนเดียวแต่นั่นหมายถึงความปลอดภัยของแจ๊คสันด้วย ยูคยอมรีบวิ่งออกไปข้างนอกห้องทันทีปล่อยให้มาร์คอยู่กับแบมแบมแค่2คน อีกตามเคย
"ทุกคนครับบ.. แจ๊คสันฮยองกลับมาที่นี่แล้วหรือยังครับ" ยูคยอมถามอย่างไม่ลังเล
"ใช่สิ แจ๊คสันหายไปนี่นา" ยองแจกับจูเนียร์พูดออกมาพร้อมกัน
"เราจะไปตามหาแจ๊คสันฮยองที่ไหนล่ะ ตอนนี้มันก็มืดแล้วด้วย" ยองแจพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"ผมคิดว่าน่าจะอยู่แถวๆที่ผมไปพาแบมแบมมานะครับ" ว่าแล้วยองแจกับยูคยอมก็ออกไปตามหาแจ๊คสันทันที ปล่อยให้จูเนียร์กับเจบีอยู่ด้วยกันข้างนอก
"เจบีนายเป็นอะไรไปหรือป่าว นายนั่งเงียบแบบนี้มานานแล้วนะ" ออมม่าพูดด้วยความเป็นห่วงแต่ดูไม่แปลกใจมากเท่าไหร่ เพราะ เจบีมักจะเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ แต่เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้จูเนียร์เริ่มจะไม่แน่ใจว่าเจบียังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า แต่ยังๆไงเจบีก็ยังเป็นคนคนเดียวกับที่ออมม่าอยากจะอยู่ด้วยไม่ว่าในวันนั้นเขาจะดูแย่และน่าเบื่อมากแค่ไหนก็ตาม ออมม่าจึงไม่ถามอะไรมาก เพราะรู้ดีว่าเจบีไม่ชอบให้ใครมาถามเวลาที่เขาเป็นแบบนี้
"ไม่เป็นอะไรหรอก นายไปพักเถอะอย่ามาสนใจคนแบบฉันเลย วันนี้นายก็เหนื่อยมามากแล้ว" เจบีพูดเหมือนคนไร้วิญญาณ แต่เขาก็กลับมายิ้มได้อีกครั้งเมื่อหันไปมองหน้าจูเนียร์
"เนียร์นายเป็นอะไรไป นั่งยิ้มอยู่คนเดียวอ่ะ หรือหน้าฉันมีอะไรติด"
"ป่าวหรอกนายไม่มีอะไรติดหน้า" จูเนียร์พูดด้วยหน้าเหม่อๆ
"แล้วเนียร์มองหน้าฉันแล้วยิ้มทำไมหละ เขินนะเนี่ย อย่ามองแบบนั้นดิ" เจบีพูดไปบิดเสื้อของตัวเองไปด้วย
"จริงๆแล้วนายก็.."
"ก็...." เจบีพูดตามด้วยเสียงสงสัย
"น่ารักดีนะ" 'นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย พลาดแล้ว' ออมม่าพยายามจะหลับตาไม่อยากจะเห็นหรือได้ยินในสิ่งที่จะเกิดขึ้นอีกต่อไปเพราะเจบีไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าเขาน่ารัก เพราะเขาชิค
'ตายแน่ๆ เลย พูดอะไรออกไปนะ' เจบีมองจูเนียร์ด้วยความงงแต่เมื่อเขาเห็นว่าจูเนียร์พยายามหลบหน้าเขาจึงเอาหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
"จริงๆแล้วนายก็น่ารักเหมือนกันนะ" จูเนียร์รีบหันกลับมาทันทีจมูกของเขาทั้งสองจึงชนกัน...หน้าของเขาทั้งสองใกล้กันมาก จูเนียร์ตกใจและผลักเจบีออกไปทันที
