{GOT7} BELIEVE :: [Mark x Yug x Bam// BNOIR//JACKJAE]

ลำดับตอนที่ #5 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 3

11 . Dec.  2914 //                                                       [UPDATE]

CHAPTER : 3

เจบีเดินมานั่งบนเตียงที่แบมแบมนอนอยู่

"นายขโมยจูบแรกของฮยอง ฮยองก็จะขโมยจูบแรกของนายเหมือนกัน"

เจบีค่อยๆโน้มตัวลงเรื่อยๆเหมือนมีแรงดึงดูดเกิดขึ้นระหว่างเขากับร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงนั่น

.

.

 แต่ในขณะนั้นเองแบมแบมก็ตื่น และ ลืมตาขึ้นมา เมื่อแบมแบมเห็นหน้าเจบีใกล้ๆก็ตกใจจึงรีบลุกขึ้นทันที

 "เจบีฮยองจะทำอะไรผม....."

แบมแบมพูดระหว่างลุกขึ้นแต่ยังพูดไม่ทันจบปากของเจบี และ แบมแบมก็ประกบกัน  แล้วเขาทั้งสองจูบกันแบบดูดดื่มและนานขึ้นเรื่อยๆจนไม่มีท่าทีที่จะหยุด

ปากของนายมันทำให้ฮยองหยุดไม่ได้จริงๆนะแบมแบม ฮยองไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเลย...

แบมแบมรู้สึกว่าตัวเองร้อนวูบๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อน..   

จู่ๆเจบีก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวว่านี่มันไม่ถูกนะ นายทำแบบนี้ทำไมนะเจบี   เมื่อเขาตั้งสติได้  เขาจึงผลักแบมแบมออกทันที...

 "ฮยองผลักผมทำไม"

แบมแบมพูดเพราะตกใจและยังตั้งตัวไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

 "ก็นาย...จูบฮยองอ่า"

เจบีพูดแล้วก็รีบเบือนหน้าหนีออกไปทันที ตอนนี้เจบีกลัวว่าหน้าของเขาจะแดงมาก  จึงไม่อยากจะให้แบมแบมเห็น

 "ก็ตอนนั้นฮยองเอาหน้ามาใกล้ๆผมทำไมหละ ผมก็ตกใจเหมือนกันนะ"

 แบมแบมพูดออกไป  แต่ตอนนี้หน้าของแบมแบมก็แดงพอสมควร 

เจบีหันมาพอดี 'คนที่หน้าแดงในตอนนี้คงไม่ใช่เขาคนเดียวสินะ' เจบีคิดในใจพร้อมกับคิดหาข้อแก้ตัวตัวไปด้วย

 "อ๋อก็ตอนนั้นมันมีอะไรติดหน้านายไง นายก็รู้ว่าฮยองสายตาไม่ค่อยดี"

ยังไม่ทันที่คนชิคจะพูดจบแบมแบมก็พูดแทรกขึ้นมาเพราะความสงสัย

 "เจบีฮยองครับ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงผมจำได้แค่ว่าตอนนั้นผมสะดุดล้ม ฮยองก็มาดูให้ แล้วผมก็เห็นเลือด...เอ่อแล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เลย"

แบมแบมหน้าซีดทันทีเมื่อพูดคำว่าเลือดออกมา เจบีเริ่มหน้าแดงอีกครั้งเพราะเหตุการณ์ที่ต่อจากนั้นคือการถูกขโมยจูบแรก

"เจบีฮยองเป็นอะไรไปครับ ยิ้มทำไมครับ"

"ฮยองไม่ได้ยิ้มสักหน่อย ฮยองอุ้มนายมาเองแหละก็ตอนนั้นมันมืดแล้ว แล้วก็กลัวงูจะกัดนาย แล้วนายก็เป็นแผลอยู่ แล้วก็..."

 เจบียังพูดไม่ทันจบแบมแบมก็คว้าตัวเจบีมากอดแล้วร้องไห้ออกมา

"ทำไมฮยองถึงดีกับผมแบบนี้นะ ไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้มาก่อนเลยนะฮยอง ฮือ ฮือ..."

