คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : . . .b e l i e v e . . . CHAPTER : 14
“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเจบีน่ะ ผมควรจะบอกตั้งนานแล้วแต่ไม่รู้จะพูดยังไง”
“เกี่ยวกับผมงั้นเหรอ” เจบีตกใจที่เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับตัวของเขาเอง
“เรื่องมันก็หลายครั้งแล้วล่ะ ครั้งล่าสุดมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้เองตอนที่เรากำลังจะมาที่นี่..”
ระหว่างที่มาร์คกำลังเดินไปสำรวจของที่หน้าตึกก่อนมาที่เกาะ มีกล่องใบหนึ่งวางอยู่หน้ารั้วและพิมพ์แปะเอาไว้มุมซ้ายของกล่องเล็กๆนั้นว่า ‘เจบี ขอบคุณสำหรับเรื่องต่างๆที่เธอให้ฉันและขอโทษกับความผิดที่ไม่น่าให้อภัยของฉัน ถึงแม้ว่าของในกล่องนี้เธออาจจะไม่ชอบมัน แต่ฉันให้เธอด้วยใจ’ คนแมนเดินถือกล่องนั้นเดินเข้าตึกแต่ว่าด้วยมือที่อยู่ไม่นิ่ง เดินแกว่งไปมา ทำให้ภายในกล่องมีสิ่งผิดสังเกตเพราะเริ่มมีน้ำสีแดงๆซึมออกมาภายนอกทีละนิด จนน่าสงสัย และลงมือเปิดมันในที่สุด แต่สิ่งที่เห็นภายในกล่องกลับเป็นซากหนูตาย เลือด และเล็บมือสีขาวซีด ไม่ใช่สิ่งมีค่าหรือของขวัญแทนใจอย่างที่คิด หลังจากนั้นคนแมนก็นำมันไปทิ้งที่ถังขยะหน้าค่ายทันที ในขณะเดียวกันที่ยูริกำลังเดินมาพอดีด้วยสีหน้าซีดๆ
“จะไปไหนกันหรอคะ” เสียงที่ดูสั่นๆกับความไม่เคยชินพูดขึ้น
”คือว่าพวกเราจะไปถ่ายทำและฉลองเดบิวท์กันที่เกาะร้างน่ะ” คนแมนตอบไปอย่างไม่ลังเลเพราะคนที่ถามไม่ใช่ใครที่ไหน
“วีไปด้วยหรอคะ แย่จังเลย”
“ทำไมล่ะ แย่ยังไง” เสียงคนพูดน้อยถามกลับไปทันที
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยูแค่ไม่มีเพื่อน แค่นั้นเอง” สีหน้าของยูริดูไม่ค่อยดีเท่าทีควร หลังจากนั้นยูริก็ลาแล้วหันหลังเดินกลับไป แต่ก่อนที่จะไปได้ฝากขนมมาให้วีด้วย
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว แบบนี้มันหนักขึ้นทุกวัน นี่จะเล่นสงครามประสาทกันเลยหรือไงนะ” เสียงที่ดูเคร่งเครียดของเด็กผู้รู้ข่าวช้าทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นตัวสำคัญในการช่วยเจบี แต่เธอกลับรู้ข่าวนี้พร้อมกับคนอื่นๆ
“ยังไงก็ตามเราต้องช่วยเจบีฮยองด้วยกัน” เสียงอันแน่วแน่ของแบมแบมที่ฟังยังไงก็ดูน่ารักพูดขึ้น