"เนียร์นี่นายยิ้มอีกแล้วนะ" เจบีพูดเชิงหัวเราะ
"คนอะไรเขินง่ายจัง"เจบีแซวเล่นโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหน้าแดงแค่ไหน
"นายก็หน้าแดงเหมือนกันนั่นแหละ" เจบีถึงกับชะงักกับคำพูดของจูเนียร์
"ไม่หรอกน่านายดูผิดแล้วหละ ดูดีดีสิ ตีนกามันบังตานายหรือยังไงฮะ 55555" เจบีพูดเพื่อกวนประสาทให้ออมม่าลืมว่าเขาหน้าแดง
"นายนั่นแหละเงิงบังตาหรอ ถึงไม่รู้ว่ามันไม่ใช่ตีนกาแต่มันคือรอยเสน่ห์บนใบหน้าของเนียร์ต่างหาก"
จูเนียร์ปาหมอนใส่หน้าเจบีทันที พยายามที่จะทำหน้าโกรธให้เจบีมาขอโทษ แล้าเจบีเดินเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าจูเนียร์แล้วทำหน้าน่ารักใส่ จูเนียร์จึงตกใจเพราะเจบีไม่เคยจะคุกเข่าให้ใคร แม้ว่าเจบีจะฆ่าคนตายก็ตาม...แต่เจบียอมคุกเข่าให้จูเนียร์ เขาอึ้งได้สักพัก แต่บรรยากาศโรแมนติกแบบนั้นก็จบลงเมื่อแจ๊คสันกลับมาพอดี
"นั้นแน่ สองคนนี้ทำอะไรกันน่ะ" เสียงก่อกวนบรรยากาศดังขึ้นจนออมม่าอยากจะฆ่าแจ๊คสันเต็มที เขาเดินตรงไปหาแจ๊คสันทันที แต่เจบีจับมือของจูเนียร์เอาไว้แล้วดึงเข้ามาจนตอนนี้จูเนียร์นั่งตักของเจบี
"ตัวนายนี่เบากว่าแบมแบมอีกนะเนี่ย มานั่งแบบนี้บ่อยๆนะ" เจบีพยายามพูดถึงแบมแบมเพื่อข่มยูคยอมตอนที่ยูคยอมพาแบมแบมเข้ามาแล้วไม่ให้เจบีช่วย แต่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่นั่งอยู่บนตักเขานั้นรู้สึกฟินจนแทบจะเป็นบ้า ได้แต่นั่งมองหน้าเจบีแล้วก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ยูคยอมได้ยินดังนั้นจึงรีบไปที่ห้องทันที แต่มาร์คล็อกห้องไว้แล้ว ยูคยอมจึงเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
"ออมม่าครับ เลิกยิ้มสักแป๊บนึงแล้ว เอาขนมให้ยูคกินหน่อยได้ไหมครับ" คนร่างสูงพูดออดอ้อนเพราะหิวมากๆหลังจากไปเจอแจ๊คสันนอนหลับอยู่ตรงข้างกำแพงทางเข้าไปสระบัวแล้วก็เขากับยองแจก็ช่วยกันลากแจ๊คสันมา แล้วแจ๊คสันก็ตื่นมาตอนที่จะเข้าหอ ออมม่าจึงเดินเข้าครัวไปหยิบถามขนมมาสองกล่อง วางให้ยูคยอมกล่องนึง แต่เดินเอาไปให้ยองแจอีกกล่องนึง ระหว่างยูคยอมกำลังกินอย่างอร่อยนั้น ก็เห็นเจบีนั่งยิ้มอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่กล้าเรียกเพราะเขาแทบจะไม่เห็นเจบียิ้มเลยสักครั้ง
.........................