แบมแบมพูดไปร้องไห้ไป... เจบีก็ได้แต่กอดและลูบหัวแบมแบม

 "ไม่เป็นไรหรอกฮยองอยากจะทำมันอยู่แล้ว ตอนนั้นฮยองแค่ไม่อยากให้นายเป็นอะไรไปมากกว่าสิ่งที่นายเป็นอยู่ หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ"

 เจบีพูดพร้อมกับค่อยๆผลักตัวแบมแบมออกและเช็ดน้ำตาให้ เขานึกได้ว่าตอนนั้นแบมแบมยังพูดบางสิ่งไม่จบจึงรีบถามแบมแบมไปทันที

 "แบมแบมนายยังไม่ได้บอกฮยองเลยว่าคนที่ใจร้ายกับนายคนนั้นเป็นใคร ฮยองจะไปจัดการมัน"

 เจบีพูดด้วยน้ำเสียงที่ไล่ระดับจากน่ารักจนกลายเป็นเสียงโหด

 "อ่อ คนคนนั้นก็คือ..."

 "คือใครนายบอกฮยองมาสิ"

 เจบีพูดไปด้วยความสงสัยและอยากรู้

"แต่ถ้าแบมบอกฮยองอย่าไปทำอะไรเค้านะครับ"

"ได้ๆ ฮยองสัญญา"

เจบีรีบตอบไปเพราะความอยากรู้

"คนคนนั้นคือยูคยอมครับ"

เจบีรู้สึกตกใจอย่างมากเมื่อรู้ว่าคนคนนั้นคือยูคยอมคนที่แบมแบมทำนมช็อกโกแล็ตปั่นไปให้ตอนที่เขาร้องไห้ คนที่เดินวนเวียนอยู่หน้าห้องตอนที่เจบีพาแบมแบมมาที่นี่ และตอนนั้นยูคยอมยังบอกกับเจบีว่าเขาจะดูแลแบมแบมเอง เหตุการณ์ต่างๆมันมารวมกันในสมองของเจบีเขาไม่สามารถที่จะเรียบเรียงมันได้ถูกเลยจริงๆ

"อะไรกัน นี่ฮยองสับสนไปหมดแล้ว เล่าให้ฮยองฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

 "ฮยองยังจำวันที่ผมมาค่ายนี้ครั้งแรกได้ไหมครับ"

เจบีไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

....แต่ตอนนี้น้ำตาของแบมแบมมันเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

 "ตอนนั้นผมเจอยูคยอมเป็นคนแรก ผมพยายามที่จะทำความรู้จักเขาแต่ว่าฮยองก็รู้ว่าผมยังพูดภาษาเกาหลีไม่ค่อยได้ เขามีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ว่าตอนนั้นยูคยอมเขายังไม่ได้เป็นเหมือนกับตอนนี้นะ ผมจำได้ว่ามันเริ่มเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นน่าจะเป็นช่วงที่ลุงผักจัดงานกระชับความสัมพันธ์ของเด็กฝึกและศิลปินในค่าย ผมกับยูคยอมถูกจับให้คู่กันครับ ตอนนั้นไปที่ทะเลกันแล้วผมก็เล่นน้ำอยู่ดีดี ยูคยอมก็มาเล่นกับผม ผมคิดว่าทุกอย่างมันจะไปได้ดีซะแล้ว แต่อยู่ๆเหมือนเขาก็คิดอะไรได้บางอย่างเขาก็เดินมาผลักผมตอนที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไปเพราะตอนนั้นผมหนาวมาก ตอนนั้นผมทรุดตัวลงกับพื้นเลย ผมรู้สึกว่าขาของผมจะพลิกนะครับ"

ยังพูดไม่ทันจะจบแบมแบมก็น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม เจบีจึงโผลเข้าไปกอดคนร่างเล็กอีกครั้ง

 "แบมแบมนายพูดให้จบเถอะเพราะต่อไปนี้จะไม่มีใครทำอะไรนายได้ทั้งนั้นฮยองจะดูแลนายเอง "

เจบีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังแต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ

"ยูคหันมามองหน้าผมไม่ได้มีท่าทีจะขอโทษสักนิด แล้วเขาก็เดินไปแล้วก็ปล่อยผมทิ้งไว้คนเดียวตอนนั้นผมก็เดินไม่ได้เลยมันเจ็บมากๆเลยนะฮยองแล้วผมก็หนาวด้วย แต่ตอนนั้นผมพยายามที่จะไปจากตรงนั้นให้ได้ผมทำทุกวิถีทางทั้งคลานทั้งกระโดดจนผมมาถึงที่พัก หลังจากนั้นผมก็ไม่สบายอย่างหนัก ผมไม่เค้าใจเลยว่าทำไมตอนนั้นยูคยอมถึงทำกับผมแบบนี้ แม้กระทั่งตอนนี้หน้าผมเค้ายังไม่อยากจะมองเลย"

 แบมแบมร้องไห้ไม่หยุดและกอดเจบีแน่นขึ้นเรื่อยๆ

 'ก็อกๆๆๆ'

.

.

.