“เราจะไม่ทิ้งให้ฮยองพบเจอแต่ความโหดร้าย ผมจะต่อสู้ฝ่าฟันต่อภัยร้ายต่างๆ เพื่อฮยองให้ได้ เชื่อใจผมนะ” ชายหวังพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะดูอลังการและตลกนิดๆก็ตาม
“พวกเราด้วย” ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วหันมายิ้มให้กันเหมือนรู้ว่าอนาคตจะต้องเจอกับสิ่งต่างๆที่ไม่ใช่เล่นๆเลย
“แต่เดี๋ยวก่อนนะ จริงๆแล้วผมไม่เคยไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกับใครเลยนะ” เสียงนั้นกลายเป็นเสียงที่ถูกเมินไปทันทีเมื่อยองแจพูดแทรกขึ้นมา
“ขอโทษนะ ผมว่ายูค กับ แบม นี่มีอะไรแปลกๆ ผมสังเกตมาตั้งนานแล้ว”
“วันนี้เราคงต้องพูดแล้วแหละเนอะแบม” คนร่างสูงพูดขึ้นมาแล้วหันไปมองหน้าร่างเล็ก แต่ก็ถูกทำตาโตใส่
“จะให้พูดตอนนี้เลยหรอ” เสียงน่ารักกัดฟันพูดเบาๆให้เพียงคนร่างสูงได้ยินเท่านั้น
“ใช่ เราต้องบอกเรื่องนี้ซักที” แต่เสียงยูคยอมกลับดังขึ้นมาผิดกับเสียงกระซิบที่มดได้ยินนั้นสิ้นเชิง
“พวกเราต้องการตามหาริอันให้เจอ ผมว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่อยู่ๆคนที่ริอันจะออกไปโดยไม่บอกพวกเราซักคำ เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ไม่เคยมีความลับต่อกันเลย เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ”
“เรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้เหมือนกันที่ริอันจะทิ้งสร้อยคอของแบมไว้ที่สระบัวหลังค่าย ทั้งที่บอกว่ารักนักรักหนา ขนาดตอนนั้นริอันทำสร้อยแบมตกลงไปในชามรามยอน ตอนนั้นผมตกใจมากที่ริอันทำหน้าเหมือนจะร้องให้แล้วรีบวิ่งไปล้างสร้อยนั่น แถมยังตั้งชื่อให้มันด้วย เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด พวกเราจึงต้องตามหาริอัน” ร่างเล็กสรุปเรื่องนี้เป็นภาษาของตัวเองและหยิบขนมมากินต่อทันทีที่พูดเสร็จ
“หรือว่าจะเป็นริอันที่ทำแบบนี้ล่ะ” จูเนียร์ที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้างด้วยความสงสัยเมื่อนำสองเรื่องมาโยงเข้าหากัน
“จะเป็นไปได้หรอ ริอันเนี่ยนะ ที่จะทำแบบนี้ จะทำไปทำไมหรอครับออมม่า” เสียงของร่างสูงพูดออกมาทันทีเมื่อเพื่อนรักถูกพาดพิง
“ริอันชอบเจบี” คำพูดที่ดูนิ่งๆของจูเนียร์แต่กลับทำให้หลายๆคนต้องสะดุ้งเช่นเดียวกันที่ตอนนี้ขนมได้ติดคอร่างเล็กเป็นทีเรียบร้อยแล้ว
“อะ...แฮ้กกก..ฮุก...ฮ๊ากกก...มะ..ไม่..จะ..จริงหรอก..ฮ้วกก” แบมแบมยังคงสำลักต่อไปเมื่อคนร่างสูงพูดต่อ
“แต่ช่วงหลังๆนี่ริอันดูแปลกๆไปนะ”
...