มาร์คพยายามที่จะเช็ดตัวให้แบมแบมหลังจากที่ทำแผลและพันผ้าที่เข้าเท้าให้แบมแบมเสร็จ
"นายคงจะต้องถอดเสื้อสินะแบมแบม ฮยองจะไม่มองนะ สบายใจได้เลย" มาร์คพยายามจะปลดกระดุมของแบมแบมและถอดเสื้อตัวนั้นออกโดยที่เขาหลับตาอยู่เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับแบมแบม มันไม่ดีแน่เพราะว่าแบมแบมหลับอยู่ มาร์คเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้แบมแบมโดยที่เขาหันไปอีกทางแล้วก็หลับตาไปด้วย
"นายนี่มีแต่พุงจริงๆเลยนะแบมแบม" มาร์คพูดไปหัวเราะไปเพราะไม่อยากให้บรรยากาศในห้องนั้นเงียบจนเกินไป
"เสร็จแล้วนะแบมแบม เดี๋ยวฮยองไปหาเสื้อมาให้ใหม่นะ อยู่ตรงนี้นะ" มาร์คเดินไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าของเขาที่อยู่ห้องข้างๆ มาร์คเอาเสื้อผ้าของเขามาด้วยและไม่ลืมที่จะเอาเสื้อมาให้แบมแบมใส่ เขาเดินเข้าห้องมาโดยลืมว่า แบมแบมยังไม่ได้ใส่เสื้อ คนหน้าหล่อแทบจะหัวใจวายแต่ก็พยายามจะหลับตาและเดินเข้าไปหาแบมแบม
"นายทำใจดีดีนะแบมแบม ฮยองจะไม่ทำอะไรนายนะ นายอย่าทำให้ฮยองหวั่นไหวล่ะ" มาร์คหันมาหาแบมแบมทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เขาพยายามจะช้อนตัวแบมแบมขึ้นมาเพื่อให้ใส่เสื้อได้ง่ายๆ แต่ตัวของแบมแบมกลับล้มเอนมาพิงมาร์คแบบเต็มๆจนทั้งคู่นอนราบไปกับที่นอนโดยมีแบมแบมนอนไม่รู้เรื่องอยู่บนตัวของมาร์ค
"แบมแบมนี่นายจะทำอะไรฮยองเนี่ยอย่าทำให้ฮยองต้องเป็นแบบนี้บ่อยๆสิ" มาร์คดันตัวแบมแบมขึ้นมานั่ง และ พยายามจะใส่เสื้อให้ มาร์คอ้อมมือทั้งสองข้างไปข้างหลังของแบมแบมเพื่อจะใส่เสื้อจนคางของแบมแบมมาเกยอยู่ที่ไหล่ของมาร์ค เขาพยายามจะตั้งสติไม่ให้เคลิ้มไปถึงแม้ว่าบรรยากาศมันจะเป็นใจก็ตาม...มาร์คค่อยๆใส่เสื้อให้แบมแบม เหลือก็แต่ที่จะต้องติดกระดุม มาร์คดันตัวแบมแบมไปติดกับกำแพงด้านบนของเตียงเพื่อติดกระดุม
"ฮยองจะติดกระดุมให้นายได้ยังไงนะ..ถ้าฮยองมองไม่เห็น" เขาจึงตัดสินใจลืมตาและรีบติดกระดุมให้แบมแบมทันที เมื่อติดกระดุมเสร็จแล้วมาร์คก็ดึงตัวแบมแบมออกมาจากกำแพงและห่มผ้าให้ หลังจากนั้นเขาก็รีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่เอามาด้วยรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที
"เกือบไปแล้วนะเนี่ย นายยังโอเคใช่ไหมตั้งสตินะมาร์ค" เขาพูดกับภาพในกระจกแต่เมื่อเขาเห็นว่าหน้าของคนในกระจกแดงขึ้นเรื่อยๆ เขาก็รีบไปอาบน้ำทันที
มาร์คค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างระมัดระวังกลัวว่าเหตุการณ์มันจะเป็นเหมือนกับตอนที่เขาเข้าห้องมาเมื่อไม่นานนี้ มาร์คเดินออกไปนอกห้องเพื่อถามเรื่องรูมเมท
"ทุกคนคือว่าตอนนี้แบมแบมหลับไปแล้ว เราจะจัดการกับเรื่องรูมเมทยังไงดี" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
"วันนี้เรานอนไปก่อนเถอะฮยอง พรุ่งนี้ค่อยจับฉลากเอาก็ได้" ที่จูเนียร์พูดบางทีอาจเป็นเพราะอยากอยู่ห้องเดียวกับเจบีก็เป็นได้
"โอเคงั้นฮยองไปแล้วนะ"
"ไปไหนล่ะฮยอง"เจบีกับยูคยอมพูดพร้อมกันเพราะเห็นว่ามาร์คกำลังเพ่งสายตาไปที่ห้องของแบมแบมในตอนนี้
"วันนี้ฮยองนอนกับแบมแบมเองก็ได้ เสียสละเลยนะ ฮยองรู้ว่าการนอนกับคนป่วยมันลำบาก...แต่ฮยองเป็นพี่นะ ฮยองคิดว่าฮยองจะยอมเสียสละเอง ไปก่อนนะ" มาร์คพูดจบก็เดินไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงของใครทั้งสิ้น แต่เสียงน่ารักๆของออมม่าก็แว่วออกมา
"งั้นวันนี้ออมม่าจะจัดห้องให้เองแล้วกันนะ วันนี้ยูคยอมนอนคนเดียว แจ๊คสันนอนกับยองแจ แล้ว.."