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เอ่อ ข้างในเป็นยังไงบ้างแบมแบมดีขึ้นหรือยัง เจบีต้องการอะไรไหม"

เสียงจูเนียร์พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงหวงและกังวล

 "ตอนนี้แบมแบมตื่นแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ"

 เจบีพูดออกไปแต่ก็ยังกอดแบมแบมอยู่

 "เจบีนายโอเคใช่ไหมให้เราช่วยพาแบมแบมออกมาด้วยไหม"

 จูเนียร์พูดเสียงใสน่ารักๆที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเต็มที

"ไม่เป็นไรหรอกนายไปเตรียมขนมเถอะ อีกแป๊บนึงจะออกไปแล้วหละ"

 เมื่อจูเนียร์ได้ยินดังนั้นจึงรีบไปเตรียมขนมและยิ้มอย่างมีความสุขจนทุกคนสงสัย...แจ๊คสันจึงเดินมาหาจูเนียร์ทำเหมือนจะมาช่วย

 "จูเนียร์นี้นายยิ้มอะไรเนี่ยตีนกาเต็มหน้าแล้ว แบมแบมป่วยอยู่นะ นายมีความสุขมากหรอ"

แจ๊คสันพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทปนจริงจัง

 "ถ้านายยังไม่หยุดพูดนะ วันนี้ไม่ต้องกินขนมเลย อีกอย่างแบมแบมก็ตื่นแล้วด้วยเจบีก็ปลอดภัยดี"

จูเนียร์พูดเล่นด้วยแต่เป็นด้วยน้ำเสียงน่ารักไม่กวนประสาทเหมือนกับแจ๊คสัน

 "แป๊บนะเนียร์คือเจบีเกี่ยวอะไร หรือว่าเจบีฮยองก็ไม่สบายเหมือนกันแล้วก็ลากกันมา ตายแล้ว ตาย ตาย~"

 แจ๊คสันไม่ฟังคำที่จูเนียร์จะพูดต่อแล้วก็วิ่งไปทั่วหอพักด้วยความกระวนกระวาย จูเนียร์ก็เลยทำเป็นไม่สนใจและเตรียมขนมต่อไป....

 "แบมแบมนี่นายร้องไห้มานานแล้วนะ"

เจบีพูดพร้อมกับผลักตัวแบมแบมออกแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาให้

 "นายไม่น่ารักหรอกนะเวลาร้องไห้น่ะ"

เจบีพูดไปด้วยยิ้มไปด้วยเพื่อให้แบมแบมรู้สึกดีขึ้น

 "งั้นเราไปกินขนมกันนะฮยองแบมหิวแล้ว"

 เมื่อพูดถึงคำว่าขนมมันก็ทำให้ทั้งเจบีและแบมแบมรู้สึกดีขึ้น แบมแบมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วปิดประตู

"งื้ออดูสิไม่น่าร้องไห้เลย ตาบวมเลยอ่า ทำไงดีเนี่ยวันนี้ต้องงดถ่ายรูปก่อนนอนแน่เลย"

แบมแบมบ่นกับตัวเองหน้ากระจก เมื่อล้างหน้าเสร็จแบมแบมก็เดินคล้ายๆกับกระโดดออกมาจากห้องน้ำ เจบีจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงแบมแบม

"นายเดินไหวมั้ยให้ฮยองอุ้มไปหรือป่าว"

 เจบีถามด้วยความเป็นห่วงแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นิดๆ

 "เอิ่ม ไม่เอาดีกว่าฮยองแค่ฮยองช่วยพยุงแบมไปก็โอเคแล้วครับ"

 แบมแบมรู้ทันถึงความเจ้าเล่ห์ของคนชิคแต่ก็ยังอยากให้เขาช่วยอยู่ดี ทั้งสองคนพากันเดินออกมาจนถึงหน้าห้อง... แต่มาร์คและแจ๊คสันก็เดินผ่านมาพอดี

"เจบีฮยองไม่เป็นอะไรใช่ไหม ผมเป็นห่วงแทบแย่ ไปๆเดี๋ยวผมช่วย ฮยองนี่ดื้อจริงๆเลยเป็นอะไรไม่เคยบอกผมเลยนะ ผมเป็นห่วงฮยองนะ"

เมื่อพูดจบแจ๊คสันก็ลากเจบีออกไปโดยไม่ฟังในสิ่งที่เจบีพูดเลย ตอนนี้ก็เหลือแค่มาร์คและแบมแบมแค่สองคนแล้ว

 "แบมแบมเป็นอะไรมากหรือป่าวให้ฮยองช่วยไหม"

 มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

 "แบมเดินไปเองได้ครับฮยอง แบมไม่เป็นอะไร"