“อ้าว..ไงกันเด็กๆ ตอนนี้ดึกแล้วไปนอนกันได้แล้วนะ พรุ่งนี้พวกนายต้องถ่ายทำฉาก ฉากนึงนะ ลืมไปแล้วหรอ ไปเตรียมตัวนอนซะ” เมื่อพูดจบลุงผักก็เดินไปหาคนอื่นๆและสั่งให้ไปนอนเช่นเดียวกัน
“โอเค งั้นวันนี้ปิดประชุมแค่นี้” แจ็คสันพูดเพื่อเป็นการปิดประชุม
“งั้นเดี๋ยวผมไปดูรอบๆให้แล้วกัน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นอีก” ยองแจผู้เสียสละเวลานอนเพื่อฮยองพูดขึ้นแต่กลับถูกขัดคอจากคนที่นั่งข้างๆ
“นั่นนายหมายความว่าจะถอดจิตไปดูให้ใช่มั้ย ไม่ต้องเลยนะ นายถอดจิตทีไรพวกเราไม่เคยได้นอนเป็นสุขศรีมณีสว่างวิบๆวับๆเลย” แต่คำพูดนั้นแม้คนอื่นจะหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งแต่ยองแจกลับทำเป็นไม่ได้ยิน
“ฮะ..ฮะ..ฮยองว่าไงนะ” จูเนียร์ที่นั่งอยู่ติดๆกับยองแจเลยผลักหัวยองแจไปจูบแจ๊คสันที่หันหน้ามาพอดี ยองแจรีบผลักออกทันทีแล้วเช็ดออกด้วยสีหน้าที่ดูช็อคเหมือนเพิ่งถูกไฟช็อต “หูยยย...ฮยองอ่า ไม่เห็นทำงี้กับแบมบ้างเลออ...” ทันทีที่คนน่ารักพูดจบออมม่าก็หันมาหาแบมทันทีแล้วพูดคำที่ทำให้สถานการณ์ตอนนั้นช็อคยิ่งกว่า
“แล้วทีฮยองขออ่ะ ให้มั้ยล่ะ..” ออมม่าทำปากจู๋แล้วพยักหน้าเรื่อยๆเพื่อรอคำตอบ แต่กลับไม่มีใครตอบกลับ
“หูยยย...ฮยองอ่า ก็ผมเขินนี่นา ไปนอนแย้วว” ไม่พูดเปล่าร่างเล็กก็จับมือร่างสูงแล้วเดินไปที่เต็นท์ด้วยกัน
“ตอนนี้เราคงต้องปิดการประชุมแบบจริงจังแล้ว เพราะถ้าท่านประธานเดินมาที่นี่อีกครั้งอาจชวนพวกเราไปดื่มโซจูเหมือนรุ่นพี่2AMก็เป็นได้” พูดจบทุกคนก็เดินกลับที่พักกันทันที
“เย่! ถึงแล้ว วันนี้เราต้องนอนกันที่นี่แหละเนอะ” แบมแบมรูดซิปเต็นท์แล้วเดินเข้าไปข้างในดูตื่นเต้นกับทุกอย่าง ผิดกลับยูคคยอมที่เดินตามเข้ามาแต่ก็ได้แต่ทำหน้างงๆ
“ยูค..นายเป็นอะไรหรอ” เสียงน่ารักถามเพราะเห็นสิ่งผิดสังเกต
“ไม่มีอะไรหรอก..ตอนนี้แค่ยังไม่ชินเฉยๆ” ร่างสูงตอบยิ้มๆเพราะตั้งแต่ดีกันก็ยังไม่เคยอยู่ด้วยกันแค่สองคนเลยเพราะถ้าเวลาอารมณ์ดีๆก็มักจะมีริอัน วี หรือเหล่าฮยองอยู่ด้วยเสมอ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง
“ไม่ใช่ว่าไม่ชิน เพราะนายไม่เคยเชื่อใจฉันต่างหากล่ะ” แบมพูดทั้งที่ยังก้มหน้า
“มันเร็วเกินไป” เมื่อร่างสูงพูดจบร่างเล็กก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหยิบกล่องอะไรบางอ่างขึ้นมาถือไว้ตรงหน้าร่างสูง
“กล่องนี้สวยมั้ย”
”ก็สวยดี” ร่างสูงตอบแบบยิ้มๆเพราะแบมแบมไม่เคยถามอะไรแบบนี้มาก่อน
“กล่องนี้ก็เหมือนฉันนั่นแหละ”