"ออมม่าก็นอนกับเฮียบี๋ใช่ไหมล่ะ รู้ทันหรอกนะเป็นคิวปิดให้ตัวเองชัดๆเลยนี่นา" ยูคพูดออกมา เพราะรู้ทันในสิ่งที่จูเนียร์กำลังคิดจะทำ
คนที่ถูกกล่าวถึงได้แต่ยิ้ม...แต่ความจริงแล้วจูเนียร์ไม่คิดว่าจะเหลือตัวเองกับเจบีแค่สองคน
"งั้นเอาตามนี้เลยนะ" ยองแจพูดอย่างรีบร้อนราวกับกลัวว่าออมม่าจะเปลี่ยนห้องอย่างไรอย่างนั้น ทุกคนจึงเดินเข้าห้องไปเหลือแต่เจบีและจูเนียร์ที่ยังอยู่ข้างนอก
"เจบี นายอยากนอนกับฉันหรือเปล่า .. ฉันจะได้นอนที่โซฟาข้างนอก นายไปนอนข้างในเถอะ" ออมม่าพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ
"ไม่เป็นไรเลยเนียร์ ฉันนอนข้างนอกดีกว่า วันนี้นายเหนี่อยมาเยอะแล้วนะ" เจบีพูดเหมือนกับว่าเกรงใจ
"นายไม่อยากนอนกับฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย" จูเนียร์พูดอย่างน้อยใจ
"เปล่าสักหน่อยฉันแค่อยากให้นายนอนสบายๆเฉยๆนะ เอ.... จริงๆแล้วเรานอนด้วยกันก็ได้นี่นา"
"จริงด้วย" ออมม่ารีบตอบเหมือนกลัวเจบีจะเปลี่ยนใจ ทั้งสองจึงเดินเข้าห้องไปด้วยกัน
"เราจะแบ่งเขตยังไงดี"ออมม่าพูด
"เอาหมอนข้างกั้นไหม" เจบีเสนอความคิด
"แต่ห้องนี้ไม่มีหมอนข้างนายเข้าใจอะไรผิดไปแล้วหละ" ออมม่าพูดอย่างเยาะเย้ย
"อ้อ รู้แล้วเอาตีนกาของนายมากั้นเขตไง" เจบีพูดไปหัวเราะไป
"นั่นไม่ได้เรียกตีนกามันเรียกว่ารอยเสน่ห์ต่างหากหละ อยากจะเอาเงิงของนายมากั้นเขตจริงๆเลย
" ว่าแล้วทั้งคู่ก็เล่นสงครามหมอนตีกันไปมาโดยไม่มีท่าทีว่าใครจะเป็นผู้ชนะ
" ว้า...เหนื่อยจังเลย การนอนกับนายนี่มันยากจังเนอะ" ทั้งคู่หัวเราะกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น เพราะถึงแม้มันเป็นจะเรื่องที่เล็กน้อยมาก แต่มันก็สามารถทำให้เขาทั้งคู่เล่นแบบไม่ยอมกันเลย ทั้งสองนอนแผ่ลงกับเตียงด้วยความเหนื่อยล้าและหลับไปในที่สุด
-----------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่าาา กลับมาพบกันอีกแล้วววนะค่าา
ช่วงนี้คอมเมนท์เริ่มน้อยแล้วง่าา...ไรท์้น้อยใจนะเนี่ย..
แต่ไม่เป็นไรค่ะ...เพราะถึงแม้ว่าจะไม่มีคนอ่าน ไรท์ก็จะลง จะยัดเยียดให้อ่านน...(?)555
อย่าลืมนะค่าา
เมนชั่นมาได้ >>ABP'NN<<
ทาง inbox ก็ได้นะค่าา >>>ABP'NN<<
h a s h t a g ---> #ฟิคบีลีฟ
เจอกันเมื่อโลกต้องการรร....
ไปละน้าาา
ปย๊ง~
::: แอดบ๊งค์ แอดแอ๋ แอดแหนม :::
ความคิดเห็น