แต่พอแบมแบมเริ่มเริ่มก้าวขาเขาก็ล้มลง  แต่โชคดีที่มาร์คมารับไว้ทัน

"ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง งั้นให้ฮยองอุ้มไปนะ"

คำๆนั้นมันทำให้แบมแบมนึกถึงเจบีและเหตุการณ์ในห้องนั้นขึ้นมาทันที

 "ไม่! เอ่อไม่เป็นไรดีกว่านะฮยอง ผมเดินได้จริงๆครับ"

แบมแบมไม่รอที่จะฟังในสิ่งที่มาร์คจะพูดต่อ แล้วแบมแบมก็พยายามที่จะเดินไป มาร์คก็เดินตามอยู่ข้างหลังแต่เมื่อเห็นแบมแบมจะล้มอีกครั้งมาร์คจึงอาศัยจังหวะช้อนตัวแบมแบมขึ้นมา  ตอนนี้แบมแบมก็โดนมาร์คจอมเจ้าเล่ห์อุ้มไปซะแล้ว แบมแบมพยายามจะผลักมาร์คออก

 "ปล่อยผมเถอะฮยอง  ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ"

 "ฮยองไม่เถียงกับนายหรอก  แต่ถ้านายขาอักเสบนายจะเต้นยังไง ฮยองก็เป็นห่วงนายนะ ให้ฮยองอุ้มไปแหละดีแล้ว"

 แบมแบมได้แต่อึ้งในสิ่งที่มาร์คพูด ระหว่างที่จะเดินไปถึงเก้าอี้แบมแบมมองหน้ามาร์คไปตลอดทาง 'คนอะไรนะทั้งหล่อทั้งน่ารักทั้งใจดี ผมโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่กับคนแบบนี้สองต่อสองนะ' พอถึงเก้าอี้มาร์คก็ค่อยๆวางแบมแบมลงอย่างช้าๆ

"ขอบคุณนะครับ มาร์คฮยอง"

"เห็นตัวบางบางแบบนี้หนักใช่เล่นเลยนะเนี่ย"

 มาร์คพูดเชิงตลกๆไม่อยากให้แบมแบมรู้สึกเครียด

 "ขนมมาแล้ว"

 สิ้นเสียงออมม่าผู้น่ารักทุกคนก็มาพร้อมกันที่โต๊ะโดยมิได้นัดหมาย

 "ว่าแต่ยูคยอมไปไหนล่ะ"

ยองแจพูดออกมาเพราะปกติยูคยอมจะคอยช่วยออมม่าเก็บของหรือจัดของตลอดแต่วันนี้เขาหายไป

 "เดี๋ยวฮยองจะไปตามเค้าเอง"

 เจบีพูดด้วยเสียงเย็นชา

 "แบมไปด้วยนะฮยอง"

 คำๆนี้ทำเอาโต๊ะเงียบเพราะใครๆก็รู้ว่ายูคยอมไม่ชอบหน้าแบมแบมแล้วก็เคยทำให้แบมแบมป่วย

 "เจบีฮยองไม่ต้องไปหรอก ฮยองป่วยอยู่หนิครับ เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า ฮยองไปกับแบมแบม ฮยองจะอารมณ์เสียไปซะเปล่า"

แจ๊คสันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับตัวเองเป็นผู้พิทักษ์โลกใบนี้ และไม่ฟังว่าใครจะพูดอะไรต่อทั้งนั้น เขาลุกขึ้นทันทีและเดินออกไป แต่ก่อนไปแจ๊คสันให้แบมแบมขี่หลังเขาไปด้วย เพราะเขาคิดว่าสองคนนี้ควรจะปรับความเข้าใจกันเสียที เจบีกำลังจะลุกตามไปเพราะอดเป็นห่วงแบมแบมไม่ได้ ถ้ายูคยอมโมโหขึ้นมาอะไรก็หยุดเขาไว้ไม่ได้ทั้งนั้น แต่จูเนียร์ที่นั่งข้างๆกับเจบีก็ดึงมือเจบีเอาไว้

"นายไม่ต้องไปหรอกแบมแบมไปกับจอมพลังของเรานะ อย่ากังวลไปเลยกินขนมต่อเถอะ"

 ออมม่าพูดพร้อมกับหยิบขนมป้อนเจบี เจบีหันมามองหน้าจูเนียร์เพราะยังไม่เคยมีใครกล้าป้อนขนมเขาเลย จูเนียร์นั่งป้อนเจบีจนขนมหมด เจบีจึงป้อนขนมให้จูเนียร์คืน 'นี่มันคือครั้งแรกสินะที่ผมจะไม่โมโหเวลามีคนมาขัดจังหวะ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ'

"แฮ่ม ทำไมวันนี้ออมม่าของเราทำขนมออกมาหวานแบบนี้นะมาร์คฮยอง"

ยองแจพูดออกแนวจิกกัดแต่มาร์คก็เล่นด้วย

 "จริงด้วยหวานมากเลยอ่ะยองแจ กินเข้าไปแล้วฉันจะเป็นเบาหวานไหมเนี่ย?"