“นี่นายกำลังชมตัวเองหรอ นายต้องการอะไรกันแน่เนี่ย” เสียงตอบกลับช่างต่างกับประโยคบอกเล่าเชิงคำถามเหลือเกิน
“ไม่ใช่สักหน่อย ฟังต่อๆ กำลังได้ฟีล...” ยูคยอมหัวเราะไปพร้อมกับส่ายหน้า และเริ่มเงียบลงเมื่อสีหน้าของคนตรงหน้าเริ่มจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง
“นายก็ได้แค่มองมันอยู่แบบนี้แหละ มันอาจจะสวยหรือไม่สวยก็ได้ตามที่นายชอบหรืออารมณ์ของนายตอนนั้น ถ้านายอารมณ์ดีอะไรในโลกนี้ก็จะดูสวยไปหมด แต่ถ้านายไม่มีความสุข เครียด หรือไม่สบายใจแม้ว่ากล่องนี้จะสวยแค่ไหนนายก็ไม่เห็นว่ามันสวยหรอก ดังนั้นกล่องใบนี้จะสวยหรือไม่สวยมันเป็นมุมมองของนาย มันอาจจะมีข้อบกพร่องบ้างแต่มันก็เป็นเพียงภายนอก เพราะนายยังไม่ได้เปิดมันออกมา นายไม่อยากรู้หรอว่าข้างในมันเป็นอะไร นายได้แค่มองและเดาสิ่งของข้างในไปเรื่อยๆ นายไม่คิดจะเปิดมันจริงๆหรอ นายไม่อยากรู้หรอว่าสิ่งที่นายเดาเอาไว้มันจะถูกหรือเปล่า นายไม่อยากรู้จริงๆหรอ”
“อยากรู้สิ” สิ้นสุดคำถามก็เจอกับคำที่ทำให้โลกทั้งใบแทบจะหยุดหมุนกับสิ่งที่ยูคยอมไม่เคยคาดคิดเลยว่าคำพูดนี้จะออกมาจากปากของคนตรงหน้าคนที่ชื่อ ‘แบมแบม’
“นายก็ลองเปิดใจสิ แล้วมองมาที่ฉัน กล่องนั้นก็เหมือนฉัน..ถ้าไม่เปิดแล้วจะรู้เหรอว่าข้างในคืออะไร ก็เหมือนกันถ้าไม่เปิดใจแล้วจะรู้หรอว่าฉันเป็นคนยังไง” เมื่อร่างเล็กพูดจบร่างสูงก็ยิ้มไม่หยุด แล้วจับมือของคนตรงหน้าขึ้นมา
“ต่อไปนี้ถ้านายเป็นอะไรไป สัญญานะว่าจะอยู่ด้วยกัน อยู่เคียงข้างกันแบบนี้ตลอดไปเหมือนที่ผ่านมานะ” มือนั้นจับกันแน่นขึ้นแล้วเปลี่ยนเป็นเกี่ยวก้อยกัน
“โอเคแต่ตอนนี้นายก็แค่ต้องเปิดใจแล้วก็ไม่ทำตัวงี่เง่า.... ตอนนี้นอนได้แล้วล่ะ มันดึกแล้วถ้าตื่นมาตาบวมจะถ่ายยังไง เฮือกก...คิดแล้วเครียด ต้องรีบนอน ไม่ได้แล้ว” แบมแบมฟุบตัวลงแล้วนอนหลับไปในทันที ร่างสูงค่อยๆนอนและหลับไปทั้งๆที่ยังยังยิ้มอยู่
หารู้ไม่ว่าในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ในเต็นท์มาร์คที่เดินเพื่อจะเอาปิกาจูมาให้แบมแบมได้ยินทุกอย่าง
“อยู่ด้วยกัน อยู่เคียงข้างกันตลอดไปหรอ แล้วฉันล่ะ”
คนแมนหันหลังกลับไปทันทีโดยที่ไม่ได้ให้ตุ๊กตานั้นกับแบมก่อน
ปึ๊กกกกก
.................
............
..
-----------------------------
ขอบคุณรีดทุกท่านที่รอนิยายของเรามานานแรมปี??
ตอนนี้ไรท์กลับมาแล้วและจะทำผลงานให้ดีที่สุด
และจะอัพชดเชย
ขอให้มีความสุขกับฟิคของเรานะคะ^^
Twitter : @abp_nn
Facebook : ABP’nn
ไปละน้า
ปย๊งง!
--------------------------------------------
ความคิดเห็น