 มาร์คและยองแจจึงป้อนขนมให้กันบ้าง แต่เจบีกับจูเนียร์ก็ทำหน้าไม่สนใจกับสิ่งที่ยองแจและมาร์คทำและป้อนขนมต่อไปเรื่อยๆ...

....................................

แบมแบมขี่หลังแจ๊คสันไปจนเกือบจะทั่วค่ายแล้วก็ยังไม่เจอยูคยอมสักที

 "นี่เรามากันเกือบจะทั่วค่ายแล้วนะ ทำไมยังหายูคยอมไม่เจอสักทีนะ ยูคจะเป็นอะไรไปหรือป่าวก็ไม่รู้"

 แจ๊คสันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"แบมไม่รู้จริงจริงว่ายูคไปไหน   ถ้าฮยองเหงาๆฮยองอยากจะไปที่ไหนในค่ายนี้ครับ"

"ฮยองจะไปที่ครัวหาของกินไงเพราะขนมมันทำให้ฮยองไม่เหงา"

 แจ๊คสันตอบออกจะกวนนิดๆแต่เขาดูจริงจังกับเรื่องนี้มาก

 "โหย ฮยองอ่า ตอบไม่มีประโยชน์เลย"

 แบมแบมทำเสียงแบบท้อแท้

 "อ้อจริงสิ มีอีกที่นึงที่เรายังไม่ได้ไปแบมคิดว่ายูคน่าจะอยู่ที่นั่นนะ"

"ที่ไหนหละแบม"

 แจ๊คสันพูดอย่างมีความหวัง

 "ที่สระบัวไงหละฮยอง"

 แล้วแบมแบมก็ขี่หลังแจ๊คสันไปจนถึงสระน้ำ

 "มันมืดขนาดนี้ยูคยอมจะอยู่ที่นี่จริงๆหรอแบม มันมีไฟอยู่ริบหรี่มากเลยนะ"

 "มันต้องมีสิฮยอง"

 แบมแบมทำเสียงแบบจริงจังบ้าง

 "ยูคยอมอยู่ที่ไหน นายอยู่ที่นี่หรือเปล่า ทุกคนเป็นห่วงนายนะ"

 แบมแบมลงมาจากหลังของแจ๊คสันทันทีเพราะเขารู้สึกไม่สะดวก

 "ตอนนี้ออมม่าของเราทำคุกกี้นะ นายไม่อยากกินหรอ มันอร่อยมากๆเลยฮยองกินมาแล้ว ยูคนายอยู่ไหนเนี่ย ออกมาเถอะ"

แบมแบมค่อยๆเดินไปที่ริมสระบัวเขาเริ่มเห็นเงาลางๆของอะไรบางอย่าง 'เอ๊ะเงานั่นจะใช่ยูคยอมไหมนะ จะเดินไปตรงนั้นดีไหมนะ' ความคิดของแบมแบมมันทำให้เขาไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่าคนที่อยู่ตรงนั้นคือยูคยอม แบมแบมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ 'ทำไมมันรู้สึกหนาวๆนะ แบมแบมนายต้องสู้นะ' แบมแบมเดินไปใกล้เงาตรงนั้นมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ

 “จ๋อมๆๆ”

.

.

 "เสียงอะไรอ่ะ"

แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ มันใกล้ขึ้นและชัดขึ้นทุกทีทุกที

 "แฮ่!! ฉันจะฆ่านาย นายต้องไปอยู่กับฉัน"

.

.

.

.








 

----------------------------------------------------------------
 

วันนี้อัพช้ามากๆๆๆ 55555
รอเสพรูปจากที่สนามบินอยู่ งื้อออ

อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นมาบอกกันบ้างน้าา


เมนชั่นมาได้เกือบ(?) 24 ชม.นะจ้ะ >>ABP'NN<<
ทาง inbox ก็เช่นกันน    >>>ABP'nn<<<

h a s h t a g  -->    #ฟีคบีลีฟ


รักรีดเดอร์ทุกคนนนนเสมอร์์

ปล. อีก 5 วัน เจอกันน้าาา



::: แอดบ๊งค์  แอดแอ๋  แอดแหนม :::

 

CR.SHL